(ခင္ေလးငယ္)
Friday, June 18, 2010
လမ္း....
ညဥ့္နက္နက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္လမ္း...!!! သူ႕ခႏၶာေပၚမွာ မိုးစက္ေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ မည္းနက္ေျပာင္လက္လို႔...။ လမ္းေဘးဓါတ္တိုင္ရဲ႕ ခပ္မွိန္မွိန္မီးလံုးေရာင္ေတာင္ လင္းလြန္းေနသေယာင္ သူ႔အေပၚ ဝဲျဖာက်ေနတယ္...။ ကိုယ္ေငးေနမိခဲ့တာ နာ႐ီလက္တံေတြေတာင္ အေတာ္လြင့္သြားေနၿပီ...။ မထင္မွတ္ပဲ လူးလြန္႔ထလာတဲ့ လမ္းဟာ စို႐ႊဲမည္းနက္ေနတဲ့ သူ႔ဆံႏႊယ္႐ွည္ေတြကို ခပ္သဲ့သဲ့ လႈပ္ခါလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္... “ဟိုင္း...” တဲ့။ ျဖတ္ကနဲ အသက္႐ႈေတြ ခဏရပ္သြားခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုစကားတစ္ခြန္း သူေျပာတယ္..။ “မင္း လမ္းေတြကို သေဘာက်လား...!!”
ျပာႏွမ္းႏွမ္းႏိုင္ေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ထြက္က်လာတဲ့ အသံတစ္စဟာ တိုးေဖ်ာ့ ကြဲအက္လြန္းေနေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အသက္႐ႈသံေတြ တဟုန္ထိုး ျမန္လာျပန္တယ္...။ နာက်င္က်င္ အရသာ တစ္မ်ိဳးက ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုယ့္ရင္တံခါးဝကို ေဆာင့္ၿပီးလာအကပ္မွာ ကိုယ္ဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လို႔ ေဝဝါးဝါးအၿပံဳးတစ္စကို ႏႈတ္ခမ္းမွာတပ္လိုက္ မိတယ္ထင္တယ္..။ အဲ့ဒီစကၠန္႔ေလး အတြင္းမွာပဲ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္တဲ့ ကိုယ္ရယ္... စကားေျပာတဲ့ လမ္းရယ္.. မိတ္ေဆြ စျဖစ္သြားခဲ့တာျဖစ္မယ္..။
တစံုတရာကို နာက်ည္းေနတဲ့ လမ္းဟာ သူ႔ေၾကကြဲမႈေတြကို ညည္းတြားရင္း စကားလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ တဟုန္ထိုး ေဖာက္ခြဲ ထုတ္ပစ္လိုပံုရတယ္.. လမ္းဟာ စကားေျပာဖို႔ အေဖာ္ ေစာင့္ေနခဲ့သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္..။ ေပါက္ကြဲထြက္လာမဲ့ သူ႔စကားကို နားေထာင္ေပးဖို႔ တစံုတေယာက္ကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ထိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ ပံုလည္းေပၚတယ္..။ လမ္းဟာ ခပ္စင္းစင္း ဝပ္တြားေနတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ေယာက္ယက္ခပ္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ ေပေတေနခဲ့သူလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါလိမ့္မယ္..။ လမ္းဟာ လမ္းနဲ႔ မတူေအာင္ မာနေတြလည္း ႐ွိေနျပန္တယ္..။
လမ္းဟာ မဲ့ၿပံဳးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ၿပံဳးျပႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ထက္ အမ်ားႀကီးသာေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့.. လမ္းဟာ သိပ္ကို ၾကင္နာတတ္လြန္းတဲ့ မာသာထရီဆာလို အမူအက်င့္႐ွိသူလည္း ျဖစ္မယ္..။ လမ္းဟာ အားငယ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ ျဖဴစင္လြန္းတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုလည္း ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ ပညာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင့္က်က္လြန္းေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီး တစ္ဦးလိုလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္..