Friday, July 23, 2010

အျဖဴေရာင္အတိတ္

ေတြးမိလိုက္တဲ့ အေတြးေတြဟာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ စိတ္တို႔ရဲ႕ နိမ့္ျမင့္တက္က် သံစဥ္ေတြနဲ႔ စကၠန္႔တိုင္းဟာ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္မယ္ထင္႐ဲ႕...။ အခုလို အ႐ြယ္မွာ ခ်တတ္တဲ့ ညစ္က်ယ္က်ယ္ သက္ျပင္းေတြဟာလည္း အေရာင္းမိႈင္းမိႈင္း  ကာလာေတြလို ပုတ္အက္ေနတဲ့ သံစဥ္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွာမ်ားလား..!! ေလးတိေလးပင္နဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေနရမႈမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ေမာပမ္းစျပဳလာခဲ့ၿပီ..။

သစ္လြင္ေတာက္ပ ႏူးညံ့လတ္ဆတ္တဲ့ ငယ္ဘဝ ပံုရိပ္ေတြကို အိပ္မက္ဖို႔ တမ္းတရင္း ပူေလာင္လြန္းတဲ့ အေရာင္စံု အိပ္မက္ဆိုးေတြသာ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာေပါ့..။ စံပယ္နံ႔ေတြ ထံုအီေနတဲ့ အိပ္မက္ျဖဴျဖဴေတြကို မက္ဖူးခဲ့တာ ကၽြန္မပဲလားဆိုတာကို ခပ္ခါးခါး အိပ္မက္အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔ တေရးႏိုးအထမွာ ကိုယ္တိုင္ သံသယေတြ ျဖစ္ရျပန္ပါေရာ..။

ေမေမလိမ္းေပးလိုက္တဲ့ ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚက ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးနဲ႔ ညာပုခံုး ေသးေသးေလးေပၚမွာ အေမြးဖြားဖြားေရာင္စံု လြယ္အိပ္ကေလးကို က်က်နနလြယ္.. ေကာ္လံမွာ ဇာပါးပါးေလးထပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေက်ာင္းအက်ႌ.. ဒူးေခါင္းေပၚမွာ ကားကားေလး ဝဲက်ေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ေက်ာင္းစကပ္ေလးရယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသြားခဲ႔သူ ကၽြန္မ...။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ ပါးေပၚက ပါးကြက္ေလးကို အိမ္အေရာက္ မပ်က္ေအာင္ ျပန္သယ္သြားခဲ့ဖူးသူ.. ၿငိမ္သက္ေအးေဆးလြန္းသူ ကၽြန္မ.. အေဒၚေတြ အကိုေတြ အမေတြၾကားမွာ တစ္ေန႔တာ ေက်ာင္းအေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဆံပင္တခါခါ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႔ ျပန္ေျပာရင္း ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသူ ကၽြန္မ.. အဲ့ဒီကၽြန္မကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လြမ္းဆြတ္ေနျခင္းမွာ တခ်က္ခ်က္နဲ႔  တီးတိုးျမည္တြန္ေနတဲ့ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ တိုင္ကပ္နာရီအိုႀကီးတစ္လံုးက သနားတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို လွမ္းလို႔ငုံ႔ၾကည့္ေနေတာ့ သူ႔ကိုေတာင္  အားနာမႈေတြနဲ႔ ျပန္သနားမိရျပန္ပါေရာလား..။

အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္းေတြက ညစ္ေပေနတဲ့ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ တစ္ဝိုက္မွာ မသိမသာ ျဖတ္ေျပးသြားလိုက္ ညိႇဳးႏြမ္းေမာပမ္းၿပီး ေတာက္ပမႈမဲ့ေနတဲ့ မ်က္ဆန္မြဲမြဲေတြထဲ အတင္းအဓမၼ တိုးဝင္ေရာက္လာလိုက္နဲ႔... သူတို႔ရယ္သံ အက္အက္ေတြမွာ “ဘဝ...” “ဘဝ...” လို႔ ကလိတိတိ ေလွာင္ေျပာင္ေနသလို..။ ေမေမ... ေဖေဖ...ေရ...  ဒူးမေထာက္ အ႐ံွဳးမေပးပါပဲ ၫြတ္ၫြတ္ က်လာခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ဒူးေခါင္းေတြကို မုန္းလိုက္တာ..။ 

