႐ူးသြပ္တမ္းတစြာ

အေတြးေတြ သိပ္ကိုလွပလို႔ ရနံ႔ေတြေမႊးႀကိဳင္ သင္းပ်ံ႕လြန္းတဲ့့ ညေလးတစ္ညမွာပဲ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုဟာ ခႏၶာပါးပါးဆီကို လေရာင္ေတြလို ေအးၿငိမ့္စြာ စီးေမ်ာလာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့..!! ႏူးညံ့ျခင္းေပါင္းစံုခတဲ့ ညေလးလို႔ ကိုယ္တင္စား လိုက္မိေတာ့မယ္..။ လိုက္ဖမ္းဆုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ... လက္ဖဝါးေလး တစ္ဖက္ထဲမွာ ျပည့္ျပည့္လာေနတာ ေလမြမြေတြ... သိမ္ေမြ႕လြန္းတဲ့ ေလပါးပါး ႏုႏုေလးေတြ။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြခ်ိဳးၿပီး ေကြးခ်ျပစ္ရက္စရာ မ႐ွိေအာင္ ႏူးညံ့လြန္းေနလိုက္တာေလ...။

မိန္းမူးေနတဲ့ ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္႐ဲ႕အၿပံဳးေတြေလာက္ လွေနသူ ေဟာဒီကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူ႐ွိႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ..!! သိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္ ကိုယ့္အၿပံဳးေတြကို ဘယ္မိုနာလီဇာမွ မမီႏိုင္ဘူးဆိုတာ..။ ခ်ိဳသာလိုက္တဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးက ကိုယ့္ဘဝတစ္ခု ျဖစ္မ်ားသြားၿပီလား..!! ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္ဆန္နက္ေလး ႏွစ္စံုကေကာ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ေဖြ႐ွာေနတာတဲ့လဲ.. မည္းနက္ၿပီး ေကာ့တက္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြနဲ႔ေပါ့.. ကိုယ့္အသက္႐ွဳေတြ မွားသြားေလာက္ေအာင္ထိ သိပ္လွတာပဲကြယ္..။

ညိႇဳ႕ေနတာမဟုတ္ပါဘူး.. ျဖဴစင္လြန္းျခင္းေတြနဲ႔ အနက္႐ိွဳင္းဆံုး ေလာကသစ္တစ္ခုဆီ ေခၚယူသြားဖို႔ သူျပင္ဆင္ေနတာေလ.. ကိုယ္ကလည္း သူေခၚေဆာင္ရာေနာက္ အဆံုးစြန္ဆံုးအထိ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ဖို႔အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီ။ သူဟာ ကိုယ့္အလင္းေလးတစ္စ အေတာက္ပဆံုး အလင္းေရာင္ေလးပဲေပါ့...!! ကိုယ့္အသံေတြရဲ႕ တုန္ခါ လိႈက္ေမာမႈမွာ ေက်နပ္ျခင္းေတြ အျပည့္နဲ႔ဆိုတာ အလင္းေရာင္ေလးကေတာ့ ဘယ္နားလည္ႏိုင္ဦးမွာလဲေနာ္..!!

အို.... သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြမွာ ျပဒါးေလးေတြလို အိစက္ေနတဲ့ ပုလဲလံုးေလးေတြက တြဲခိုလို႔ေနျပန္ေသး႐ဲ႕.။ ႏႈတ္ခမ္း နီဖူးဖူးေလးဆီက လွ်ံထြက္လာတဲ့ တိုးအက္အက္အသံမွာ ကိုယ့္ရင္ခုန္ျခင္းေတြအားလံုး ၿငိတြယ္ပါသြားခဲ့ၿပီ...။ သူဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးလိုက္လဲကြယ္..! သူ႔ဆီမွာ စုန္းစုန္းျမဳပ္ ပစ္က်သြားတဲ့ ကိုယ့္ အသိအာ႐ံုေတြ သိပ္မ်ားျမန္လြန္းေနၿပီလား..!! ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဘာကိုမွ မ႐ွက္ေတာ့ပါဘူး အလင္းေရာင္ေလးရယ္.. ႏူးညံ့ျခင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစုေနတဲ့ ညလွလွေလးမွာ မင္းကိုယ့္ဆီ လွမ္းေရာက္လာခဲ့ၿပီပဲဟာ.. ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္ခ်လိုက္တာ မင္းသိသြားၿပီ မဟုတ္လား..! ကိုယ္ဟန္ေဆာင္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါဘူး.. ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေပါ့..။ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္မင္းကို မခြဲေတာ့ဘူး ကိုယ့္ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ေလးတစ္ခုအထိပါ..။