။ လမ္းဟာ က်က္သေရ ရွိရွိ အိေႁႏၵရလြန္းတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွ အမ်ိဳးသမီးလိုလည္း ျဖစ္တယ္..။ တာဝန္ကို သိတတ္လြန္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလည္း ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ ေကာက္က်စ္မႈကင္းတယ္.. လမ္းဟာ မတရားမႈကို မုန္းတီးသလို.. ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေတာင့္တျမတ္ႏိုးသူျဖစ္တယ္..။ အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ လမ္းဟာ လမ္းျဖစ္ၿပီး လူသားတခ်ိဳ႕ထက္ လူသားဆန္ေနပါတယ္...။
စကားေတြေျပာေနတဲ့ လမ္း႐ဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ တခါတခါ တျဖတ္ျဖတ္ လက္ေနတယ္.... တခါတခါ ညိႇဳးငယ္လြန္းစြာနဲ႔ မ်က္လႊာကို ပါးပါးေလး ခ်တတ္ျပန္တယ္..။ လမ္းဟာ ေသြးကိုမုန္းတီး ဆက္ဆုတ္သူျဖစ္တယ္..။ ယမ္းနံ႔ေတြကို ခါးသီးလြန္းသူျဖစ္တယ္... စစ္ကိုမုန္းတယ္.. စစ္ဖိနပ္ေတြ႐ဲ႕ တက္ႂကြတဲ့ ခ်ီသံေတြကို ေအာ့ႏွလံုးနာသူျဖစ္တယ္..။ ညႇပ္ဖိနပ္ျပတ္ေလး တစ္ဖက္ကို သူ႔ရင္ခြင္မွာ အလွဆင္ထားခ်င္ သူလည္း ျဖစ္တယ္..။ တိုးၾကပ္ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားေတြကို ခ်စ္ၿပီး... ဖေနာင့္ပါးေနတဲ့ ညႇပ္ဖိနပ္ေလးေတြဆီက ရတတ္တဲ့ ဖိနပ္သံကို သီခ်င္းစပ္ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ တေဝါေဝါနဲ႔ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းျဖတ္သြားတတ္တဲ့ မွန္လံုကားေတြကို ႐ြံ႐ွာသူျဖစ္တယ္..။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ ေလ်ာ့႐ြဲ႐ြဲ ထီးကိုေစာင္းၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ လူေတြဆီက ဖိတ္စင္က်လာတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြကို တန္ဖိုးထားသူျဖစ္တယ္..။
လမ္းဟာ စုတ္တသတ္သတ္ ညည္းတြားရင္း ေခါင္းကိုအတြင္တြင္ ရမ္းခါတတ္တယ္... လမ္းဟာ သူ႔စိတ္လြတ္သြားခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမဲ့သူလို ခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ “ေတာက္..” ေခါက္တတ္ျပန္ေသးတယ္...။ လမ္းဟာ အတၱႀကီးၿပီး ေမာဟတရားေတြ ထန္လြန္းေနတဲ့ လူေတြကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈံ႕ခ်တယ္...။ ဖိနပ္မပါတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ဆာေလာင္စြာ ငိုေကၽြးေနမႈကို ကဗ်ာစပ္သူ ကဗ်ာဆရာလည္းျဖစ္တယ္..။ တစ္ေထာင့္တစ္ညထက္ ပိုဆန္းက်ယ္တဲ့ သ႐ုပ္မွန္ပံုျပင္ေတြကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေယာင္လာေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ အင္မတန္ ပံုေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္တယ္..။ လူေတြ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ စီးကရက္ေဆးလိပ္ထက္ ဖက္ၾကမ္းတို တစ္လိပ္ကို ခံုမင္စြာေကာက္ယူရင္းနဲ႔ စာေရးခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္တယ္..။
