Monday, July 13, 2009

ငါးရာက်ပ္တန္ေလး က်ေနာ္...

အသစ္စက္စက္ ၅၀၀ က်ပ္တန္ေလးအျဖစ္ ဘဝစခဲ႔တုန္းက ဘဏ္တိုက္ႀကီး တစ္ခုရဲ႕ ေငြတိုက္ခန္းထဲမွာေပါ႔..။ အ႐ြယ္၊ အေရာင္၊ သစ္လြင္ပံုေတြ အားလံုးတူေနတဲ႔ ၅၀၀ က်ပ္တန္ေတြ မ်ားစြာထဲမွာ.. က်ေနာ္႔ကိုယ္ က်ေနာ္ေတာ႔ တန္ဖိုး အ႐ွိဆံုးလို႔ ထင္တာပါပဲ..။ က်ေနာ္က အ႐ြက္တစ္ရာ စည္းထားတဲ႔ ဘဏ္အုပ္မွာဆိုလည္း အေပၚဆံုး အ႐ြက္အျဖစ္ ေနရတာေလ..။ က်ေနာ္႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ေရးထိုးထားတဲ႔ ျခေသၤ႔႐ုပ္ႀကီးကလည္း မာန္ပါပါ အသက္ဝင္ေနလိုက္တာမ်ား ခုန္အုပ္ေတာ႔မလိုလို..။

ပထမဆံုး ေလာကႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရတဲ႔ေန႔က ေပ်ာ္လိုက္တာ..။ က်ေနာ္႔ကို ယူသြားမယ္႔သူက သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ တဲ႔..။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ငါးရာတန္ အုပ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေသတၱာႀကီးထဲထည့္.. ကားႀကီးနဲ႔တင္ၿပီး ေခၚသြားတာေလ..။ သူေဌးႀကီးအိမ္ ေရာက္ေတာ႔ သူတို႔ေတြကေတာ႔ ေသတၱာႀကီးနဲ႔ ဆက္ပါသြားေပမယ္႔ က်ေနာ္ပါတဲ႔ ဘဏ္အုပ္ကေတာ႔ သူေဌးႀကီး လက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္..။ သူဟာ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ပိုင္႐ွင္ေပါ႔..။

သူေဌးႀကီးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ အထုပ္မပ်က္ သံုးေလးရက္ေလာက္ေနၿပီး တစ္ရက္.. သူေဌးႀကီး စကားေျပာေနသံ ၾကားရတယ္..။ သူ႔သားေလးနဲ႔ ထင္တယ္..။ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ ေသခ်ာ မသိေပမယ္႔ မုန္႔ဖိုးေတာင္းေနတာ ထင္တာပဲ..။ ခဏၾကာေတာ႔ သူေဌးႀကီးက က်ေနာ္႐ွိေနတဲ႔ ဘဏ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္.. ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို တင္းက်ပ္ ထုပ္စည္းထားတဲ႔ စာ႐ြက္ေတြကို ၿဖဲခြာၿပီး အေပၚဆံုးမွာ႐ွိတဲ႔ က်ေနာ္႔ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္.. က်ေနာ္က သူေဌးႀကီးရဲ႕ လက္ထဲမွာ တခၽြမ္းခၽြမ္း ျမည္ေလာက္ေအာင္ သစ္လြင္လို႔ေပါ႔..။ က်ေနာ္ ေပ်ာ္လိုက္တာ အခု က်ေနာ္လြတ္လပ္ၿပီ.. ေလာကႀကီးထဲ သြားလည္ရေတာ႔မယ္..။

သူေဌးသားေလးရဲ႕ လက္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ႔ အဖ်ားႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ေခါက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးခ်လိုက္ရာကစလို႔ က်ေနာ္႔ဘဝ ေခါက္႐ိုး စက်ိဳးေတာ႔တာပါပဲ..။ သူေဌးသားေလးရဲ႕ အိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ငါးရာတန္ သံုးေလး႐ြက္ပါေသးတယ္..။ အားလံုး ေခါက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးခံရတဲ႔ အထိကို က်ေနာ္႔ကိုယ္ က်ေနာ္ အသစ္ဆံုး အလွဆံုးလို႔ ထင္ေနတုန္းပါပဲ..။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ သူေဌးသားေလး တစ္ခုခုစားတယ္ ထင္ပါတယ္.. စားသံေတြ ၾကားေနရတယ္..။ ခဏၾကာေတာ႔ အိတ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္.. က်ေနာ္တို႔ သံုးေလး႐ြက္ထဲကမွ သူေ႐ြးၿပီး ဆြဲယူသြားတာက က်ေနာ္႔ကိုပါ..။ အေဖာ္ေတြကို ခြဲၿပီး တစ္ေယာက္တည္း သြားရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ဝမ္းနည္းအားငယ္သလို ခံစားလာရတယ္..။

