Saturday, May 30, 2009

လေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔... ည

လူသံေတြ ဆိတ္သြားၿပီ.. အခန္းမီးလည္း ပိတ္လိုက္ၿပီ.. ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ဆူဆူညံညံ ကားသံေတြလည္း စဲသြားၿပီ.. အိပ္ခန္းေလးထဲက ပန္းႏုေရာင္ လိုက္ကာရွည္ေတြကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ တိုးဝင္လာတဲ့ လေရာင္ေတြက အိပ္ယာေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလာလိုက္တာ.. အိပ္ယာခင္းေပၚက ပန္းေလးေတြေတာင္ အသက္ဝင္ၿပီး ပန္းခင္းေလး တစ္ခင္းျဖစ္လို႔.. မွန္တံခါးက်ယ္ကို ေဘးတိုက္ တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေလေျပႏုေလးေတြက ပါးျပင္ဆီကို အေျပးလာကပ္တယ္.. ျဖတ္ကနဲ ခုန္သြားတဲ့ရင္နဲ႔ လွမ္းမိတဲ့ ေျခအစံုက လေရာင္ေတြရဲ႕ ဆြဲငင္ရာ ဝရမ္တာေလးဆီကို......။

ေျခဖ်ားေလးေတြကို ေထာက္ၿပီး ပထမဦးဆံုး ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တာက ေကာင္းကင္...။ တိမ္လႊာေတြ ႐ွင္းလင္းကင္းစင္လို႔ ၾကည္စင္ေနလြန္းတယ္..။ မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားရာက ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လ ဆီကို..!! အၾကည့္ခ်င္းအဆံုမွာ လ ကလွမ္းၿပံဳးျပတယ္... သူ႕အၿပံဳးမွာ မွင္တက္ရင္း ကိုယ့့္အၾကည့္ေတြကလည္း သိပ္ကိုေက်နပ္ေနမလား...!! ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္စိတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ အားမလိုအားမရနဲ႔.....!! ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးကို မိုးထားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္.. သူ႕ရင္ခြင္မွာ သာခြင့္ေပးထားတဲ့ လေလး ကိုယ္စားပါ..။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္ေတြ တဝက္တပ်က္ဖံုးေနတဲ့ ပါးေပၚကို လေရာင္ေအးေအးေလးက လာနမ္းတယ္.. ေႏြညဟာ သိပ္ကို သာယာ ခ်ိဳလဲ့ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကို ပိုသိေစခ်င္တာမ်ားလား..!!

လေရာင္....!! ဘာလို႔မ်ား အရာရာထက္ ေအးခ်မ္းေနတာလဲ..!! ဒါဟာ ေ႐ွးစာဆိုေတြပါမက်န္ တစ္ကမၻာလံုးက လူသားေတြ တညီတၫြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈ.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္အစဥ္ကို ကုစားေပးဖို႔ သူဟာ အသင့္ရွိေနေပးျပန္သလို..။ ခပ္ေထြေထြ ကိုယ့္ ရင္အပူေတြ ေလ်ာ့ဆင္းသြားမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္လို႔ ကိုယ္.... လေရာင္စခ်ိဳးလိုက္မိတယ္..။ ေခါင္းကိုေမာ့ထားရင္း လက္ေမာင္းေတြေပၚမွာ ေအးတဲ့ အထိအေတြ႕ႏုႏုေလးက ၾကည္စယ္ေတာ့ အသက္ကို ခပ္ဝဝ႐ႈသြင္းရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းလို႔ မ်က္လႊာကိုပိတ္တယ္...။ ဝတ္ထားမိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ညဝတ္အက်ႌပြပြ အိအိေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ တလူးလူး တလြင့္လြင့္နဲ႔..။ အေတြးထဲမွာ ထင္က်န္ေနဆဲ ပံုရိပ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔အတူ စည္းခ်က္က်က်နဲ႔ လိုက္ေျပာင္းလို႔ေပါ့.....။

