Monday, January 4, 2010

ေနဝင္ခ်ိန္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္

ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို မုန္းတီးတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ
သူ႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔
ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ခုကို တစ္ေန႔တစ္ခါေတာ့ ျဖတ္သန္းေနရမွာပါ..။

ကၽြန္မသည္ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္ပါသည္..။ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ရင္ခုန္သံ တမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ တလွပ္လွပ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေငးၾကည့္ေနရျခင္းကို အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္.. ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္ေသာ သူသည္ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကို ခါးသီးလြန္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္..။ ကၽြန္မႏွင့္ သူ႔ၾကားတြင္ ထိုေနဝင္ခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မၾကာခဏဆိုသလို ျငင္းခုန္တတ္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ ျငင္းခုန္ပြဲတိုင္းတြင္ အႏိုင္အ႐ံႈးရယ္ မရွိပါပဲ အဆံုးသတ္ သြားရသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္..။ ေနဝင္ခ်ိန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ထံတြင္ ခါးသီးေသာ အတိတ္တခ်ိဳ႕ ႐ွိေနႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ကၽြန္မသံုးသပ္ ေျပာဆိုသည့္ အခါတိုင္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေခါင္းခါသူပင္ျဖစ္၏။ တဖန္ျပန္ၿပီး ကၽြန္မတြင္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္ဟု သူေျပာတတ္တိုင္း ကၽြန္မၿပံဳးကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနတတ္ျပန္သည္..။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သို႔ေသာ အတိတ္မ်ိဳးမွ မရွိခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ ေနဝင္ခ်ိန္တိုင္းကို ကၽြန္မငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကတည္းက စြဲလမ္းႏွစ္သက္လြန္းခဲ့သူ သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္..။

“ေနဝင္ခ်ိန္ဆိုတာ တေန႔တခါျဖတ္ရတာမ်ိဳး.. ဒါဟာ သဘာဝတရား တစ္ခုပဲမဟုတ္လား ေမာင္ရယ္... ကၽြန္မေျပာတာ မွားလို႔လား...” ဟု ကၽြန္မက အတြန္႔တက္တိုင္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးတစ္စံုက အ႐ံႈးပဲေပးသလို.. ေက်နပ္မႈပဲ မရွိသလို.. အစာပဲ မေက်သလိုေလးနဲ႔ ကၽြန္မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တိုင္း ဘုၾကည့္ ၾကည့္တတ္ သူပင္ျဖစ္သည္...။ ကၽြန္မသူ႔ကို ခ်စ္သူအျဖစ္ လက္မခံေသးပဲ မိတ္ေဆြေတြ အျဖစ္ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့ဖူးၾကပါသည္။ ထိုမိတ္ေဆြ သက္တမ္းသည္ ရွည္ၾကာခဲ့သည္ဟု ေျပာ၍ရေသာ္လည္း သူ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ မုန္းတီးစိတ္မ်ား အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိခဲ့သည္ကို ဝန္ခံရပါလိမ့္မည္..။

မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေတြးေျပာရလွ်င္ ခ်စ္သူသက္တမ္း ကိုးလခန္႔ၾကာေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္..။ ထိုေန႔က ကၽြန္မအလုပ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ႀကိဳတင္ကာ ဖုန္းလည္းမဆက္ ေမးလ္လည္းမပို႔ပါပဲႏွင့္ ကၽြန္မကို သူလာႀကိဳခဲ့ပါသည္..။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မေကာ သူပါအလုပ္နားသျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အသားကင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ ညစာကို ေအးေအးေဆးေဆး စားျဖစ္ခဲ့၏..။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔၏ အလုပ္မ်ားထဲမွ ဖိစီးမႈေပါင္းစံုကို ရယ္စရာ အလြဲမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ညဥ့္နက္နက္ေတြ အထိ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္တတ္ေသာ ကၽြန္မကို ေစာေစာအိပ္ဖို႔ ပူပန္စိတ္ေတြႏွင့္ သူအမိန္႔ေပးခဲ့သည့္ ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္..။ ေပေတမႈကို ဝန္မခံခ်င္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို ဆင္ျခင္မည္ဟု ကတိေပးရင္း စကားလႊဲကာ လူလည္လုပ္ေတာ့ သိလွ်က္ႏွင့္ သူၿပံဳးေနေပးခဲ့ေသး၏။

မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည့္ ကၽြန္မတို႔၏ ေႏြရာသီ အလုပ္နားရက္ရွည္တြင္ ကၽြန္မႏွင့္သူ ခရီးတစ္ခု ထြက္ၾကဖို႔တိုင္ပင္ ေနရာေ႐ြးရင္း ကၽြန္မ စသိရျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္..။ ကၽြန္မ သြားခ်င္သည့္ေနရာမွာ ေနဝင္ခ်ိန္ကို အဓိက ေငးေမာရန္ အေကာင္းဆံုး ေနရာတစ္ခုကို ေ႐ြးခ်ယ္မိပါသည္..။ ထိုေနရာေလးသည္ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္ခုန္ဖို႔ တစ္ခုကလြဲလွ်င္ အျခားလည္ပတ္စရာ ဘာမွသိပ္မရွိေသာ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး တစ္ၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္၏..။ ကၽြန္မ ေ႐ြးခ်ယ္မိလိုက္ေသာ ေနရာကို ေျပာလွ်င္ေျပာခ်င္း ပ်က္ယြင္းသြားေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို အံ့ၾသမွင္တက္စြာ ကၽြန္မ ပထမဦးဆံုး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္..။

“အို... ကြာ အဲ့လိုေနရာမ်ိဳးကို လံုးဝ မသြားခ်င္ပါဘူး...” ဆိုသည့္ သူ႔ႏႈတ္ကစကားသံမွာ အထိတ္တလန္႔ ႏိုင္လြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္မထင္မိပါသည္..။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္႐ွားေနၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ပင္ ျဖစ္လို႔ေန၏။

“ေမာင္ပဲ ကၽြန္မဘယ္သြားခ်င္လဲ လို႔ စေမးခဲ့တာေလ....”
“ဟုတ္ပါတယ္ ေမရယ္ ဒါေပမဲ့ တျခားတေနရာရာမ်ိဳးေလး စဥ္းစားပါဦးကြာ..ေနာ္..! ဥပမာကြာ မနက္ခင္း ပင္လယ္ေလေတြကို တဝႀကီး ႐ႈ႐ွိဳက္လို႔ရႏိုင္မဲ့ ေနရာလိုမ်ိဳးေပါ့”

သူ႔စကားမွာ ကၽြန္မကို ေတာင္းပန္ေနသူလိုလို အသံေလးမ်ားပင္ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေနသည္ပဲ..။ သူ႔ကို ကၽြန္မဘာမွ ဆက္မကြန္႔ျဖစ္ေတာ့ပဲ အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြး၍ က်န္ခဲ့ေလ၏..။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာကို သူျပန္ထိန္းလိုက္ပံုရပါသည္..။

“ေကာင္းၿပီေမာင္.. ဒါဆို တျခားတေနရာကိုပဲ ကၽြန္မေ႐ြးမယ္ေလ”

အားတက္သေရာႏွင့္ ခ်က္ျခင္းပင္ သူေခါင္းညိတ္ျပသည္..။ တစံုတရာကို စိတ္ေအးသြားသူ တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေက်းဇူးတင္ အၾကည့္ေတြႏွင့္ ျပည့္လွ်ံေနျပန္၏..။ ကၽြန္မ နည္းနည္းေလး စကားစ စပ္စုခ်င္လာမိျပန္သည္..။

“ဘာလို႔ ကၽြန္မ ခုဏက ေ႐ြးတဲ့ ေနရာမ်ိဳး မႀကိဳက္တာလဲဟင္”
“ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို တကူးတက သြားၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လားကြာ.. ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ေမာင္မုန္းတယ္ ေနဝင္ခ်ိန္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ေလးပင္ထိုင္းမိႈင္းေစ႐ံု သက္သက္ပဲ”

“ဟင့္အင္း.... အဲ့လို........”
“ကဲပါ ေမရယ္... ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္႔ တျခားတေနရာကို ေမာင္တို႔သြားၾကမယ္ေလ”

