Monday, July 28, 2008

တစ္ခါက ႏိုဝင္ဘာဆီသို႔... (၄)

မေန႔ညက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့လို႔ မနက္အေစာႀကီးထဲက ႏိုးေနခဲ့တာ... မ်က္လံုးေလးေတြေတာင္ မို႔အစ္လို႔...။ ပုဂံရဲ႕ ႏိုဝင္ဘာမနက္ခင္းက နည္းနည္းေတာ့ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလးပါ။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရားကိုဦးခ်၊ အေႏြးထည္ေလးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီး ဝရမ္တာကို ထြက္ခဲ့တယ္...။ ျမင္ကြင္းထဲက ဧရာဝတီက ျဖဴလႊလႊပုဝါပါးေလးကို ၿခံဳထားသလိုပါဘဲ.. ရင့္က်က္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး တည္ၿငိမ္မႈေတြနဲ႔ ဣေႁႏၵ႐ွိ႐ွိလွေနပါတယ္။

ေလွေလးတစ္စင္းက သူ႔ပုဝါပါးေလးေပၚမွာ တြယ္တက္ေနတဲ့ ပိုးတီေကာင္ေလး တစ္ေကာင္လို လူးလူးလြန္႔လြန္႔ေလး..။ အခန္းေ႐ွ႕က လမ္းေလးေပၚမွာ ေလယာဥ္ကြင္းကိုသြားမည့္ ဧည့္သည္တစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္သြားၾကတယ္..။ ဆက္ၿပီးေငးေနဆဲမွာဘဲ ခပ္မွန္မွန္ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕ရပါတယ္.. သူပါဘဲ...။ ဒါဆိုသူလည္း ဒီ..ဟိုတယ္မွာပဲ တည္းတာေပါ့။ က်မကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတယ္..။

“ေမာနင္းပါ”
“မဂၤလာပါ႐ွင္”

“အေစာႀကီး ႏိုးေနတာလား”
“ဟုတ္ကဲ့”

“မင္းေတာ့ အညိဳ႕ခံထားရၿပီထင္တယ္”
“႐ွင္......”

ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏိုင္သြားတဲ့ က်မကိုၿပံဳးၾကည့္ရင္း..
“ဒီ..ဧရာဝတီကေလ...”
“.............”

က်မပံုစံက လူမိသြားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို နည္းနည္းေလး ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း ျဖစ္သြားလားမသိ။ ခပ္ေသာ့ေသာ့နဲ႔ ရယ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုု က်မခဏ ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္..။ ဂုတ္ေပၚမွာ ေထာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြက ေျဖာင့္မေနဘူး.. သူ႔မ်က္ႏွာက်က နည္းနည္းေတာ့ အေနာက္တိုင္း ဆန္ေနသလိုဘဲ..။ သူလည္း က်မကို ၾကည့္ေနခဲ့လားမသိ..။ သူက်မကို ေျပာတဲ့ စကားက...

“ဆံပင္ေတြေတာင္ မၿဖီးႏိုင္ခင္ ဧရာဝတီရဲ႕ ဖမ္းစားတာခံေနရၿပီထင္တယ္”
“ဟုတ္....”

“ကိုယ္လည္းမင္းလိုပါဘဲ.. သူနဲ႔ နီးသထက္နီးမဲ့ ေနရာအထိ လမ္းေတြေလွ်ာက္မလို႔”

“႐ွင္လည္း က်မလို အညိဳ႕ခံရသူ တစ္ေယာက္ဘဲ မဟုတ္လား”

သူက က်မမ်က္ႏွာကို ဝန္ခံတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၿပီး...
“ေပ်ာ္စရာ ေန႔ေလးျဖစ္ပါေစ”
“.............”

သူႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္အသြားမွာဘဲ က်မလည္း အခန္းထဲကို ျပန္ဝင္ခဲ့ပါတယ္..။ ဒီေန႔ ပုပၸါးေတာင္ကိုသြားဖို႔ စီစဥ္ထားၿပီးသား..။ “စုစု”တို႔ ႏိုးတာနဲ႔ ဟိုတယ္ ကေကၽြးတဲ့ မနက္စာစားၿပီး သြားၾကမွာပါ။ ကားစထြက္ေတာ့ ႐ွစ္နာရီေလးဆယ္။ ကုန္ကားလို ကားႀကီးေတြရဲ႕ အမိုးေတြေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ထိုင္ၿပီးစီးသြားတာကို ျမင္ရတိုင္း “စုစု”တ႔ိုက သေဘာေတြက်လို႔...။ လူေတြျပည့္က်ပ္ေနေအာင္ တင္လာတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီ တစ္စင္း ျဖတ္အသြားမွာေတာ့ “မိစုနဲ႔မိပိုး” ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးေတြနဲ႔ေပါ့... အဲဒါ... ဘာႀကီးလဲဆိုတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးေတြနဲ႔ က်မကိုလွမ္းၾကည္ၾ့ကပါေလေရာ...။ သူတို႔ျဖစ္သြားတဲ့ တအ့ံတၾသ မ်က္ႏွာေလးေတြကို က်မ အမိအရ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ယူရင္း ေမာေနေအာင္ ႐ွင္းျပရျပန္ၿပီ..။

တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းအၿပီးမွာ ဦးေလးျမင့္က ထန္းေတာထိပ္က “ဝိုင္း” ဆိုတဲ့ ထမ္းလွ်က္ခ်က္တဲ့ ဆိုင္ေလးမွာ ရပ္ေပးတယ္။ ကားေလးအရပ္မွာ ကားအရွိန္နဲ႔ ေနာက္ကလြင့္ပါလာတဲ့ ဖုန္ေတြၿငိမ္သြားမွ တံခါးဖြင့္ဆင္းဖို႔ မွာထားေပမဲ့ က်မတို႔ မလိုက္နာခဲ့ၾကပါဘူး..။ ဆိုင္ေလးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ ႏြားႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ႏွမ္းဆီႀကိတ္တဲ့ ဆံုလည္အႀကီးႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဆိုင္ေလးကို ထန္းလက္ေတြနဲ႔မိုး ထန္းလက္ေတြနဲ႔ကာၿပီး ေဆာက္ထားတာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..။ ဆိုင္ဆိုတာထက္ တဲျပန္႔ျပန္႔အႀကီးႀကီးလိုပါ..။

ဆိုင္ေလးရဲ႕ အဝင္ဝမွာ သစ္လံုးႀကီးတစ္ခုကို အဝိုင္းလိုက္ျဖတ္ၿပီး စားပြဲေလးလို ခင္းထားတယ္..။ အဲဒီ သစ္လံုးစားပြဲဝိုင္းႀကီးေပၚမွာ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ႀကီးတစ္ခု.. ထန္းလက္ဖာေလးေတြထဲမွာ သနပ္ခါးတုံးေတြကို စီစီရီရီ ေထာင္ၿပီးထည့္ထားတယ္.. သစ္သားေဘာင္ေလးကြပ္ထားၿပီး သနပ္ခါးစက္ေတြ ေပေနတဲ့ ခပ္မႈန္မႈန္ မွန္ေဟာင္းေလးတစ္ခ်ပ္ လည္းရွိေနတယ္.. လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြ သနပ္ခါးေသြးၿပီး လိမ္းႏိုင္ေအာင္လို႔႔ ေရခြက္ေလးတစ္ခုပါ အဆင္သင့္ တင္ထားေပးတာပါ..။

“စုစု” န႔ဲ “ပိုးပိုး” က သနပ္ခါးကို သိေနခဲ့ၿပီးသား.. ေမေမ့အိမ္မွာ သူတို႔လိမ္းခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ က်မလိုဘဲ သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းေလးကို အရမ္းႏွစ္သက္ၾကသူေတြပါ...။ ဘယ္လိုေသြးရတယ္.. ဘယ္လိုလိမ္းရတယ္.. ညႇိရတယ္ ဆိုတာကအစ ေထြေထြထူးထူး သင္ေပးစရာ မလိုေတာ့..။ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးေရွ႕မွာ အက်အနထိုင္ၿပီး သနပ္ခါးေသြးေနတဲ့ “စုစု” ပံုစံက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ သူ႔အိမ္က်ေနတာပါဘဲ။ သူၿပီးမွ က်မအလွည့္ေရာက္မွာမ႔ို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္..။ “မိပိုး” ကေတာ့ ႏွမ္းႀကိတ္တဲ့ ဆံုလည္ႀကီးကို လွည့္ေနတဲ့ ႏြားႀကီးေနာက္က လွည္းေလးေပၚမွာ အခန္႔သားထိုင္ၿပီး ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႀကီးလိုက္စီးလို႔ေပါ့...။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မအရမ္းၾကည္ႏူးမိရပါတယ္..။

“ရၿပီ..လိမ္းေတာ့” ဆိုၿပီး “မိစု”က ေနရာကထၿပီး က်မကိုအလွည့္ေပးတယ္..။ သူ႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မစိုမေျခာက္ သနပ္ခါးဘဲၾကားနဲ႔..။ “အဟိ”... က်မအသံထြက္ ရယ္မိသြားပါတယ္..။ မယ္မင္းႀကီးမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ..။ က်မကိုေတာင္ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕..။ က်မစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ သနပ္ခါးကို ညက္ေနေအာင္ ေသြးလိုက္တယ္ ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ပါးကြက္ေလးကို ဘဲဥပံုေလးကြက္မယ္ေပါ့....

