Tuesday, September 29, 2009

နံနက္ခင္းပီသသြားေသာစေနမနက္

တစ္ခုတည္းေသာ နားလည္မႈႏွင့္ ထံုးက်စ္ထားသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ ရပ္ၾကည့္ဖူးၾကပါသလား..!!
ႀကိဳးေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ ေျခအစံု ရပ္ေနျခင္းသည္ အင္မတန္ ခက္ခဲေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။ လူသည္ လူသားဆန္စြာ စိုရိမ္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ထိုႀကိဳးေပၚတြင္ ဟန္ခ်က္ၿငိမ္ဖို႔ ႏွလံုးခုန္ ျမန္ေကာင္း ျမန္ေနလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္... တုန္လႈပ္မႈ အလံုးစံု၏ ေနာက္ကြယ္၌ ႐ွိေနခဲ႔ေသာ မျမင္ႏိုင္သည့္ ယံုၾကည္မႈခြန္အားသည္ ေသးသြယ္ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေသာႀကိဳးအား အလြန္ခိုင္မာေသာ သံမဏိႀကိဳးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းအားျဖစ္သည္ကုိ....။

စေနနံနက္ခင္း တစ္ခုတြင္ သာမန္ထက္ ေစာလြန္းစြာ အိပ္ရာႏိုးခဲ႔သည္။ “ျဖတ္” ကနဲ ပြင့္လာေသာ မ်က္လံုး တစ္စံုကို သံုးမိနစ္ခန္႔ ျပန္မွိတ္ကာ စိတ္ကို စုစည္းၾကည့္သည့္ အက်င့္တစ္ခု ရခဲ႔သည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ ကိုယ္ေပၚမွ အျဖဴေရာင္ ေစာင္ပါးပါးကို ခြာအခ်မွာ ေအးစိမ္႔စိမ္႔ ႏိုင္လြန္းသည့္ နံနက္ခင္းေလထု စိုထိုင္းထိုင္းက အေမာတေကာ လာေရာက္ေပြ႕ဖက္၏။ ခပ္ဖြဖြ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မွန္ျပဴတင္းနားသို႔ ေလွ်ာက္ခဲ႔မိသည္။ အလြတ္ရေနသည့္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ တစ္ခုက မိုးမႈန္မ်ားႏွင့္ ေဝဝါးလို႔ေနသည္။ ၾကည့္ျမင္ေနက် ပင္လယ္ျပာျပာသည္ မီးခိုးေရာင္လြင္ျပင္...။

ျမင့္လြန္းသည့္ တံတားေပၚမွ အခ်က္ျပ မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ တခ်က္တခ်က္ မွိတ္တုတ္တုတ္ႏွင့္ လက္ေနၾကသည္။ တံတားေပၚတြင္ အသြားအျပန္ ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ ကားႀကီး၊ ကားငယ္ အားလံုးသည္ မီးမ်ားဖြင့္၍ ေမာင္းႏွင္ေနၾက၏။ နာရီကို ၾကည့္ထားမိ၍သာ မနက္ခင္းဟု ဆိုႏိုင္ေသာ အေနအထားပင္။ လက္အစံုကို ပိုက္၍ရပ္ရင္း မွန္ျပဴတင္း အျပင္ကို ေငးေနခဲ႔သည္မွာ မိနစ္ျပလက္တံ႐ွည္ မည္မွ် ေ႐ြ႕သြားခဲ႔ၿပီမသိ။ အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္ ခပ္သဲသဲ ႐ြာခ်လိုက္ေသာ မိုးေၾကာင့္ နံနက္ခင္းသည္ ပိုေမွာင္သြားခဲ႔သည္။ အသက္႐ွဴသံ တိုးသဲ႔သဲ႔ကို မိုးသံမ်ားက မညႇာမတာ အလုအယက္ႏွင့္ ဝါးမ်ိဳစားသံုးၾကျပန္၏။ အညိႇဳးႀကီးလွေသာ မိုးကို လက္မိႈင္ခ် အ႐ံႈးေပးလိုက္ေသာ စေနနံနက္ခင္းသည္ မ်က္လံုးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ သမင္မေလး တစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနေပလိမ္႔မည္။