အသုပ္သည္ႀကီးရဲ႕ လက္ထဲကိုေရာက္ေတာ႔ ေခါက္႐ိုးတစ္ခ်ိဳး က်ိဳးၿပီးသား က်ေနာ္႔ကို ေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ ေခါက္ၿပီး ထပ္ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္.. ၿပီးေတာ႔ စားပြဲေအာက္က ပိုက္ဆံပံုးႀကီးထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္..။ ပိုက္ဆံပံုးႀကီးထဲေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ေဘးမွာ ႏြမ္းဖတ္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႔ တန္းဖိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ပိုက္ဆံေတြ..။ က်ေနာ္႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ႔ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြက ေမာပန္းမႈေတြ.. ႏြမ္းရိမႈေတြနဲ႔..။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ.. ပလပ္စတာေတြ.. အဖာအေထးရာေတြနဲ႔..။ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး လန္႔ျဖန္႔သြားတယ္.. က်ေနာ္ေရာ ဘယ္လို ဆက္ျဖစ္မွာလဲ..!!

အသုပ္သည္ႀကီးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ဖိသိပ္ ခံထားရတဲ႔ အျဖစ္ကဆိုး႐ြားလြန္းပါတယ္..။ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီး ဖြင့္မယ္႔အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနခဲ႔မိတာ..။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပိုက္ဆံအိတ္ပြင့္လာတယ္.. အသုပ္သည္ႀကီး ဆြဲယူသြားတဲ႔ ပိုက္ဆံ အခ်ိဳ႕မွာ က်ေနာ္လည္း ပါသြားတယ္..။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ငါးညီႇနံ႔ေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတဲ႔ ငါးေစ်းတန္းျဖစ္ေနတယ္..။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနလိုက္ၾကတာ ထိတ္လန္႔စရာ..။ ေသခ်ာတယ္ က်ေနာ္ ငါးေတြနဲ႔ လဲလွယ္ခံရေတာ႔မယ္..။

က်ေနာ္႔ကို အၾကင္နာမဲ႔စြာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲယူသြားတဲ႔ ငါးစိမ္းသည္မႀကီးရဲ႕ လက္ေပေပႀကီးက မသာယာလိုက္တာ..။ ၿပီးေတာ႔ ပိုက္ဆံျခင္းထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္တာက ၅၀၀ တန္ဆိုတာ တန္ဖိုး မ႐ွိသလိုပါပဲ..။ ဒီပိုက္ဆံျခင္းထဲမွာလည္း အသုပ္သည္ႀကီးဆီမွာ ေတြ႕ခဲ႔ရသလိုမ်ိဳး ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ႔ ဒဏ္ရာရ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး..။ ငါးေတြကို စင္းႏွီတံုးေပၚမွာ တင္ၿပီး တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ခုတ္ထစ္ေနတာက ေသြးသံရဲရဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ..။ ေသြးစတခ်ိဳ႕ က်ေနာ္႔ကိုယ္ေပၚကို လာစဥ္တယ္.. ငါးေၾကးခြံေတြ က်ေနာ္႔ေပၚ က်လာတယ္..။ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔မႈေတြ ႐ြံ႐ွာမႈေတြနဲ႔ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လႈပ္မိေနေတာ႔တာပါပဲ..။

အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတာ ဆိုက္ကားတစ္စီးေပၚက ငါးစိမ္းသည္မႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ၾကားမွာ..။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ မထည့္ပါပဲ ရင္ၾကားထဲ ထည့္ခံထားရတဲ႔ အျဖစ္က စိတ္ပ်က္စရာပါ..။ ေခၽြးေတြနဲ႔ အနံ႔အသက္ကလည္း ဆိုးလိုက္တာ.. သူ႔ရင္ခြင္က ေႏြးေႏြးႀကီး၊ ပူတူတူ ႐ွိန္းတိန္းတိန္းႀကီး..။ ဆိုက္ကားခ႐ွင္းဖို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ႔မွ မြန္းက်ပ္မႈေတြက လြတ္ေျမာက္ေတာ႔တယ္..။ အသက္ကို ဝေအာင္႐ွဴၿပီး စိတ္ကို ေလ်ာ႔ခ်ကာ ဆိုက္ကားသမားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ရျပန္ပါတယ္..။