သင္းပ်ံ႕တက္လာတဲ့ သနပ္ခါးနံ႔ေလးေတြကို ၾကည္ႏူးစြာ႐ွဴ႐ိွဳက္ရင္း ေက်နပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ေမ်ာသြားျပန္တယ္..။ ပါးကြက္ကြက္အၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ညီမညီ ဘယ္ညာ ေခါင္းေလးကိုယိမ္းလို႔ မွန္ထဲကိုၾကည့္.. ဆံပင္စုတ္ဖြားေလးကို လက္နဲ႔သပ္တင္ မွန္ထဲကို ၿပံဳးၿပီးျပန္ၾကည့္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ေတြေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္ေနမိတယ္။ ေက်နပ္သြားၿပီး ထေတာ့မယ္လုပ္မွ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္လာတယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က က်မကိုၾကည့္ေနသလိုလို စိတ္ထဲမွာမလံုမလဲနဲ႔..။

နည္းနည္းရွက္သလိုလို အသိနဲ႔ ေဘးဘီကို ေဝၾ့ကည့္မိတယ္ဆိုရင္ဘဲ... က်မကိုစိုက္ၾကည့္ုေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံု..။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္...။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူတို႔ကားက ေရာက္ေနခဲ့တာလဲ..!! ဘာကိုမွ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ က်မသနပ္ခါးေတြလိမ္း အလွေတြ ျပင္ေနခဲ့တာေပါ့..။ က်မလႈပ္ရွားမႈေတြအားလံုးကို ရွင္.. အစအဆံုးမ်ား ၾကည့္ေနခဲ့တာလား..!! က်မကို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေနလိုက္တာ..။ ႐ွင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ စကားလံုးေတြ ႐ွိေနတာအေသခ်ာပဲ..။

ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး... ႏူးည့ံမႈေတြအျပည့္နဲ႔.. ရွင့္မ်က္ႏွာေပၚက ၿပံဳးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚမွာေရာ.. ေလွာင္ရယ္လိုမႈ ဆိုတာေတြ ဘာမွရွိမေနပါဘူး...။ က်မ႐ွက္ၿပံဳး ၿပံဳးရင္း မ်က္လႊာခ်လိုက္မိတယ္။ ပါးေလးေတြေႏြးလာတယ္.. မၾကည့္ရဲေတာ႔ဘူး က်မ႐ွက္ေနခဲ့တာလား.. ပါးေလးႏွစ္ဖက္ေပၚက စိုေနေသးတဲ့ ပါးကြက္ေလးေတြေတာင္ ေျခာက္သြားတာ ျမန္လြန္းေနသလိုလို... ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာတာကို သတိထားမိေနတယ္.. လြင့္ပ်ံ႕တက္လာတဲ့ သနပ္ခါး ရနံ႔ေတြေၾကာင့္လား...!! ဒီတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္..။ ဟင့္အင္း.... ဒါဆိုရင္......!!

ဆက္ရန္...

(ခင္ေလးငယ္)

14 comments:

Anonymous said...

ဟဲ႔... ခင္ေလး..!
တယ္ဟုတ္ပါလား..

“ျမင္ကြင္းထဲက ဧရာဝတီက ျဖဴလႊလႊပုဝါပါးေလးကို ၿခံဳထားသလိုပါဘဲ.. ရင့္က်က္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး တည္ၿငိမ္မႈေတြနဲ႔ အိေႁႏၵ႐ွိ႐ွိလွေနပါတယ္။ ေလွေလးတစ္စင္းက သူ႔ပုဝါပါးေလးေပၚမွာ တြယ္တက္ေနတဲ့ ပိုးတီေကာင္ေလး တစ္ေကာင္လို လူးလူးလြန္႔လြန္႔ေလး..။”

တင္စားခ်က္ေလးက ေတာ္ေတာ္လွပါလား..
ဒီလိုေလးေတြ နင္ ေတြးတတ္ ေရးတတ္သားေနာ္..
ဒီတစ္ခါေတာ႔ နင့္ကို အေကာင္းေျပာမယ္..
ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ေပါ႔.. ဟဲဟဲ..

