Friday, April 10, 2009

ဆူးျဖစ္လိုက္.. ဖက္ျဖစ္လိုက္..

ဆံပင္ကို ဘယ္ခြဲလိုက္.. ညာခြဲလိုက္နဲ႔ မွန္ေ႐ွ႕မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး စတိုင္ထုတ္ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနတာ အခ်ိန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လင့္ေနၿပီ..။ ဘယ္လိုပဲ ျပင္ျပင္ပါေလ ဒီ႐ုပ္ဒီရည္ကေတာ႔ ပိုၿပီး ၾကည့္ေကာင္းလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းကေတာ႔ မ႐ွိေတာ႔ဘူး.. ဒါကအကုန္ပဲေလ..။ ဝတ္ထားတဲ႔ ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴကေတာ႔ က်ဳပ္အသား ခပ္ညိဳညိဳေပၚမွာ ပိုၿပီးျဖဴေနသလိုလို..။ ခ်ည္ပုဆိုး နီညိဳေရာင္ ကြက္စိပ္ေလးနဲ႔ တြဲဝတ္ထားလိုက္ေတာ႔ က်ဳပ္ပံုစံက သန္႔သလိုလိုေတာ႔ ႐ွိသား..။ သန္႔တာ မသန္႔တာ အသာထား.. လြယ္အိတ္ထဲက စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ စံုမစံု ေသခ်ာစစ္ဦးမွ.. တစ္ခုခုက်န္ခဲ႔ရင္ ခက္မယ္..။ မွန္ကိုလည္း ၾကည့္ရေသးတယ္ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ၾကည့္ရတာေတာ႔ ဝါးတားတား..။ အင္းး ဝါးမေပါ႔.. မ်က္မွန္မွ မတပ္ရေသးတာ..။ စားပြဲေပၚက မ်က္မွန္ထူႀကီးကို ေကာက္တတ္လိုက္ေတာ႔မွ က်ဳပ္ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္႐ုပ္က ပိုၿပီး ပီျပင္ ထင္႐ွားသြားေတာ႔တယ္..။

ဒီေန႔က က်ဳပ္အတြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို အေရးႀကီးတယ္ဗ်..။ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု သြားရမယ္ေလ.. ဒီအင္တာဗ်ဴးေလး ေအာင္မွ က်ဳပ္ရန္ကုန္လာရက်ိဳးလည္း နပ္လိမ္႔မယ္..။ ဘုရားေတြ ဘာေတြလည္း ႐ွိခိုးထားၿပီးၿပီ.. အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္လို႔ေပါ႔..။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ စိတ္ထဲကေန ျပန္ ဗ်ဴးၾကည့္တာေတာ႔ အထစ္ထစ္ အေငါ႔ေငါ႔.. ကတုန္ကယင္နဲ႔..။ ကယ္.. မတတ္ႏိုင္ဘူး.. မီးစင္ၾကည့္က႐ံုေပါ႔..။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ႐ွစ္နာရီ ခြဲေနၿပီ.. အိမ္ကေန ထြက္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္.. ကားစီးမွာနဲ႔ဘာနဲ႔ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်ေနမွျဖင့္ ဟုတ္ေပ႔ ျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္..။

ေစ်းေဘးနားက လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ႔ ဆိုက္ကား ေ႐ွာင္ရ.. စက္ဘီးေ႐ွာင္ရ.. ဗြက္အိုင္ေ႐ွာင္ရနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္တဲ႔ ရပ္ကြက္..။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနမင္းႀကီးကလည္း သိတဲ႔အတိုင္း လင္းတာနဲ႔ လႊတ္ပူတာေလ..။ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာရေတာ႔ ေခၽြးေတြလည္း ထြက္လာၿပီေပါ႔..။ ကားမွတ္တိုင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္ဘူး.. တည္းတဲ႔ အိမ္ကေျပာေတာ႔ သိပ္မေဝးပါဘူးတဲ႔.. ဘယ္ဟုတ္မလဲ.. ေတာ္ေတာ္ကို လွမ္းတာပဲ.. ထီးျဖစ္ျဖစ္ ခေမာက္ျဖစ္ျဖစ္ ပါလာရင္ ေကာင္းသား.. ခုေတာ႔.. ေခၽြးေတြထြက္လို႔ ႐ွိဳးေတြပဲ႔ကုန္ေပါ႔..။

အလိုေလ..!!! မ်ားလိုက္တဲ႔ ပရိတ္သတ္ႀကီး.. ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုလံုးလည္း ျပည့္က်ပ္လို႔.. ဒီလူအုပ္နဲ႔ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရပါ႔..။ ကားတစီး ဆိုက္လာလိုက္ တိုးတက္သြားလိုက္ၾက.. ေနာက္တစ္စီး ထပ္ဆိုက္လာလိုက္ တက္သြားလိုက္ၾကနဲ႔..။ ေအာ္.. လူေတြ.. လူေတြ.. ေနပူထဲမွာ တိုးတက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာပါလားေနာ္..။ ႐ံုးခ်ိန္ဆိုေတာ႔လည္း ဒီေလာက္ေတာ႔ ႐ွိမေပါ႔ေလ..။ ကယ္ မတတ္ႏိုင္ဘူး..က်ဳပ္လည္း တြယ္ပဲ တက္ရ တက္ရ.. တိုးပဲ တက္ရ တက္ရ.. ကားလာရင္ေတာ႔ လိုက္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္.. အခ်ိန္က မနည္းေတာ႔ဘူး..။