ကၽြန္မ စကားဆက္မွာကို မလိုလားအပ္သူလို စကားျဖတ္ကာ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာလာ၍ ကၽြန္မဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကို နားလည္ေပးဖို႔ ေနာက္အႀကိမ္ေတြ ေရာက္မွ ကၽြန္မသူ႔ကို ေအးေအးေဆးေဆး သံုးသပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့ေတာ့သည္..။ ကၽြန္မေတြးထင္ တြက္ခ်က္ ထားမိခဲ့သည္မွာ အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းကို ေနာင္တြင္မွ ကၽြန္သိခဲ့ရေတာ့၏..။ ေနဝင္ခ်ိန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မသူ႔ကို ေမးခြန္းမ်ား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးခဲ့ဖူးသည္.. ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ခု၏ က်က္သေရရွိေသာ အလွတရားမ်ားအေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုး ဖြဲ႕ႏြဲ႕ကာ နားခ်ရွင္းျပခဲ့ဖူးသည္..။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မခ်စ္သူ၏ “ေနဝင္ခ်ိန္မုန္း” ဝါဒကိုမူ ကၽြန္မ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ မုန္းရသလဲ ဆိုသည့္ တိက်သည့္ အေျဖတစ္ခုကိုလည္း ကၽြန္မ လံုးဝမရရွိခဲ့ပါ..။ ထိုအရာသည္ ကၽြန္မ၏ ညံ့ဖ်င္းလြန္းမႈ တစ္ခုေလလား..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပင္ အေျဖရွာ မရေတာ့သည့္ေနာက္ လက္ေလွ်ာ့မိေတာ့၏..။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ား အေၾကာင္း တတ္ႏိုင္သ၍ စကားမစမိအာင္ ကိုယ္စီထိန္းသိမ္းရင္း ေနလာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ပင္ၾကာခဲ့ၿပီ..။ ကၽြန္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ အလိုမက်မႈတစ္ခု စတင္ ကိန္းေအာင္ သေႏၶတည္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းမွာလည္း ထိုႏွစ္အခ်ိဳ႕ပင္ျဖစ္ျပန္၏..။ ထိုကိစၥကို ေဖာ့ေဖာ့ေလးေတြးကာ ေမ႔ပစ္ႏိုင္ဖို႔ကိုသာ ကၽြန္မအားသန္ခဲ့ပါသည္..။ ကၽြန္မႏွင့္သူ၏ ခ်စ္သူသက္တမ္း သံုးႏွစ္ခန္႔႐ွိလာေသာ အခ်ိန္တြင္ သူက လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းခဲ့ေလသည္..။ ခ်စ္သူျဖစ္စ အခ်ိန္မွစ၍ သူသည္ ကၽြန္မအေပၚတြင္ နားလည္ ၾကင္နာကာ တာဝန္ေက်ခဲ့သူပင္ျဖစ္၏..။ အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်တြင္လည္း နာမည္ေကာင္းတစ္ခု အၿမဲရတတ္သူျဖစ္၍ ႐ိုး႐ွင္းစြာပင္ ကၽြန္မေခါင္းညိတ္ လက္ခံခဲ့ပါသည္..။ ကၽြန္မ၏ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ကၽြန္မတို႔အေၾကာင္း သိၿပီးသား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုလည္း မခက္ခဲပါပဲ ရ႐ွိခဲ့ျပန္သည္..။

ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ ေနထိုင္စရာ သင့္တင့္ေသာ အိမ္ေသးေသးေလး တစ္လံုးကို ကၽြန္မစိတ္ႀကိဳက္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္..။ ထပ္ခိုးေလးပါေသာ အိမ္ေလးတစ္လံုးမွာ ဆန္းျပားမႈကင္းကာ ႐ိုး႐ွင္းသန္႔ျပန္႔ မႈေတြႏွင့္ ကၽြန္မကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့၏..။ ထပ္ခိုးေပၚ အခန္းေလးမွ အမိုးမ်ားကို မွန္ထူျပားမ်ားျဖင့္ မိုးကာထားျခင္းျဖစ္၍ ထိုမွန္မ်ားမွ ျဖာဆင္းလာေသာ ေနေရာင္မ်ားက ကၽြန္မတို႔ကို ေပြ႕ဖက္ခြင့္ရမည္..။ သည္းထန္ေနေသာ မိုးစက္မ်ား ေျပးလာ႐ိုက္ခတ္သည္ကို သဘာဝနီးနီး ကၽြန္မတို႔ခံစားႏိုင္သလို လသာသည့္ ညမ်ိဳးတြင္လည္း မွန္ျပတင္းကို ျဖတ္လာမည့္ လေရာင္ေတြကို သြယ္ဝိုက္ေသာ နည္းအားျဖင့္ ခ်ိဳးခြင့္ရႏိုင္ျပန္သည္..။ ရာသီဥတု သာယာကာ အပူခ်ိန္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည့္ ေန႔မ်ိဳးမ်ားတြင္ ထိုမွန္အမိုးမ်ားကို တခါးေပါက္မ်ားသဖြယ္ ဖြင့္ဟထား၍လည္း ရႏိုင္ေသးသည္..။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေနမည့္ ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ကၽြန္မစိတ္ေတြ ႐ြက္လႊင့္ခြင့္ ရႏိုင္ေသးသည္ ဟု ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္မၿပံဳးရင္း တိုးသဲ့သဲ့ သက္ျပင္းခ်မိျပန္၏။ ကၽြန္မ အေတြးမ်ားကို သူသည္ႀကိဳသိေကာင္း သိေနႏိုင္ပါေသးသည္..။