လမ္းမွာ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ႐ွိေနတယ္.. လမ္းဟာ တခါတခါ အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာ မႈန္ဝါးဝါးႏိုင္သြားသလို တခါတခါေတာ့ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ အလံတစ္လက္လို ဝံ့ဝံ့ၾကြားၾကြား ခန္႔ျငားလြန္းလာတယ္..။ လမ္းဟာ မလိုအပ္တဲ့ ေဘာင္ေတြကို ေအာ္ဂလီဆန္ေနတယ္.. ဘယ္သူမွ မလိုက္နာခ်င္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြကို အရက္ျဖဴနဲ႔ျမည္းၿပီး လက္ထိုးအန္္ခ်င္တဲ့ ခပ္႐ြတ္႐ြတ္ေကာင္ လည္းျဖစ္တယ္..။ သူရဲေကာင္းတို႔႐ဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြကို နတ္ဆရာတစ္ေယာက္လို အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ေလးစားမႈေတြနဲ႔ တပည့္ခံခ်င္သူျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ အတိတ္အိပ္မက္ေတြ ျပန္မက္မက္ေနရတာကို တေစၧတစ္ေကာင္ ျမင္ရတာထက္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သူျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ သူမတက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လြမ္းေနသူျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ႐ွိရာကို အေျပးသြားခ်င္သူ လူငယ္ေလး ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြေအာက္က ခုန္တန္း႐ွည္ေပၚမွာ မခို႔တ႐ို႕ ထိုင္ရင္း ခ်စ္သူ႔ေဘးမွာ ခၽြဲႏြဲ႔ေနခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္တယ္..။
သူ႕စကားေတြကို မွင္တက္ေငးေမာေနရင္း ဘာမွျပန္မေျပာတဲ့ ကိုယ့္ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္သူ ျဖစ္တယ္..။ ေခါင္းကို အတြင္တြင္ငံု႔ထားရင္း မ်က္ရည္ခိုးသုတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို သနားေနပံုလည္းရတယ္..။ လမ္းဟာ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္သလို ကိုယ့္အေတြးေတြကို သိသိသာသာ ဝင္ဖတ္ခ်င္သူျဖစ္တယ္..။ မိုးေရေတြေအာက္မွာ ေခါင္းမာမာနဲ႔ သူ႕အနားမွာ ရွိေနေပးျခင္းကို အားနာေနပံုရတယ္..။ လမ္းဟာ သူ႔ရင္အစံုက ကြဲ႐ွလြင့္စင္လာတဲ့ အက်ိဳးအပဲ့ေတြကို သိမ္းထားေပးမွာ သိေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ စကားဆိုတတ္ေသးတယ္..။ ကိုယ့္ႏႈတ္က ထြက္က်လာမဲ့ စကားတစ္ခြန္းခြန္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရတယ္..။ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျခင္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္ခ်င္ပံုရတယ္..။ လမ္းဟာ ကိုယ့္ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကေန ႐ႈ႕ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေလ့လာသူလည္း ျဖစ္တယ္..။
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့လိုက္ရင္း သူ႕မ်က္လံုးေတြထဲကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လို႔ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလိုက္တယ္..။ ဒါဟာ ကိုယ္ လမ္းကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းပဲ ဆိုတာ သူသိသြားၿပီ...။ လမ္းက လက္တစ္ဖက္ကမ္းရင္း ကိုယ့္ကိုၿပံဳးအျပမွာ ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကို သူျမင္သြားၿပီ..။ လမ္းဟာ ပထမ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္တယ္.. အဲ့ဒီေနာက္ ေခါင္းကို ေလးတြဲ႕တြဲ႕ခါရင္း ေနာက္ဆံုး စကားအရွည္ႀကီးတစ္ခြန္းကို သူေျပာတယ္..