အသံတိတ္ ကိုယ့္ကတိေတြ စကားေတြအမ်ားႀကီးကို သူသိေနမွာပါ..။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အမူယာ လႈပ္လွီလႈပ္လဲ႔ေလးက ကိုယ့္ပါးေလးေတြကို ပူေႏြးသြားေစတယ္ ထင္ရဲ႕.. သူ႔႐ဲ႕ ႏူးညံ့ျခင္းေတြကို မမီမွန္း သိေနေပမယ့္.. ကိုယ့္ပါးေလး တစ္စုံေပၚမွာလည္း ပန္းႏုေရာင္ ႏွင္းဆီႏွစ္ခင္း ႐ွိေနတယ္ေလ..။ သူ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ကိုယ္ဘယ္လို တင္စားရမယ္ဆိုတာ စကားလံုးေတာင္ ႐ွာမရေအာင္ပါပဲ..။ သူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ကိုယ့္ရင္မွာ “ၿငိ.. တြယ္.. ႏြယ္..” လို ကိုယ့္မွာ “ပ်ယ္..” မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး အလင္းေရာင္ရယ္..။ ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔စအေတြ႕မွာ လူလားေျမာက္ခဲ့ၿပီဆိုတာ ေက်နပ္စြာ ကိုယ္ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္..။

ကိုယ့္လက္အစံုမွာ “အၾကင္နာတရား..” ကိုယ့္အသက္႐ွဴသံေတြမွာ “ခြန္အား..” ကိုယ့္ႏွလံုးေလး တစ္ခ်က္အခုန္မွာ “ေႏြးေထြးျခင္းမ်ား..” နဲ႔ ကိုယ့္အေတြ႕အထိေတြဟာ မင္းကမၻာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေစမွာ သိမ်ားေနေလၿပီလား..!! ကိုယ့္ကို သံုးသပ္ဖို႔ သိပ္ကိုေစာပါေသးတယ္ အလင္းေရာင္ေလးရယ္.. အျပည့္ဝဆံုး နက္႐ွိဳင္းစြာ နားလည္ဖို႔ ကိုယ္မင္းကို အခ်ိန္ေတြေပးထားဦးမွာပါ..။ တေန႔ေန႔ေပါ့.. တေန႔ေန႔မွာေပါ့ကြယ္။ ကိုယ္နဲ႔မင္း ခုထက္ပိုၿပီး ထပ္တူက် ညီမွ်လာမယ့္ အဲ့ဒီေန႔ေလးေရာက္လာရင္ေကာ..!! ကိုယ့္လက္ေတြကို တင္းေနေအာင္ မင္းဆုပ္ကိုင္ တြဲခိုထားမွာလား..!! ဒါမွမဟုတ္.. မင္းပုခံုးႏုႏုေလးေပၚမွာ ကိုယ့္လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ ဖြဖြေလးအုပ္မိုး ထားမိေလမွာလား..!!

ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိမယ့္ ကိုယ္တို႔ေန႔သစ္ေတြကို ရာသီသံုးပါးသိေအာင္ ေၾကညာဖို႔ ဒဏ္ရာေတြနည္းမွျဖစ္မွာ..။ ကိုယ္မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ နာၾကည္းေစမယ္မထင္ဖူး.. ေရအလွ်င္လို မင္း႐ွိရာ အၿမဲတမ္းစီးဆင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ေမတၱာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခမ္းေျခာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး..။ ကိုယ္တို႔ခ်စ္ျခင္းကို ခြင္းႏိုင္မယ့္ တစံုတရာ ကိုယ္တို႔ကမၻာမွာ မ႐ွိေစရဘူး မင္းလည္းယံုတယ္ မဟုတ္လား အလင္းေရာင္ရယ္..။ ေဟာ... ၾကည့္စမ္း..!! အသံတိတ္ သံစဥ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ေခ်ာ့သိပ္လို႔ ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေလးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြက ျပန္လက္လာလိုက္တာ ႏုပ်ိဳလြန္းတဲ့ ၾကယ္စင္ေတြလိုပဲ.. ေတာက္ပေနလိုက္တာ..။ လူးလြန္႔လာတဲ့ မင္းခႏၶာေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ အတိုင္းမသိ က်ယ္ေလာင္လာရင္ မင္းလန္႔သြားမွာကို တိတ္တိတ္ကေလး စိုးေနမိတယ္..။

စိုးရိမ္လြန္ေနတဲ့ ကိုယ့္အသိေတြနဲ႔ အသက္႐ွဳေတြ ေအာင့္ကာထားမွ စူးစူးဝါးဝါး ငိုခ်လိုက္သံေလးက ကိုယ့္ကို ျပာယာခတ္သြားေစၿပီပဲ..။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါလွ်က္နဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ ကိုယ့္အသံေလးက လႊတ္ကနဲ.. တုန္ရီလို႔ ခုန္ထြက္က်သြားတယ္.. “အလင္းေရာင္ေလးရယ္..”။ ကိုယ့္အသံကို ကိုယ္တိုင္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ.. “ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္..” လို႔ တဖြဖြနဲ႔ တိုးတိုးေလး ေတာင္းပန္ေနမိ ျပန္ေသးတယ္..။ “ေမေမ့အသံေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ေလး ပိုလန္႔သြားမယ္ဆိုရင္ေပါ့.. သမီးေလးရယ္...”

သူ႔ကို ပိုက္ေထြးဖို႔ လက္အစံုကို ဆန္႔တန္းလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္လက္ေတြထဲမွာ ပါလာတာက အေရာင္အဆင္း ရနံ႔ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွိတဲ့ ေလေငြ႕ေငြ႕ေတြ..။ အို... သူဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ..!! ကိုယ့္ရင္ေတြ ပူေလာင္လြန္းလို႔႔ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲကုန္တယ္..။ ဘယ္ကေန ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ မြန္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ ျခစ္ၿပီး ဟစ္ေအာ္မိလိုက္တဲ့ ကိုယ့္အသံနက္နက္က လွတဲ့ညေလးကို အက်ည္းတန္စြာ ဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီပဲ...။ ေျခာက္ကပ္တက္လာတဲ့့ အာေခါင္နဲ႔ တံေတြးတစ္စက္ကိုၿမိဳခ်ရင္း... လက္တစ္ဖက္နဲ႔ စားပြဲေပၚက ေရခြက္ကို ကတုန္ကရင္ လွမ္းဆြဲမိလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ......။

ဖန္ခြက္ပါးပါးေလးတစ္လံုးက အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ရက္စက္စြာ “က်ကြဲ...” အိပ္မက္က လန္႔အႏိုးမွာ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြဟာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ “ငိုသည္း...”၊ လွပလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ညေလးဟာ အထီးက်န္မႈေတြအျဖစ္ “ေျပာင္းလဲ...”၊ ထူးဆန္းမႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္တစ္ခႏၶာလံုး ေခၽြးစက္ေတြနဲ႔ “စုိ႐ႊဲ...”၊ ကိုယ့္႐ဲ႕အတၱေတြဟာ မီးေတာင္တစ္ခုလို ႏိုးထ “ေပါက္ကြဲ...”၊ မယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္ပဲ အလင္းေရာင္ေလးကို ျမတ္ႏိုးခ်စ္ျခင္းမွာ ကိုယ္ဟာ “ၿပိဳလဲ...၊ ဒီေန႔ထက္ထိတိုင္ အိပ္မက္ေလးထဲက ကိုယ့္အလင္းေရာင္ေလးကို ႐ူးသြပ္တမ္းတစြာ ကိုယ္ျပန္ “အိပ္မက္ခ်င္ေနဆဲ...”။

(ခင္ေလးငယ္)