စုစည္းထားေသာ စိတ္အစဥ္သည္ မိုးသံမ်ားေအာက္တြင္ ေလးပင္ပင္ႏွင့္ ေ႐ြ႕လ်ားမႈ မဲ႔ေနသည္ထင္၏။ ခႏၶာေရာ စိတ္ပါ ေနရာ တစ္ခုတည္းတြင္ တည္ၿငိမ္ေနျခင္းကို နံနက္ခင္း မဆန္ေသာ စေနမနက္ခင္းတြင္ ရ႐ွိခဲ႔မည္ဟု တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မေတြးမိဖူးခဲ႔။ တစ္စံုတရာကို ေက်းဇူး တင္မိျပန္ေသး၏။ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ ပူေလာင္စြာ ႏိုးထဖူးသည့္ စေနမနက္ခင္း အခ်ိဳ႕က အေတြးမွာ လာကပ္သည္။ စိတ္သည္ လွစ္ကနဲ ခပ္လႈပ္လႈပ္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ႔၏။ မဆိုစေလာက္ လင္းေရာင္သန္းလာေသာ စေနသည္ မိုးစက္မ်ား ေအာက္မွာပင္ လူးလြန္႔လာခဲ႔ၿပီ ထင္၏။ မွန္တံခါးကို လာပက္ေနေသာ မိုးေပါက္ႀကီးမ်ားမွာ အညိႇဳးႀကီးစြာ ရန္လိုေနဆဲပင္။

အာ႐ုဏ္ဦး အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပူပန္ စိုးရိမ္မႈမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ႔ဖူးသည္။ လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္တို႔ျဖင့္ ေ႐ႊအိုေရာင္ ညေနမ်ားစြာကို ကုန္လြန္ေစခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုေန႔ရက္မ်ားသည္ နားလည္မႈဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္း၏ အဓိပၸါယ္ကို သာမန္မွ်သာ နည္းလည္ခဲ႔ေသာ ေန႔မ်ား ျဖစ္ခဲ႔ေပမည္။ ျပည့္ဝေသာ အနက္ကို ယံုၾကည္စြာ မခံစားတတ္ခဲ႔သည္မွာ ေသခ်ာလြန္း၏။ ေပ်ာ႔အိအိ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူလို ေသာကမ်ားႏွင့္ ေတာက္ေလာင္၍ အရာရာကို ထိတ္လန္႔ေနတတ္ခဲ႔သည္။ အမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုႏွင့္ ထိုႀကိဳးေလးေပၚမွ ျပဳတ္က်မည္ကို ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ႔သည္။ တည္ၿငိမ္သေယာင္ ဟန္ကိုယ္႔ရင္း ရင္ခုန္သံ အတက္အက်တို႔ အစြန္းေရာက္ခဲ႔သည္။ ခ်စ္သူေရးေပးခဲ႔ေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ခဲ႔၏။


ငါဟာ..
ျမင္း႐ိုင္း တစ္ေကာင္လို ေအာ္ဟီးလိုက္ခ်င္လည္း
စကားေတြ မတတ္တဲ႔ ဒီလည္ေခ်ာင္း ဒီပါးစပ္
ေရငတ္လို႔ တံေတြးမ်ိဳရတာ
ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ အာသီးနာတယ္..။


အလြမ္းမ်ားႏွင့္ အဆံုးသတ္ ေဝးရမည္ကို စိုးရိမ္ရင္း အားငယ္စိတ္မ်ား ဖိစီးသည့္ ေန႔ညမ်ားသည္ ေဆာက္တည္ရာမဲ႔၊ ကစဥ့္ကလ်ားႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈ မဲ႔ခဲ႔သည္။ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈ ကင္းသည္ဟု ေတြးခဲ႔ဖူးသည္လား မမွတ္မိ။ ထိုသို႔ ေတြးဆခဲ႔ဖူးသည္ ႐ွိေသာ္ ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ လိမ္လည္မႈ စစ္စစ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ႔ေပလိမ္႔မည္။ တိုးလ်လြန္းေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ အားအင္မ်ားျဖစ္ခဲ႔သလို စကားတခ်ိဳ႕၏ အဆံုးသတ္ ေလယူေလသိမ္းေလး တစ္ခုတေလႏွင့္ပင္ ေပါက္ကြဲအား ျပင္းေသာ ဗံုးတစ္လံုးအား မ်ိဳခ်မိသူလို ျဖစ္ခဲ႔ဖူး၏။ အဆင့္ဆင့္ ေပါက္ကြဲ၍ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ လြင့္စဥ္ဖူး၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေကာက္ယူ ျပန္ဆက္ဖူး၏။ ကဗ်ာေလးထဲမွ ခ်စ္သူ႔ ဝိညာဥ္သည္ အသက္႐ွဴသံ ေမာေမာမ်ားမွာ ပူးတံုခြာတံု ရစ္ဝဲေနခဲ႔၏။ ကဗ်ာႏွင့္ တသားတည္း က်ခဲ႔ရေသာ ပူေလာင္သည့္ ေန႔ရက္မ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ဖူးသည္ပဲ..။