“ဒီထပ္ခိုး အျပင္ဆင္ေလးနဲ႔တင္ ဒီအိမ္ေလးကို ေမ.. ေ႐ြးမယ္လို႔ ေမာင္ထင္ခဲ့ၿပီးသား..” ဟု ကၽြန္မ လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို တင္းတင္းေစ့ကာ ၿပံဳးတတ္သည့္ သူ႔အက်င့္ေလးအတိုင္း သူၿပံးုေနခဲ့ပါသည္..။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုအိမ္ေလးကို ကၽြန္မေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း မဟုတ္ပဲ ေမာင္ကသာ အရင္ႀကိဳေ႐ြးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မတြက္ဆ လိုက္မိေသးသည္ပဲ..။ ကၽြန္မသည္ ဒုတိယေ႐ြးခ်ယ္ ေခါင္းညိတ္သူသာ ျဖစ္၏..။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလံုးအတြက္ ၾကည္ႏူးကာ ကၽြန္မသူ႔ကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္..။

“ဒီထပ္ခိုးေလးက ေမ.. စာေရးစာဖတ္ဖို႔ စာၾကည့္ခန္းေလးနဲ႔ ကြန္ျပဴတာခန္းေလး လုပ္ေပးမယ္..!!”
“ဟင့္အင္း.. ေမာင့္ဂစ္တာေတြနဲ႔ ေမာင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဂစ္တာတီးဖို႔ စတူဒီ႐ိုေလးပဲ လုပ္ပါေမာင္ရယ္... ေနာ္..!!”

ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဦးစားေပးေနရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ဦးလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အိပ္ခန္းေလးလုပ္ရန္ သေဘာတူ ေျပလည္သြားခဲ့ၾကပါသည္..။ ထိုအိမ္ေလးကို ပိုက္ဆံေခ်ေသာေန႔တြင္ သူ႔ေဘးမွာ ကၽြန္မအတူ ရွိေနခဲ့သည္..။ ထိုေန႔သည္ မွတ္မွတ္ရရ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာေနခဲ့ေသာ ဇြန္လတစ္လ၏ ပထမဦးဆံုး အပတ္တြင္ျဖစ္သည္..။ အိမ္ဝယ္စာခ်ဳပ္တြင္ ကၽြန္မနာမည္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ဆိုမည္ ဆိုျခင္းကိုမူ ကၽြန္မႀကိဳတင္ မသိခဲ့ပါ..။ ကၽြန္မသည္ မည္သည့္ ဥစၥာပစၥည္းမ်ိဳးကိုမွ် လိုခ်င္မက္ေမာမႈ မ႐ွိတတ္ျခင္းကို သူအသိဆံုးပင္ျဖစ္၏..။ ေထြေထြထူးထူး ဟန္လုပ္ျငင္းပယ္စရာ မ႐ွိေသာ သူႏွင့္ကၽြန္မၾကားတြင္ နာမည္ေတြ စာခ်ဳပ္ေတြက ဘာမွအေရးမႀကီးပါ..။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုကိစၥမွာ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္..။

နံနက္ခင္းမွစ၍ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုလံုး သည္းထန္စြာ ႐ြာခဲ့ေသာမိုးမွာ ညေနေလးနာရီခန္႔တြင္ တိတ္သြားခဲ့ၿပီ..။ တိမ္သားကင္းစင္သည့္ ေကာင္းကင္မွာလည္း ေနေရာင္ေတြႏွင့္ ျပာလဲ့လို႔ ျပန္လည္လွပေနသည္..။ ၾကည္ႏူး ရင္ခုန္ျခင္းေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ ကၽြန္မအိမ္ကို သူျပန္ပို႔ေပးခဲ့ပါသည္..။ ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းေလးေ႐ွ႕က လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ညေန ငါးနာရီေက်ာ္ခန္႔ရွိေနၿပီ။ လူသူရွင္းေနတတ္သည့္ လမ္းသြယ္ေလးကလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔ပါပဲ..။ ကၽြန္မကို ထားၿပီး သူျပန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္မနဖူးေလးကို ငံု႔နမ္းရင္း...

“ေမနဲ႔ အတူတူမက္မယ္႔ ေမာင္တို႔ အိပ္မက္ေတြ အတြက္ေအးအတူ ပူအမွ် ႀကိဳးစားၾကမယ္ေနာ္...”