ဒီလိုညေတြမွာ မင္းကေကာ ဂစ္တာေလးတီးရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္မ်ား ဆိုညည္းေနမလား..!! ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ေမွးစင္းထားၿပီး တစ္ေနရာရာကိုမ်ား စိုက္ၾကည့္ေနမလား..!! ဆံပင္ရွည္ေတြ တဝက္တပ်က္ကို စုခ်ည္ထားရင္း လက္ထဲမွာ အျဖဴေရာင္ အရည္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကိုမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားမလား..!! ဒါမွမဟုတ္... ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ မင္းေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေတြးေနေလမလား..!! လေရာင္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ညတစ္ညရဲ႕ သဘာဝကို ခံစားဖို႔ မင္းသတိတရေရာ ႐ွိႏိုင္ပါ့မလား..!! အတိတ္ထဲမွာ တစ္ႀကိမ္သာ အကိုက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေဝတစ္ေကာင္အေၾကာင္း အရင္ကလို စာ႐ြက္တစ္႐ြက္မွာ ေကာက္ျခစ္ေနမွာလား..!!

သဘာဝကို ေငးရင္း.. ေတြးရင္း.. ခံစားဖြဲ႕သီရင္း.. မင္းအေၾကာင္း ေတြးတတ္တာလည္း ကိုယ့္သဘာဝ တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာၾကာၿပီ..။ လေရာင္ဟာ ကိုယ့္ကို ဖမ္းစားထားလိုက္တာ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ျပန္မဖြင့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။ ႏွာေခါင္းဝမွာ ရနံ႔တစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္မိတယ္.. စံပယ္ပန္းနံ႔..!! မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဒီေနရာမွာ စံပယ္႐ံုေတြမွ မရွိတာ.. မဟုတ္ေသးဘူး ဒါဟာ ျမတ္ေလးပန္းနံ႔..! ေဟာ.. ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ ပိေတာက္နံ႔ေတြ ထံုအီလာၿပီ..!! ကံ့ေကာ္နံ႔ေတြ..!! သနပ္ခါးပန္းနံ႔..!! အိုး... ကိုယ္႐ွိေနတဲ့ေနရာဟာ ဒီပန္းေတြ ဒီရနံ႔ေတြ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္တာပဲ..။ ကိုယ္ခ်ိဳးေနမိတဲ့ လေရာင္ေတြရယ္.. ကိုယ္သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပန္းနံ႔ေတြရယ္.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြရယ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္လာသလိုလို..။

ေထာက္ထားတဲ့ ေျခဖ်ားေလးေတြကို ပိုျမင့္ေအာင္ေထာက္မိရင္း ဆန္႔ထားတဲ့ လက္အစံုကို ျပန္ခ်မိတယ္..။ လက္ဖဝါးတစ္စံုမွာ ေအးစက္သြားတဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခု.. ကိုယ္သိလိုက္တယ္.. ဒါဟာ ဝရမ္တာ လက္ရမ္းေဘာင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေႂကြျပားေတြ....။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအဖြင့္မွာ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လက ကိုယ့္ကိုႀကိဳေနျပန္ေပါ့.. ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔ကိုအရင္ဦးေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးျပလိုက္မိသူဟာ ကိုယ္ျဖစ္သြားတယ္.. ဟက္..!!... ဆိုတဲ့ အသံခပ္အက္အက္က မရည္႐ြယ္ပဲ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဝက ထြက္သြားမိေသးလား..!! ဘာေၾကာင့္..! ဘာအတြက္..!! ခနဲ႔တဲ့တဲ့အသံ..!!! ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကာ့တက္သြားေအာင္ ဖေနာင့္တစ္စံုကို ေျမႇာက္ခ်လိုက္တာလား..! အလိုလို ေျမာက္သြားခဲ့တာလား..!! ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို တင္းေနေအာင္ ပိတ္ခ်လိုက္မိၿပီ..။

