Tuesday, August 5, 2008

တစ္ခါက ႏိုဝင္ဘာဆီသို႔... (၅)

“ေဝးး ခ်ီးယား(စ္)” က်မ ဘယ္ဖက္ေဘးက လာတဲ့အသံ..။ “ဗုေဒၶါ...” ဒါ... “မိစု” အသံ.. က်မမ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုစု၊ ပိုးပိုး နဲ႔ သူ႔ မိတ္ေဆြ အန္ကယ္ႀကီးတို႔...။ လက္ထဲမွာ ခြက္ေသးေသးေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ထားၾကတယ္။ ဆိုင္ရဲ႕အဝင္ ဘယ္ဖက္ေဘး ေဒါင့္ေလးမွာ သစ္သားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ စားပြဲ႐ွည္တစ္လံုး.. အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ထန္းရည္ျမဴအိုးေလးေတြ တင္ထားတယ္..။ ဧည့္သည္ေတြကို ထန္းရည္အစစ္ ျမည္းၾကည့္ဖို႔ တင္ေပးထားတာ...။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ေလာက္ မရွိတရွိ စတီးခြက္ေလးေတြကို ထန္းလက္ေတြနဲ႔ ယက္လုပ္ထားတဲ့ လင္ဗန္းေလးေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးစီေပးထားတယ္..။ ေဘးမွာ ထန္းလွ်က္ခဲေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ သစ္သားဇလံုရယ္ ႏွမ္းေလွာ္ေလးေတြ ထည္ထားတဲ့ ပန္းကန္ေလးတစ္ခ်ပ္ လည္းရွိေနတယ္။

စားပြဲေဘးမွာ ဆိုင္က အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနပါတယ္။ ညာဖက္ေဘးဆံုးျမဴကအခ်ိဳ ဒီဖက္က ႏွစ္ျမဴကအခါး ဆိုၿပီး႐ွင္းျပေနတာေပါ့..။ အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕ ဥေရာပသံ ခပ္ေႏွာေႏွာ ဝဲတဲတဲ အဂၤလိပ္စကားကို ကေနဒါမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ သြားေနဖူးတဲ့ “ပိုးပိုး” က ေခါင္းေတြညိတ္လိုညိတ္ ခါလိုခါနဲ႔ စကားလက္ဆံုၾကလို႔ေပါ့။ “မိပိုး” က “စုစု” ကို ဘာသာေတြျပန္ေပးေနေလရဲ႕..။ သူတို႔ေဘးေရာက္သြားတဲ့ က်မကို သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔ “စုစု” က အိမ္႐ွင္လိုလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ခြက္ေလးတစ္ခြက္လွမ္းေပးပါတယ္။ က်မေဘးမွာ ပါလာတဲ့ သူ႔ ကိုလည္း အန္ကယ္ႀကီးက လွမ္းေပးေနတယ္။ ဘီယာနဲ႔ အရက္ဆိုတာကို လံုးဝမႀကိဳက္ေပမဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရႏိုင္တဲ့ ထန္းရည္နံ႔ေမႊးေမႊးေလးရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ “စုစု” လက္ထဲက ခြက္ေလးကို လွမ္းယူလိုက္မိပါတယ္။

အန္ကယ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲကခြက္ကိုေျမႇာက္ရင္း “Everybody ကမ္ပိုင္” ဆိုပါလား..။ ကမ္ပိုင္..!! ဒီစကားကို အရမ္းသြက္တဲ့ “မိစု” ခ်က္ခ်င္း သင္ေပးလိုက္တာဘဲျဖစ္ရမယ္။ ခြက္ေလးကို ကိုင္ထားရင္း ဆိုင္ကအေဒၚႀကီးကို မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက “အခ်ိဳပါ” လို႔ က်မေမးမဲ့ ေမးခြန္းကို ႀကိဳသိေနသလို ေမးေလးဆပ္ၿပီး ေျဖေပးပါတယ္။ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ က်မကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႔ရႏိုင္မယ္ မထင္တဲ့ ထန္းရည္ျမည္းတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေန႔ေလးပါဘဲ...။

တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းတာတစ္ခု အတြင္းမွာဘဲ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းတဲ့ သဘာဝတရားရဲ႕ ေထြးပိုက္ယုယမႈေတြေအာက္မွာ အသံတိတ္ စကားေပါင္းမ်ားစြာကို ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ႐ွင္ေရာက်မပါ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး..။ အၾကည့္ေတြနဲ႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာရွိေနတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုကို က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အလိုလို နားလည္ ေနခဲ့ၾကသလိုဘဲေလ..။

“က်မတို႔ေတာ့ သြားႏွင့္ၿပီေနာ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ပုပၸါးဘက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္..။