ေဟာ.. လာပါၿပီဗ်ာ.. က်ဳပ္စီးရမယ္ ဘစ္(စ္) ကားႀကီး.. လိမ္႔ကာ လိမ္႔ကာနဲ႔..။ ဒီကားကေတာ႔ ႐ွား႐ွားပါးပါး စစ္က်န္ ဗိုက္ပူ ဘစ္(စ္) ကားႀကီး ပါလားေနာ္..။ ကားက ဘရိတ္ပဲ မမိလို႔လားေတာ႔ မသိဘူး မွတ္တိုင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းအထိ လိမ္႔ေနတုန္း..။ လူအုပ္ႀကီးကလည္း ဗိုက္ပူႀကီးေနာက္ကို ေျပးလိုက္ရတာေပါ႔..။ က်ဳပ္လည္း ပုဆိုးကို တင္းေနေအာင္ ျပင္ဝတ္ၿပီး ေျပးေျပးလႊားလႊား ကားအေနာက္ေပါက္ကေန တိုးတက္လိုက္တာေပါ႔..။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကားက ဂိတ္စနဲ႔ နီးလို႔.. လူက သိပ္ေတာ႔မမ်ားဘူး..။ ကားေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ဒုကၡက ေတြ႔ေတာ႔တာပဲဗ်ိဳ႕.. က်ဳပ္အရပ္က ဂလန္ဂလားႀကီးကိုး.. ဘစ္(စ္)ကားေခါင္မိုးက ေတာ္ေတာ္ နိမ္႔တာဆုိေတာ႔.. က်ဳပ္အရပ္နဲ႔က မလြတ္ဘူးေလ.. ေခါင္းက မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ထိေနလို႔ ခါးကို ကိုင္းထားရတယ္..။ ကယ္.. ဘယ္လိုပဲ စီးရ စီးရ အေရးမႀကီးဘူး.. ခရီးေရာက္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္မလား.. စီး႐ံုေပါ႔..။

ကားကေတာ႔ အိပဲ႔ အိပဲ႔နဲ႔ သြားေနတာပဲ.. အျပင္ကပူ.. အတြင္းကပူနဲ႔ လူလည္း ပူတူတူ ေႏြးေတြးေတြးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ..။ မွတ္တိုင္ တစ္ခုေရာက္လိုက္ လူက ထပ္တက္လာလိုက္.. ကားကလည္း က်ပ္ၿပီးရင္း က်ပ္က်ပ္လာေတာ႔တယ္..။ က်ဳပ္လည္း လူေတြ တိုးရင္း ေခြ႔ရင္း.. ဖိရင္း.. တြန္းရင္းနဲ႔ ခါးလည္း မကိုင္းထားႏိုင္ေတာ႔ဘူး..။ လက္တစ္ဖက္က ေခါင္မိုးက သစ္သားလက္ကိုင္တန္းကို ေသခ်ာ ကိုင္.. ေနာက္တဖက္က မ်က္ႏွာက်က္ကို ဖိတြန္း.. ေခါင္းကိုလည္း ေစာင္းၿပီး မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ဖိကပ္.. ေျခႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ႐ွိသမွ်အားေတြ အကုန္ထုတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနေအာင္ ရပ္ထားရတယ္..။ လည္ပင္းေတြလည္း အုန္းလြဲခ်င္သလိုလို နာေနၿပီ.. ေခၽြးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီ..။ နားသယ္စပ္က စီးက်လာတဲ႔ အုန္းဆီေတြကလည္း ေခၽြးေတြနဲ႔ ေရာကုန္ၿပီ..။ အင္းး အုန္းဆီလိမ္းတာ နည္းနည္းေတာ႔ မ်ားသြားၿပီ.. မတတ္ႏိုင္ဘူး.. အင္တာဗ်ဴးဆိုေတာ႔လည္း အသန္႔ဆံုး ၾကည့္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လာတာေလ..။ လူတစ္ေယာက္က ဆံပင္က အေရးႀကီးတယ္မလား.. ရန္ကုန္သားေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ သူတို႔ ဆံပင္ေတြက ေျပာင္လက္ၿပီး ေကာ႔ေထာင္ ေနတာပဲေလ.. က်ဳပ္ကေတာ႔ ရန္ကုန္သားကို အတုခိုးလိုက္တာ အုန္းဆီေတြ စီးက်လာပါေရာလား..။