ကၽြန္မ ေလးနက္ျခင္းေတြနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ကၽြန္မဆံပင္ေတြထဲကို သူ႔ဘယ္ဖက္လက္ေလးနဲ႔ ဖြကစား စေနာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားခဲ့သည္..။ သူ႔ကားေလး ကၽြန္မျမင္ကြင္းမွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔ဆီမွ ဖုန္းတစ္ေကာလ္ ဝင္လာခဲ့ပါသည္..။ ပေဟဠိဆန္ေနေသာ သူ႔စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မ မသိစိတ္က စိုးရိမ္အံ့ၾသမႈေတြႏွင့္ ထိတ္လန္႔ကာ တိတ္ဆိတ္စြန္႔အ ေနခဲ့ျခင္းအတြက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သူေအာ္ရယ္ ေနခဲ့ေသးသည္..။

“ေမသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ခံစားဖို႔႔ ဒီညေန ေနဝင္ခ်ိန္ကို တဝႀကီးၾကည့္ဖို႔ ေမာင္သြားေနတာ... အံ့ၾသေနတာလား ေမ.. ေမာင္ ေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆိုတာ.....”
“ေမာင္......”

တုန္ရီ တိုးသဲ့လြန္းေနေသာ ကၽြန္မေခၚသံေလး မဆံုးမွီမွာပင္ ေမာင့္ဘက္မွ ဖုန္းခ်သြားခဲ့ေလသည္..။ ကၽြန္မကို သူေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့တာလား..!! ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကို တစ္ဘဝလံုးစာ ငိုေကၽြးျခင္းေတြထဲမွာ ျပစ္ခ်ခဲ့ လိုက္တာလား..!! ကၽြန္မကို ေနဝင္ခ်ိန္အတြက္ ေနာင္တတစ္ခုကိုေပးဖို႔ အကြက္ခ် စီစဥ္ခဲ့ျခင္းေလလားး..!! ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ ကၽြန္မကို ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ညေနမွာပဲ ေမာင္အၿပီးအပိုင္ ထားသြားခဲ့ေလသည္..။ မထင္မွတ္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔သည္ ေသြးေအးစြာႏွင့္ ကၽြန္မကို ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့သည္ ဆိုျခင္းကို သာမန္ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သိႏိုင္ခဲ့ျခင္း မ႐ွိသည္မွာ သိပ္မဆန္းက်ယ္ဟု ေတြးေျဖရမည္လား ကၽြန္မ ဘာကိုမွ မသိ႐ွိႏိုင္ေတာ့..!! အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳကၽြန္မခႏၶာနဲ႔ အသက္မွ်င္းမွ်င္း ႐ႈေနပါလွ်က္ တစ္ဘဝလံုးစာ ေသဆံုးျခင္းေတြထဲမွာ ကၽြန္မကို သူထားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္..။ ကၽြန္မေနထိုင္ရာ ကမၻာေလာကထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့သည့္ လမ္းကို ေမာင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလသည္..။

ေမာင္သြားခဲ့ေသာ ေတာင္တက္လမ္းေလးတြင္ တင္က်န္ေနခဲ့ေသာ မိုးေရစက္ေတြက ကားတာယာမ်ားကို အထိမ္းခက္ရ ေလာက္ေအာင္အထိ ေခ်ာေမြ႕ေနခဲ့သည္လား..!! ေနဝင္ခ်ိန္အမွီ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုဆီ အမွီေရာက္ဖို႔ ကားကိုအျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ ေမာင္ ေမာင္းသြားခဲ့ျခင္းေလလား..!! ဒါမွမဟုတ္... ေနညိဳခ်ိန္ေတြရဲ႕ ဆြဲငွင္ေခၚေဆာင္ရာကို ေမာင့္ရဲ႕ မသိစိတ္ေတြကိုယ္တိုင္နဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ လိုက္သြားခဲ့တာမ်ားလား..!! အမွန္တရားသည္ ဘယ္မွာ႐ွိေနပါလဲ..!! ေသျခင္းတရားကို မွတ္႐ႈ႕ဖို႔ ေၾကကြဲဖြယ္ တိုက္ဆိုင္တစ္ခုမႈႏွင့္ ရင္းကာ ခ်ျပ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္လား..!! ေမာင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေျဖႏိုင္မည့္ အေျဖေတြအတြက္ ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးစာ သူ႕ကိုေမးခြန္းထုတ္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့ၿပီ.။ ေနဝင္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးလြန္းသူ သူသည္ ေနဝင္ခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ေလာကႀကီးထဲက အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္၏။

ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္လြန္းသူ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာလည္း နာက်ည္းျခင္းေတြႏွင့္ ေနဝင္လာမွာကို ေၾကာက္ေနမိတတ္သူအျဖစ္ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆီသို႔ လံုးဝ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္..။ ေမာင့္ဘယ္ဖက္လက္ေလးက ဖြကစားသြားတဲ့ ကၽြန္မဆံႏႊယ္မ်ားရဲ႕ အထိေတြ႕ေလးေတြ.. ၿပီးေတာ႔ ေမာင့္အၿပံဳးေတြ.. ေမာင့္အနမ္းဖြဖြေတြကို ရ႐ွိျခင္းမွာ ထိုညေနခင္းသည္ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ရသည္..။ ေမာင့္ေဘးမွာ အတူတူ႐ွိေနရင္း သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ အိမ္စာခ်ဳပ္အတြက္ ေရးထိုးခဲ့ေသာ ထိုးၿမဲလက္မွတ္ေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္...။ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အတူတကြ ေရးထိုးမည့္ လက္မွတ္ေလးမ်ားအတြက္ မည္သည့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မ်ိဳးမွ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္..။

“ေရာင္းရန္မဟုတ္.. ငွားရန္လည္းမဟုတ္..!!”

ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခုခ်ိတ္ဆြဲတားသည့္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ သက္မဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးမွာလည္း ႏြယ္ပင္ေတြအထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ရင္း ညိႇဳးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႕လြမ္းဆြတ္ ေနပါလိမ့္မည္..။ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္လို႔ ညဥ့္နက္နက္ေတြမွာ အိမ္ေလးရဲ႕ ထပ္ခိုးေလးေပၚက ဂစ္တာသံေလး တိုးညႇင္းညႇင္းမ်ား လြင့္ပ်ံ႕ေနေလမလား..!! ကြန္ပ်ဴတာ ခလုပ္ေတြကို တခ်က္ခ်က္ ႏွိပ္ေဆာ့ရင္း စာေရးေနသံက တိတ္ဆိတ္တဲ့ သန္းေခါင္ယံမွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ တိုးထြက္ေနမွာလား..!! ဒါမွမဟုတ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စေနာက္ၾကည္စယ္ ျငင္းခံုပြဲေလး တစ္ခုဆီက ခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြမ်ား..!!

ေပါင္းပင္ေတြၾကားထဲမွ အိမ္ေလးတစ္လံုးႏွင့္ ဆံႏြယ္ေတြ႐ႈပ္ေထြးကာ ပိန္လွီလြန္းေနသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမွာ အေျဖမ႐ွိသည့္ ေနဝင္ခ်ိန္ ပေဟဠိပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို တုန္လႈပ္စြာ ဖတ္ရင္းပါပဲ......။ ရာသီေတြ အလီလီေျပာင္းကာ.. ႏွစ္ေတြေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့လို႔ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းေတြကို ရင္မွာ ေထြးပိုက္ရင္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္သာ.......။

(ခင္ေလးငယ္)

29 comments:

ခေရညိဳ said...

လြမ္းစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။

ဒ႑ာရီ said...

ေန၀င္ခ်ိန္ေတြအတြက္ အမွတ္မထင္ လြမ္းစရာ ဇတ္လမ္းေလး တပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့ရတာေပ့ါေနာ္။ တခါတေလ သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အရာေတြဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း နာက်ည္းစရာေတြ ျဖစ္ရတတ္သလိုပဲ။ မမခင္ေလးရဲ႕ ဒီပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ထင္က်န္ခဲ့တယ္။ တဘ၀စာလံုးအတြက္ အမွတ္တရေတြေပ့ါေလ။

စာအေရးအသား ေကာင္းလြန္းတဲ့ အတြက္ အျဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ အဲဒီအိမ္ေလးကို မ်က္လံုးထဲမွာ တကယ္ပံုေဖၚၾကည့္လို႔ ရသြားတယ္ မမခင္ေလး။ အျမဲတမ္း အားေပးေနပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

TayZar said...

အစ္မခင္ေလးငယ္
ေလးစားစြာျဖင့္၂ေခါက္ဖတ္သြားပါတယ္၊
ကိုရင္ေနာ္နဲ႔မတူတဲ့အေရးအသားရယ္
ဝတၱဳတိုတစ္ပုဒ္ရဲ႕အားေကာင္းတဲ့ဆြဲေဆာင္မွဳ ႈရယ္က က်ေနာ့္ကို၂ခါဖတ္မိသြားေစတာပါ၊ ၊

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

မဂၤလာပါ..

တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးေနတယ္လို႕ ထင္ေနတာ။ စိတ္ကူးေလးနဲ႕အတူ စာသားညက္ညက္ေညာေညာ နဲ႕ စြဲေဆာင္မွဳအားေကာင္းစြာ ေရးဖြဲ႕ႏုိင္သူေတြမို႕ ကိုရင္ေနာ္ဘဲ ေရးေရး.. မခင္ေလးငယ္ဘဲ ေရးေရး.. စာသားေလးေတြ ေလယူေလသိမ္းေလးေတြ အရမ္းကို အားေကာင္းပါတယ္။
ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို မမက္ေမာတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ေရးဖြဲ႕လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ေနခဲ့တာ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရမ္းကို လြမ္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တယ္ေနာ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး

ေမေလး said...

ဝမ္းနည္းသြားတယ္မမရယ္။
ပုိ႔စ္ေလး ေကာင္းလြန္းေတာ႔ ဆုံးသြားတာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။

Vista said...

အေဆြးေတြ မေရးပါနဲ ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ဟင့္

ေမဇင္ said...

ေန၀င္ခ်ိန္ ကို တကယ္ေတာ့...ႏွစ္ေယာက္တူတူ သြားၾကည့္သင့္တာေပါ့...။ ဒါဆုိ လမ္းမွာ...အႏၱရယ္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ထင္ရင္...ျပန္လွည့္ၾကဖုိ႕ ထိန္းေပးမယ့္လူ ေျပာမယ့္သူ ရွိမယ္...ဒါမွ မဟုတ္ ေသအတူေပါ့...ခုေတာ့ လြမ္းက်န္ရစ္တာက ေသသြားတာထက္ဆုိးမယ္ ထင္တယ္... း(

ေတာင္ေပၚသား said...

တီငယ္ ဘာေတြ ေဆြးေနတုန္း စာက ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ လြမ္းသလုိလုိျဖစ္လာတယ္ း(

ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

မမသီရိ said...

ခင္ေလး ေရ

အလြမ္းေတြနဲ႕ မိန္းမတေယာက္ အေတြးထဲ
ထင္းထင္း ၾကီးလာေပၚ လို႕..

Unknown said...

မခင္ေလးရဲ႕ အေရးအသားေလးက ေဆြးစရာေလးေနာ္။ ဇတ္လမ္းေလးက အေရးအသားေကာင္းလို႔လား မသိဘူး အရမ္းကို အသက္၀င္လိုက္တာ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုၿပီးသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။

ဒီဘေလာဂ့္ေလးမွာ စာေတြလာဖတ္ရတာ မတူညီတဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ စာဖတ္သူကို သုတ၊ ရသ အရသာေတြကို စံုလင္စြာ ခံစားရပါတယ္။ အခုလိုမ်ိဳး စာဖတ္ရက်ိဳးနပ္တဲ့ ဘေလာဂ့္ေလးအတြက္ စာဖတ္သူေတြကိုယ္စား ကိုရင္ေနာ္ မခင္ေလးငယ္ တို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္

Anonymous said...

သို႔ မခင္ေလးငယ္

မခင္ေလးငယ္ ဝတၱဳဖတ္ရတာ အရသာတမ်ိဳးကို ရတဲ့ အတြက္ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္။
ဂ်ဴးအေရးအသားနဲ႔ ဆင္သလိုရွိပင္မယ့္ ကြဲတာကိုလည္း ျမင္ရပါတယ္။
ေသသပ္တဲ့အေရးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတာကိုလည္း ခ်ီးယားစ္လုပ္ပါတယ္။
ဝါရင့္စာေရးဆရာမတဦးလိုေလးစားရင္း ခင္မင္လွ်က္----

ParParRarZi

Flower said...

အလြမ္းေတြတနင္႕တပိုးနဲ႕ လြမ္းေမာျပီး ဖတ္လိုက္ရပါတယ္..ဆြဲေဆာင္မႈ ေကာင္းလွတဲ႕ အေရးအသားနဲ႕ ညက္ေညာလွတဲ႕ စာလံုး အသံုးေလးေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္..ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ျမင္တိုင္း သတိရေနဦးမဲ႕ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါ

ကိုေလး said...

မဂၤလာႏွစ္သစ္ကူးပါခင္ဗ်ာ။
ဒီဆိုက္က ပို႕စ္ေတြကိုဖတ္႐ႉအားေပးသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ သမၼာဒိဌိ ဆိုက္ကိုလည္းဖိတ္ေခၚပါတယ္ဗ်ာ။

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

တီငယ္ေရ

ဖက္ေနရင္းနဲ ့လြမ္းလာတယ္ေနာ္။ သမီးလဲေန၀င္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းထဲကလို ့ေန၀င္ခ်ိန္ကိုမုန္းတဲ့ ေယာက်ၤားေတာ့ ရွိဘူးေတာ့။
အဟိ

ႏွစ္သစ္မွာ တီငယ္ေရာ ကိုရင္ေနာ္ေရာ အားလံုးရႊင္လန္းႏိုင္ပါေစလို ့။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ပိုးေလး

မိုးေမာင္ said...

လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ ေဆြးေႏြးစဥ္တုန္းက ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖြဲ႔တည္ထားတဲ့ဇာတ္ဟာ ေရးရခက္လိမ့္မယ္ဆိုတာ သိလွ်က္နဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ခ်ျပႏိုင္တာ အံ့ၾသေလးစားမိပါသည္။ ခံစားခ်က္ေရာ စကားေျပဖြဲ႔စည္းမႈပါ အရမ္းကိုလွပပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း ဆိုေပမယ့္ အျပည့္အ၀ လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိပါသည္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္..

နန္းညီ said...

ရိုက္ဖူးတဲ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို သြားသတိရတယ္.. ျပန္ရွာၿပီးရင္ေပးမယ္..

ကိုခ်စ္ေဖ said...

ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ မခင္ေလးငယ္ေရ..
ဆီဆားအေရာင္အနံ႔ပါတဲ့ စာေလးဖတ္သြားပါတယ္.မတူညီမႈမ်ားအတြက္ အၿပီးလမ္းခြဲသြားတဲ့ ဇတ္လမ္းတပုဒ္ကို လြမ္းေမာစြာ သင္ခန္းစာယူဖြယ္ရာ ဖတ္သြားပါတယ္

ဟဲ..ကိုခ်စ္ေဖရဲ့မေသာင္းညြန္႔ဆို အဲ့လို စာေရးတတ္မွာမဟုတ္ဘူး သူကေတာ့ မနက္ေကာ ညေနေကာ တမ်ိဴးစီႀကိဳက္သတဲ့..ေတာ္.ေရ..တဲ့.

ဖုိးေမာင္(Happycloud) said...

မခင္ေရ... လာဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ... ခုမွလာျဖစ္လုိ႔ ေစာရီးပါဗ်ာ... အေရးေကာင္းလုိ႔ေမ်ာသြားပါတယ္...
ေနာက္ထပ္ပုိစ့္ေကာင္းေလးေတြလည္းေမွ်ာ္ေနလွ်က္ပါဗ်ာ...

ေလေျပ said...

မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ထိမ္းထားရတယ္....
တီေလးငယ္ေရ.....

ပိုးဟပ္ေလး said...

ေကာင္းလြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲတယ္ဗ်ာ

မယ္႔ကိုး said...

ခ်စ္မေလးစာေလးကို အလုပ္ေတြ မ်ားေပမယ့္ အသက္မနည္းရႈၿပီး စာလာဖတ္ပါတယ္။
အသက္ရႈရပ္သြားပါတယ္ =)
စာေလးေကာင္းလုိက္တာ ခ်စ္မေလးရယ္။စာေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္။


ခ်စ္တဲ႔
ညေလး

jr.လြင္ဦး said...

မခင္ေလး..
အမ၀တၳဳတိုေလး ေကာင္းလိုက္တာ..
ဒါပဲေျပာတတ္တယ္။
ခင္မင္လွ်က္
ဂ်ဴ

ကိုလူေထြး said...

တခ်ိဳ႕က အမွတ္တရေန႕ေတြမွာ တဦးဦးကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရလို႕ အဲဒီေန႕ျပန္ေရာက္တိုင္း နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားၾကရတယ္...

ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေျဖမဆည္ႏိုင္ ခံစားေနရေတာ့မွာပဲ...

လသာည said...

စာလာဖတ္သြားပါတယ္.ရွင္။ အရမ္းကို ဆဲြေဆာင္မႈေကာင္းလြန္းတဲ့ လြမ္းေဆြးဖြယ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ..

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဇာတ္လမ္းရဲ႕ဆြဲေခၚရာကုိ အၿပီးထိ ရင္ေမာစြာနဲ႔ ေမ်ာပါသြားမိတယ္ မခင္ေလးငယ္ရယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ “စာေရးေကာင္းလိုက္တာ” လို႔ ပါးစပ္က ေျပာမိတယ္...

ko min nyo said...

မခင္ေလးငယ္ရဲ့ စာေတြကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္ ဒီလိုရသေတြ ေပးႏိုင္တဲ့ဘေလာ႔ကို အျမဲလာဖတ္ပါတယ္ အသစ္ေရးပါအုန္း

ရႊန္းလဲ့ said...

ၾကိဳက္တယ္..

ခေရငယ္ said...

ရင္ထဲမွာ ေမာျပီးက်န္ခဲ့တယ္ဗ်ာ . .

Anonymous said...

ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကိုိ ခ်စ္မိသြားတယ္...