Monday, July 7, 2008

တစ္ခါက ႏိုဝင္ဘာဆီသ႔ို႔... (၁)

ႏိုဝင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္း ရက္ေလးေတြရဲ့ ေတြ႔ဆံုမႈ အစမွာဘဲ အဆံုးအတြက္ အေျဖက ရွိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုေန႔ကို တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ရွင္ေရာ က်မမွာပါ ထိုက္သင့္တဲ့ ရင့္က်က္မႈေတြ ရွိေနၿပီဘဲေလ...... ဒါဟာ တစ္ကယ့္ တည္ၿငိမ္မႈလား ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြလား ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ဝွက္ဖဲေလးေတြျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္.....။

မေန႔ညက ဖုန္းေခၚျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ည ၁၁း၄၅ တိတိမွာပါ။ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေခၚသံ မဆံုးခင္မွာဘဲ ရွင့္အသံကို က်မစၾကားရတယ္ မြတ္သိပ္စြာ ေတာင့္တရတဲ့ ရွင့္အသံကို မၾကားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီ။ က်မရွင့္ကို ဖုန္းမေခၚဘဲ ျပစ္ထားခဲ့တာ ဆယ့္သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ပါ။ ဟယ္လို ဆိုတဲ့ ထူးသံအစား ပထမဦးဆံုး ၾကားရတဲ့ စကားက...

“ဒီည မင္းဖုန္းဆက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္သိေနခဲ့တယ္”...တဲ့။

စကားသံေတြ မိနစ္အေတာ္ၾကာၾကာ ဆြံ႕အေနခဲ့ၾကတယ္... ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ မိွတ္ထားၾကတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္စီသိေနၾကၿပီးသားပါ။ အသက္ရႈသံေငြ႕ေငြ႕ေလးေတြသာ က်မရဲ႕ ဘယ္ဖက္နားဝေလးမွာ ေျပးေဆာ့ ေနၾကတယ္။ က်မ အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္႐ႈသြင္းရင္း စကားစေျပာလိုက္တယ္....

“ မနက္ျဖန္ညေနမွာ ရွင္နဲ႔ေတြ႕လို႔ရႏိုင္မလားဟင္.....”
“ ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေျပာပါ”
“ညေန ေျခာက္နာရီ တိတိ... Mortico Bay က Table No.4”
“ေကာင္းၿပီေလ.. မင္းမေရာက္ခင္မွာ ကိုယ္ေရာက္ႏွင့္ေနမွာပါ”

က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး စကားသံေတြ ျပန္တိတ္သြားျပန္ၿပီ...။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ဖုန္းကိုယ္ဆီ ကိုင္ထားေနၾကဆဲပါ။ မိနစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ႐ြ႕သြားခဲ့ထင္တယ္။ က်မသူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဖုန္းခ်သင့္ေနၿပီဘဲ........

“Good Night ပါရွင္”
“မင္းအေတြးေတြနဲ႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ခင္အထိ ကိုယ္လည္းရွိေနဦးမယ္ဆိုတာ..”

လို႔.. ေျပာတဲ့ စကားအဆံုးမွာ ရွင့္အသံေလးက ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေနတယ္... က်မတို႔နွစ္ေယာက္ ဘာလို႔မ်ား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ထိ ထိုးေဖာက္နားလည္ေနၾကတာလဲ..။ တုန္ရီစြာနဲ႔ ဖုန္းခလုပ္ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ အိပ္ယာေပၚကို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားခဲ့တယ္။ အေတြးေတြက လြင့္ေမ်ာေနတယ္.. ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ခါနီး ေန႔ေတြဆီကိုပါ....။


အဲဒီေန႔က ႏိုဝင္ဘာလ ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ရက္ အဂၤါေန႔ ၊ က်မရယ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရယ္ ပုဂံကို ေရာက္တဲ့ေန႔ေလးေပါ့။ ေလယာဥ္ဆင္းခါနီး ဝဲေနကတည္းက ပုဂံေျမေပၚမွာ ပ်ံေနတာပါလား ဆိုတဲ့အသိတစ္ခုတည္းနဲ႔ က်မရင္ေတြ ခုန္ေနၿပီ။ ဒါဟာ က်မရဲ့ ခုႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ပုဂံခရီးပါ။ က်မသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္ရႈဖို႔ုေတာင္ ေမ့ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေနၾကတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာျပည္ခရီးျဖစ္ပါတယ္။ က်မစီကာပတ္ကံုးနဲ႔ ေျပာျပတတ္တဲ့ ပုဂံအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ နားေထာင္တတ္တဲ့ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ားရွိေနမွာပါလိမ့္...။ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္း ပစၥည္းေတြေရြးအၿပီး ေလဆိပ္အဝင္မွာ ႀကိဳေနမဲ့ က်မနာမည္နဲ႔ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ၾကာၾကာမရွာလိုက္ရဘဲ ေတြ႕ပါတယ္။ က်မသူ႔ဆီကို တမ္းတမ္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားရင္း....