လူေတြက တက္ရင္း တက္ရင္း.. တိုးရင္း တိုးရင္း.. အနံ႔ေတြလည္း စံုလာၿပီ.. အေမႊးနံ႔ေတြ ေခၽြးနံ႔ေတြ..။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. က်ဳပ္အေ႐ွ႕ကို အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ အတင္းတိုးဝင္လာပါေလေရာ..။ က်ဳပ္ကို ေက်ာေပးၿပီး ကားနံရံကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းေထာက္ထားေလရဲ႕..။ သူ႔ေခါင္းက က်ဳပ္ ေမးေစ႔ေအာက္ေလာက္မွာ ႐ွိေနတယ္.. အနံ႔ေပါင္းစံုၾကားမွာ သူ႔မေခါင္းက ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ကေတာ႔ ေမႊးသလိုလိုေတာ႔႐ွိသား..။ သတိေတာ႔ ထားေနရတယ္.. ကားကၾကပ္ေတာ႔ လူခ်င္းက ထိလုမတတ္ နီးေနတယ္ေလ..။ ထိလုမတတ္ဆိုတာထက္ က်ဳပ္ရင္ဘတ္နဲ႔ ခ်ာတိတ္မရဲ႕ေက်ာနဲ႔ ထိေတာ႔လည္း ထိေနပါၿပီ.. သိပ္အထိႀကီးေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔.. မထိတထိဆိုပါေတာ႔..။ ကားက ဘရိတ္ကေလးမ်ား အုပ္လိုက္ရင္ လူက ႐ွိသမွ်အား အကုန္သံုးၿပီး ေတာင့္ထားရတယ္.. မေတာ္ အ႐ွိန္လြန္ၿပီး ခ်ာတိတ္မကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သြားထိမွျဖင့္ အားနာစရာ.. အားနာစရာဆိုတာထက္ တမ်ိဳးထင္ခံရမွျဖင့္ ဒုကၡ..။ ခက္တယ္.. ခက္တယ္.. ဒီဘစ္(စ္)ကားေတြနဲ႔ ဒီလူဦးေရနဲ႔..။

အဲ႔ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္ႏွာေခါင္းထဲ ကုလားမာဆလာနံ႔ ခပ္ဆိုးဆိုးက တိုးဝင္လာတယ္..။ ဒီအနံ႔က ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား.. ေခၽြးနဲ႔ မဆလာနဲ႔ ေရာထားတဲ႔ အနံ႔မ်ိဳး..။ က်ဳပ္ေက်ာကုန္းကိုလည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က အတင္းဖိတြန္းထားသလို ခံစားလာရတယ္..။ က်ဳပ္လည္း အား႐ွိသေလာက္ တင္းခံထားရတာေပါ႔..။ ဒီအထိအေတြ႔ႀကီးကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္႔ကို ဆိုးေနၿပီ.. ေတာင့္ၿပီး ျပန္တြန္းထားလိုက္တာ ခံရခက္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ..။ မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ေစာင္းေနတဲ႔ ေခါင္းကို ပိုေစာင္းေအာင္ လည့္.. ႐ြဲ႕ေနတဲ႔ မ်က္မွန္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ႀကိဳးစားတည့္ၿပီး လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔..။ ကုလားႀကီး..!! ကုလားႀကီး..!! က်ဳပ္ေက်ာကို ကပ္ေနတာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ကားကားႀကီးနဲ႔ ကုလားႀကီးပါလား... ၾကက္သီးေတြလည္း “ျဖန္း” ကနဲ “ျဖန္း” ကနဲ႔ ထသြားတယ္.. လူကလည္း ႐ွိန္းတိန္း ဖိန္းတိန္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္..။

ဒင္းႀကီးကလည္း က်ဳပ္လို႔ပဲ ဂလန္ဂလားႀကီးဆိုေတာ႔ ပါးကို မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ေခါင္းႀကီး ေခါက္ထားရေလရဲ႕..။ ခက္တာက ဒင္းကိုယ္လံုးႀကီးက က်ဳပ္ကို တြန္းဖိထားတာ..။ က်ဳပ္ကေတာ႔ အေ႐ွ႕က ခ်ာတိတ္မကို ထိမွာစိုးလို႔ ေတာင္႔ထားရပါတယ္ဆိုမွ အခုေတာ႔ ဒင္းက တြန္းတြန္းၿပီး အတင္းထိခိုင္းသလို ျဖစ္ေနၿပီ..။ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ကလည္း သမဆိုင္မွာ ဆန္ တန္းစီေနသလို ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္..။ ခက္တာက က်ဳပ္က ၾကားက.. ေ႐ွ႕ပိတ္ ေနာက္ပိတ္.. မလႈပ္ႏိုင္ မ႐ွားႏိုင္ ျဖစ္ေနေတာ႔ မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္နဲ႔ ခက္ၿပီေပါ႔..။ ကား ဘရိတ္အုပ္လို႔ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း က်ဳပ္ ေက်ာကုန္းကို လိႈင္းလံုးႀကီး ဝင္ဝင္ေဆာင့္သလို “ဝုန္း” ကနဲ “ဝုန္း” ကနဲ..။ က်ဳပ္မွာေတာ႔ လိႈင္းလံုးႀကီးနဲ႔ ေရာၿပီး အေ႐ွ႕ကို လဲၿပိဳမသြားရေအာင္ တာတမံႀကီးအလား ေတာင့္ထား တင္းထားရၿပီေပါ႔.. တင္းခံထားေလ လိႈင္းလံုးႀကီးက ပိုပိုဖိေလ..။

