လေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔... ည

လူသံေတြ ဆိတ္သြားၿပီ.. အခန္းမီးလည္း ပိတ္လိုက္ၿပီ.. ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ဆူဆူညံညံ ကားသံေတြလည္း စဲသြားၿပီ.. အိပ္ခန္းေလးထဲက ပန္းႏုေရာင္ လိုက္ကာရွည္ေတြကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ တိုးဝင္လာတဲ့ လေရာင္ေတြက အိပ္ယာေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလာလိုက္တာ.. အိပ္ယာခင္းေပၚက ပန္းေလးေတြေတာင္ အသက္ဝင္ၿပီး ပန္းခင္းေလး တစ္ခင္းျဖစ္လို႔.. မွန္တံခါးက်ယ္ကို ေဘးတိုက္ တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေလေျပႏုေလးေတြက ပါးျပင္ဆီကို အေျပးလာကပ္တယ္.. ျဖတ္ကနဲ ခုန္သြားတဲ့ရင္နဲ႔ လွမ္းမိတဲ့ ေျခအစံုက လေရာင္ေတြရဲ႕ ဆြဲငင္ရာ ဝရမ္တာေလးဆီကို......။

ေျခဖ်ားေလးေတြကို ေထာက္ၿပီး ပထမဦးဆံုး ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တာက ေကာင္းကင္...။ တိမ္လႊာေတြ ႐ွင္းလင္းကင္းစင္လို႔ ၾကည္စင္ေနလြန္းတယ္..။ မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားရာက ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လ ဆီကို..!! အၾကည့္ခ်င္းအဆံုမွာ လ ကလွမ္းၿပံဳးျပတယ္... သူ႕အၿပံဳးမွာ မွင္တက္ရင္း ကိုယ့့္အၾကည့္ေတြကလည္း သိပ္ကိုေက်နပ္ေနမလား...!! ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္စိတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ အားမလိုအားမရနဲ႔.....!! ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးကို မိုးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္.. သူ႕ရင္ခြင္မွာ သာခြင့္ေပးထားတဲ့ လေလး ကိုယ္စားပါ..။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္ေတြ တဝက္တပ်က္ဖံုးေနတဲ့ ပါးေပၚကို လေရာင္ေအးေအးေလးက လာနမ္းတယ္.. ေႏြညဟာ သိပ္ကို သာယာ ခ်ိဳလဲ့ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကို ပိုသိေစခ်င္တာမ်ားလား..!!

လေရာင္....!! ဘာလို႔မ်ား အရာရာထက္ ေအးခ်မ္းေနတာလဲ..!! ဒါဟာ ေ႐ွးစာဆိုေတြပါမက်န္ တစ္ကမၻာလံုးက လူသားေတြ တညီတၫြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈ.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္အစဥ္ကို ကုစားေပးဖို႔ သူဟာ အသင့္ရွိေနေပးျပန္သလို..။ ခပ္ေထြေထြ ကိုယ့္ ရင္အပူေတြ ေလ်ာ့ဆင္းသြားမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္လို႔ ကိုယ္.... လေရာင္စခ်ိဳးလိုက္မိတယ္..။ ေခါင္းကိုေမာ့ထားရင္း လက္ေမာင္းေတြေပၚမွာ ေအးတဲ့ အထိအေတြ႕ႏုႏုေလးက ၾကည္စယ္ေတာ့ အသက္ကို ခပ္ဝဝ႐ႈသြင္းရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းလို႔ မ်က္လႊာကိုပိတ္တယ္...။ ဝတ္ထားမိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ညဝတ္အက်ႌပြပြ အိအိေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ တလူးလူး တလြင့္လြင့္နဲ႔..။ အေတြးထဲမွာ ထင္က်န္ေနဆဲ ပံုရိပ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔အတူ စည္းခ်က္က်က်နဲ႔ လိုက္ေျပာင္းလို႔ေပါ့.....။