ဆိုက္ကားသမားကေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို ေခါက္ခ်ိဳး ခ်ိဳး႐ံုတင္မကဘူး.. လိပ္ပါ လိပ္လိုက္ပါတယ္.. ၿပီးေတာ႔ သူ႔ ခါးပံုစထဲ ထိုးထည့္ထားလိုက္တာက “ေန႔တြက္ေတာ႔ ကိုက္ၿပီ” ဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ပါ..။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး ဆူညံသံေတြနဲ႔အတူ အရက္နံ႕ ခပ္စူးစူးက မူးခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္..။ ေအာ္ဟစ္ ျငင္းခုန္သံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္ဟာ အရက္နဲ႔ အလဲခံလိုက္ရျပန္တယ္..။ အရက္ဆိုင္ေရာက္ က်ေနာ္႔ အျဖစ္က ျမန္ပါတယ္.. ဆိုက္ကားသမားဆီကေန အရက္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္.. ၿပီးေတာ႔ အမ္းေငြအျဖစ္ ျပန္ေရာက္သြားတာက ေနာက္ထပ္ အရက္သမားတစ္ေယာက္ဆီကိုပါ..။ က်ေနာ္႔ကိုယ္ က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္ေတာ႔ စိတ္ပ်က္စရာ ေခါက္ရာ၊ ခ်ိဳးရာ၊ လိပ္ရာ.. ေခၽြးနံ႔၊ ေသြးနံ႔၊ အရက္နံ႔ေတြနဲ႔.. အေပအတူးကိုျဖစ္လို႔..။

အရက္သမားဆိုေပမယ္႔ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ အထပ္လိုက္႐ွိပါတယ္..။ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းၾကည့္တာ သိန္းဂဏန္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္႐ွိႏိုင္တယ္..။ သိပ္မၾကာပါဘူး ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြၾကားရတယ္.. ၿငီးျငဴသံေတြ.. ေတာက္ေခါက္သံေတြနဲ႔..။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကေနလည္း အထုတ္ခံလိုက္ရေရာ ဒါဖဲဝိုင္းဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္ၿပီ..။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ေပ်ာ္စရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္.. ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဝိုင္းႀကီး ပတ္ပတ္ ကစားေနရသလို ဟိုအိမ္ေရာက္ ဒီအိမ္ေရာက္ ပတ္ခ်ာကို ရမ္းလို႔..။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ က်ေနာ္႔ ပိုင္႐ွင္ အရက္သမားႀကီး ဝက္ဝက္ကြဲ ႐ံႈးသြားတာ စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ က်ေနာ္လည္း အ႐ႈံးသမား ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ နတ္ကေတာ္ အေျခာက္မႀကီးဆီကို ေရာက္သြားပါေတာ႔တယ္..။

နတ္ကေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘုရားစာ ႐ြတ္သံေတြ၊ ပူေဇာ္ပသသံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္လည္း ကေတာ႔ပံု လိမ္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတယ္.. ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို ထိုးထည့္လိုက္တာက နတ္စင္ေပၚက အုန္းပြဲရဲ႕ ငွက္ေပ်ာ္သီးၾကားကို..။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ က်ေနာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္.. အေမႊးနံ႕သာေတြ ပက္ျဖန္းခံရတယ္.. တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းေနလို႔ေပါ႔..။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ရက္က အခုေတာ႔ အဆံုးသတ္ၿပီ..။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ နတ္ကေတာ္ႀကီးက ကုမၸဏီသူေဌးတစ္ေယာက္ကို “လုပ္ငန္းေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ယၾတာေခ်ရမယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္႔ကို ငွက္ေပ်ာ္သီးၾကားက ထုတ္ၿပီး အဲ႔ဒီလူနဲ႔ ထည့္ေပလိုက္တာပါပဲ..။

ကုမၸဏီသူေဌးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ၾကားမွာ ဗီြအိုင္ပီ (ယၾတာေခ်မည့္ ပိုက္ဆံ) အျဖစ္ ေနရတာက အဆင္ေျပပါတယ္..။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာ႔ ဟုတ္လွၿပီမွတ္ေနတာ.. တကယ္ယၾတာ ေခ်လိုက္ေတာ႔မွ က်ေနာ္ဟာ လာဘ္ေငြဆိုတာ သိေတာ႔တယ္..။ ကုမၸဏီသူေဌးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီၾကားကေန ႐ံုးစာေရးမရဲ႕ အံဆြဲ ခပ္ဟဟထဲကို လစ္ကနဲ ေရာက္သြားပါတယ္..။ အံဆြဲထဲမွာေတာ႔ က်ေနာ္႔လို လာဘ္ေငြေတြ အမ်ားႀကီး..။ က်ေနာ္လည္း ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔ နဲ႔ေပါ႔..။ သူတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ေအာင္ ႐ွက္ပုန္း ပုန္းလို႔..။ တခ်ိဳ႕ ဝတၳဳစာအုပ္ၾကားမွာ.. တစ္ခ်ိဳ႕ လက္ကိုင္ပုဝါၾကားမွာ..။ က်ေနာ္ကေတာ႔ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ႔ အိတ္ေလးထဲမွာ..။