ခ်ာတိတ္မ ကေတာ႔ တာတမံႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကို မသိ႐ွာပါဘူး.. က်ဳပ္မွာသာ ညႇပ္ပူး ညႇပ္ပိတ္.. ဒင္းကုလားႀကီးကလည္း မညႇာမတာ ဖိဖိတြန္းေနတာ အသက္႐ွဴရပ္ေလာက္တယ္.. က်ဳပ္ေက်ာျပင္ တစ္ခုလံုးလည္း ဒင္းရင္ဘတ္ ပူေႏြးေႏြးႀကီးကို ကပ္ၿပီး နံျပားဖုတ္ေနသလား မွတ္ရတယ္.. တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ႂကြပ္႐ြ႐ြႀကီးကို ျဖစ္လို႔..။ ေဘးဘီကို မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ႔ သူလို ကိုယ္လို ေခၽြးတလံုးလံုးန႔ဲ႔ နံျပားဖုတ္ေနၾကသူေတြ ပါပဲေလ..။ ကားကိုက က်ပ္တာကိုး.. ဘယ္သူ႔ အျပစ္တင္ရမလဲေနာ္..။ အင္း.. က်ဳပ္ေနရာမွာသာ ဒီခ်ာတိတ္မ ဆိုရင္ မေတြးရဲစရာပဲ.. ဒင္းကုလားရဲ႕ လိႈင္းလံုးႀကီးေအာက္မွာ စိစိညက္ညက္ ေၾကေလာက္တယ္..။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ က်ဳပ္လို တာတမံႀကီးကယ္လို႔.. ခ်ာတိတ္မ သက္သာရာ ရေနတယ္.. မဟုတ္လို႔ကေတာ႔...။

ကားစပယ္ယာရဲ႕ မွတ္တိုင္ေအာ္သံကိုလည္း နားစြင့္ရေသးတယ္.. လိုေတာ႔ လိုပါေသးတယ္..။ လူေတြကေတာ႔ တက္ၿပီးရင္ တက္ရင္းပဲေဟ႔.. အဆင္းေပါက္မပါတဲ႔ ကားလားမသိ..။ ကားကေတာ႔ ငါးပိသိပ္.. ငါးခ်ဥ္သိပ္..။ သိပ္ထားတဲ႔ ငါးပိေကာင္ေတာင္ အၿမီးျပန္ေထာင္ေလာက္တယ္.. က်ပ္ခ်က္.. ညပ္ခ်က္..။ စပယ္ယာရဲ႕ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံ.. ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ၿငီးျငဴသံ.. ဘစ္(စ္)ကားႀကီးရဲ႕ တဖုန္းဖုန္း.. တဒုန္းဒုန္း အသံ.. ဒင္းကုလားႀကီးရဲ႕ တဝုန္းဝုန္း လိႈင္းပုတ္သံ.. ေအာ္.. အသံေတြ .. အသံေတြ.. ငရဲအေသးစားေလးပါလားေနာ္.. ဝဋ္႐ွိရင္လည္း ေၾကပါေတာ႔ လို႔သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္..။

ဟင္း... ေ႐ွ႕မွတ္တိုင္ဆို က်ဳပ္ဆင္းရေတာ႔မယ္.. က်ဳပ္ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ..!! ခ်ာတိတ္မ..! ကုလားႀကီး..! နံျပားဖို..! လိႈင္းလံုးႀကီး..! ဟား.. မျဖစ္ဖူး.. မျဖစ္ဖူး.. က်ဳပ္ခံစားေနရတာ က်ဳပ္ အသိဆံုး..။ မျဖစ္ဖူး.. က်ဳပ္ဆင္းလို႔ မျဖစ္ဖူး.. က်ဳပ္သာဆင္းလိုက္ရင္ ခ်ာတိတ္မအတြက္ မေတြးဝံ႔စရာ..။ ကုလားႀကီးရဲ႕ လိႈင္းလံုးႀကီးက က်ဳပ္ကိုေတာင္ ဒီေလာက္ ဖိထားတာ ခ်ာတိတ္မေလးကို ဆိုရင္ေတာ႔.. ပိုၿပီးအင္အားႀကီးလာမယ္႔ သေဘာမွာ႐ွိတယ္..။ ကယ္ မထူးေတာ႔ဘူး.. အင္းတာဗ်ဴး ေနာက္က်ရင္လည္း ေနာက္က်ေတာ႔.. မတတ္ႏိုင္ဘူး.. ခ်ာတိတ္မ ဆင္းၿပီးမွာသာ က်ဳပ္လည္း ဆင္းေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ႔တယ္..။ က်ဳပ္လည္း တာတမံႀကီး မၿပိဳလဲေအာင္ ေတာင့္ႏိုင္သမွ် ေတာင့္.. တင္းႏိုင္သမွ် တင္းထားရင္းေပါ႔.. လိႈင္းလံုးႀကီးကေတာ႔ ဝုန္းဆဲ ဝုန္းၿမဲ..။

ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ပင္ပန္း ႏြမ္းခ်ိလာၿပီ.. က်ဳပ္တကိုယ္လံုးလည္း ေၾကမြေနၿပီ..။ ခါးကပုဆိုးကလည္း ကၽြတ္လုနီးနီး ျဖစ္ေနၿပီ..။ ခ်ာတိတ္မကေတာ႔ ဘယ္အထိသြားမယ္မသိ.. က်ဳပ္အျဖစ္ကိုလည္း သိမယ္မထင္..။ ခရီးလည္း ေတာ္ေတာ္ ေဝးလာၿပီ..။ အခုထိ မဆင္းႏိုင္ေသးဘူး..။ ကုလားႀကီးကလည္း မဆင္းေသးဘူး..။ က်ဳပ္ဆင္းတဲ႔ အထိမ်ား ေစာင့္ေနေလသလား မသိ..။ လူေတြကလည္း တက္ၿပီးရင္းတက္ရင္း က်ပ္ၿမဲ.. က်ပ္ဆဲ..။ အဲ႔ဒီလို ေတြးတုန္းမွာပဲ.. ျဗဳန္း.. ဆို ခ်ာတိတ္မက က်ဳပ္ဖက္ လည့္လာပါေရာ..။ ဟင္း..! အဲ႔ဒါမွ ဒုကၡ.. က်ဳပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ..။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နီးကပ္ေနသလဲဆိုရင္ တိုက္တန္းနစ္ ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ရင္ခ်င္း အပ္ထားသလိုႀကီး..။ က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမလဲ.. ဘာလုပ္သင့္သလဲ...။ ခ်ာတိတ္မ မ်က္ႏွာက က်ဳပ္ရင္ဘတ္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီ..။ အသက္ကို ေအာင့္ၿပီး အေနာက္ကို ပိုတြန္းဖိထားလိုက္တာ လိႈင္းလံုးႀကီးက ဘယ္လို သေဘာေပါက္တယ္မသိ.. ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဝုန္းေရာေပါ႔..။

က်ဳပ္ၾကာၾကာ မေတြေဝအားပါဘူး က်ဳပ္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ႔ၾကည့္လိုက္တဲ႔ ခ်ာတိတ္မေလးရဲ႕အၾကည့္စိမ္းစိမ္း တစ္ခ်က္က စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာလိုက္သလိုပါ..။ သူ႔အၾကည့္ကို အေတြးထဲကေန ဘာသာျပန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ႔.. “ေသနာႀကီး ဟိုဖက္ကို လည့္ပါလား.. ကားၾကပ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူတာလား.. လူကို ဘာမွတ္ေနလဲ..” တဲ႔..။ က်ဳပ္လည္း လန္႔သြားတာေရာ ႐ွက္သြားတာေရာေပါင္းၿပီး ႐ုတ္တရက္ အားကုန္႐ုန္းၿပီး အေနာက္ကိုလည့္လိုက္တယ္..။ အဲ႔ဒီမွာတင္ “ဝုန္းးး” ဆို တိုးဝင္လာတဲ႔ လိႈင္းလံုးႀကီးနဲ႔ ပက္ပင္းႀကီး ရင္ဆိုင္လိုက္ရတာပါပဲ..။ က်ဳပ္လည္း “အု” ကနဲေနေအာင္ ခံလိုက္ရတယ္..။ ကုလားႀကီးလည္း က်ဳပ္မ်က္ႏွာႀကီး ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ လန္႔သြားမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ဒင္းနဲ႔ က်ဳပ္က ဆူမိုနပန္းသမား ႏွစ္ေယာက္ ဖက္သတ္ေတာ႔မလို ရင္ခ်င္းကပ္ႀကီး..။ ဒီတစ္ခါ ရင္ဆိုင္လိုက္ရတာက တာတမံႀကီး မဟုတ္ပဲ အလြန္မာေၾကာတဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္နံရံႀကီးျဖစ္ေနေတာ႔.. ကုလားလိႈင္းလံုးႀကီးလည္း လန္႔ေတာ႔.. လန္႔သြားမွာေပါ႔..။

ကုလားႀကီးကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ႐ွိန္သြားမယ္ ထင္တယ္..။ က်ဳပ္ကလည္း အညာသား.. ငယ္ငယ္ထဲက အုန္းပင္တက္လိုက္ ထန္းပင္တက္လိုက္ အၾကမ္းပတမ္း ဆိုေတာ႔ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလ..။ ဒင္း လန္႔မယ္ဆိုလည္း လန္႔စရာ.. တကယ္လုပ္မယ္႔ ႐ုပ္ကိုး..။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာ ျမင္မွ ကႏြဲ႕ကလ် မဟုတ္ပဲ တကယ္ကိုက္မယ္႔ က်ားမွန္းလည္း သိေရာ လိႈင္းလံုးႀကီးလည္း မဝုန္း ႏိုင္ေတာ႔ပဲ “ျဗဳန္း” ဆို အေနာက္ လည့္သြားေလရဲ႕..။ အဲ႔ဒီေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ သံုးေယာက္လည္း ရထားလက္မွတ္ တန္းစီရင္း ကိုယ္႔အလည့္ ေရာက္ခါမွ လက္မွတ္ကုန္သြားလို႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လည့္လိုက္ရသလို ေျပာင္းျပန္ ျပန္ျဖစ္သြားေရာေပါ႔..။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ညႇပ္ၿမဲ.. ညႇပ္ဆဲ..။ ဒါေပသည့္ ဒီတစ္ခါေတာ႔ က်ဳပ္က လိႈင္း ျပန္ျဖစ္ၿပီ..။

ကယ္.. ကုလားေရ.. ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ နင္ တူ ျဖစ္တုန္းက ႏွံခဲ႔ၿပီးၿပီမလား.. နင္ အခု ေပ ျဖစ္ၿပီ.. ခံေပလေရာ႔.. လို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ.. ခ်ာတိတ္မေလးက က်ဳပ္ကို တြန္းတိုက္ တိုးေခြ႕ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားပါေလေရာ..။ က်ဳပ္ လိုက္ဆင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..။ မျဖစ္ပါဘူးေလ.. မထူးေတာ႔ပါဘူး.. ေနာက္မွတ္တိုင္ ေရာက္မွ ဆင္းေတာ႔မယ္ ဆိုၿပီး ဆက္စီးလာလိုက္တယ္..။ တစ္လမ္းလံုး သူ႔ကို ကာကြယ္ေပးလာတာကိုေတာ႔ ခ်ာတိတ္မက သိေတာင္ သိသြားပံုမေပၚဘူး.. က်ဳပ္ကိုေတာင္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္သြားေသးတယ္..။