“မဂၤလာပါရွင္”
“မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဦးျမင့္ပါ” ......လို႔

သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္တဲ့ ဦးေလးႀကီးက အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူကက်မတို႔ရဲ့ ပုဂံခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ကားေမာင္းေပးမဲ့ ေမေမစီစဥ္ေပးထားတဲ့ အငွားကား ကုမၸဏီတစ္ခုက ကားေမာင္းသူပါ။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၇း၅၅...။ ဒါဆိုေညာင္ဦး Morning market ကို မွီႏိုင္တာဘဲ... ပုဂံေလဆိပ္က ထြက္ၿပီး Hotel ကို Check in မဝင္ခင္ ပထမဦးဆံုး ေညာင္ဦးေစ်းကို စေမာင္းခိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုသင္တန္းကို သံုးလခန္႔မွ်တက္၍ သူ႔ကိုယ္သူ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္(လ္) ဖိုတိုဂရပ္ဖာဟု ခံယူထားေသာ သူငယ္ခ်င္းက Camera ႀကီးတကားကားႏွင့္ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ပုဂံအလွကို မွတ္တမ္းတင္ေနၿပီ..။ စာအလြန္ဖတ္ေသာ စာဂ်ပိုးသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့လက္ထဲက ပုဂံသမိုင္းစာအုပ္ကို ငံု႔ဖတ္လိုက္ ပါဝါမ်က္မွန္ကို ပင့္တင္ကာ ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာလိုက္ႏွင့္ပင္..။

ဆက္ရန္.........။

(ခင္ေလးငယ္)

14 comments:

RePublic said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းလို႕ အရွိန္တက္ေနတုန္းဗ်ာ..
မခင္ေလး ..မရ၀ူး ..ဆက္ေရးေပးဂ်ာ...ဆက္ေရးေပး..
ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲဂ်... အဟီး

Anonymous said...

ခင္ေလးေရ ဆက္ရန္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။ :P

Unknown said...

မခင္ေလး ဘ၀မွာ Table No.4 က အမွတ္ထင္ထင္ ရွိပံုရတယ္ေနာ္.... ေစာင့္ဖတ္မယ္ဗ်ာ။ ကိုရင္ေနာ့္ သေရာ္စာနဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ေလ...ဟီ...ဟိ.....

Tea said...

ဆက္ေရးပါဦး.. တန္းလန္းၾကီး မလုပ္ထားနဲ႕ေလ.. ခင္ေလးရယ္.. ဇာတ္ရွိန္တက္တုန္း... ဆက္ရန္တဲ့ေလ..

အပိုင္း -၂ ကို ေမွ်ာ္ေနမယ္.. :D

Anonymous said...

ဟိတ္..ခင္ေလး..! ေရးေရး နင္ဘယ္ႏွစ္ပိုင္းပိုင္းၿပီးေရးေရး ဇတ္သိမ္းခန္းၿပီးလို႔ကေတာ႔ ငါက သေရာ္စာျပန္ေရးမွာဘဲ ဟြန္း.. နာၿပီသာမွတ္.. ေဟးး.. ကိုရီးယား ဇတ္ကားလိုေတာ႔ အဆံုးမ႐ွိမလုပ္နဲ႔ေနာ္..

ငါက ဒီလိုဒီလို သေရာ္မွာေနာ္.. အခုအျမည္းနည္းနည္းဖတ္လိုက္.. ဟီးးးးးး...... :P

ႏိုဝင္ဘာလကုန္ခါနီးရက္တစ္ရက္ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ ျပည္တြင္းေလယာဥ္ႀကီးကို စီးႏွင္းလိုက္ပါ၍ ေညာင္ဦးေစ်းတြင္ ပုန္းရည္ႀကီးဝယ္ရန္ ပုဂံျပည္သို႔ေရာက္ခဲ႔ေလသည္ဟီဟီဟီဟီဟီ......။

ဟီဟီးးး... ေျပးၿပီ.. :D

Anonymous said...