ကိုယ္ခ်ိဳးေနတဲ့ လေရာင္ေတြက ေက်ာျပင္နဲ႔ ကိုယ့္ လက္ေမာင္းေတြေပၚမွာ ေရခဲေရေတြလို ေအးစက္လို႔.. ေႏြညရဲ႕ အပူခ်ိန္ေတြက ႐ုတ္တရက္ တ႐ွိန္ထိုးနဲ႔ကို က်ဆင္းလာတာပဲ..။ ကိုယ့္အက်ႌျဖဴေလးက ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ပိုလြင့္လြင့္လို႔ လာေနေပါ့..။ ေလေတြက ျပင္းလာလိုက္တာ..! နားထဲမွာ ဂစ္တာသံေတြက ၿမိဳင္ၿပီး ပိုပိုညက္ေညာလာသလိုပဲ ကိုယ့္နားဝမွာ ခ်ိဳျမလိုက္တာ..။ မင္းပံုရိပ္ေတြက ကိုယ္နဲ႔ပိုပိုနီး လာေနပါလား..! ပန္းနံ႔ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ ထံုအီေအာင္ ေမႊးလာျပန္ၿပီ..! စံပယ္ေတြ.. ျမတ္ေလးေတြ.. ပိေတာက္ေတြ.. ကံ့ေကာ္ေတြ.. သနပ္ခါးပန္းေတြက ေလအဟုန္နဲ႔အတူ ကိုယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အနီးဆံုးအထိ ေျပးေျပးလာၾကတယ္..။ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္လို႔ လွေနလိုက္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္မွာေတာ့ ဆံြ႕အလို႔..။ လေရာင္ အလင္းတန္းေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေႏြညပါလဲ..! လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ေပြ႕ဖက္ရင္း ကိုယ့္စိတ္ေတြေပ်ာ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့..။ ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ေပါ့သထက္ေပါ့ ပါးသထက္ပါးလႊာ ေအးသထက္ေအး လာလိုက္တာ ႏွင္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္လို.. ဝါဂြမ္းေလးတစ္မွ်င္လို.. ငွက္ေသးေသးေလး တစ္ေကာင္လို..!!

ပန္းေလးေတြက တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္နဲ႔ ေဝးသြားၾကတာမ်ားလား..! ေမႊးေနတာေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္.. ဟင့္အင္း.. မသြားၾကပါနဲ႔..!! ဘာလို႔ ကိုယ့္ကို ထားသြားၾကတာလဲ..! ဘယ္သူက ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ဘာအတြက္ ျဖတ္ျပစ္လိုက္တာလဲ..! ကိုယ္ခ်ိဳးေနတဲ့ လေရာင္ဟာ လေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အေရာင္စံုေတြ ေျပာင္းေနေအာင္ ဘယ္သူ ဖန္တီးလိုက္တာလဲ..! သဘာဝမက်လိုက္တာ.. ဘာအေရာင္ေတြလဲကြာ..!! အေရာင္ေတြအားလံုးက တစ္ေရာင္တည္း ျဖစ္သြားၾကၿပီ..!! အနီေရာင္ႏုႏု.. ႏုရာကေန ရင့္လာတယ္.. နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္..။ အျဖဴေရာင္ ကိုယ့္ ညဝတ္ဂါဝန္ေလးေတာင္ အနီေရာင္ျဖစ္သြားၿပီး စိုလဲ့လို႔ေလ..။ ပန္းနံ႔ေတြလည္း တစ္စက္ေလးမွ မက်န္ေတာ့ဘူး..!! ပန္းနံ႔ေတြအစား ကိုယ့္ႏွာေခါင္းဝကို တိုးဝင္လာတဲ့ အနံ႔တစ္ခုက ညႇီစို႔စို႔နဲ႔... ဒါ.. ဘာန႔ံပါလိမ့္..!! ၾကည့္စမ္း.. ဒီအနံ႔နဲ႔ ကိုယ္ဟာ အကၽြမ္းတဝင္ ႐ွိေနလိုက္တာ။ လူ႔ဘဝထဲကို ကိုယ္စေရာက္လာတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အနံ႔တစ္ခုပဲ... အို..! ကိုယ့္ေဘးမွာ ေသြး.. ေသြးေတြ... ေသြးညီႇနံ႔ေတြ......။

ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လမင္း..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လေရာင္..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ေကာင္းကင္..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလး..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ပန္းပြင့္ေတြ ပန္းနံ႔ေတြ ..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂစ္တာသံေတြ..!!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ မင္း..!!
ဘယ္မွာလဲ..!! ဘယ္မွာလဲကြယ္..!!!

(ခင္ေလးငယ္)

33 comments:

Sein Lyan Tun said...

အိုင္အမ္ ဒယ္ ဖတ္စ္

Sein Lyan Tun said...