“မင္းဟာ စကားမေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ငါသိသြားၿပီ... ငါ့အန္ဖတ္ေတြကို မင္းသယ္မသြားပါနဲ႔... ငါ့ပံုျပင္ေတြကို မင္းရင္ထဲက ထုတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပဲထားခဲ့ပါ.. မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့.. မင္းေလွ်ာက္မဲ့ လမ္းေတြ လွပၿပီး ဒဏ္ရာေတြ နည္းပါေစကြာ.. ကဲ.. မင္းသြားေတာ့” ... တဲ့...။ ေျပာေျပာဆိုဆို လမ္းဟာ ၿငိမ္သက္သြားတယ္... လမ္းဟာ လမ္းျဖစ္သြားတယ္...။
ဘယ္လို ခံစားမႈမ်ိဳးမွန္း မသိပဲ ကိုယ့္ရင္ေတြ တစ္ဆို႔ဝမ္းနည္းလာၿပီ...။ စူးၿပီး ေအာင့္တက္လာတဲ့ရင္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုယ္ဖိလိုက္ရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မိုးေတြ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတဲ့ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္တယ္..။ ကိုယ္ဟာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ခပ္ဖြဖြ စႂကြလိုက္တယ္..။ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ဖို႔အားယူရင္း ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဆီက သူမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း လြတ္ထြက္က်သြားတယ္..။
“ငါကိုယ္တိုင္လည္း လူမွမဟုတ္တာ... အရာအားလံုး နာက်င္ေၾကကြဲမႈအားလံုးဟာ မင္းနဲ႔ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားဖူးတဲ့ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လမ္းတစ္လမ္းမို႔ပါပဲ... ငါမင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပါခဲ့တယ္ လမ္းေရ....”
ညဥ့္နက္နက္ တစ္ညမွာ မိုးေရေတြေအာက္က လမ္းတစ္လမ္းဟာ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းစြာ လဲေလ်ာင္းလို႔ေနပါတယ္...။
(ခင္ေလးငယ္)
Labels:
စကားလံုးမ်ား (ခင္ေလးငယ္)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
23 comments:
Heart Touching လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္တဲ႔ အက္ေဆးေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ညင္ညင္သာသာေလးနဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ဆြဲေခၚသြားႏိုင္တဲ႔ အေရးအသားက မခင္ေလးငယ္ ပီသပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ စာေကာင္းေတြကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
i love the twist in the ending which reveal that the man himself is a road. the persona the road features is really interesting, like sassy, girl aspects. so nice! love the writing. love the way u interpret ur imaginations into words.
a yan god tat essay lay par ma ma yae nya lay ka tot a lo write naing tar ko arr kya tae ...... a yan lae` yae chin tae tar pin mat ma yae tat buu.....carry on ma ma arr pae nae mae naw!!!
လမ္းဟာ..ခရီးေတြထမ္းပိုးလာသူကို ပန္းတိုင္အထိပို႔ေပးမယ့္ အနင္းခံတံတားတစ္စင္းလည္းျဖစ္တယ္..
လမ္းဟာ..သည္းခံႏိုင္ျခင္းကို အစြမ္းကိုထြန္းလင္းျပထားတဲ့ အသံတိတ္ ဆူညံမႈတစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္..
( အဲဒီ့လမ္း အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ..။)
ညီမ ခင္ေလးးးးးး
လက္ရာေတြထဲက အႀကိဳက္ဆံုးတစ္ပုဒ္ပဲ...
မိုက္တယ္ကြာ :)
အရမ္းကို ခံစားလို႔ေကာင္းတဲ့ အတ္ေဆးေလးပါ တီငယ္... စာမဖတ္ျဖစ္တာၾကာသြားျပီ... း))... ေနေကာင္းက်န္းမာပါစ...