အားမရလိုက္တာ
ေဒါသ ေမာဟ မဲ႔တဲ႔ နံရံကို ဆြဲထိုးခ်င္စိတ္ေတြ
စကၠန္႔သံတစ္ခ်က္၊ အသက္တ႐ွဴ၊ အံႀကိတ္သံေတြ
ပံုမွန္ထက္ ပိုယ္က်ယ္ေနတယ္ေပါ႔
ဒါမွမဟုတ္....
ငါ႔နားေတြ ပိုေကာင္းေနတာလား တိတ္ဆိတ္မႈရယ္..။


ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဖြဲ႔တည္မႈတစ္ခုစခဲ႔သည္။ ျပည့္ဝစြာ နားမလည္ႏိုင္ေသးေသာ နားလည္မႈႏွင့္ က်စ္ခဲ႔သည္။ ေဝေဝဝါးဝါး စိတ္ေတြႏွင့္ ႀကိဳးေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔သည္။ စိုးရိမ္ပူပန္ လြန္လြန္းခဲ႔သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဟန္ေဆာင္မ်ိဳသိပ္ဖူးသည္။ ခုအခ်ိန္တြင္ေတာ႔ ထိုအရာအားလံုးကို တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ၿပီ ျဖစ္၏။ ထိုအင္အားကို ခ်စ္သူဆီမွ ရသည္ဟု ယံုၾကည္လက္ခံခ်ိန္တြင္ နားလည္မႈ ဆိုသည့္ စကားကို နက္႐ိႈင္းစြာ ထပ္မံ နားလည္မိေတာ႔သည္။ ႀကိဳးကေလးသည္ ၿမဲၿမံခိုင္မာေသာ ႀကိဳးျဖစ္လာခဲ႔ၿပီ။ စြဲၿမဲစြာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လာသည္။ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ တမ္းတတတ္လာသည္။ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈသည္ အဓိပၸါယ္ ျပည့္ဝလြန္းလာသည္။ ကိုယ္တိုင္ အခါခါ စမ္းစစ္ရင္း အတည္ျပဳမိေတာ႔ စိတ္သည္ စမ္းေရေအးေလး ျဖစ္ေနခဲ႔ၿပီ။ ပူေလာင္မႈမဲ႔ေသာ ႏွလံုးတစ္စံုႏွင့္ နားလည္ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ခ်စ္တတ္လာျခင္းသည္ သာယာလွပေသာ ပန္းတခင္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။

ရန္လိုေနခဲ႔ေသာ မိုးစက္တို႔သည္ တုန္႔ကနဲ ရပ္တန္႔သြားၾကသည္။ မႈန္ဝါးေနခဲ႔ေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျပန္ျမင္လာရၿပီ။ ေနေရာင္ သန္းလာေတာ႔မည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ စေနမနက္ခင္းသည္ မခို႔တ႐ို႕ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းႏွင့္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေန၏။ ပင္လယ္သည္ ေနမင္းကို ဦးၫြတ္ဖို႔ အ႐ွိန္ယူေနေပလိမ္႔မည္။ တံတားေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနေသာ ကားမ်ားကို ႐ွင္းလင္းစြာ လွမ္းျမင္လာရၿပီ။ တံတားတိုင္ အျမင့္ႀကီးမ်ားမွ အခ်က္ျပမီးလံုးမ်ားလည္း မ်က္လႊာပိတ္ကာ အိပ္စက္ အနားယူၾကၿပီ ထင္၏။ ပင္လယ္ေကြ႕ကို ျဖတ္၍ ေဆာက္ထားေသာ တံတား၏ အေ႐ွ႕စြန္စြန္းမွ တဝက္တပ်က္ ကိုယ္ဟန္ျပစ ျပဳလာေသာ ေနမင္း၏ အၿပံဳးမွာ ခမ္းနားလွ၏။