ေအာင္မေလးးး ေအာင္မေလးးးး
ေသြးေတြ ေသြးေတြ ေသြးညီွန႔ံေတြ
အေပၚမွာ စဖတ္ကတည္းကရေနတယ္...
လမင္းက ေကာင္းကင္ေပၚမွာ
လေရာက္ကေတာ့ ေၿမႀကီးေပၚၿဖာလို႔
ေကာင္းကင္ကေတာ့ မိုးေပၚမွာ
မခင္ေလး အိပ္ခန္းေတာ့ မသိဘူးရယ္..
ပန္းရနံ႔ေတြ ပန္းပြင့္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းၿခံသြား
ဂီတာသံႀကားခ်င္ရင္ေတာ့ ဆိုက္ပရပ္စ္ကေနတီးၿပမယ္ေလ
ဘယ္မင္းလဲ မင္းတုန္းမင္း အေနာ္ရထာ ဘုရင့္ေနာင္ ေသခ်ာေၿပာ ရွာေပးမယ္
ဘယ္မွာလဲ ဆိုေတာ့ သိဖူး
သမိုင္းစာအုပ္မွာ လိုက္ရွာေတာ့
ဖဴးးးးးးး ေမာလိုက္တာ
ကိုယ့္အမ ေမးတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ေမ်ာက္ေမ်ာက္
ဖတ္လို႔ေကာင္းပါ၏

ကိုရင္ေနာ္ said...

“ေနေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔.. ေန႔” ..

လူသံေတြ ကလည္း ဆူညံလြန္းလိုက္တာ... နားကို ၿငီးေနတာပဲ..။

အခန္းမီးလည္း ဖြင့္လိုက္ၿပီ.. “ဂ်ေလာက္” ဆုိၿပီး.. အေရးထဲ မီးေခ်ာင္းက ခ်က္ခ်င္း မလင္းဘူး “ဖလပ္ဖလပ္” နဲ႔..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ဆူဆူညံညံ ကားသံေတြလည္း ပိုပို ဆူလာၿပီ..။

အိပ္ခန္းေလးထဲက ပန္းနက္ေရာင္ .. လိုက္ကာတိုတိုေလးကို (အရင္ကေတာ႔ လိုက္ကာက အ႐ွည္.. အခု ႂကြက္ကိုက္သြားလို႔ တိုသြားတာ) ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ တိုးဝင္လာတဲ့ ေနေရာင္ေတြက (ေနေရာင္ဆိုတာမွ ရဲေတာက္ေနတာပဲ) အိပ္ယာေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလာလိုက္တာ.. အိပ္ယာခင္းေပၚက ပန္းေလးေတြေတာင္ အသက္ေပ်ာက္ ႏြမ္းေျခာက္ေနလိုက္တာ “ဖေလာက္.. ဖေလာက္” နဲ႔ ေသကုန္ေရာ....။ ေျခာက္ႏြမ္းႏြမ္း ပန္းခင္းႀကီး တစ္ခင္းျဖစ္ေနတဲ႔ အိပ္ယာက အမႈိက္ပံုႀကီးလို ပန္းေျခာက္ေတြ စုလို႔ ပံုလို႔...။

မွန္တံခါးက်ယ္ကို ေဘးတိုက္ တြန္းဖြင့္လိုက္တာ “ကၽြီ” ဆိုၿပီး အသံ ျမည္သြားတယ္.. (မွန္တံခါးက အပ်ံစား ဆိုေပမယ္႔ နည္းနည္း က်ပ္ေနတယ္)..။

ေလပူပူႀကီးေတြက ပါးျပင္ဆီကို အေျပးလာကပ္တယ္.. အားလားလား...! ပူလိုက္တာ..!! “ဖတ္” ကနဲ ခုန္သြားတဲ့ရင္နဲ႔ လွမ္းမိတဲ့ ေျခအစံုက ေထာ႔နဲ႔နဲ႔.. (ေအာက္က ၾကမ္းက ပူတာကိုး)..။

ေနေရာင္ေတြက “ေနေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔ ခင္ေလးငယ္” ကို ဆြဲေခၚသြားတာ..! ဆြဲေခၚသြားလိုက္ၾကတာ..!! ဟိုး... ငရဲျပည္ႀကီးဆီကို......။

အဟီးဟီးဟီး... အဟြတ္..!! အဟြတ္..!!!!