လူနည္းနည္းေခ်ာင္သြားလို႔ ကုလားႀကီးလည္း သက္သာသြားတယ္.. အိမ္ကြင္းတုန္းက ဂိုးျပတ္နဲ႔ ႐ွံဴးထားေတာ႔ အေဝးကြင္းမွာ ပညာျပလိုက္ဦးမလို႔.. မေကာင္းတတ္လို႔..။ မွတ္တိုင္လည္းေရာက္ေရာ က်ဳပ္ဆင္းမလို႔ လုပ္တုန္း ကုလားႀကီးက ဦးေအာင္ ဆင္းသြားေလရဲ႕..။ ခက္ၿပီ.. လိုက္ဆင္းလို႔လည္း မျဖစ္ေလေတာ႔ မထူးေတာ႔ပါဘူး.. ေနာက္ တစ္မွတ္တိုင္ ထပ္စီး႐ံုသာေပါ႔..။ ေနာက္မွတ္တိုင္လည္း ေရာက္ေရာ.. တုန္ရီေနတဲ႔ ဒူးေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းရင္း ပုဆိုးကို အသာမလို႔ ကားေပၚကေန ဆင္းခ်လိုက္ေတာ႔တယ္..။ လူလည္း မလႈပ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး.. ပလက္ေဖာင္းေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ရင္း.. ဗိုက္ပူဘစ္(စ္)ကားႀကီကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္လိုက္တာ သူကေတာ႔ သူမဟုတ္သလိုပါပဲ.. တိုးတက္သူေတြကို တင္ဖို႔ ခရီးဆက္သြားေလရဲ႕..။

နာရီကိုၾကည့္မိေတာ႔ ဆယ္နာရီ ခြဲေနၿပီ.. က်ဳပ္သြားရမယ္႔ အင္တာဗ်ဴးက ကိုးနာရီခြဲ..။ အခ်ိန္လည္း တစ္နာရီေလာက္ ေနာက္က်သြားၿပီ..။ က်ဳပ္ကိုယ္မွာလည္း ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ မာဆလာနံ႔ သင္းေနၿပီ..။ အက်ႌအျဖဴေဖြးေဖြးလည္း တြန္႔ေၾက ညစ္ေထးေနၿပီ..။ ဒီပံုစံနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး သြားလို႔ကေတာ႔ အလုပ္ရဖို႔ မေျပာနဲ႔ ႐ံုးထဲေတာင္ ဝင္ခြင့္ေပးမယ္မထင္..။ က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမလဲ..! ဘစ္(စ္) ကား ျပန္စီးၿပီး အိမ္ျပန္႐ံုမွ တပါး အျခားမ႐ွိေတာ႔ၿပီ..။
ေအာ္.. ဘဝ.. ဘဝ.. ကားတိုးစီးရတဲ႔ ဘဝ..။

ေဟာ.. ဗိုက္ပူကားႀကီး အိပဲ႔အိပဲ႔နဲ႔ လိမ္႔ဝင္လာၿပီ..
တိုးတက္သူေတြၾကားမွာ က်ဳပ္လည္း တိုးတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္..
ေခတ္ေဟာင္း ဘစ္(စ္) ကားႀကီးေနာက္ကို အေျပးအလႊား လိုက္ရင္း စိတ္လက္ မအီမသာ တိုးတက္လိုက္ရျပန္ပါေတာ႔သည္..။

အားလံုးကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္တဲ႔

(ကိုရင္ေနာ္)Bye

20 comments:

Sein Lyan Tun said...

နံပတ္(၁)

Sein Lyan Tun said...

ရမလားလို႔ဦးလိုက္တာ..ရတယ္..အဟီး..
ကိုရင္ေနာ္ႀကီး စာကိုဖတ္ရင္း မ်က္စိထဲမွာ အရာအားလံုးက
ကြင္းကနဲ ကြက္ခနဲ
အဟီး...ဘာတဲ့လိွဳင္း ကတလွည့္ဆီၿဖစ္ေနရတယ္ဆိုတာ..
အေရးအသားကေကာင္းပါ့
စဖတ္ကတည္းကၿပံဳးၿပံဳး..ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ရယ္ေနရတယ္..
သနားပါတယ္.. အင္တာၿဗဴးေလးမမွီလိုက္ဘူးေနာ္..
ဒါေပမယ့္ အေတြ႔အႀကံဳေကာင္းေလးရလိုက္တယ္ေပါ့..
ေနာက္တစ္ခါအင္တာၿဗဴသြားရင္ ညေနေလာက္ကတည္းက ရံုးခန္းေရွ႔ငုတ္တုတ္သြားထိုင္ေစာင့္..
ဒါမွ အင္တာၿဗဴးေအာင္လို႔ၿပန္လာရင္ တေနကုန္ ႀကပ္ေနတဲ့ကားတစ္စီးစီးကိုတိုးစီးၿပစ္လိုက္..
အဟာားးး
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

အိျႏၵာ said...