အိတ္ထဲက မွန္ေပၚမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ က်ေနာ္႔ပံု က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္မိေတာ႔ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားတယ္.. မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ဝမ္းလည္း နည္းသြားမိတယ္..။ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ အၿမဲတမ္း သစ္လြင္ေနတယ္ ထင္ထားခဲ႔တာ အခုေတာ႔ က်ေနာ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ.. ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ႐ွိေပမယ္႔ က်ေနာ္ ႏြမ္းဖတ္စျပဳေနပါၿပီ..။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ႐ံုးစာေရးမဆီကေန..>> ကားခအျဖစ္ အငွားကားဆရာဆီ..>> ေစ်းဖိုးအျဖစ္ ကားဆရာမိန္းမဆီ..>> ေလာင္းေၾကးအျဖစ္ ႏွစ္လံုးဒိုင္ဆီ..>> ေဆးလိပ္ဖိုးအျဖစ္ ကြမ္းယာဆိုင္ဆီ..>> အမ္းေငြအျဖစ္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဆီ..>> အေပၚေၾကးအျဖစ္ ေဘာ္လံုးဒိုင္ဆီ..>> မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ အႏွိပ္ခန္းဆီ..>> အိမ္ပို႔ေငြအျဖစ္ ေတာ႐ြာဆီ..>> ဆန္ဖိုးအျဖစ္ ေစ်းဆိုင္ဆီ..>> လႊဲေငြအျဖစ္ ႐ိုးမဘဏ္ဆီ..>> ထုတ္ေငြအျဖစ္ စာအုပ္တိုက္ဆီ..>> စာမူခအျဖစ္ ကဗ်ာဆရာဆီ..>> ကေလးက်ဴ႐ွင္ဖိုးအျဖစ္ ဆရာမဆီ..>> ကန္ေတာ႔ေငြအျဖစ္ မိဘဆီ..>> စြန္႔က်ဲမႈအျဖစ္ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ဆီ..>>......>> ဟိုလူ႔ဆီေရာက္ ဒီလူ႔ဆီေရာက္..>> ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရာက္ခဲ႔ရေပါ႔..။

ငါးရာက်ပ္တန္ေလး က်ေနာ္... ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ခဲ႔ရတယ္..။ တန္ဖိုးေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းခဲ႔ရတယ္..။ လူေတြက က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ႔ ခ်စ္ၾကတယ္၊ လိုခ်င္ၾကတယ္၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကတယ္..။ အဲ႔ဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သင္ရင္ ေကာက္က်စ္ၾကတယ္၊ လိမ္လည္ၾကတယ္၊ ဟန္ေဆာင္ၾကတယ္၊ အၿငိဳးအေတးေတြ ထားတတ္ၾကတယ္၊ သစၥာေဖာက္တတ္ၾကတယ္..။ က်ေနာ္တို႔က ဘာလဲ..!! ေလာဘဆိုတာကို သယ္ေဆာင္လာသူေတြလား..!! ေလာကႀကီးကို ညစ္ႏြမ္းေစသူေတြလား..!!

က်ေနာ္႔ကို လူေတြခ်စ္တာေတာ႔ လိုလားတယ္.. တန္ဖိုးထား ယုယၾကင္နာမႈကို ႏွစ္သက္တယ္..။ က်ေနာ္႔ဘဝ ညစ္ႏြမ္းေအာင္.. တန္ဖိုးမ႐ွိေအာင္.. စုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္ လုပ္တာေတြကိုေတာ႔ မုန္းမိတယ္..။ က်ေနာ္႔ေၾကာင့္ ရန္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေတြ.. က်ေနာ္႔ေၾကာင့္ ျငင္းခုန္ေနၾကတာေတြကို စိတ္ပ်က္မိတယ္..။ က်ေနာ္ေလ သစ္လြင္တဲ႔ ပိုက္ဆံေလးအျဖစ္နဲ႔ တရားမွ်တျခင္းေတြ.. ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လိုက္တာ..။ ဒါမွ လူေတြ ေလာဘ ကင္းၾကမွာ..။

အခုေတာ႔ က်ေနာ္႔ကိုယ္ေပၚက ျခေသၤ႔ႀကီးလည္း ရင္ဘတ္မွာ အေပါက္ႀကီးနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ မာန္ေတြေပ်ာက္လို႔..။
က်ေနာ္႔ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ.. အနံ႔ဆိုးေတြနဲ႔ မိႈေတြတက္ ညစ္ေထး စုတ္ျပတ္လို႔ေပါ႔..။
ဒါဟာ ေ႐ွာင္လႊဲမရႏိုင္တဲ႔ သခၤါရတရား ဆိုတာမ်ားလား..!!


(ကိုရင္ေနာ္)


47 comments:

Sein Lyan Tun said...

တစ္

Sein Lyan Tun said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ပိုစ့္ ဦးေနာ္ေရ...


လူေတြအားလံုး သိရက္ နဲ႔ မၿမင္သာ ေမ့ေလွ်ာ့ေနတာကို

ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ေလးနဲ႔ လွလွ ပပ ဖြဲ႔ၿပသြားတယ္....


ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ...

ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သခၤါရတရားေတြကို လူေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိၿမင္ႏိုင္ပါေစ..

တစ္ဘဝထဲနဲ႔ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္လိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံ တစ္ရြက္ရဲ႕ ေၿပာင္းလဲခဲ့ရတဲ့ အေၿခေနကို ဖတ္ၿပီး ရင္ေမာမိပါရဲ႕...

ခုေရာ သားကိုယ္တိုင္ ဘယ္သူ႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီး ဘယ္အေၿခအေန ရွိေနမလဲလို႕ေတာင္ေတြးမိတယ္...

ေလာေလာဆယ္ အရက္သမားရဲ႕ ေလာင္းကစားဝိုင္းေလာက္ ရွိ မလာပဲ... း)

ေတြးစရာေတြ မွတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ပါသြားတယ္
ဦးေနာ္ကို အစဥ္ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့

တူေမာင္

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ဦးေနာ္ေရ

ပိုက္ဆံသံသရာ လည္ပံုေလးကို ေသခ်ာဖတ္သြားတယ္။
ခုေတာ့ေလ ပိုက္ဆံအသစ္ဆိုတာ မျမင္ရသေလာက္ပါဘဲ။

ျပီးခဲ့တဲ့လက သမီးျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးမွေတာ္ေတာ္ေလးႏြမ္းေနတဲ့ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ေရာက္လာတယ္။
ျပန္အမ္းေငြေပါ့။ သမီးေပးလိုက္တာ အသစ္ခ်က္ခြ်တ္။

သမီးကေလ ဒီပိုက္ဆံျပန္လဲေပးပါလို ့ေျပာေတာ့ အာပါးပါး ဆြဲမရိုက္တာကံေကာင္းတယ္။
း(

ဒါအသစ္ဆံုးဘဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္သိလား။ သူ ့ပိုက္ဆံခြက္ကို ျပေတာ့ေလ အကုန္လံုးက ရြဲစိန္ျဖစ္ေနတယ္။

အသစ္ေတြက မရွိသေလာက္နည္းေနျပီ။

ေမဇင္ said...

ပိုက္ဆံ သံသရာ လည္ပုံကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ...။ ဘာထူးလဲ လူေတြလဲ... အဲ့ဒီ သံသရာလည္ေနတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ျပီး...လည္ေနၾကတာပါပဲေလ..။

Anonymous said...

မွန္လိုက္တာေနာ္။ ဒီသံႆရာ ကေန လြတ္ပဲမလြတ္ေတာ့ဘူး။ ဖိုးစိန္ ေျပာသလို တထပ္တည္းပဲ လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။

ခင္တဲ့
ေရာင္

ကေလးေလး said...

ဦးေနာ္
၅က်ပ္တန္ေလးဘ၀ကိုေရးထားတာအရမ္းေကာင္းတာပဲ
သင္ခန္းစာလဲအမ်ားႀကီးရလိုက္တယ္..
ေတာ္လိုက္တာကေလးေလးရဲ႕ဦးေလးမိုလိုထင္တယ္
ေမ့..ကိုလဲလြမ္းေနတယ္..

ဒီမိုေဝယံ said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ လိုအပ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ဆီမွာပဲ ၅၀၀တန္ေတြ မ်ားမ်ားရွိေစခ်င္ပါတယ္။
ေဒၚလာ ၁၀၀တန္ အေၾကာင္းလည္းေရးပါဦး လူတန္းစား တရပ္အတြက္ေပါ့။

မိုးေမာင္(HappyCloud) said...

ဖတ္ရတာ တန္တယ္ဆရာ...။ ဒီလိုအေရးအသားေတြေၾကာင့္ ကနားစီးေလာကမွာ နာမည္ရတာ(အဲေလ..မွားလို႔) ဘေလာဂ့္ဂါေလာကမွာ ေျပာပါတယ္။ အားက်တယ္ဆရာ.. က်ဳပ္အားရင္ တပတ္ေတာ့ ျပန္ေလွ်ာက္လာအံုးမွာပါ။

Mhu Darye said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပိုစ္ေလး ဗ်ာ...။
း)
ဘယ္လို မန္႔ ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေနာက္တေခါက္ လာဖတ္ရင္ ေနာက္တခါ မန္႔ေရး ဦးမယ္။

ဖိုးေမာင္(HappyCloud) said...

ကိုရင္ေရ...တင္ျပပံုေလးေကာင္းတယ္ဗ်ာ... အေရးအသားကေတာ့ ေျပာစရာမလုိဘူး... ဆရာပဲဟာ...
လုပ္ထားဗ်ာ...
ဖိုးေမာင္

ေမေလး said...