မွတ္ခ်က္...။ ။ ဆက္ေရးရင္ ပိုစ္႔ ျဖစ္သြားမွာ စိုးသျဖင့္ ဤတြင္ တစ္ခန္း ရပ္လိုက္ပါသည္။

(ကိုရင္ေနာ္)

Sein Lyan Tun said...

အဟီးးး
ကိုႀကီးဦးေနာ္ ကလဲ ေနေရာင္ခ်ိဳးတယ္ဆိုပဲ
မခင္ေလးကို လဲ ငရဲၿပည္ပို႔ေသးတယ္
အေနာ့္ အမကိုေနာ္ ဟြင့္ ကိုႀကီးဦးေနာ္ ေနာ္... အဟီးး
တဖက္က အကိုႀကီး
တဖက္ က အမႀကီး
ေမ်ာက္ေမ်ာက္ ႀကားထဲက ေနပါေတာ့ဘူး
ေတာ္ႀကာ ထိပ္ေခါက္ခါထိေနတယ္
ၿပန္ေတာ့မယ္
အဟီးးး

ေဇာ္ said...

ေဒၚေလးငယ္ေရ
အူးေနာ္လုပ္လုိ႕ ပ်က္ျပီဗ်။ ေဒၚေလးရဲ႕ ေရးထားတဲ့ ဖီးလ္နဲ႕ အေနာ့္ရဲ႕ ဖီးလ္နဲ႕ဖတ္ထားတဲ့ ပုိစ့္ေလး။ အဲ့ဒီအူးေနာ္ကုိ ၀ုိင္းသမ မလားဟင္။ အေနာ္ စစ္ကူေတြေခၚခဲ့မယ္။ တိယား။ အဲ့လုိမွ မဟုတ္ရင္ အေနာ္ ေခ်ာင္းရုိက္ေပးမယ္။ ေပၚတင္ရုိက္ရင္ ေၾကာက္လုိ႕။ အဟိ။

မယ္႔ကိုး said...

မခင္ေလးရဲ ့ စာေကာင္းေလးကို ကိုရင္ေနာ္ လိုက္ဖ်က္ထားတာေတြ ့ေတာ့ ရယ္လိုက္ရတာ။

ကၽြန္မ အစ္မကိုလည္း သတိရမိတယ္။ သူလည္း ကၽြန္မ ကဗ်ာေရးရင္ လိုက္ဖ်က္ေနၾက။
ကၽြန္မမွာ စိတ္မဆိုးႏုိင္ဘဲ ရယ္ရတယ္။

အခုလည္း မခင္ေလး ရယ္ေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

ဂ်ပန္ေကာင္ေလး said...

ဦးေနာ္.. လိုက္ဖ်က္ထားတာ. ဟားဟား..ရယ္ရတယ္..

ေဝေလး said...

ဦးေနာ္ကေတာ့ေလ.
မမခင္ေလးေရးတာေလး ဖတ္ျပီး ဝင္ေနတဲ့ ဖီးလ္ေလးေတာင္ ဦးေနာ္ေရးတာ ဖတ္ျပီး ပ်က္သြားရွာတယ္..... ရီလိုက္ရတာ

မမခင္ေလးေရ...... ေရးထားတာေကာင္းလိုက္တာ။ အားက်တယ္.... :)

Taungoo said...

ဒီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အျမဲအဲလုိပဲ။
ခုေတာင္ လဆန္းရက္ဆိုေတာ့ လေရာင္ကို ျမင္ေနရျပီ

နန္းညီ said...

ဖတ္ၿပီးေတာ့ The Ants သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သတိရသြားတယ္.. “အို လမင္းေလး.. သင္ဘယ္ဆီမွာလဲလို႔ဆို.. အို လမင္းေလး.. အခုမွမင္း ဘယ္ဆီေရွာင္ပုန္းေန” ဆိုတာ..

ဦးေနာ္ေရးထားတာကေတာ့ ဖတ္ၿပီးရယ္မိ..

flowerpoem said...

မခင္ေလးစာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဇိမ္ဆဲြေနတုန္းရွိေသးတယ္ ကိုရင္ေနာ္က ေအာက္ကေနေဖာက္ပါေလေရ ဟား၂

မိုးေမာင္(HappyCloud) said...