ေတာင္တက္လမ္းေလးေတြကို ေကြ႕ကာဝိုက္ကာနဲ႔တက္ရင္း ပုပၸါးကိုေတာင္ ေရာက္လာခဲ႔ပါၿပီ...။ ဦးေလးျမင့္က ေတာင္ေျခက နတ္ကြန္းေတြေရွ႕မွာ ကားကိုရပ္ေပးပါတယ္။ နတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ယံၾုကည္ကိုးကြယ္မႈ အေၾကာင္းကို ဟိုတယ္က မထြက္ခင္ မနက္စာစားရင္း “စုစုနဲ႔ပိုးပိုး” ကို ေျပာျပထားခဲ့ၿပီးသားဆိုေတာ႔ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္သိေနၾကၿပီ။ ဦးေလးျမင့္က ပုပၸါးမတက္ခင္ ဝက္သားမစားရဘူးလို႔ မွာထားေတာ႔ ယံုတာမယံုတာ အပထား မနက္စာ စားကတည္းက သူတို႔ကို ေ႐ွာင္ခိုင္းထားရေသးတယ္..။ မ်က္လံုးေလးေတြ ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ က်မမွာတမ္းကို သေဘာေတြက်ရင္း နားေထာင္ေပးခဲ့ၾကတာေလ..။ ေမ်ာက္ေလးေတြကို အစာေကၽြးရင္း စကားတေျပာေျပာနဲ႔ က်မတို႔သံုးေယာက္ ေတာင္ေပၚစ တက္ၾကပါတယ္။

စတက္ၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အေရာက္မွာ “ဘိုးဘိုးႀကီး” နတ္ကြန္း အႀကီးႀကီးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ နတ္ကြန္းထဲမွာထိုင္ရင္း ပန္းဆက္သြားဖို႔ ေခၚေနတဲ့ ဝဖိုင့္ဖိုင့္ နတ္ကေတာ္ အေျခာက္ႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ “စုစုနဲ႔ပိုးပိုး” က စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ အဲဒီထဲကို ဝင္သြားခဲ႔ပါတယ္...။ က်မနည္းနည္းေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ က်မလည္း လိုက္ဝင္ရေတာ့မယ္ေလ..။

“မာမီသန္း” လို႔ေခၚတဲ့ နတ္ကေတာ္ႀကီးက အဂၤလိပ္စကားကို အေတာ္ေလး ေျပာႏိုင္တယ္။ ပြဲထိုးသြားဖို႔ “ဆြယ္” တရားေဟာေနတာပါ..။ နားေထာင္အၿပီးမွာေတာ့ “မိစု” က လက္ေလးျဖန္႔ၿပီး
“ပိုက္ဆံေပးပါ” တဲ့။ သူတို႔ ပြဲဆက္ခ်င္တယ္ေပါ့... သူတို႔ဆႏၵေလးေတြကို က်မ မတားခ်င္ပါဘူး...။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ လွ်ဳတမ္းျခင္းတစ္ခုဘဲလို႔ ေဖာ့ေတြးရင္း က်မထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။


“မာမီသန္း”က ပါးစပ္က ပြစိပြစိေတြ႐ြတ္ရင္း သေျပခက္ေတြ၊ ပန္းခက္ေတြနဲ႔ သူတို႔ေခါင္းေတြကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ႐ိုက္လို႔ ဆုေတြေပးေနတယ္..။ ေခါင္းေလးေတြငံု႔ရင္း ၿငိမ္ေနၾကတဲ့ “စုစုနဲ႔ပိုးပိုး” တို႔ ပံုစံေလးေတြကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနမိတဲ့ က်မ... အေတာ္ေလးၿပံဳးခ်င္ေနမိတယ္..။ ပြဲဆက္အၿပီး ေတာင္ေပၚကို ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ ဘုရား႐ွိခိုး၊ ႐ႈခင္းေတြၾကည့္နဲ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္စရာ အခ်ိန္ေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေတာင္ေပၚကျပန္အဆင္း ဦးေလးျမင့္ကားဆီေရာက္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးကာနီးေနၿပီ..။ ေန႔လည္စာ ကိုေတာ့ ပုဂံေရာက္မွဘဲ စားၾကမွာဆိုေတာ့ ပုပၸါးကေနျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္...။

“ဟို လူေလးတို႔ကားေတာင္ ျပန္ႏွင့္တာၾကာေပါ့... သူတို႔က ေတာင္လယ္အထိဘဲ တက္ၾကတယ္ေျပာတယ္” လို႔ ဦးေလးျမင့္က က်မကိုလွမ္းေျပာပါတယ္..။ “ေၾသာ္...” က်မအေတြးထဲကို သူေရာက္လာခဲ့ပါတယ္...။ ဘာရယ္လို႔ မသိတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ သူ႔ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕က က်မ အေတြးထဲကို.. ရင္ထဲကို ေငြ႕ေငြ႕ေလး တိုးဝင္လာျပန္တယ္....။ ႐ွင့္အေတြးထဲမွာေရာ က်မမ်ားရွိေနေလမလား...!!