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
လမ္းဟာ အေျခခံ လူတန္းစားေတြ ေရွ႕က မားမားရပ္တည္မဲ့ လမ္းျဖစ္တယ္
တခါတခါ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လမ္း ျဖစ္လိုက္
တခါတခါ လမ္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လူ ျဖစ္လုိက္
အက္ေဆးေလးက ေကာင္းလိုက္တာ တီငယ္.....။ အရမ္းႀကိဳက္တယ္.. .....။
Toe Toe lay
တခါတေလ လူအၿဖစ္နဲ ့အဲ့ဒီ့လမ္းေပၚမွာ စိတ္ကူးတဲ့ရာ
မနားတမ္းသြားခ်င္တယ္ ....တခါတေလက်ၿပန္ေတာ့လဲ
လမ္းအၿဖစ္နဲ ့ခပ္ပ်င္းပ်င္းလွဲေလ်ာင္းေနခ်င္တယ္ ...
မေရ...ဘာပဲေၿပာေၿပာ လမ္း အၿဖစ္နဲ ့ပဲ ၿဖစ္ လူအၿဖစ္ နဲ ့ပဲ ၿဖစ္ နွုတ္ဆက္ပါတယ္ “ Hello ” ပါေနာ္ ... း)
မမခင္ေလးရဲ႔အေရးအသားကိုဖတ္ရင္းေမ်ာ၀င္သြား
လိုက္တာေလ...။ လမ္း.... လမ္း..လမ္း...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစမမခင္ေလး..
ခင္တဲ့
ညီမသဒါ
မခင္ေရ လမ္းဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလးမ်ာ အေတြးေတြ အမ်ားၾကီးေပးလုိက္သလုိပါပဲ... အက္ေဆးေကာင္းေလးဖတ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္ဗ်ာ...
လမ္းကိုယ္တုိင္မွာေရာ... ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ဒြိဟျဖစ္ျခင္း၊ မွားျခင္း၊ မွန္ျခင္းေတြကို ေ၀ခြဲႏုိင္သလား... တခါတေလ လမ္းတစ္ခုရဲ့ အမွားအမွန္ဆုိတာကို ဘယ္လုိအခ်ိန္ေတြမွ သိခြင့္ရတာလဲ... လမ္းကိုယ္တုိင္ေရာ သူ႔ရဲ့အဆံုးဟာ သုခလား ဒုကၡလား ဆိုတာ... ေ၀ခြဲေပးႏုိင္လား... ဒါေပမယ့္ လမ္းဆိုတာ အဲလုိေ၀ခြဲေပးဖုိ႔ တာ၀န္မရွိဘူးလုိ႔ ခံယူထားသလား... လမ္း..
လမ္း... မဂၢဆိုတဲ့ လမ္းဟာ သူ႔အတုိင္းလွေနတာပဲေနာ္...
ခင္ေလးေရ .. ေရြးခ်ယ္ခံလမ္းေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ခက္ခဲေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ .......
ခ်စ္တဲ့
မမ
“ငါကိုယ္တိုင္လည္း လူမွမဟုတ္တာ... အရာအားလံုး နာက်င္ေၾကကြဲမႈအားလံုးဟာ မင္းနဲ႔ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားဖူးတဲ့ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လမ္းတစ္လမ္းမို႔ပါပဲ... ငါမင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပါခဲ့တယ္ လမ္းေရ....” It touched my heart so hard.
မခင္ေလး .. ေကာင္းလိုက္တာ ..
စာဖတ္သူက လမ္းေလးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေလွ်ာက္မိေနေရာ ..
အမ....
လမ္းက ေမတၱာသုတ္ပြားမ်ားသံေတြကို ၾကည္ညိုေသးတယ္ေနာ္ဳ။။
ရင္ထဲမွာနင့္ေနေအာင္ က်န္ခဲ့တဲ့ အက္ေဆး၁ပုဒ္မို႔
ခ်စ္လြန္းစြာေလးစားလွ်က္
ညီမ
Cho
စာေလး အရမ္းလွတယ္ မမရယ္။ လမ္းက လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ လမ္းကို မမုန္းေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္။
မယ့္ရဲ႕လမ္းေတြကေတာ့ မယ္႔ကို မုန္းတီးနာက်ည္းေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
အမ..