ေဟာ... သႀကၤန္တဲ့လား...!! အခုေတာ့လည္း ကၽြန္မနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ စကားလံုးေလး တစ္လံုးလို ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာေနခဲ့ၿပီလည္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိႏိုင္ေတာ့..။ အဲ့ဒီစကားလံုးေလးက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္းႏွီးစြာ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးပါလိမ့္ ဆိုတာမ်ိဳးကိုေတာင္ ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္လို႔ေနၿပီပဲ...။ ရင့္က်က္လာတဲ့ အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္ လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ကိုယ္႐ွိေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ က်င္လည္ေနရတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ... ။

မညာတမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ေတြးမိလာတိုင္း လိႈက္ကနဲ ဝမ္းနည္းတက္လာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ တမ္းတမ္းတတႀကီးကို လြမ္းဆြတ္မိေနတာ အမွန္...။ သႀကၤန္အတုေတြၾကားမွာ မေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြကေကာ ဘယ္ေလာက္အထိ စစ္ေနျပန္ေသးလို႔လဲဆိုတာ မေဝခြဲတတ္ျပန္..။ တစ္ခါတစ္ရံေတြမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္အတုေတြနဲ႔ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႔ညေတြ ရွိေနခဲ့မွာပါပဲ...။ အၿပံဳးအတုေတြကို ၿပံဳးတတ္ခဲ့တာလည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္း မာယာ သင္ခန္းစာ အဆင့္ဆင့္ကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းလို႔ လက္ခံလိုက္ရ ေလမလား..!!

အျပစ္ကင္းစင္လြန္းတဲ့ အၿပံဳးအရယ္စစ္စစ္ေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္ သႀကၤန္ေတြ ဘယ္မွာမ်ားလဲကြယ္..!! ေဖေဖကိုယ္တိုင္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ လိုက္ေမာင္းေပးခဲ့တဲ့ ဂ်စ္ကား အျဖဴေလးတစ္စင္းေပၚက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာသံေတြရယ္... အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး တစ္စံုနဲ႔ ႏူးညံ့သန္႔စင္ ဝါဝင္းေနတဲ့ ပိေတာက္ခက္ေလးကို ဖြဖြေလး ထိနမ္းဖူးတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေကာ ဘယ္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီလဲ..!!

ၾကည္စင္ေနတဲ့ မ်က္လံုး႐ႊန္းလဲ့လဲ့ေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးက သူ႔ေဖေဖ ယူလာေပးတဲ့ ပိေတာက္ခက္ေလးရဲ႕ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ပိေတာက္နံ႔ေတြကို အားပါးတရ ႐ွဳ႐ိွဳက္ဖူးခဲ့ေသးသတဲ့ေလ..။ သႀကၤန္ေရေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲဆိုေနတဲ့ ဆံႏႊယ္ေတြကို လည္တိုင္ေလးေမာ့ရင္း ေနျခည္ႏုေတြေအာက္မွာ ေရစက္ေလးေတြ တဖြားဖြား ျဖာဆင္းက်သြားေအာင္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းစြာနဲ႔ ေခါင္းေလးကို လႈပ္ရမ္းကာ ခါခဲ့ဖူးတာလည္း အဲ့ဒီေကာင္မေလးပါတဲ့...။

ဒါဆိုရင္... ေရာင္စံု မီးပံုးေလးေတြ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လက္ေနတဲ့ သတင္းကၽြတ္ ညေလးေတြကေရာ..!! အိပ္မက္ခဲ့တာလား ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ႀကံဳစားခဲ့ရတာလားကြယ္..။ ေဗ်ာက္အိုးသံေလးေတြ ဆူညံေနတဲ့ လမ္းမေတြေပၚက ေဝ့တက္လာတဲ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ယမ္းနံ႔ေလးေတြကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ရဖူးခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္..။ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ျမဴးရင္း....