ကိုရင္ေရ....

အကြက္ေစ့ေစ့ ေရးတတ္လိုက္တာ....
ဖတ္လို႔သိပ္ေကာင္းတယ္....

ျမင္ေယာင္လာတယ္...
အညာသားမအူမလည္ကို....

Thant said...

ဟား..ဟား..ဟား...သရုပ္ေဖာ္ကေကာင္းလြန္းေတာ့ ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္ ။သူ႕ခမ်ာ သနားပါတယ္။ ဟိ ဟိ ။

MANORHARY said...

အမွန္က ကိုရင္ ေကာင္မေလးကိုသတိရေနတာမဟုတ္
လား...း)

Anonymous said...

ခင္မ်ားႏွယ္ ေတာ္တာၾကီးကုိ။ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္တယ္ဆုိတာ၊ အုတ္နံရံကုိ …….. ေတာင္ ပန္းခ်ီျဖစ္တယ္ဆုိတာ မဟုတ္မွလြဲေရာ ဒါမ်ိဳးကုိေျပာတာပဲျဖစ္ရမယ္။ အားရဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူပါ့ဗ်ာ။

Phyo Maw said...

ကိုကိုအေမာင္ရင္ေမာင္ရယ္...
သူေလးတစ္ခ်က္အၾကည့္ တသက္ျငိ
သူေျပာတဲ့စကားမွာ တို႕စိတ္ေလးမ်ား ေၾကြက်ခဲ့ၿပီ
ဟုတ္တယ္ဟုတ္။
ဟင္းဟင္း... ေက်ာခ်မွ ကုလားမွန္းသိတယ္ အဘား အဘား... ဆိုတာ ဒါပဲေနမွာပဲ။

ပါဂနာ said...


ကိုရင္ေရ...

ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကံဳဘူးတယ္. ေက်ာင္းသြားရင္း (၄၈) ခ်က္ ႀကီးစီးတုန္းကေပါ့. (ကုလားႀကီး ေတာ့ပါဘူး.:-)

ေႏြရာသီ ဆိုေတာ့ ေန ကလည္း ပိုးစိုးပက္စက္ ပူ .ေခၽြး ဒီးဒီးက်တာဆိုတာ အစစ္ဘဲ ဗ်ိဳးးး
ေခါင္း ကလည္း ၾကက္လည္လိမ္ တာက မွ ၾကည့္လွဦးမယ္ (အရင္ဘဝ ကမ်ား ၾကက္ေတြကို ျခင္းႀကီးနဲ႔မ်ား လိုက္ေရာင္းခဲ့ ဘူးလား မသိပါဘူးဗ်ာ )
ေရွ႔ က ေကာင္မေလး က ေခါင္းေလွ်ာ္လာ ဆံပင္ ကိုျဖန္႔ထား ကားကေလတိုး ေတာ့ ႏွစ္ေခါင္းထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဘဲ. ...ဟတ္ခ်ဳိး ဆိတ္ဖြား ေတြ မနည္းမေနာ ဘဲဗ်ဳိးးး
အားနာၿပီး လက္ေလးနဲ႔ စုသိမ္းေပမယ့္လဲ လြတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ အတုိအစ ေတြက ပလူပ်ံ ေနတာေလ
(♫.ဆံႏြယ္ေလးေတြ ♫.♪. သံစဥ္ေတးလိပ္ျပာ.♪) ဆိုေနလားမွတ္ရတယ္..ဖူးးး..


အဲ..ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ မေယာင္မလည္နဲ႔ ကားဂိတ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေစာင့္ သလိုလိုနဲ႔ နာရီဝက္ ေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္ .အဲ ျဖစ္ပံုက ဂလိုဗ်

ဒူး ေတြကလည္း ေရွ႔က ေက်းဇူးရွင္ကို မထိမိ ေလေအာင္ က်ားကန္ထားရ ေလေတာ့ နတ္ဝင္သလို ဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔
ဇက္ႀကီး က လည္း (ေမးခိုင္ပိုး ဝင္ထား သလို ေတာင့္ေန)
အဲ အဆိုးဆံုးက ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဆိတ္ခံြပုဆိုး အျပာေလးဝတ္ သြားပါတယ္ မရိုေသ့စကားဗ်ာ တင္ပါးမွာ ေခၽြးကြက္ႀကီး ဘယ္လိုမွကို လွည့္ဝတ္မရေတာ့လို႔ ကဲ.ေကာင္းေရာ
(အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီဘဲ ဝတ္ေတာ့တယ္ ႀကိဳက္သေလာက္ ပူ “ေက်ာက္” ဘဲေပါက္ေပါက္ စိတ္ နာ ဒ.ယ္)

အမွတ္တရ ေလးေတြေပါ့ဗ်ာ
အင္း...အခုေတာ့ “ခ်က္ႀကီး” ေတြ “နယ္” ႏွင္ေနၿပီဗ် ...
သူတို႔ကေတာ့ ေျပာလိမ့္ဦးမယ္
“လြမ္းလို႔က်န္ရစ္ ခဲ့မွာ အားနာပါတယ္ ေလ” လို႔..

