Wednesday, June 18, 2008

ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာအစိမ္းေရာင္အလြမ္းည

ခင္ေလးငယ္၏ “လြမ္းတဲ႔ည” Post ေလးအားအရင္ဖတ္ၿပီးမွ ကၽြႏု္ပ္၏ Post အားဖတ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ပါသည္။

လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး အူသံ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သာ ၾကားရေသာ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ သန္းေခါင္ယံညအခ်ိန္...
ျခင္တစ္သိုက္ ဝိုင္းကိုက္ေသာေၾကာင့္ မက္ေနေသာ အိပ္မက္ကို ဆက္ရန္ထား၍ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ သိမ္းထားေသာ အလြမ္းအစအနမ်ားကို ဘယ္ဘက္ရင္အံုတြင္ ယုယုယယ ထိုးထည့္ကာ ဖ်ာၾကမ္းၾကားမွ ၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ ဂ်ပိုးႀကီးကို ဖေနာက္ႏွင့္ေပါက္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဆတ္ခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ လက္ဖဝါးၾကမ္းၾကမ္းႏွစ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ရင္း အာ႐ံုထဲေပၚလာေသာ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာ ညိဳညက္ညက္ေလးကို ၾကင္နာစြာ ၿပံဳးျပရင္း ထိုေနရာေလးသို႔ သြားမည္ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

နံရံတြင္ ကပ္ထားေသာ ျပကၡဒိန္ ေဟာင္းေလးေတာင္ ပိုးကိုက္ေန႐ွာၿပီ။ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ.. သူလည္းလြမ္းမ်ားေနလား.. ဒါမွမဟုတ္ ဥၾသငွက္ေလးတစ္ေကာင္လို ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ပါးေနလား.. အေတြးစကိုျဖတ္ရင္း ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း စြပ္က်ယ္႐ွည္ႀကီးကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ကာ ေနာက္ၿမီးျပတ္ တာယာဖိနပ္ေလးကို က်က်နနစီးလိုက္သည္။ တဲတံခါးကို ဝါးကပ္ႏွင့္ကာၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ႔ ေႏြေခါင္ေခါင္ ညအလွက ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ လွပေနသည္။

တဲအျပင္ေရာက္ေတာ႔ ပါးေပၚဖြဖြေလး လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ေသာ ဖုန္မႈန္႔ေလးမ်ားအား သပ္ခ်ရင္း သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးေသာ ေျမနီလမ္းေလးကို လြမ္းေဆြးစြာၾကည့္မိသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ေျခာက္မိနစ္ခန္႔သာ ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းသည္ ခုလိုဖုန္ေတြအလြန္ ထူထပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆယ္႔ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ရေတာ႔မည္။ လမ္းမီးတိုင္မ်ား မ႐ွိေသာ္လည္း လေရာင္ေအာက္တြင္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ ဆိုင္ေလးအား စမ္းတဝါးဝါး လွမ္းျမင္ေနရသည္။

ဆိုင္ထဲလွမ္းဝင္လိုက္ေတာ႔ အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔တစ္ခုက ဝမ္းထဲထိတိုးဝင္လာသည္။ ဆိုင္၏အလယ္ ထင္းမီးဖိုႀကီးေပၚတြင္ ကင္ထားေသာ လယ္ႂကြက္ႀကီးက အဆီတဝင္းဝင္း၊ ေဘးတြင္ေတာ႔ ေခၽြးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ မယ္ဒလင္အိုတစ္လက္ ပိုက္ထားေသာ အဖိုးအိုႀကီးက ေဖ်ာ္ေျဖရန္အဆင္သင့္၊ ဆိုင္ထဲေဝ႔ဝဲၾကည့္မိေတာ႔ ကိုယ့္လိုလူ သံုးေလးေယာက္႐ွိေနသည္။ ေခြးေျခပုစားပြဲေလးေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ေတာ႔ အားလံုး ၁၃ လံုး႐ွိသည္။ စားပြဲအားလံုးတြင္ အျပာေရာင္ႏို႔ဆီခြက္ေပၚ တင္၍ထြန္းထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးမ်ား လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆန္ေနသည္။