အမယ္.. ဘာရယ္ဘာရယ္..!!!
႐ွက္လို႔ ပါးေလးေတြ ပူလာတာနဲ႔ သနပ္ခါးက ေျခာက္ေရာလား.. ႀကံႀကံဖန္ဖန္..
ေတာ္ေတာ္ Heat တက္ေနလို႔ျဖစ္မယ္.. အေဟး.. ငါးေျခာက္ေလးတင္ၿပီး ကင္ထားရရင္မဆိုးဘူး.. ဟီးးး..
ေဆာဒီ.. ေဆာဒီး.. ေရးမိၿပီ... :D
နင့္ ႏိုဝင္ဘာဇတ္လမ္းတြဲႀကီးကို ငါ မသေရာ္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္.. သေရာ္ခ်င္လာေအာင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြမေရးနဲ႔ ဟီးးး..

RePublic said...

မခင္ေလး အေရးက လန္ထြက္ေနတယ္ဗ်ာ ၊၊စာေရးဆရာမ လုပ္လို႕ရပီ ..ဒီေလာက္ဆို ၊၊
အားလံုးေကာင္းတယ္ ၊ ဆက္ရန္ က ေကာင္း၀ူး ၊၊..ဟီး

ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဂ် ၊၊

PP said...

ႀကီးေဒၚခင္ေလးငယ္ ဆက္ရန္တဲ့။ :( :( :(
သနပ္ခါးကုိ လြမ္းလုိက္တာ ~.~

Anonymous said...

ဒါဆိုရင္ . . . အင္း ဟိုဟာ မဟုတ္တာေပါ့ မိခင္ေလးရယ္။
အဟီး ေနာက္တာပါ။
တကယ္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္
အညာမွာ ေၾကြသြားခဲ့တဲ့ ဇတ္လမ္းေလးကို ဘယ္ေန႕ဆက္ ဖတ္ရ မွာလဲ လာလာပီး ေမွ်ာ္ရတာ။
အေရးအသားက ေကာင္းေနေတာ့ ဇြဲရွိရွိနဲ႕ လာလာေမွ်ာ္ေနရတယ္ ။ အားေပးေနလ်က္

ပါဂနာ said...

မေနာက္ရက္ေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ.

အားေပးလွ်က္ပါ ခင္ေလးေရ ႔

Unknown said...

Byooo! Sis
part 5! part 5!
My neck is too long because of waiting for your November.:P

Anonymous said...

ေကာင္းလုိက္တဲ့ အေရးအသား.....
လမင္းမိုမို တို ့...
ဂ်ဴးတို ့ေတာင္ ငုိေတာ့မယ္...

ဒါနဲ ့ သနပ္ခါးက ေမႊးမေမႊး (ရွင္ဆိုတဲ့သူက) ဘယ္ေတာ့ နမ္းမွာလဲ ? :)
ဇါတ္ရွိန္က တက္လာၿပီဆို ရပ္ျပစ္တယ္..
ကုိရီးယား ဇါတ္လမ္းတြဲ အတိုင္းပဲ ။

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

nice post, waiting ur next writing!
regards,
VBT

ျမရြက္ေဝ said...

つづくーーー
はやく!
:P

စူး said...

ျမရြက္ေ၀ ေရးတဲ့ အတိုင္းပါပဲ..ဗ်ိဳ့

လားရိႈးသူ said...

ျမန္ျမန္ေလး ဆက္ပါေနာ္၊ လည္ပင္းရွိရင္းစြဲထက္ ရွည္သြားရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ၊ ပေဒါင္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။

Anonymous said...

ဆက္ရန္ေလးက အရမ္းလွပါတယ္.. အေတာ္ေကာင္းတဲ့ဆက္ရန္ေလး စာေရးဆရာပီသတယ္.. ဆြဲေဆာင္မႈေလးကို ေမွ်ာ္ေနမယ္.. မတည့္အတူေန မျမင္ေခ်ာင္းၾကည့္ႏွစ္ေယာက္က လက္ေတာ့ညီလွခ်ီလား

အိမ္လြမ္းသူ(မွန္နီကုန္း) said...

"ေဘးသြား...ေဘးတုိက္ ညီတယ္ဗ်ဳိ႕" ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လုိ႔
"ေရွ႕သြားေနာက္လုိက္ ညီပ ဗ်ာ"......
အေရးအသားကေတာ႔...တကယ္႔ကုိ..... ေကာင္းတယ္ဗ်ဳိ႕.. အံ့မခန္း..တဲ႕ ဇတ္လမ္းေလးေနာ္........။
ဒါေပမဲ႕ ခက္ေနတာက.... ဆက္ရန္..ဗ်..။
ဒီကစၥ ဘယ္လုိ လုပ္ရပ....။

မင္းက်န္စစ္။ said...

ျမန္ျမန္ဆက္ကြ။ ဒီမွာ တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ေနပီ :D