မုန္တိုင္းလြန္စ ေန႔တစ္ေန႔

“ေမေရ... ဒီေန႔ေတာ့ ဝယ္လို႔ရႏိုင္တာေလးေတြ လိုက္ဝယ္ဖို႔ ေစ်းသြားမွျဖစ္မယ္... အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူးေလ.. အဝတ္လဲကြာ.. ေမနဲ႔သမီးကို ေစ်းမွာ ခဏခ်ထားခဲ့မယ္... ဘဘႀကီးတို႔အိမ္နဲ႔ ႀကီးျမတို႔အိမ္အတြက္ ေသာက္ေရနည္းနည္း သြားပို႔ေပးမွျဖစ္မယ္.. ဓါတ္ဆီကလည္း ထုတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေသးဘူး.. ဓါတ္ဆီပတ္႐ွာဝယ္ၿပီး အျပန္မွ ေစ်းကို ဝင္ေခၚမယ္ေနာ္..”
ဆိုတဲ႔ သမီးအေဖရဲ႕ စကားသံ အရွည္ႀကီးအဆံုးမွာ..

“ဟုတ္...”
ဟု ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ ညိတ္ရင္း အိပ္ရာ ႏိုးကာစ ဆံပင္စုတ္ဖြားေလးနဲ႔ သမီးကိုပါ အက်ႌလဲေပးလိုက္သည္..။

“ဇင္မာေရ အစ္မနဲ႔လိုက္ခဲ႔ရမယ္ေနာ္.. အိမ္ေနာက္က တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္.. ဦးဦးကားေပၚ ေရတင္ေနတာလည္း ကူလိုက္ပါဦးကြယ္...”
ဟု ဇင္မာ့ကို လွမ္းေျပာရင္း မၾကာမီပင္ အျပင္ထြက္ဖို႔ သမီးေရာ ကၽြန္မပါ အဆင္သင့္ျဖစ္ ေနခဲ့ၿပီ…။

မုန္တိုင္းအလြန္ ေန႔မ်ားထဲမွ ပထမဦးဆံုး အျပင္ထြက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တေန႔ကတိုက္သြားတဲ႔ မုန္တိုင္းက တကယ္ကို ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။ လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတိုင္းက ရင္ထဲကို မခ်ိမဆန္႔ ဝင္လာေနသည္။ ၿပိဳလဲေနေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ႀကီးေတြ၊ လြင့္စင္ျပန္႔က်ဲေနေသာ သြပ္ျပားေတြ၊ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနေသာ မွန္ကြဲအပိုင္းအစေတြ၊ အပံု႔လိုက္ ၿပိဳပ်က္ေနေသာ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ျမင္ျမင္သမွ် အားလံုးက စိတ္မေကာင္းစရာအတိ..။ “ကို..” ကေတာ့ ဘီးေလးဘီး လိွမ္႔၍ရလို႔သာ ကားဟုေခၚလို႔ရေသာ ကားစုတ္ေလးကို သတိထားရင္း အပ်က္အစီးေတြကို ေကြ႕ဝိုက္ ေမာင္းႏွင္ေနသည္..။

အခ်ိဳ႕ေနရာေရလွ်ံ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ လမ္းေတြပိတ္နဲ႔ ေစ်းသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေရာက္ႏိုင္..။ ကၽြန္မ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ဘုရားစာတခ်ိဳ႕ တ၀က္ကိုရြက္ဆိုရင္း လိုက္ပါခဲ့သည္။ ျမင္ေနၾကမဟုတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ငါးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သမီးေလး အတြက္ေတာ့့ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္ထင္၏။ အင္မတန္သြက္လက္တဲ့ သမီးေလးေတာင္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ၿငိမ္သက္လြန္းေနသည္ပဲ။ သမီးေလး အေတြးမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြမ်ား က်န္ရွိေနေလဦးမလား..!! ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မီးစက္ေလးႏွင့္ မေန႔က ေရေလးနည္းနည္း တင္၍ရလိုက္ေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

“တစ္ပတ္စာနီးနီးေတာ့ ေလာက္မွာပါေနာ္..”
ဆိုတဲ့ “ကို႔” အသံၾကားမွ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ႏြမ္းလ် ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျဖင့္.....
“အင္း..”
ဟု ေျဖရင္း သက္ျပင္းအခ်မွာပင္ ေစ်းေရာက္ေနၿပီဆိုတာ သတိထား မိေတာ႔သည္။

သမီးေလးကို မတတ္သာလို႔သာ ေခၚခဲ့ရေပမယ္႔ ေနာင္တက ရခ်င္ခ်င္။ အၿပိဳအပ်က္မ်ားၾကားတြင္ ရေအာင္ဖြင့္ထားေသာ ေစ်းေလးကတိုးမေပါက္..။ အလုအယက္ ၾကပ္သိပ္႐ႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ ဆူညံလို႔ေနသည္။ သမီးေလးလက္ကို တင္းေနေအာင္စြဲယူရင္း အပူေတြ ကိုယ္စီေထြးပိုက္ထားသည့္ လူေတြၾကား တိုးေ၀ွ႔ဝင္ခဲ႔သည္။ ၾကက္ဥတစ္လံုးကို ၃၅၀ က်ပ္တဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆင့္ကို ခုန္တက္သြားၿပီ။ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ႏြမ္းဖတ္ရိသဲ့ေနသည့္ တစ္ေထာင္တန္ အေဟာင္းေလး ငါးရြက္ကို ကၽြန္မ ျဖန္႔ၾကည့္မိ လိုက္ေသးသည္။ ႐ွိတာေလးႏွင့္ ရသေလာက္ အျမန္ဆံုး တိုးဝယ္ၿပီး ျပန္ထြက္႐ံုသာ..။