စားပြဲေပၚတြင္ မီးေသြးခဲျဖင့္ Table No. 4 ဟုေရးထားေသာ စားပြဲက ႐ႈခင္းအားလံုးကို ႐ွင္းလင္းစြာျမင္ေနရသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုၾကားမွ အလြမ္းစေတြကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလးထိုင္ခ်လိုက္ေလရာ ခ်ည့္နဲ႔ေနေသာ ေခြးေျခေလး က်ိဳးက်သြားေတာ႔သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လန္႔ျဖန္႔လက္ေထာက္လိုက္ရာ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ ေပစုတ္စုတ္ ႂကြက္တစ္ေကာင္၏ အၿမီးအား ေထာက္မိေလသည္။ တကၽြိကၽြိႏွင့္ ဆဲဆိုသြားေသာ ႂကြက္စုတ္ကို ေတာင္းပန္ရင္း အျပင္ဘက္သို႔ ေငးၾကည့္လိုက္ရာ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ား မိတ္တုတ္မိတ္တုတ္ႏွင့္ ထန္းေတာတစ္ခုလံုး အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေနေတာ႔သည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ၾကည္ႏူးခဲ႔ပံုမ်ားကို ျမင္ေယာင္ရင္း အလြမ္းေတြလည္း အစိမ္းေရာင္သန္းလာသည္။

တိုးတိုးညင္သာစြာ ထြက္ေပၚလာေသာ မယ္ဒလင္သံႏွင့္အတူ ျမန္မာသံစစ္စစ္ ၾသ႐ွ႐ွအသံၿပဲႀကီးႏွင့္ သီက်ဴးလိုက္ေသာသီခ်င္းက တစ္ခါမွမၾကားဖူးေသာ “If We Hold On Together” ဆိုေသာသီခ်င္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ မသိစိတ္က နားႏွစ္ဖက္ကိုပိတ္ရင္း ဒူးနန္႔လိုက္ေတာ႔မွ ေျခေထာက္နား ဝဲပ်ံကိုက္ခဲေနသာ ျဖဳတ္ကိုက္သက္သာသြားေတာ႔သည္။ ျဖဳတ္တစ္ေကာင္ ေမးေငါ႔ျပရာသို႔ အမွတ္မထင္ေမာ႔ၾကည့္မိရာ ေခါင္းခါျပေနေသာ Spider Man ေဇာက္ထိုးႀကီးအား အံ့ဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိခနဲ အသံတစ္ခ်က္ၾကားလို႔ ေဘးသို႔ၾကည့္မိရာ အပ်င္းေၾကာဆြဲရင္း သြားၿဖဲျပေနေသာ ေခြးဝဲစားႀကီး႐ွက္ၿပံဳး ၿပံဳးေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သီခ်င္းသံတိတ္သြားေတာ႔ မယ္ဒလင္တီးေသာ အဖိုးအို၏ သြယ္လ်လ်လက္ေပၚ လယ္ႂကြက္ႀကီး တက္ေနေလၿပီ။

စားပြဲေပၚ တင္ထားေသာ အလြမ္းစမ်ားကို ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ား႐ွိရာ ထန္းေတာထဲသို႔ ျဖန္႔က်ဲလိုက္ေလရာ ပိုစုန္းၾကဴးမ်ားဝမ္းသာအားရ ျမဴးတူးကခုန္ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ စားပြဲေပၚသို႔ မထင္မွတ္ဘဲ “ေဒါက္” ခနဲ လာခ်ေသာ အရက္ျဖဴႏွစ္ပက္ႏွင့္ေရတစ္ခြက္၊ ေတြေဝမေနေတာ႔ဘဲ “ဂလု” ခနဲျမည္ေအာင္ အာမထိလွ်ာမထိမ်ိဳခ်ရင္း တစ္ရာတန္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းတစ္႐ြက္ကို စားပြဲေပၚခ်ကာ အစိမ္းေရာင္အလြမ္းမ်ား လႊင့္ပ်ံရာ ထန္းပင္ထက္သို႔ ေျပးတက္ခ႔ဲမိပါေတာ႔သည္...။

(ကိုရင္ေနာ္)

ခင္ေလးငယ္၏ ေရခဲေသတၱာထဲတြင္ထိုင္ေရးထားေသာ “လြမ္းတဲ႔ည” အား ဖတ္ၿပီးသကာလ ကၽြႏု္ပ္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္အလြမ္းခန္းအား အားက်မခံ တင္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ရဲ႕လြမ္းပံုေလးကိုလည္း ဖတ္လိုက္ပါဦးေနာ္ ဟီးးးးးးးး... ေအာ္.. “If We Hold On Together” နားေထာင္ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္တယ္ေနာ္.. :P



9 comments:

Anonymous said...