ေအာ္... မငယ္ႀကီးရဲ႕ ဖီလင္ေတြ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲဖြင့္ထုတ္ေနတာပဲ။ ေလးစားပါတယ္။ ခံစားခ်က္တစ္ခုကို သိမ္ေမြ႔ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ခ်ျပထားတယ္။ အက္ေဆးအေရးေကာင္းတဲ့ ဒီဘေလာဂ့္ေလး အဓြန္႔ရွည္ပါေစဗ်ာ။ (ရန္ျဖစ္တာေတာ့ ျဖစ္ေပါ့ေနာ္ ဘေလာဂ့္ေတာ့ မထိပါေစနဲ႔.. ဟား..ဟား)

သားၾကီး said...

ဒီဘေလာ့ကအေရးအသားေတြကို က်ေနာ္လာလာျပီးခိုးၾကည့္ေနတာဗ် ဟားဟား ... ၾကိဳက္တယ္ဗ်ိဴ႕ :)

ကိုလူေထြး said...

မခင္ေလးငယ္က လႊတ္စာေရးေကာင္းပဲဗ်

ဘာ.. ဘာတဲ့.. လူ႕ဘဝစေရာက္ကတဲက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အနံ႕တခု.. ဟုတ္စ...

MANORHARY said...

ဟိုေန႔ကပဲ ခင္ေလး စာမဖတ္ရတာၾကာၿပီေၿပာခဲ့တာ
ခု ဖတ္ရေတာ့လည္း ကိုရင္ေနာ္ ကလာေနာက္ထားတယ္ း) း)

မီယာ said...

မခင္ေလး အၿမဲလုိပဲ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကုိရင္ေနာ္ကေတာ့ေလ သူေရးတုန္းက ဘယ္သူမွ မေႏွာင့္ယွက္တာ... လူဇုိးႀကီး

Moe Myint Tane said...

လဟာ သူ႔ဟာသူေနရင္လဘဲ။ ေကာင္းကင္ဟာလည္း သူ႔ဟာသူေနရင္ ေကာင္းကင္ အဲဒီ႔လကိုေကာင္းကင္ေပၚပစ္တင္ရင္း အနက္ေရာင္ေလး ျခယ္သၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ညတစ္ညျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ညမွာ လေရာင္ခ်ိဳးခဲ႔တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္၀င္သြားခဲ႔ စိတ္တစ္ခု၊ ေပ်ာင္းအိစြတ္ဆိုတဲ႔ အေတြးႏုႏုေလး..အစီအရီခင္းက်င္းျပသရင္း တျငိမ္႔ျငိမ္႔ စီးဆင္းလာတဲ႔ ျမစ္ကေလးလို တျဖည္းျဖည္း တိုက္စားသယ္ေဆာင္သြားႏိုင္တဲ႔ စကားေျပအေရးအသား၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အမွန္တရားတစ္ခုကို လည္းခ်ျပခင္းက်င္းလိုက္တယ္။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာထက္ ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေညာင္းေညာင္းနဲ႔ ညင္ညင္သာသာေလး ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားလိုက္တာ။

ကမၻာမွာ အရသာအရွိဆံုးအရာဟာ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းဘဲေပါ႔။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

littlebrook said...

အမက လွလွပပေလးကေန တဆစ္ခ်ိဳးႀကီး ဆံုးလိုက္တယ္ .. ဒုတိယစာေႀကာင္းက ဆဲ လား စဲ မဟုတ္ဘူးလား

littlebrook said...

အမက လွလွပပေလးကေန တဆစ္ခ်ိဳးႀကီး ဆံုးလိုက္တယ္ .. ဒုတိယစာေႀကာင္းက ဆဲ လား စဲ မဟုတ္ဘူးလား

Saing Khan Tun said...

ကိုရင္ ေရာက္လာတယ္ဗ်.... မေရာက္တာ လနဲ႔ခ်ီသြားၿပီ ..

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

littlebrook ေလးေရ..

တီငယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္... ;)
ျပင္လိုက္ပါၿပီ..

တီငယ္

Anonymous said...