မထင္မွတ္တဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈမွာ အရာတစ္ခု ၿငိတြယ္ကပ္ပါလာတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳး... ဒါဟာက်မဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး..။ စာေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရင္း ရင့္က်က္တဲ့ အ႐ြယ္ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ခ်ိန္အထိ ခုလိုလႈပ္႐ွားမႈမ်ိဳး မ႐ွိခဲ့တာအမွန္ပါ...။ ေသခ်ာေနပါၿပီ.. ႐ွင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးေတြက က်မစိတ္ကို လႈပ္႐ွားေစခဲ့ၿပီဆိုတာ...။

“ဒီေန႔ ေန႔လည္စာကို ဟင္းစံုတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ ဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ စားခ်င္တယ္”
ဆိုတဲ့ “ပိုးပိုး” စကားေၾကာင့္ အေတြးေတြကိုျဖတ္ရင္း ဦးေလးျမင့္ကို အဲလိုဆိုင္မ်ိဳးကို ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အျပန္လမ္းက ဘယ္ကိုမွ မဝင္ဘဲေမာင္းတာဆိုေတာ့ ပုဂံကိုျပန္ေရာက္တာ အေတာ္ေလးျမန္တယ္။ ဦးေလးျမင့္က “တိုးတိုးဝင္း” ဆိုတဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေလးမွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ ကားေပၚကအဆင္း ဆိုင္ထဲကိုအဝင္... ဆိုင္အဝင္ဝကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာေပးထားတဲ့ သူ...။


အန္ကယ္ႀကီးက လွမ္းၿပီးႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူက လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသဝမ္းသာသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ထရပ္တယ္...
“ဟာ.. ျပန္လာၾကၿပီလား.. ကိုယ္တို႔နဲ႔ တစ္ဝိုင္းထဲ ဝင္စားပါေနာ္”
သူ႔လိုဘဲ အန္ကယ္ႀကီးကလည္း အားလံုးကိုအတူတူစားဖို႔ အတင္းေခၚေနတယ္။ “ပိုးပိုးနဲ႔စုစု” ရဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ ေခါင္းအညိမ့္မွာ သူက ခံုေလးေတြကို ဆြဲထုတ္ေပးရင္း က်မတို႔အတြက္ေနရာ စီစဥ္ေပးပါတယ္..။ ဝမ္းသာၿပီး ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္ေတြကို က်မဖတ္ႏိုင္ေနသလိုဘဲ...။ အခ်ိန္တိုတိုေလး အတြင္းမွာ ဘာလုိ႔မ်ား က်မ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက စကားေတြကို ဒီေလာက္ထိ နားလည္မိသြားရတာပါလဲ...!!

ဆက္ရန္...

(ခင္ေလးငယ္)

15 comments:

Anonymous said...

ဟဲ႔ ခင္ေလး..
ငါ႔ကတိနဲ႔ငါမို႔ ဘားမွ မေဝဖန္ရတာ ဒီပိုစ္ဖတ္ၿပီး ငါေတာ္ေတာ္ ေဝဖန္ခ်င္ေနတာ ဟီးးး... နင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေရးတတ္.. ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္မွာ ထမင္းစားၿပီထင္တာ.. နင္ဟာေလ.. စားခိုင္းလိုက္တာမဟုတ္ဘူး.. ေကာင္းခန္းေရာက္မွရပ္လိုက္တယ္.. အက်င့္ပုတ္ႀကီးးး..
ဟဲ႔ နင့္ဟာကလည္း လံုးခ်င္းဝထၳဳထုတ္လို႔ ရေတာ႔မယ္.. ဘယ္ႏွစ္ပိုင္းေရးဘို႔ က်န္ေသးတာလဲ.. အျမန္ေရး.. တစ္ပိုင္းေရးၿပီး ေနာက္တစ္ပိုင္းက ေပၚကိုမလာေတာ႔ဘူး..
ကိုးရီးယားဇတ္ကားလိုျဖစ္ေနၿပီ.. ငါနင့္ပိုစ္ထဲမွာ ေၾကာ္ျငာေတြလိုက္ေရးမွထင္တယ္ တစ္ပိုဒ္ၿပီးရင္ ေၾကာ္ျငာတစ္ပိုဒ္.. ဟဟား...

Kaung Kin Ko said...