အရမ္းေကာင္းပါတယ္...
ခင္ေလးေ၇ ႕ ႕
အ၇မ္းေကာင္းတဲ့စာစုေလးကုိ ဖတ္သြားပါတယ္ေနာ္။
“ငါကိုယ္တိုင္လည္း လူမွမဟုတ္တာ... အရာအားလံုး နာက်င္ေၾကကြဲမႈအားလံုးဟာ မင္းနဲ႔ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားဖူးတဲ့ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လမ္းတစ္လမ္းမို႔ပါပဲ... ငါမင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပါခဲ့တယ္ လမ္းေရ....”
that line blew me away .
there r only two ways to live our life. 1 is as though nothing is a miracle. the other is as though everything is a miracle.
လမ္းဟာ သူ႕အေပၚကို ဘယ္သူေတြပဲ နင္းနင္း မျငဴစူခဲ့ဘူးေနာ္...
ေကာင္းလိုက္တဲ႕အေရးနဲ႕အေတြးေလး
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လမ္းကေလးျဖစ္သြားသလိုပါဘဲ
ျိငိမ္႕ျငိမ္႕ကေလးနဲ႕ ေအးေအးေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္...
ဆြဲေဆာင္မႈအျပည္႕နဲ႕ေပါ႕....
တစ္ပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ ရသအျပည္႕ေပးႏိုင္တဲ႕ ခ်စ္ေသာ မခင္ေလးရဲ႕ လက္ရာေကာင္းေလးေနာ္...
အားေပးလွ်က္
ခ်စ္တဲ႕
ေခ်ာ
ေကာင္းလိုက္တဲ့ အက္ေဆးေလးတစ္ပုဒ္.. အဆင့္အတန္းအရမ္းျမင့္ျပီး ဖတ္ရတာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးနဲ့ အရမ္းအရသာရွိလိုက္တာ..
ဒီစာကိုဖတ္ရင္း က်ေနာ္ဖတ္ဘူးတဲ့ တရုတ္ျပည္က "ယင္အန္းစာေပ အနုပညာမိန့္ခြန္း" (ဘယ္သူေရးတယ္ဆိုတာမသိေတာ့) လို့အမည္ရတဲ့ အလြန္ေကာင္းတဲ့ စာတမ္းေလးကို သတိရမိတယ္..။
ယင္အန္းစာေပ အနုပညာမိန့္ခြန္းမွာ ျပန့္ႏွ့ံျခင္းနဲ့ ျမွင့္တင္ျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ့ အဆင့္ျမင့္ေသာ ျပည္သူစာေပမ်ား လူထုႀကားထဲတြင္ျပန့္ႏွ့ံေအာင္လုပ္နိုင္ဘို့ဆိုတဲ့ အလြန္တန္ဘိုးရွိတဲ့ အေႀကာင္းေလး (public policy) ကို ေဆြးေႏြးေရးသားထားတယ္.. အဲဒီစာတမ္းေလးကို သတိရမႈနဲ့အတူ မခင္ေလးငယ္ရဲ့ ဒီအက္ေဆးေလးကို အနစ္သာရ၊ အရည္အေသြး၊ အဆင့္အတန္းနဲ့ တန္ဘိုးကိုလည္းမေျပာင္းပဲ လူထုအသီးသီးႀကားထည္းလည္း ျပန့္ႏွ့ံသြားေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရပါ့မလည္းလို့ .... စဥ္းစားေတြးေတာမိတယ္.. စဥ္းစားမိတာကိုေျပာျပတာပါ။
က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ "လမ္း.." ဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလးေႀကာင့္ ဒီတေန့ ဘ၀ဟာ ပို အဓိပါယ္ရွိသြား ခ်ိဳျမိန္သြားတယ္.။
Post a Comment