“တစ္ပတ္စာေလာက္ေတာ့..” ဟု ေျပာသြားခဲ့ေသာ “ကို႔..” စကားကို သတိရမိရင္း ကၽြန္မ ဝယ္လို႔ရလိုက္တာက သံုးရက္စာပင္ မ႐ွိေပ။ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ သက္ျပင္းကိုဖြဖြခ်ရင္း ေစ်းမွအထြက္ မထင္မွတ္တဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္မရင္ဝကို လာေဆာင့္သည္။ ေျမာင္းေဘးက ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ မည္းညစ္ေခ်ာက္ကပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္..။ အ႐ိုးေပၚအရည္တင္ မ်က္ႏွာေလးက ေၾကေၾကကြဲကြဲႏွင့္ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ လိုအပ္တာထက္ ပိုျပဴးေနသည္ဟု ထင္ရသည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စုံက ကၽြန္မကို ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္ျဖစ္သြားေစသည္။ အႀကီးမေလးက သူ႔ေမာင္ေလးဟု ယူဆရေသာ ကေလးငယ္၏ ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ေပးေနသည္။ ျခင္ဖုေလးေတြကို ကုတ္ရင္း ႀကီးလာဟန္တူေသာ အနာလိုလို အပိန္႔အႀကီးႀကီးေတြႏွင့္ ကေလးငယ္က ယားလြန္း၍လား ဆာေလာင္၍ လားမသိ... က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလို႔ ေနသည္။

“ဘုရား.. ဘုရား..!! သူတို႔မိဘေတြေရာ..!! သူတို႔ေမာင္ႏွမ..!! ျပန္စရာအိမ္..!! စားစရာ...!! ဟင့္အင္း..!!” ကၽြန္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ကြဲအက္ လာလိုက္တာ အသက္ရွဴလို႔ပင္ မဝေတာ့။ သမီးေလးလက္ကို ပိုမိုတင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ပါသမွ်ေလးႏွင့္ သံုးရက္စာမ႐ွိတ႐ွိ ဝယ္လာေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အႀကီးႀကီးႏွစ္လံုးကို ဘယ္ညာဆြဲ၍ ကိုင္ထားေသာ ဇင္မာ႔ လက္ထဲက အိတ္တစ္လံုးဆီ ကၽြန္မလက္က အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆတ္ကနဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ဆြဲယူကာ ထိုကေလးမ လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္မိသည္။ မထင္မွတ္ပါပဲ ဝင္းလက္သြားခဲ့ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေတြကို ကၽြန္မၾကာၾကာ မၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ လူေတြကတိုးေဝွ႔ လို႔လာျပန္သည္..။

သမီးႏွင့္႐ြယ္တူ မရွိတရွိ ေကာင္မေလး.. ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္သားခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ သူ႔ေမာင္ေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္မအေတြးမွာ ကပ္၍ လိုက္ပါလာခဲ႔ၿပီ....။ သမီးလက္ေလးေတြကို ဆြဲကိုင္ယူရင္း လူၾကားထဲက တိုးအထြက္ မထင္မွတ္ပဲ မိုးစက္အႀကီးႀကီးေတြႏွင့္ မိုးက ခပ္ႀကဲႀကဲ ရြာခ်လိုက္သည္။ မိုးသားေတြကို ေမာ႔ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းျပန္အခ် ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ “ကို..”..။ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းညိတ္ျပတဲ႔ “ကို႔” မ်က္ဝန္းေတြက ညိဳေမွာင္ရီေဝလို႔..။

ပုခံုးေပၚကို ဖြဖြေလးလာတင္သည့္ “ကို႔” လက္ဖမိုးကို ကၽြန္မ လက္ေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ ျပန္လည္ ျဖစ္ညႇစ္ထားလိုက္မိသည္။ သက္ျပင္းခ်သံႏွင့္အတူ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ “ကို႔” မ်က္လံုးေတြထဲမွာ စာနာသနားစိတ္နဲ႔ အၾကင္နာ တရားေတြလည္း ေရာႁပြမ္းလို႔ေနသည္ပဲ...။

မိုးသားမည္းမည္းေတြက ထစ္ခ်ဳန္းသံႏွင့္အတူ အၿငိဳးႀကီးေနဆဲ.. ရန္လိုေနဆဲ..။
အက်ႌလက္ျပတ္ေလးနဲ႔ သမီးက သူ႔လက္ေမာင္းေပၚက မိုးစက္ေတြကို လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ သတ္ခ်ရင္း...
“မိုးစက္ေလးေတြကလည္း ေအးလိုက္တာေနာ္ ေမေမ..” တဲ့။
ကၽြန္မေယာင္ရမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္မိသည္ထင္၏..။

တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္မပါးႏွစ္ဖက္ေပၚက မိုးစက္ေတြက ပူေႏြးေနၾကတယ္ဆိုတာ...။

(ခင္ေလးငယ္)


မွတ္ခ်က္။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ နာဂစ္ေႁခြအၿပီး နံနက္ခင္း တစ္ခင္းစာျပကြက္ ဝတၳဳတိုေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္...။