ကိုရင္ေနာ္..နင္ေနာ္..ဒီ post ကိုေသခ်ာေရးေနတာေနာ္
ဖ်က္ရဲဖ်က္ၾကည့္...ဟြန္းးးး
ေကာင္စုတ္...အစုတ္ပလုတ္
အဖ်က္သမားႀကီး
ဖဲရိုက္တိုင္း ရႈံးပါေစေတာ္ ။။

ကိုရင္ညိန္း said...

ေရးထားတာေကာင္းမွန္းသိပါတယ္ နည္းနည္းေလး ေတာ္ကီ၀င္ပစ္ခ်င္လို႔ဗ်ာ ။ ပြဲဆူေအာင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ။ အႀကိဳက္တူတဲ့ blogger ခ်င္းမို႔ အားမနာပါးမနာ ေ၀ဖန္တာပါ အေဟးေဟး ။ ပထမ အပိုဒ္က “ ကာယကံ ” ဆိုတာေလးရယ္ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္က ( ဓါတ္ပံုသင္တန္းကို (သံုးလေလာက္တက္ၿပီး )သူ႔ကိုယ္သူ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္(လ္) ဖိုတိုဂရပ္ဖာဟု ခံယူထားေသာ သူငယ္ခ်င္းက Camera ႀကီးတကားကားႏွင့္ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ပုဂံအလွကို မွတ္တမ္းတင္ေနၿပီ..။ စာအလြန္ဖတ္ေသာ စာဂ်ပိုးသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့လက္ထဲက ပုဂံသမိုင္းစာအုပ္ကို ငံု႔ဖတ္လိုက္ ပါဝါမ်က္မွန္ကို( ပင့္တင္ၿပီး ) ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာလိုက္ႏွင့္ပင္..။) အဲလိုေလးဆို ပိုအဆင္ေျပမလားလို႔ပါ

Anonymous said...

ကိုရင္ညိန္းႀကီး.. မန္႔မန္႔ လာေပးသြားလို႔ ေက်းဇူးပါေနာ္.. အဲ႔လိုပါဆို စာလံုးေပါင္းက မွားမွားေနတုန္း ဟီးး.. ေက်းဇူးကမၻာပါေနာ္.. ေနာက္လည္းအမွားေတြ႕ရင္ လာလာေျပာေပးပါေနာ္.. :) ေတာ္ေသးတယ္ ဟို.. ကိုရင္ေနာ္ႀကီး အရင္မေတြ႕လို႔.. ဟီးး.. မဟုတ္ရင္ သေရာ္ေနဦးမွာ အေဟးေဟးေပါ႔.. :P

ျမရြက္ေဝ said...

ျမန္ျမန္ေရးေနာ္။ ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္။ :)

တာတူး(၀ါ) အေမ့ခံလူတစ္ေယာက္ said...

ခင္ေလးေရ လုပ္လွခ်ည္လား ။ပုဂံေတာ့ ေရာက္လာဘီ ။ ခင္ဗ်ား သူငယ္ခ်င္းေလး ဆီက ဗူးဘုရား မွာ ညရီုက္ထားတဲ့ ပံုေလးရွိရင္ ကုသိုလ္ လုပ္ပါဗ်ာ ။
အဟီး . . .:P
သိေနတယ္ေလ . . . သိေနတယ္ . . .

Dream said...

မမတို႔ကေတာ့လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ။
ဖတ္ရတာဆန္႔တင့ံငံ့နဲ႔
ျမ၀တီကျပတဲ့ကိုရီးယားရုပ္ရွင္က်ေနတာပဲ
ဟီးဟီး...

PP said...

သိေနၿပီ မခင္ေလး ေညာင္ဦးေစ်းမွာ ပုန္းရည္ႀကီး၀ယ္ရင္း ေစ်းဆစ္တာမရလုိ႔ ေစ်းထဲမွာ ရန္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ခ်ကြာ SIS. :P :P :P
စတာေနာ္။ ေစာင့္ေနမယ္။ ;)

Anonymous said...

ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္

အိတာ said...

ခင္ေလးေရ........တစ္ခုခုကိုအမွတ္ရမိသလိုပဲ...
ဖတ္ျပီးေတာ့ ......