တုန္လႈပ္မႈ အလံုးစံု၏ ေနာက္ကြယ္၌ ႐ွိေနခဲ႔ေသာ မျမင္ႏိုင္သည့္ နားလည္ယံုၾကည္မႈ ခြန္အားသည္ စိုးရိမ္ေတြေဝမႈ အားလံုးကို ကြယ္ေပ်ာက္ေစခဲ႔ၿပီ။ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ေသာ ႀကိဳးမွ်င္ကေလးသည္ သံမဏိထက္ ခိုင္မာသြားခဲ႔ၿပီျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္း မဆန္ႏိုင္ခဲ႔ေသာ စေနမနက္သည္ မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ထံုးဖြဲ႕ထားသည့္ သတို႔သမီးတစ္ဦးလို က်က္သေရ႐ွိေသာ ညိႇဳ႕ဓါတ္အျပည့္ႏွင့္ လွပလြန္းေနေတာ႔သည္...။

(ခင္ေလးငယ္)

29 comments:

ေရတမာ said...

မၾကီးေရ ဥာဏ္မမွီဘူးဗ်ာ...ယံုၾကည္မႈခြန္အားသည္ ေသးသြယ္ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေသာႀကိဳးအား အလြန္ခိုင္မာေသာ သံမဏိႀကိဳးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းအားျဖစ္သည္ ဆုိတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတာ့ သေဘာက်တယ္။

:P said...

စာဖတ္လိုက္ရင္ ေအာက္ကလက္မွတ္မျမင္ရေသးေပမယ့္ ၃-၄ ေၾကာင္းဖတ္တာနဲက ကိုရင္ေရးတာလား၊ ခင္ေလးေရးတာလားသိတယ္။

မျမင္တာၾကာျပီ ဂ်ယ္ေဒၚငီး..ေနေကာင္းေအာင္ေန.. စာဆံုးေအာင္ ျပန္ဖတ္လိုက္အံုးမယ္..

MANORHARY said...

ၾကည္လင္ေအးၿမေသာစမ္းေရ..
သာယာလွပေသာပန္းတစ္ခင္း..
နက္ရႈိင္းၿခင္းေတြနဲ႔ယံုၾကည္မႈလမ္း..
ခမ္းနားေတာက္ပေသာေနေရာင္ႏွင့္ၿခယ္သ
နံနက္ခင္းပီသသြားေသာစေနေန႔မနက္ခင္းမွသည္
အနာဂါတ္စိတ္အေမွာင္အားလံုးကိုခြင္းေစ...

NangNyi said...

တိုးလိုးတန္းလန္း စာၾကမ္းေတြေရာ ဆက္မေရးေသးဘူးလား :D

Mogok Thar said...

စာေလး စဖတ္လိုက္ကတည္းက မေလး ေရးတာလာကေန ဖတ္၇င္း မေလးမွန္း ေသခ်ာလာတယ္။

စာေတြ ေရးေနတာ သိရေတာ့ စိတ္ထဲ ခ်မ္းေျမ႔သြားတယ္။

စေန နံနက္ခ်င္းကို ဖတ္ရင္းက မေလး စိတ္ေတြ ျငိမ္းေအးသလို ကြ်န္ေတာ္လဲ တစစ ျငိမ္းေအးလာတယ္။

နားလည္ယံုကည္မႈဟာ သံေယာဇဥ္နဲ့ ထံုးဖြဲ႕သီတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာၾကိဳးတန္းမွာ မတုန္လႈပ္စတမ္း ဟန္ခ်က္ညီစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ ထိန္းညွိေပးတတ္တာ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။

က်က္သေရရွိေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ထာ၀ရ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

( ေအာ္... မနက္ အိပ္ယာထတိုင္းေကာ၊ ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္တိုင္းေရာ ငါးမိနစ္ကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ထိ အနည္းဆံုး စိတ္ကို စုစည္းထားႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္တဲ့။ သံုးမိနစ္ ရလဲ သံုးမိနစ္စာ အက်ိဳး ရွိပါတယ္တဲ့။ :-P )

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

Anonymous said...