ပို ့စ္ဖတ္ျပီး ထန္းရည္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္ဗိ်ဳ ့ :D

ပုဂံကို excursion သြားတုန္းက တိုးတိုးဝင္း မွာ ဘူေဖး စားဖူးတယ္။ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ အတိတ္ ေတြကို ျပန္သတိရလာျပီ။ ဟီးဟီး :D

RePublic said...

မခင္ေလး ...မာမီသန္းရြတ္တဲ့ ပြစိပြစိေတြ ကို ..တိခ်င္လို႕ ၊ ေမးလ္ ပို႕ေပး ၊၊ ကိုရင္ ဘယ္လိုသေဘာရလဲဂ် ၊၊

အေရးအသားက ရွယ္ပါပဲ ..မခင္ေလးေရ ၊၊ အားလံုးေကာင္းတယ္ဗ်ာ ၊၊ မ်ားမ်ားေရးဗ်ာ ၊၊ ခဏေလး နဲ႕ ဖတ္တာ ကုန္သြားလို႕ဗ် ၊၊

Anonymous said...

ကိုလစ္ေရ... က်ဳပ္လည္းေျပာခ်င္ေနတာ.. က်ဳပ္ေရးလိုက္ရလို႔ကေတာ႔ ဒင္း ႏိုဝင္ဘာ ေတာ႔ ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေတာ႔မယ္.. ကတိေပးထားရလို႔ေပါ႔ကြာ မဟုတ္လို႔ကေတာ႔ မာမီသန္းလို ပြစိပြစိျဖစ္သြားမယ္..

ကုိသက္ေနာင္(phoeniz) said...

မခင္ေလးကုိ ေျပာရဦးမယ္....
ပညာေတြ အကုန္မထုတ္နဲ ့ဗ်..
သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားတယ္...
လြန္းထားထား ငိုေနတယ္တဲ့

"တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းတာတစ္ခု အတြင္းမွာဘဲ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းတဲ့ သဘာဝတရားရဲ႕ ေထြးပိုက္ယုယမႈေတြေအာက္မွာ အသံတိတ္ စကားေပါင္းမ်ားစြာကို ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ႐ွင္ေရာက်မပါ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး.."

ေကာင္းလုိက္တဲ့ အေရးအသား...လန္ထြက္ေနတာပဲ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသား...ကုိရင္ေနာ္ ႀကီးက ျငင္းခ်င္ေနပံုပဲ... ဟားဟ :) :D :P

မသက္ဇင္ said...

ေလာကႀကီး
နာက်င္မႈေတြ
စြန္႕လႊတ္ရမည့္ အရာမ်ား
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

ေဆာင္း said...
This comment has been removed by the author.
တားျမစ္ ထားေသာ... said...

မခင္ေလး... စိတ္မဆိုးခ်င္ဘူးေနာ္။ ေနာက္တပိုဒ္ ျမန္ျမန္လုပ္။
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကိုရင့္ကိုပဲ အားေပးလိုက္ေတာ့မွာ... ဟဲဟဲ။

စူး said...

ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ပါဗ်ိဳ့

Tea said...

အခုမွပဲ လာေတ့ာတယ္.. ဘယ္မလဲ ၆ :)

လားရိႈးသူ said...

waiting for post 6!!!!!!!!!!!!

PP said...

မခင္ေလးကလဲ အစားအေသာက္ခန္းက်မွ တိတိျဖတ္ထားရတယ္လုိ႔။ ဘာေတြစားခဲ့လဲဆုိတာေတာ့ ေရးသင့္တာေပါ့ေနာ္။ :D

Anonymous said...

မုိက္တယ္ မုိက္တယ္..
မမေရ... ဆက္ရန္ကုိေမွ်ာ္ေနမယ္...
မမအရမ္းေတာ္တာပဲ.. :)

Anonymous said...

မမခင္ေလးေရ ..... အပိုင္း (၁) ကေန (၅) အထိ တညတည္း အၿပီးထုိင္ဖတ္လိုက္တယ္ေနာ္။ ခရီးသြား မွတ္တမ္းေလးရယ္ ပုဂံဆည္းဆာ အလွေလးရယ္နဲ႔ မမရဲ႕ဇတ္လမ္းေလးကို ေဖၚက်ဴးထားတာ အရမး္ကို ကေလာင္စြမ္းထက္တယ္ေနာ္။ မမရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြရဲ႕ ဇတ္သိမ္းေလးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ...

ေလးစားလွ်က္
ေရာင္

ၾသခိ် said...

မခင္ေလး
ဒါ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ကတည္းကဟာေနာ္။
ညီမ ဒီထိပဲေတြ.တယ္။ ဇာတ္သိမ္းဘယ္မွာလဲဟင္။
ရွာလို.မေတြ.ဘူး....ဇာတ္သိမ္းရွိေသးရင္ ေျပာပါဦးေနာ္ အစ္မ။