ဦးေနာ္တို႔မ်ား ေရးတတ္လုိက္တာ။ မွန္လိုက္တာရွင္။
ၿမန္မာၿပည္မွာ ပိုက္ဆံအသစ္ဆိုေတာ္ေတာ္ ရွာယူရမလို
ၿဖစ္ေနပီ။

Anonymous said...

အိုးးးးးးးးးးး ~~~
ပီျပင္လိုက္တာဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ငါးရာတန္ေလးနဲ႕ အတူလိုက္ပါစီးေမ်ာၿပီး ဘ၀ရဲ႕ အတက္အက်အနိမ့္အျမင့္ေတြကို ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားမိပါရဲ႕
သဘာရင့္ ၀ါရင့္လြန္းလွတဲ့ အဖြဲ႕အႏဲြ႕က ဆက္ကာဆက္ကာ ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္သြားတာမို႕ ေငြငါးရာတန္ေလးနဲ႕ အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားလိုက္၊ ညိႇဳးငယ္သြားလိုက္၊ တက္ၾကြသြားလိုက္။ စိတ္ဓါတ္က်သြားလိုက္နဲ႕ တကယ့္ကို ခံစားေနရတယ္
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာမယ္ဗ်ာ ကိုရင္ေနာ္
အရမ္းေကာင္းတယ္
ေပးထားတဲ့ message ကလည္း အရမ္းကို ထိတယ္
ဟုတ္တယ္ ~~
ဒါဟာ ေ႐ွာင္လႊဲလို႕မရတဲ့ သခၤါရတရား ...

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြ

သမီးပ်ိဳ said...

အမွန္ကန္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းပဲေျပာခဲ့ေတာ့မယ္ “အရမ္း ေကာင္းတယ္“ ဆိုတာပါပဲ အေရးအသားေတြ ေကာင္းလြန္းလို႕ အတုယူသြားမယ္ေနာ္


အားေပးလွ်က္
သမီးပ်ိဳ

စည္သူ said...

ေကာင္းတယ္ဦးေနာ္ေရ...

အသိလည္းတိုးသြားတယ္..။ ဗဟုသုတလည္းရသြားတယ္..။
သၤါရတရားကို ေရွာင္လႊဲလို ့မရေပမယ့္
ငါ့ဟာ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါပိုင္၊ ငါဆိုင္တယ္ဆိုျပီးေတာ့ အတၱဖံုးကာ ေမ့ေနႀကတာမ်ားပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ေပါ့.။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ဘဝေတြလည္း ေသမင္းလက္ထဲ
မေရာက္ခင္ဘယ္သူ႕ဆီ ေရာက္အံုးမလဲ မသိေသးဘူးဗ်ာ..။ ဟို ဟို ေလ အေဒၚႀကီးဆီေရာက္ဘူးလို ့လဲအေႀကာႏိုင္ဘူးေနာ္ ဦးဦးေနာ္... စားေျပာရင္ ေပါက္ကရ မေျပာရရင္ မေနႏိုင္လြန္းလို ့ ေပါက္ကရအေတြးအပိုင္းအစမ်ား လို ့နာမည္ေပးထားတာေလ...အဟိ..အဟိ။
ခင္မင္ေလးစားသြာျဖင့္
..............ညီေလးစည္သူ။

minn thuka said...

လာဖတ္သြားပါတယ္ ဆရာေရ..

ေမာင္ဖားႀကီး said...

ငါးရာတန္ေလးထက္ ဘ၀ဆိုးေနတဲ့ ငါးဆယ္တန္ တစ္ရာတန္ေလးေတြကိုေတာ့ သည္းခံၿပီး လူေတြက ဆက္ဆံေနရာတုန္း ကိုရင္ေနာ္ေရ :)

Anonymous said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..........

မီယာ said...

ရသေျမာက္ပါ့ ကုိရင္ေရ
ပုိက္ဆံ ထုတ္တဲ့သူေတြကုိ ေျပာေပးပါ
၁၀၀ ၂၀၀ ၅၀၀ တန္ေလးေတြ အသစ္ထုတ္ပါဦးလုိ႔
တကယ္ လုိေနလုိ႔ပါ

jr.လြင္ဦး said...

အို...ေကာင္းလိုက္တာ..

က်ေနာ္လူဆိုး ျပီးရင္အၾကိဳက္ဆံုးပါပဲ..

အ႐ုပ္ကေလး said...

