မဖြဲ႔လိုက္ရတဲ႔စာတစ္ပုဒ္

႐ြက္ဝါေတြ ေႂကြက်ေနတဲ့ လမ္းဆံုေပၚမွာ ေျခအစံုကိုရပ္မိေတာ့ သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္တို႔က ရင္ဝဆီတိုးေဝွ႔ ဝင္ေရာက္လာၾကတယ္.. လမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ႐ြက္ဝါေတြ ခင္းထားလိုက္တာမ်ား ညိဳဝါဝါပ်ိဳးခင္းႀကီး တစ္ခုလိုပါပဲေလ..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ခံုတန္းလ်ားေလးတစ္ခု... လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္အတိုင္း အထီးက်န္စြာ လွပလို႔ေပါ့..။ ကားေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မရွိတတ္တဲ့ ဒီလမ္းဆံုေလးကေတာ့ ဟိုး... အရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းကလို မေျပာင္းလဲပဲ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို႔...။ ေႏြဦးရဲ႕ေလ႐ူးေတြက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌအျဖဴလြလြေလးကို ေဆာ့ကစား ၾကည္စယ္ေနတာကေရာ ရာသီအေျပာင္းရဲ႕ ပံုေသကားခ်ပ္တစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ လွစ္ဟျပေနတာမ်ားလား...။

တျဖဴးျဖဴး ေလသံေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခ်င္လာမိျပန္ၿပီ... လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းရဲ႕ ပါဝါကို ပိတ္လိုက္တယ္.. ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ တျခားအသံတစ္ခုခုရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ိဳးကို မလိုလားမိတာအမွန္ပါ..။ ဒီလမ္းဆံုမွာ အထပ္ထပ္ခ်ဖူးတဲ့ ေျခရာေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္.. လမ္းဆံုမွာ ဘဝမဆံုခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကေရာ... ဘဝကိုယ္ဆီကို ဘယ္လိုအေနအထားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလမ္းေတြ ေပၚမွာမ်ား ေလွ်ာက္လို႔ေနၾကၿပီလဲ..!!

ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲ့ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ဒီလမ္းဆံုေပၚမွာ ခု... လက္ရွိရပ္ေနမိျခင္းပဲ မဟုတ္လား..။ ရင့္က်က္လာသလိုနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ စိတ္ကို သတိျပဳမိခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးမငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ကိုယ္တိုင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်င္လာျပန္ေရာေလ....။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနျခည္က ညိဳဝါဝါ႐ြက္ေဟာင္းခင္းကို အေရာင္တင္ေပးလိုက္သလို ဝင္းဝါလို႔ လွပလိုက္တာ..။

အခုလိုရာသီေရာက္တိုင္း ရာသီစာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖို႔လာခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ေတြေတာင္ ထပ္တိုးလို႔လာခဲ့ေပါ့... ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီေနရာကိုအေရာက္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ပိုၿပီးထူးျခားလို႔ ေနခဲ့တာ.. ကဗ်ာဖတ္ရင္း စာေရးခ်င္လာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မြတ္သိပ္ေနလိုက္တာမ်ားေလ...။ အေတြးေတြထဲမွာပဲ နိဒါန္းကို အစပ်ိဳးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြလိုပဲ စကားလံုးေတြက ဖ႐ိုဖရဲ.. လွပေသသပ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ထိေတာ့ ကၽြန္မ ပိပိရိရိ ေရးႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္..။

ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ ေတြးရင္း.. ေငးရင္း.. လြမ္းဆြတ္ရင္း.. မ်က္လံုးေတြက ဘာမွထင္က်န္မေနတဲ့ ေျခရာေတြ ေနာက္ကို လိုက္ရင္း... ေလ႐ူးေတြ ေဆာ့ျမဴးေနတာကို ၾကည္ႏူးရင္း... သူတို႔ေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြကို တစ္႐ြက္ၿပီးတစ္႐ြက္ လွန္ရင္း.. အေတြးထဲမွာ စေရးထားတဲ့ နိဒါန္းေတြက ႐ုတ္တရက္နဲ႔ အေငြ႕ပ်ံ ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္..။ သူတို႔ေတြ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကိုပါပဲ..။ ေနဝင္ဆည္းဆာရဲ႕ ပံုရိပ္က မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ လဲ့ၿပီး ပိုလို႔ေတာင္ လွပျပည့္စံုလာသလို...။

သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေပၚကို ညင္ညင္သာသာ နင္းေလွ်ာက္ရင္း ခံုတန္းေလးဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕... ခံုတန္းေထာင့္ေလး ေပၚက သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးကို ကၽြန္မလက္ေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္.. ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ႔.. အေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ နိဒါန္းကို စာျပန္စီရင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္စေတာ့... ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ရယ္သံေလး တစ္ခ်ိဳ႕က ေလနဲ႔အတူ ကၽြန္မနားဝဆီ တိုးဝင္ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါတယ္.. ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ႔...။

ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္လို႔.. ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔... ေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ ဆံႏြယ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက ေဝ႔ေဝ႔ဝဲဝဲေလး...။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းကိုေတာ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြက ဖံုးအုပ္လို႔ထားတယ္.. ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ဆံပင္႐ွည္ေတြကို ေကာင္ေလးက သပ္တင္ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုရမ္းခါလို႔ ဆံႏြယ္ေတြကို ပို႐ႈပ္သြားေအာင္လုပ္ရင္း စေနာက္လို႔ေနတယ္... သူတို႔မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ျဖဴစင္႐ွင္းသန္႔ျခင္းေတြက အတိုင္းသား... သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးလာခဲ့ပါတယ္...။

ေကာင္မေလး ပုခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လု လြယ္အိပ္ေလးကို ေကာင္ေလးက ျပန္တင္ေပးရင္း.. နဖူးေလးကို ငံု႔အနမ္း.. ေခါင္းငံု႔တိမ္းေ႐ွာင္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ေကာင္ေလးက စိုက္ၾကည့္ရယ္ေမာလို႔..။ အနမ္းေလးအစား နဖူးကို လက္သီးဆုပ္ေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးတို႔ရင္း ၾကည္စယ္ေနျပန္ေသး႐ဲ႕...။ ေကာင္မေလးက ေျခဖ်ားေလးကိုေထာက္လို႔ ေခါင္းေလးကိုေမာ့ရင္း ေကာင္ေလးရဲ႕ နားနားကိုကပ္ၿပီး တစံုတရာအေျပာမွာ... ေကာင္ေလးက ရယ္သံကိုျဖတ္လို႔... ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး႐ြတ္ျပေနတာ ႏုနယ္သြက္လက္ ျဖဴစင္မႈေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာေလ..။

ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးေတြကို ဖြဖြေလး မွိတ္ထားတယ္..။ ကဗ်ာေလး ႐ြတ္အၿပီး ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လက္ကေလးကို႐ုန္းရင္း.....
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္႐ြတ္ျပ.."
ေကာင္ေလးက ခ်စ္စႏိုး မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ရင္း ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာနားကို ေဝ့က်လာတဲ့ ရြက္ဝါေလးတစ္ရြက္ကို လွမ္းဖမ္းလိုက္တယ္..။ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို တယုတယျဖည္ခ်ရင္း သစ္႐ြက္ေလးကို ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ အသံတိုးတိုးညႇင္းညႇင္းေလး ထြက္က်လာတယ္..
"သိပ္ခ်စ္တာပဲ..."

အိုး... ဒီအသံေတြနဲ႔ ဒီပံုရိပ္ေလးေတြကို ကၽြန္မရင္းႏွီး ေနလိုက္တာေနာ္..။ အာ႐ံုကိုထပ္စိုက္ရင္း ေသခ်ာနားေထာင္မိေတာ့...

ကၽြန္မ.. ဟုတ္တယ္.. ဒါကၽြန္မရဲ႕ ရယ္သံေတြ.. ေသခ်ာပါတယ္ ဒါဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကၽြန္မပါပဲ.. လြယ္အိပ္ေလးကေရာ ကၽြန္မရဲ႕လြယ္အိပ္ကေလး... ေကာင္မေလး႐ဲ႕ ဆံႏႊယ္ေတြ ဒါဟာ ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြပဲ မဟုတ္လား...!!

"ကိုယ္ကမင္းထက္ အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္..."
ဟင္..!! ဒါ... ဒါဟာလည္း... သူ... သူ႔အသံ..!! သူ႔အသံေလး..!! ေႏြးေထြးႏူးညံ့ ခ်ိဳသာလိုက္တာ... သူ႔လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြ... သူ႔ဆံပင္ ေပ်ာ့ေခြေခြေလးေတြ....!!

"ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲၾကဘူးေနာ္.."
နားေတြကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီးေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရမ္းခါလိုက္မိေပမဲ့.. အသံေတြကိုၾကားေနရဆဲ...
"ဒီလမ္းဆံုေလးေပၚမွာ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ေမာင့္... လက္ကိုတြဲရင္း ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္မွာေပါ့..."

ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြကို တင္းေနေအာင္ပိတ္ရင္း.. ေခါင္းငံု႔ၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုအခ်မွာ ဆည္းဆာကို အေမွာင္ေတြက ဝါးမ်ိဳလို႔...။ ခပ္ရင့္ရင့္ ေႏြေလ႐ူးက ႐ိႈက္သံေတြကို ေလနဲ႔အတူ ဆြဲေခၚသြားလိုက္တာ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြက လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဟစ္ေအာ္သီက်ဴးရင္း ကခုန္ၾကတယ္...။ ႐ြက္ဝါေႂကြေတြနဲ႔ အလွဆင္ ခင္းက်င္းဖြဲ႔သီထားတဲ့ ဒီလမ္းဆံုမွာ ရစ္ဝဲေနတတ္တဲ့ ဝိညာဥ္ေတြအေၾကာင္းကို ဆည္းဆာကေတာင္ ရိပ္မိႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး...။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ႐ြက္ဝါေႂကြေလးေတြ တစ္ဖတ္ၿပီးတစ္ဖတ္ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ေပါ့..။

ထိုင္သူမဲ့တဲ့ ခံုတန္း႐ွည္ေပၚက ႐ြက္ဝါေလးေတြက ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးျမည့္.........။

ကၽြန္မရင္ထဲက မဖြဲ႕လိုက္ရတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း လတ္ဆတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ ေဆြးျမည့္...။။

(ခင္ေလးငယ္)