အစ္မခင္ေလးငယ္

လေရာင္ခ်ိဳးတဲ့ ေကာင္မေလးက ဝရမ္တာက ခုန္ခ်လိုက္တာမ်ိဳးလား?

လိမ့္က်သြားခဲ့တာမ်ားလား?

ေသြးေတြ ေၾကာက္စရာႀကီး ;'(

ပိပိ

Dream said...

ဦးေနာ္ၾကီးကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္....မယ္မယ့္ပို႔စ္ကုိ ဖ်က္ဖုိ႔ဆုိရင္ ေရွ႕ဆံုးက .. ဟြန္႔... :P

မယ္မယ္က ေရးတာ လန္ထြက္ေနတာပဲ...
ေတာ္လုိက္တာ....

မက္မက္ ရဲစခန္းမွာ ေပ်ာက္ဆံုူးေၾကာင္း အမႈဖြင့္ေပးထားတယ္.. သိလား..
မယ္မယ့္လမင္းကို ရွာဖို႔..ခစ္ခစ္.. :P

kaungkinpyar said...

ခင္းေလးေရ လွပစြာ ေရးဖဲြ႔သြားပံုေလးကို ေကာင္းကင္ၾကီး လာဖတ္သြားပါတယ္၊ စကားလံုးေတြ ေနာက္ကို တျငိမ့္ျငိမ့္ေမ်ာပီး ပါသြားတယ္

ဖိုးသၾကၤန္ said...

ဖီးလ္အၿပည္႕နဲ႕ မန္႕မလို႕ဝင္လိုက္တာ ကိုရင္ေနာ္စာဖတ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ႕ဘူး။ ရယ္လိုက္၊ တည္လိုက္နဲ႕ပဲ ၿပန္သြားပါၿပီ။
:)

ေႏြးေႏြးသဲမြန္ said...

ဟီဟိ..သူေနာက္တာနဲ ့ပဲ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ဘူး.. :-P

Unknown said...

ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ...။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးတစ္ခုကို အေသးစိတ္ခ်ယ္မွဳန္းထားတာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးေလး တစ္ခါေရးဖူးတယ္..။ အစ္မေရးထားတာ နဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္ စီနဲ႕ေရကြာတယ္ဗ်ာ..။

မသက္ဇင္ said...

လေရာင္....!! ဘာလို႔မ်ား အရာရာထက္ ေအးခ်မ္းေနတာလဲ..!! ဒါဟာ ေ႐ွးစာဆိုေတြပါမက်န္ တစ္ကမၻာလံုးက လူသားေတြ တညီတၫြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈ.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္အစဥ္ကို ကုစားေပးဖို႔ သူဟာ အသင့္ရွိေနေပးျပန္သလို..။

ခင္ေလးေရ
စာဖတ္ရတာ ႏူးညံ့ေနတာပဲေနာ္
ရသ အေရးေကာင္းတယ္
ခင္မင္လ်က္

မမသီရိ said...

ဂ်ဴး ၀တၱဳ တပုဒ္ဖတ္ေနရသလိုပါပဲ
ခင္ေလးေရ
ရွည္ရွည္ေလးေတြေရးပါ

Ree Noe Mann said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။
ကိုေနာ္ကလည္း အမ ေလး ကိုေနာက္ပါနံ႔ဗ်

ေမာင္ေလးရီနို

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

စာကိုဖတ္ျပီး ကြန္မန္႔မလို႔ ..
ကိုရင့္ ကြန္မန္႔ေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးလို္က္မိေသး။

ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ဆက္ေရးပါအံုးဗ်ာ။ အားေပးလွ်က္..
သုခမိန္(E-Journal)

mgngal said...

ဘ၀တစ္ခု အဆံုးသတ္သြားတာကို ေရးထားတယ္လို ့မထင္ရေအာင္ပါပဲ ။ ဖတ္လာသမွ် အဆံုးေရာက္မွ တုန္လွဳပ္သြားမိတယ္။ အေရးအသား ပိုင္ႏိုင္လြန္းပါတယ္ အစ္မ ခင္ေလး ။

Mhu Darye said...

ဘာမွ ေျပာေတာ့ဘူး..။
ဒီအတိုင္းေလးပဲ တိတ္တဆိတ္ ဖတ္ခဲ့တယ္။
း)