ဒီလိုညေတြမွာ မင္းကေကာ ဂစ္တာေလးတီးရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္မ်ား ဆိုညည္းေနမလား..!! ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ေမွးစင္းထားၿပီး တစ္ေနရာရာကိုမ်ား စိုက္ၾကည့္ေနမလား..!! ဆံပင္ရွည္ေတြ တဝက္တပ်က္ကို စုခ်ည္ထားရင္း လက္ထဲမွာ အျဖဴေရာင္ အရည္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကိုမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားမလား..!! ဒါမွမဟုတ္... ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ မင္းေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေတြးေနေလမလား..!! လေရာင္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ညတစ္ညရဲ႕ သဘာဝကို ခံစားဖို႔ မင္းသတိတရေရာ ႐ွိႏိုင္ပါ့မလား..!! အတိတ္ထဲမွာ တစ္ႀကိမ္သာ အကိုက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေဝတစ္ေကာင္အေၾကာင္း အရင္ကလို စာ႐ြက္တစ္႐ြက္မွာ ေကာက္ျခစ္ေနမွာလား..!!

သဘာဝကို ေငးရင္း.. ေတြးရင္း.. ခံစားဖြဲ႕သီရင္း.. မင္းအေၾကာင္း ေတြးတတ္တာလည္း ကိုယ့္သဘာဝ တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာၾကာၿပီ..။ လေရာင္ဟာ ကိုယ့္ကို ဖမ္းစားထားလိုက္တာ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ျပန္မဖြင့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။ ႏွာေခါင္းဝမွာ ရနံ႔တစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္မိတယ္.. စံပယ္ပန္းနံ႔..!! မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဒီေနရာမွာ စံပယ္႐ံုေတြမွ မရွိတာ.. မဟုတ္ေသးဘူး ဒါဟာ ျမတ္ေလးပန္းနံ႔..! ေဟာ.. ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ ပိေတာက္နံ႔ေတြ ထံုအီလာၿပီ..!! ကံ့ေကာ္နံ႔ေတြ..!! သနပ္ခါးပန္းနံ႔..!! အိုး... ကိုယ္႐ွိေနတဲ့ေနရာဟာ ဒီပန္းေတြ ဒီရနံ႔ေတြ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္တာပဲ..။ ကိုယ္ခ်ိဳးေနမိတဲ့ လေရာင္ေတြရယ္.. ကိုယ္သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပန္းနံ႔ေတြရယ္.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြရယ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္လာသလိုလို..။

ေထာက္ထားတဲ့ ေျခဖ်ားေလးေတြကို ပိုျမင့္ေအာင္ေထာက္မိရင္း ဆန္႔ထားတဲ့ လက္အစံုကို ျပန္ခ်မိတယ္..။ လက္ဖဝါးတစ္စံုမွာ ေအးစက္သြားတဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခု.. ကိုယ္သိလိုက္တယ္.. ဒါဟာ ဝရမ္တာ လက္ရမ္းေဘာင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေႂကြျပားေတြ....။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအဖြင့္မွာ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လက ကိုယ့္ကိုႀကိဳေနျပန္ေပါ့.. ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔ကိုအရင္ဦးေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးျပလိုက္မိသူဟာ ကိုယ္ျဖစ္သြားတယ္.. ဟက္..!!... ဆိုတဲ့ အသံခပ္အက္အက္က မရည္႐ြယ္ပဲ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဝက ထြက္သြားမိေသးလား..!! ဘာေၾကာင့္..! ဘာအတြက္..!! ခနဲ႔တဲ့တဲ့အသံ..!!! ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကာ့တက္သြားေအာင္ ဖေနာင့္တစ္စံုကို ေျမႇာက္ခ်လိုက္တာလား..! အလိုလို ေျမာက္သြားခဲ့တာလား..!! ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို တင္းေနေအာင္ ပိတ္ခ်လိုက္မိၿပီ..။