ေဟာင္းျခင္းသစ္ျခင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ သံသရာမွာ ျဖစ္ပ်က္တတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြနဲ႔ အစစ္သက္သက္ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာက ႏြမ္္းပါးမႈေတြနဲ႔ သိမ္းထုတ္ခဲ့ရတာေတြလည္း ျဖစ္တည္တတ္တာမို႔
ဘ၀ရဲ႕ အတိမ္အနက္က ပိုက္ဆံတစ္႐ြက္ရဲ႕ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးအျဖစ္ေတြဆို သံသရာလမ္းက ႐ွည္ၾကာမယ္ဆိုရင္ လြန္ဆန္မရတဲ့ သခါၤရတရားေတြကို
အၿပီးသတ္မွာ ႐ြက္သစ္ပမာလို ေနၿမဲစံခ်င္ပါ၏..။

ဦးေနာ္ေရ .. မေရာက္တာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားတယ္ .. ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို ၾကားမိေတာ့ ဦးေနာ္မွန္း မသိေပမယ့္ ႏွစ္သက္မိတယ္ .. အခုေတာ့ ၾကားဖူးသြားသလို စြယ္စံုဆရာတစ္ဆူမို႔ ပိုေလးစားတန္ဘိုးထားသြားၿပီ ဦးေနာ္ ... ပို႔စ္မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာေပမယ့္ ေရာက္လာေတာ့လည္း ပို႔စ္ေကာင္းေတြပဲမို႔ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ခံစားမႈ အေတြးအသိကို ဖြင့္ထုတ္တတ္တဲ့ ဦးေနာ္နဲ႔ တီငယ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေသာ ေန႔ရက္ေတြကို ဆက္လက္ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ ..။

ခင္မင္စြာ
idulize (အ႐ုပ္ကေလး)

တလႏြန္ said...

၅၀၀ တန္ ႏွင့္ အနိမ့္အၿမင့္အတက္အက်က် ဘဝအစုံစုံအဖုံဖုံ ကုိ တင္ၿပသြားတာ အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေတြးတတ္ ေရးတတ္ ဗဟုသုတေပးတတ္တဲ့ ပုိစ့္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ ဦးေနာ္။

ခင္မင္ၿခင္းႏွင့္
တလႏြန္

San Lwin said...

Thank You Ko Yin Naw,
You are the Great Blogger.

flowerpoem said...

ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ ငါးက်ပ္တန္ေလးက တကယ္ကို ဘ၀နဲ႕ရွင္ၿပီးေရးျပသြားတာပဲ လူေတြ ေမြးဖြားရာက စၿပီး ေသဆံုးသည့္တိုင္ေအာင္ လႈပ္ရွားသြားလာေနရပံုကို တင္ျပထားတာတကယ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္.

အခ်စ္မဲ႔ဂစ္တာ said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ပို႔စ္ေလးပဲဗ်... ပိုက္ဆံတစ္ရြက္အေၾကာငး္ေပါ့..

မယ္႔ကိုး said...

မေန ့တည္းက ဖတ္ၿပီးသြားပါၿပီ နက္မ ေကာင္းလို ့ ခုမွ မန့္ရတာ...
ကိုရင္ေနာ္က အေရးအသားက ေကာင္းၿပီးသားကို အေတြးလွလွေလးနဲ ့ ဖတ္ရတာ တစ္ခုခုအၿမဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
မယ္ကိုး

အိျႏၵာ said...

ကိုရင္ေရ..

ေငြေၾကးဆိုတာ ကုန္စည္ဖလွယ္ရာမွာသံုးတဲ့ ၾကားခံပစၥည္းပဲ..

ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေငြေၾကးကပဲ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေလေတာ့..

ေငြေၾကးဆိုတာ စိတ္တိမ္းေပြေအာင္ျပဳစားတတ္တဳဲ့ စုန္းကေ၀ ျဖစ္လာေတာ့တာ..ေပါ..

လူတန္းစားမေရြး..အလႊာမေရြး..
ေငြန႔ံေၾကးနံ႔မွာ သြက္သြက္ခါေအာင္မူးေ၀ေနၾကတယ္..

ခင္တဲ့

ေကာင္းကင္ျပာ said...

ကဗ်ာရြတ္ေကာင္းသလို စာအေရးလဲ ေကာင္းလိုက္တာ၊ အျမဲတန္းေရာက္ပါတယ္၊ သတိတရ လာေခ်ာင္းတာလဲ ေက်းဇူးပါ:)

Anonymous said...

hello... hapi blogging... have a nice day! just visiting here....

စိုင္းစိုင္းလား႐ွဳိး said...

အဟမ္း အဟမ္း..
ကိုရင္ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အဲဒီလိုႀကီးလားဟင္ ?
႐ွင္းလင္းေနေအာင္ ထင္ဟပ္ျပလိုက္တာ စာေရးဆရာရဲ႕
အရည္အခ်င္းပါ ကိုရင္ ေလးစားတယ္ဗ်ာ.

သက္ပိုင္သူ said...

အရမ္း ေကာင္းတယ္

Anonymous said...