အခုမွပဲ ေသခ်ာဖတ္ဘူးတယ္ မခင္ေလးရယ္။ စာေတြ ျပန္ေရးဖို႔ အခ်ိန္ေတြရၿပီး အခုလို ပိုစ့္ေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရတာကုိ ၀မ္းသာပါတယ္။

နံနက္တိုင္း မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုႏုိင္ပါေစ။

စည္သူ said...

ေဟ.......

စာဖတ္ရင္း ကိုယ္တိုင္ ျပတင္းေပါက္နားေရာက္သြားတယ္
လက္ကိုပိုက္ၿပီး ဟိုေငးဒီေငး ျဖစ္သြားတယ္..

စာေပနဲ႔ ပက္သက္လာရင္ ဘာမွကို ေျပာစရာမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္.(ဘယ္ေျပာစရာရွိမွာလဲ ေျပာစရာဆိုလို႔ ဘာမွကိုမရွိတာ ဆဲစရာပဲရွိတယ္..)

ေရးသားခ်က္ေတြ ဖြဲ႔ဆိုခ်က္ေတြ အရမ္းကိုေကာင္းတယ္..
လိုက္လို႔ကို မမွီဘူး..

လိုက္တယ္ကြ လိုက္တယ္ကြ လိုက္္တယ္ကြ..
ေဟာဟဲ..ေဟာဟဲ..ဟဲဟိုး..ဟိုးဟဲ
ဟဲဟဲ.. ဘယ္ရမလဲ မိသြားၿပီ..

ေလးစားစြာျဖင့္
စည္သူ။

ခေရညိဳ said...

စေန ေန႕ပဲလာ:ဟင္??

မယ္႔ကိုး said...

မမခင္ေလးရဲ႔ စကားလံုးေတြက ပန္းေလးေတြ ဆင့္စီထားသလို လွလည္းလွ ေမႊးလည္းေမြး။
အေဝးၾကည္႔ နီးၾကည့္ ျဖည္းျဖည္းေလး အၿမဲဖတ္မိပါတယ္။
မမခင္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

မမခင္ေလးရဲ႔ ခ်စ္ညေလး
=)

Eaindra said...

ခင္ေလးေရ...
ညီမေလးေရ......

ဒဏ္ရာေတြ ေ၀ဒနာေတြက
အႏုပညာေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး..ကုန္ၾကမ္းပဲ..

မ်ားမ်ားေၾကကြဲေနေလ..
ခံစားေနရေလ..
အႏုပညာေတြ အရည္အေသြးျမင့္လာေလပဲ...

ေကာင္းလိုက္တာခင္ေလးရယ္..
မၾကီးဖတ္ရသမွ်ထဲမွာ..ဒါေလးကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ..

ခင္ေလးေရ..ေလာကဓံဆိုတာ..
မႀကီးတို႔ လူ႔ဘ၀သင္ရိုးညႊန္းတမ္းအတြက္
ေလ့က်က္စရာ..သင္ခန္းစာေတြပါပဲ...

ငါ့ညီမေလွ်ာက္ေနတာ..သံမဏိႀကိဳးပါကြယ့္...

အားတင္းထားးးးးးးးးးးး

ခ်စ္တဲ့...

မႀကီး

မမသီရိ said...

ညီမေလး
လွပလြန္းတဲ့ အဖြဲ႔ေလး ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ရာကို
စိတ္ေမ်ာျပီး လိုက္ပါေနခဲ့တယ္
ျိငိမ္းခ်မ္းမွဳ၊ တည္ျငိမ္မွဳ နဲ႕ နားလည္ ယုံၾကည္မွဳရဲ႕ ခြန္အားေတြ ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခံစား လိုက္ရတယ္

ဆြဲေဆာင္မွဳရွိျပီး သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေရးဟန္ေလး က အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္တယ္

အဲဒီျပတင္းေလးကေန ျမင္ရတ့ဲံ ျမင္ကြင္းရယ္
ဆိတ္ျငိမ္မွဳေတြ လႊမ္းျခံဳေနတဲ့ နံနက္ေတြ ညေနေတြ ရယ္.. အေတြးလွလွေလးေတြ
ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ ညီမေလး

ခြန္အားေတြ ျပည့္ပါေစ

မမ

မမသီရိ said...