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဘတ္စ္ကားတိုးစီးခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြကို ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိသြားတယ္ဗ်..
အညာသားရဲ့ အၿဖစ္ကိုဖတ္ရင္း ရယ္လိုက္ရတာ မနဲအရွိန္သပ္လိုက္ရတယ္...

Moe Myint Tane said...

ေရးထားတဲ႔ အေရးအသားေလးေတြက ဆြဲေဆာင္မႈအား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္လို႔ကလည္းေကာင္းတယ္။
မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေအာင္ေရးႏိုင္တယ္။ ကုလားၾကီးက အပုန္းမွန္းသိလို႔လား မသိဘူးေနာ္။ ၀ုန္းတယ္ဆိုေတာ႔ ။ ေကာင္မေလး ဘုၾကည္႔ၾကည္႔တာ မရိုးသားဘူးဗ်။ ငါကေတာ႔ရင္ေတြခုန္လို႔ အပုန္းၾကီးပါလားဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ၾကည္႔တာျဖစ္မယ္။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

The Wild Rose said...

ေရးတတ္ပါေပ႔ ....

ကုလားႀကီးတိုးတာ ေတာ္ေတာ္ဒဏ္ခံလိုက္ရမွာပဲေနာ္ ...
ဟုတ္ပ ဒီ ခ်ာတိတ္မ ကလဲ .... ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကို ေက်းဇူးစကားေတာင္မဆိုသြားဘူး ....

ကလူသစ္ said...

ဒီအတြဲဘေလာ႔ဂ္ေတာ္ၾကီးကို မၾကာခဏမဟုတ္ေပမဲ႔ လာဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္ဗ်ား။

ဂီယာတုတ္ေထာက္၊ ကတ္ေတာက္ၾကိဳးခ်ည္၊ ဂေဟ ၃တန္၊ ယာဥ္ ၃တန္၊ သတိ ဆီ၊ေရ၊ေလ၊၀ိုင္ ဘတ္စ္ကားၾကီးေတြ နယ္ႏွင္ခံေနရပါျပီ။ ေလပူစက္တပ္ကားအသစ္ၾကီးေတြနဲ႔ဆိုရင္ ပိုေခတ္မွီမလားပဲ :P

mikozan said...

ကလားၾကီးရဲ့ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေဆာင့္ေရွာက္ေပးလိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့

အကိုက ဆူးပါတဲ့ဖက္ၾကီးေပါ့ :P

မီယာ said...

ကုိရင့္ပုံကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး ရီလုိက္ရတာ.. ငယ္ငယ္က ေသာၾကာစာေစာင္ေတြ ဖတ္ရသလုိပဲ

ကုိရင္ စင္ကာပူက ဗြက္ထတဲ့ သႀကၤန္ အေၾကာင္းေရးပါဦး။ သက္ပုိင္သူဆီက ေကာ္မန္႔ဖတ္ၿပီး ကုိရင္ေရးတာလည္း ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္။ special request!!!!

ေမ့သမီး said...

အညာသားသနားပါတယ္။ စာေရးေကာင္းေတာ့ မ်က္စိထဲထင္းခနဲပဲ။

flowerpoem said...

သနားပါတယ္ သူ႕ခမ်ာ အင္တာဗ်ဴးလည္းေနာက္က်တယ္ ကားတိုးစီးရတဲ့ဒုကၡကေတာ့ ရန္ကုန္မွာလြယ္ဘူး

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

ဖတ္ေကာင္းတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ။
သရုပ္ေဖာ္တာ ေကာင္းတယ္။

ေျပာခ်င္တာေတာ့ရွိတယ္ ေနာက္မွာလူတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုပဲ ညႊန္းရင္ပိုေကာင္းမလား။ ကုလားဆိုမုန္းတတ္ေနတဲ့ အထင္ေသးတတ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အားေပးရာ ေရာက္မသြားေစခ်င္ဘူး။
အထင္ကို ဝင္ေျပာတာပါ။

သုခမိန္(E-Journal)

ကိုရင္ေနာ္ said...

ကိုသုခမိန္ေရ..
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ က်ေနာ္ အဲ႔ဒါကို မေတြးမိဘူး.. ေနာက္ဆို အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုေအာင္ ေတြးမွ ျဖစ္မယ္.. သတိေပးတာ ေက်းဇူးပါ.. ဒီထဲက ကုလားႀကီးကိုေတာ႔ ဟာသ တစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ ျမင္လည့္ပါေတာ႔ဗ်ာ လက္က လြန္းသြားၿပီ..

ခင္မင္ေလးစားစြာနဲ႔..

ကိုရင္ေနာ္

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

ဟားဟား.. ဦးေနာ္တို႔မ်ားေနာ္... ေရးတတ္လိုက္တာ လြန္ေရာ... း) ဖတ္ရတာ အူကိုႏွိပ္ေနတာပဲ.. း)

Anonymous said...

ဦးေနာ္ေရ .......... အသံထြက္ေအာင္ကို ေအာ္ရီလိုက္မိပါတယ္။ အျပန္ဆိုရင္ေတာ့ ဦးေနာ္ သတိထားေနာ္။ ဦးေနာ္တည္းတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက တိုရွည္ကုလားမက မုန္႔ၾကိတ္ၿပီး အျပန္ ဗိုက္ပူကားစီးၿပီး ျပန္ေနၾကတဲ့။ ဟီး

ေလးစားလွ်က္
ေရာင္