အဲဒီလိုမ်ိဳး ပိုက္ဆံေလးတစ္ရြက္ရဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ခံစားမႈပံုစံမ်ိဳးပဲ ျမန္မာ magazine တစ္ခုခုမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ခဲ့မိဘူးသလိုပဲဗ်။ ျပန္သတိရမိတာပါ။ အတိအက်ေျပာမျပႏိုင္တဲ့အတြက္ sorry ဗ်

ေႏြးေႏြးသဲမြန္ said...

ေၾသာ္ ေတြးတတ္ေရးတတ္လိုက္တာေနာ္...

လားရိႈးသူ said...

Very good post. thanks for sharing.

Anonymous said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့အေရးအသားပဲဗ်ာ
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရသလိုပဲျမင္ေယာင္လာတယ္

mgtzk

တားျမစ္ ထားေသာ... said...

ကိုရင္ေရ။
မေတြ႔ရတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ လက္ရာေကာင္းေလးပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ တင္ျပပံုကေတာ့ စြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုးပါပဲ။
သေဘာက်တယ္။

သုခမိန္(E-Journal)

ေဇာ္ said...

လက္ရာေကာင္းတဲ့ အြန္လုိင္းစာေရးဆရာေတြထဲမွာ အုေနာ္လဲ ပါတယ္။ =)

MANORHARY said...

အဲဒါပဲေလ
ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့
ကံၾကမၼာဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔
အလိုမတူပဲကရင္း
မေရွာင္ႏိုင္တဲ့သခၤါရတရားဆီ.........

littlebrook said...

း) ေျပာေတာ့ဘူး အေပၚကလူေတြေျပာတာေတြဖတ္ပီး
ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး ဟီး

ကိုလူေထြး said...

ျခေသၤ့ၾကီးမာန္ေပ်ာက္တာ ဟုတ္ရဲ႕လား...

းဝ)

Talkii said...

၅၀၀ တန္ေလးနဲ႔အတူ စီးေမ်ာသြားတယ္ဗ်ာ။

စကားမစပ္ Bus ကားစပါယ္ယာတစ္ေယာက္ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံက တိပ္ကပ္မပါရင္ အတုတဲ့။ :)

၅၀ တန္ ၁၀၀ တန္ ႐ိုက္မယ့္ ေငြစကၠဴက ပိုက္ဆံတန္ဖိုးထက္ေဈးမ်ားေနလို႔ မ႐ိုက္ႏိုင္ဘူး တဲ့။ ျခေသၤ့ထက္သာတာ ဇင္ဘာေဘြပဲရွိေတာ့တယ္။

Mogok Thar said...

ကိုရင္...
ေဒၚလာငါးရာေလာက္ မစပါ။
Aljunied အနီးအနား ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ခ်င္လို႔။ မီးအိမ္နီမီေလးေတြက သိပ္လွတယ္တဲ့ဗ်။
(စတာ ေနာက္တာပါ)
ဘ၀ေတြကို စိတ္ကူး ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖြဲ့ျပတတ္တဲ့ ဦးေနာ္ကို ေလးစား အတဳယူလွ်က္

မ်က္မွန္ေလး said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ပို႔စ္

pandora said...

ျမင္တဲ့ရႈေထာင့္ေလးနဲ႕ ေရးသားတင္ျပပံုကို အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။
ေရွ႕မွာ မဖတ္ျဖစ္လိုက္တဲ့စာေတြ ျပန္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္

TGRmg said...

ငါးရာတန္ရဲ႕ ခရီးကိုဖတ္ရင္း ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ျမင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပင္ရဖို႔ကိုလည္း ေတြးမိတယ္ညီေရ။ ေဟာင္းႏြမ္းလို႔ေပါက္ျပဲစုတ္ျပတ္ရင္ေတာင္ တန္ဖိုးေျပာင္းမသြားတဲ့ ငါးရာတန္လို ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကအံုးမွာေပါ့ကြာ..။
တိုးတိုးေျပာရအံုးမယ္ ငါ့ညီကို ညီမထက္ ပိုခ်စ္တယ္ သိလား ဟတ္ဟတ္

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ေရးထားတာ ေကာင္းလြန္းေတာ့ ဖတ္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာ။ “အံဆြဲထဲမွာေတာ႔ က်ေနာ္႔လို လာဘ္ေငြေတြ အမ်ားႀကီး..။ က်ေနာ္လည္း ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔ နဲ႔ေပါ႔..။ သူတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ေအာင္ ႐ွက္ပုန္း ပုန္းလို႔..။” အဲဒီေနရာေလးကို အႀကိဳက္ဆံုးပါပဲ။ သရုပ္ပါလြန္းလို႔။

ေဝေလး said...

မေရာက္တာၾကာလို႕ သတိတရလာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္ ဒီလိုအေရးအသား....

ကိုလူေထြး said...

ငါးေထာင္က်ပ္တန္ေလး က်ေနာ္လဲ ေရးေပးပါဦး ကိုရင္ေနာ္ေရ...

းဝ)