ကိုယ္ခ်ိဳးေနတဲ့ လေရာင္ေတြက ေက်ာျပင္နဲ႔ ကိုယ့္ လက္ေမာင္းေတြေပၚမွာ ေရခဲေရေတြလို ေအးစက္လို႔.. ေႏြညရဲ႕ အပူခ်ိန္ေတြက ႐ုတ္တရက္ တ႐ွိန္ထိုးနဲ႔ကို က်ဆင္းလာတာပဲ..။ ကိုယ့္အက်ႌျဖဴေလးက ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ပိုလြင့္လြင့္လို႔ လာေနေပါ့..။ ေလေတြက ျပင္းလာလိုက္တာ..! နားထဲမွာ ဂစ္တာသံေတြက ၿမိဳင္ၿပီး ပိုပိုညက္ေညာလာသလိုပဲ ကိုယ့္နားဝမွာ ခ်ိဳျမလိုက္တာ..။ မင္းပံုရိပ္ေတြက ကိုယ္နဲ႔ပိုပိုနီး လာေနပါလား..! ပန္းနံ႔ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ ထံုအီေအာင္ ေမႊးလာျပန္ၿပီ..! စံပယ္ေတြ.. ျမတ္ေလးေတြ.. ပိေတာက္ေတြ.. ကံ့ေကာ္ေတြ.. သနပ္ခါးပန္းေတြက ေလအဟုန္နဲ႔အတူ ကိုယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အနီးဆံုးအထိ ေျပးေျပးလာၾကတယ္..။ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္လို႔ လွေနလိုက္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္မွာေတာ့ ဆံြ႕အလို႔..။ လေရာင္ အလင္းတန္းေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေႏြညပါလဲ..! လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ေပြ႕ဖက္ရင္း ကိုယ့္စိတ္ေတြေပ်ာ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့..။ ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ေပါ့သထက္ေပါ့ ပါးသထက္ပါးလႊာ ေအးသထက္ေအး လာလိုက္တာ ႏွင္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္လို.. ဝါဂြမ္းေလးတစ္မွ်င္လို.. ငွက္ေသးေသးေလး တစ္ေကာင္လို..!!

ပန္းေလးေတြက တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္နဲ႔ ေဝးသြားၾကတာမ်ားလား..! ေမႊးေနတာေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္.. ဟင့္အင္း.. မသြားၾကပါနဲ႔..!! ဘာလို႔ ကိုယ့္ကို ထားသြားၾကတာလဲ..! ဘယ္သူက ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ဘာအတြက္ ျဖတ္ျပစ္လိုက္တာလဲ..! ကိုယ္ခ်ိဳးေနတဲ့ လေရာင္ဟာ လေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အေရာင္စံုေတြ ေျပာင္းေနေအာင္ ဘယ္သူ ဖန္တီးလိုက္တာလဲ..! သဘာဝမက်လိုက္တာ.. ဘာအေရာင္ေတြလဲကြာ..!! အေရာင္ေတြအားလံုးက တစ္ေရာင္တည္း ျဖစ္သြားၾကၿပီ..!! အနီေရာင္ႏုႏု.. ႏုရာကေန ရင့္လာတယ္.. နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္..။ အျဖဴေရာင္ ကိုယ့္ ညဝတ္ဂါဝန္ေလးေတာင္ အနီေရာင္ျဖစ္သြားၿပီး စိုလဲ့လို႔ေလ..။ ပန္းနံ႔ေတြလည္း တစ္စက္ေလးမွ မက်န္ေတာ့ဘူး..!! ပန္းနံ႔ေတြအစား ကိုယ့္ႏွာေခါင္းဝကို တိုးဝင္လာတဲ့ အနံ႔တစ္ခုက ညႇီစို႔စို႔နဲ႔... ဒါ.. ဘာန႔ံပါလိမ့္..!! ၾကည့္စမ္း.. ဒီအနံ႔နဲ႔ ကိုယ္ဟာ အကၽြမ္းတဝင္ ႐ွိေနလိုက္တာ။ လူ႔ဘဝထဲကို ကိုယ္စေရာက္လာတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အနံ႔တစ္ခုပဲ... အို..! ကိုယ့္ေဘးမွာ ေသြး.. ေသြးေတြ... ေသြးညီႇနံ႔ေတြ......။

ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လမင္း..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လေရာင္..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ေကာင္းကင္..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလး..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ပန္းပြင့္ေတြ ပန္းနံ႔ေတြ ..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂစ္တာသံေတြ..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ မင္း..!!
ဘယ္မွာလဲ..!! ဘယ္မွာလဲကြယ္..!!!

(ခင္ေလးငယ္)