ညီမေလး
လွပလြန္းတဲ့ အဖြဲ႔ေလး ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ရာကို
စိတ္ေမ်ာျပီး လိုက္ပါေနခဲ့တယ္
ျိငိမ္းခ်မ္းမွဳ၊ တည္ျငိမ္မွဳ နဲ႕ နားလည္ ယုံၾကည္မွဳရဲ႕ ခြန္အားေတြ ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခံစား လိုက္ရတယ္

ဆြဲေဆာင္မွဳရွိျပီး သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေရးဟန္ေလး က အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္တယ္

အဲဒီျပတင္းေလးကေန ျမင္ရတ့ဲံ ျမင္ကြင္းရယ္
ဆိတ္ျငိမ္မွဳေတြ လႊမ္းျခံဳေနတဲ့ နံနက္ေတြ ညေနေတြ ရယ္.. အေတြးလွလွေလးေတြ
ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ ညီမေလး

ခြန္အားေတြ ျပည့္ပါေစ

ခ်စ္တဲ့ မမ

Ree Noe Mann said...

က်ေနာ္က ဖတ္ေနရင္း ဦးေနာ္က ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ျပီး
သမင္မေလး ျဖစ္ေနရတာလဲေပါ့။
ဪ ... ေကာင္းမေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေရတာပဲ
ျဖစ္မွာပါေလ ဆိုျပီး ဆက္ဖတ္လိုက္မွပဲ မေလး ေရးမွန္းသိေတာ့တယ္။

တကယ္ပါ လွပတဲ့ အေရးအသားေလးေတြကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့
ဘာမွမဟုတ္ပဲ ေရးေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာင္ရွက္သြားတယ္။

ရွက္ပင္မဲ့ အားက်မိတယ္ မေလးေရ။

ခင္တဲ့ ရီနိုမာန္

MMO said...

မခင္ေရ... ျပန္ဖတ္၇တဲ့ အတြက္၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ... အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစေနာ္..

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

sweetpeony said...

တီငယ္ေရ
ေပ်ာ့အိအိျကိုးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနမိသလား မသိဘူးးး
ျကိုးေပၚက ျပဳတ္က်မွာလည္း ေျကာက္တယ္...

yangonthar said...

စေနမနက္ မုိးတစုိစုိ စိတ္ေတြ အုိခဲ့မိတာကုိ ဘြား ကနဲ ့ျမင္လာမိတယ္ အစ္မခင္ေလးေရ ... ေနအက်မွာ သစ္လြင္လာမယ့္ နံနက္ခင္း အသစ္ စက္စက္ ကေလးက ရွက္ကုိးရွက္ကန္း ... ။ စာသား ႏုညက္ညက္ေလးေတြကုိ ေငးေမာ သြားပါတယ္ အစ္မေရ .....
ေလးစားခင္မင္လွ်က္
ရန္ကုန္သား

HAPPY CLOUD said...

သတိေတြ ရေနတယ္ေဟးးးးးးး


မိုးေမာင္

ေကာင္းကင္ျပာ said...

ခင္ေလး ေရးတာေတြၾကိဳက္တယ္...း)

ကိုလူေထြး said...

ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အရာအားလံုးက မ်က္စိေရွ႕မွာ...

ပူးလာလိုက္ ခြာသြားလိုက္
နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္
ျမင့္သြားလိုက္ နိမ့္သြားလိုက္
ေပ်ာ့သြားလိုက္ တင္းသြားလိုက္
လင္းသြားလိုက္ ေမွာင္သြားလိုက္

အဖြဲ႕ေတြကလည္း ေကာင္းလြန္းတာကိုးးးး

းဝ)

HRmyanmar said...

မနက္ျဖန္နံနက္ခင္းကလည္း နနက္ခင္းဆန္ပါေစသား...
သတိရေနတယ္ အမေတာ္

ရင္ရဲ ႔ရုိးရာ said...

အေရးအသားကေတာ့ ဦးေနာ္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ ကြဲတယ္ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတယ္ ဖတ္ရတာ ဒါေပမယ့္ လုိက္လုိ႔ မမွီဘူး အဟီး ေျပးလုိက္လဲမရ ဒုန္းဆုိင္းလဲ မရ ေနာက္ဆုံးမရလုိ႔ သူမ်ားကုိ ခုိစီးၿပီးလုိက္ ခဲ့ရတယ္ အဟီး ေရးတာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ တီငယ္ အဲ့လုိပဲ ေခၚလုိက္ေတာ့မယ္

စိမ္း... said...

ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အသက္မရွဴပဲဖတ္မိသြားတယ္....
အဆံုးသတ္ေလးက်မွပဲ ဟင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္...
ရသေျမာက္လြန္း ပညာရွင္ဆန္လြန္းတဲ့ အေရးအသားေတြကို အခါခါ ဆလံေပးသြားပါတယ္...

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
စိမ္း

ကာရံဆူး said...

အစ္မခင္ေလးရဲ ့အဖြဲ့အႏြဲ ့ေလးေတြက အရမ္းလွပါတယ္... အားက်ရင္း အားေပးေနမဲ့..

Angel Shaper said...

တီငယ့္လက္ရာေလး လွလိုက္တာေနာ္။
ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။

Hero Zone said...

ဘာၾကိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းသည္ အႏၱရာယ္ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ အျမဲတမ္း လွဳပ္ခါေနတဲ့ အေနအထားႏွင့္ ခရီးဆက္ ေနရေပလိမ့္မည္။ ထိုသံမဏိၾကိဳးသည္လည္း မိမိ၏လွဳပ္ရမ္းေနသည္႔ ဒဏ္ကိုခံႏုိင္ဖို႔ အေရးၾကီးေပသည္။ အားလံုးေသာၾကိဳးေတြထက္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးက ပိုခိုင္ျမဲႏုိင္သည္။ အခ်ိန္ကာလ တခုမရွိပဲႏွင့္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳး ျဖစ္မလာႏုိင္ေပ။ ပတ္ဝန္းက်င္ လႈိင္းတံပိုးေတြေၾကာင့္ မခင္ေလးထင္ခဲ့ေသာ သံမဏိၾကိဳးသည္ ပိုးၾကိဳးလည္းျဖစ္သြားႏုိင္ေပသည္။ မခင္ေလး ေျမျပင္ေပၚက ပန္းခင္းတဲ့ လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ပါေစ။ မခင္ေလး လွမ္းလိုက္သည္႕ ေျခလွမ္းမ်ား အားျဖစ္ေစ။ ေမတၱာျဖင့္......

သုခုမေလဒီ said...

စာေတြေတာ့ဖတ္သြားတယ္။ စီဗံုးလိုက္ရွာရတာ နည္းနည္းမူးသြားလို ့း)ႀကိဳးတန္းေပၚေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ း))
ကြန္နက္ကလည္းမေကာင္းေတာ့ မန္ ့ဖို ့ကိုေစာင့္ေနရ ေသးတယ္။
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။

Unknown said...

ဗ်ဳိးးးးးးးး အစ္ကိုရင္ေနာ္ မခင္ေလးငယ္....
တဂ္ထားတယ္ေနာ္ .....
စီဗံုးေလးေတာ႔ သနားေသာအားျဖင္႔ ထားေပးေစလိုပါတယ္
မ်ားဂါမွာ ဘယ္နား၀င္ေအာ္ရမွန္းမသိလို႔
၀င္ျပီးေတာ႔ပဲ မန္႔သြားပါတယ္
အသစ္ ေလးတင္ပါဦးလို႔ ေတာင္ဆိုတာ မရလို႔
တဂ္သြားတယ္ ......... ေျဖေပးေနာ္
ႏွင္း

Dream said...

၀ါးးးးးးးးးးးးမယ္မယ္ ေရးခ်က္ေတြက လန္ထြက္ေ္နတာပဲ....

ဖတ္ရင္းနဲ႔ကုိ မ်က္စိထဲ မွာစိတ္ကူးယဥ္မိတယ္....

အာ၀ါးးးးမယ္မယ္....


( မယ္မယ္ေနာ္.... မက္မက္ကို ပစ္ထားတယ္..ဟင့္...လြမ္းေနတာ.... )

MN said...

ေရတမာေရ NM လည္း နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စကားလံုးေတြကိုေတာ႔ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဆက္ေရးပါ။ ဒီပို႕စ္ေလးက မခင္ေလးငယ္ ေရးထားသမွ်ေတြထဲက အႀကိဳက္ဆံုး ပို႕စ္ တစ္ခုပါဘဲ။ အားေပးေနပါ႔မယ္ မခင္ေလးငယ္ေရ။

M to the N !