နင့္ကိုေတာ့ လက္ဖ်ားေရာ ေျခဖ်ားပါ ခါ ၏။
(၁)ျဖဳတ္ ...ေမးေငါ့ျပတာျမင္ႏိုင္ေသာ နင့္မ်က္လံုးေတြ အလြန္ေကာင္း၏။
(၂)Spider Man ႀကီးေခါင္းခါျပတာ ျမင္လိုက္ရေသာ နင္ သည္ လြန္စြာ ကံႀကီးေပ၏။
(၃)ေခြးဝဲစားႀကီး အၿပံဳးကို ရွက္ၿပံဳး ဟု အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ႏိုင္ေသာ နင့္ကိုေလးစားမိ၏။
အၾကံတစ္ခုေပးမယ္...မယ္ဒလင္ တို႔ ဒုန္မင္း တို႔နဲ႔ ဆိုရင္ ေခၽြးေတြထြက္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကုိ “Linkin Park” ရဲ့ “Crawling” တို႔....“Evanescence” ရဲ့ “Going Under” တို႔....တီးခိုင္း သိလား ေကာင္စုတ္ ...ေအးးးးးးးးးးးးးးး ထပ္ေျပာဦးမယ္ ငါ့ post ကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ နင့္ လို အဖ်က္သမား ကမၻာ မေက်ဘဲ.............ကိုရင္စုတ္ ကိုရင္နာ...။

RePublic said...

ထန္းပင္ေပၚ တက္တာ တစ္ေယာက္တည္းလားဗ်…ကိုရင္ေနာ္
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထန္းရည္ေသာက္ခ်င္လို႕ ၊၊ ေခၚပါဦးဗ် :P

Welcome said...

(၂)ေခါက္ဖတ္မိတယ္.....................

PP said...

Crawling ကုိ လာမထိနဲ႔ေနာ္။ ဟင္းဟင္း :P
ကုိရင္ေနာ္ နဲ႔ ခင္ေလးငယ္ ပဲ ေကာင္းတယ္. ကုိယ့္ blog ထဲ မွာပဲ ရန္ျဖစ္တာေအးတယ္။ ha ha
လာလည္တာပါ။ း)

ပါဂနာ said...

“ကိုရင္ေလး”. ေရ. :P

ဦးရည္ ေလး တစ္ျမဴ ေလာက္ေတာ့ ခ်န္ထားပါဗ်ဳိ ့.ေအ့
လယ္ႀကြက္ ကင္နဲ ့ေပါ့..

ႀကိဳက္တယ္ဗ်ား...

မင္းက်န္စစ္။ said...

ခ်ာလပတ္ကို လည္ေရာ။ ထန္းေတာမသြားခင္ကေတာ့ မေျပာဘူး။ မွာလိုက္မလို႔ဟာ။

Unknown said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ... ဒီကိုလာတိုင္း ေလးေနတဲ့ အညတရ ရင္ဘတ္ႀကီး အၿမဲတမ္း ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ သြားတယ္။ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ။ အေရးအသားေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ခ်ီးက်ဴးတဲ့ က်ဳပ္ကို ထန္းေရ BE ေရာေလး ႏွစ္ၿမဴေလာက္......

3D Crazy said...

ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။
အေရးအသားကေတာ့ လန္းသလားမေမးနဲ႕။

Anonymous said...

ဦးေနာ္ကေတာ့ေလ လုပ္မယ္ေနာ္။ စာကိုတေၾကာင္းခ်င္းစီကို လိုက္စေနေတာ့တာပဲ။ မမခင္ေလး ေပါက္ကြဲတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္ထူေနတဲ့ လမ္းမီးတိုင္မရွိတဲ့ လမ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ေနမိတာကိုေတာ့ သေဘာက်တယ္။ တကယ္လည္း ရြာမွာအဲလိုပဲေနာ္။ း)

ေလးစားလွ်က္
ေရာင္