“ေမေမေရ... သမီး ေလယာဥ္ပ်ံ ေတာင္ပံကို ကိုကိုႀကီး သူ႔ကားနဲ႔ ဝင္တိုက္လို႔ မီးေလာင္သြားၿပီ” 
အသံေသးေသးေလးနဲ႔ တိုင္တမ္းရင္း တအိအိငိုခဲ့မိတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကၽြန္မ..။

“ဟာ... ေမေမ့သမီး ကၽြန္ေတာ့္ကားကို လာဖ်က္ေနတယ္ လုပ္ပါဦးေမေမ..”  
 က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးရင္း... စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ့ ကိုကိုႀကီး အသံ..။

“သားႀကီးနဲ႔ သမီးႀကီးေရ... ညီမေလးရဲ႕ ကားေလးကို လဲမသြားေအာင္ ေဖးေဖးမမ ကူတြန္းေပးမွေပါ့ကြယ္...”
 ညီမေလးကို ကူညီငဲ့ညႇာဖို႔ သတိေပးသံနဲ႔ ေမေမ..။

“အဟိ.. ဟိ”
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ေငးရင္း ခပ္တိုးတိုး ရယ္ေမာေနခဲ့သူ ေအးေဆးလြန္းတဲ့ မမ..။

“ကဲ.. သားတို႔ သမီးတို႔ေရ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေတာင္ က်န္ေသးတယ္.. ဒီည ပ်က္သြားရင္လည္း  မနက္ျဖန္ေန႔လည္က် ေဖေဖျပန္ဝယ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေနာ္..”
ေမေမ့ကို တိုင္ေတာ ေအာ္ဟစ္သံေတြေၾကာင့္ ေအးရာေအးေၾကာင္း ဝင္နားခ်ေျဖသိမ့္ရင္း  ၿပံဳးေနတဲ့ ေဖေဖ..။

အိပ္မက္...!! ႏိုးးး  ကၽြန္မ႐ဲ႕ သိပ္ကိုခ်ိဳျမလြန္းတဲ့ တကယ့္ အတိတ္ေတြေပါ့..။ ဒါေတြ.... ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြ အားလံုးဟာ......။

ခုေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို တကိုယ္စာ ေျမတြင္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ေခြေနတတ္ၿပီလား..!! ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္လာခ်ိန္မွာ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းမ်ိဳးနဲ႔ သားေကာင္ကို ခုန္အုပ္တတ္သူလား..!! ယုန္ျဖဴေလး တစ္ေကာင္လို ႏူးညံ့ျဖဴစင္ေယာင္ ေဆာင္တတ္သူလား..!! စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ေျခကိုခ် လက္ကိုလႈပ္ ေခါင္းေတြ ညိတ္တတ္ေနသူလား..!! မာယာမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးကို မာယာေတြနဲ႔ ျပန္ၿပံဳးျပတတ္သူ မိန္းမလား...!! လေကြးေကြးကို ေမာ့ၾကည့္ေငးေမာရင္း လျပည့္လိုညမ်ိဳးမွာ တိတ္တဆိတ္ အခန္းေအာင္း တတ္ေနသူလား..!! ဝွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ခပ္သာသာဖိလို႔ ၿပိဳင္ဖက္တစ္ေယာက္ေယာက္႐ဲ႕ ႐ိႈးဆိုတဲ့ စိန္ေခၚသံကို နားစြင့္ေနခ်င္သူလား..!!

အိုကြယ္.. လွလိုက္တဲ့ေန႔.. လွလိုက္တဲ့ ညရယ္လို႔ ယစ္မူးမႈ အတုေတြကို ကၽြန္မ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ မေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္..။ တန္ဖိုးႀကီး ပြဲတက္ဂါဝန္တစ္ထည္က  ကၽြန္မ႐ဲ႕ အျဖဴေရာင္ ေက်ာင္းအက်ႌေလးေလာက္ မက္ေမာစရာ ေကာင္းလို႔လား။ ေဟာ.. ၾကည့္ တလက္လက္ထေနတဲ့ ဇြန္း ခက္ရင္းေတြကိုင္ၿပီး ဓါးပါးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြလွီးျဖတ္ စားေသာက္ရတဲ့ ဟင္းပြဲေတြကို ေမေမ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႔ ယွဥ္စရာလား။ လင္းထိန္ေတာက္ပလြန္းတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ေမာ့ၾကည့္ခံစားဖို႔ ကၽြန္မမွာ ရင္ခုန္ခ်ိန္မရွိဘူး..။ ကၽြန္မ ရပ္႐ြာက ဖြားဖြားအိမ္အိုေဟာင္းေလးကို တမ္းတရဦးမယ္..။ 

ေႂကြကြဲစရာ အဲ့ဒီ အိမ္အိုေဟာင္းေလးထဲမွာ ဖြားဖြားမရွိေတာ့ဘူး..။ ဖြားဖြားအရိပ္ေငြ႕ေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ႀကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္ေနတဲ့ ဖိုးဖိုး႐ွိေနတယ္..။ အိမ္ေဘးက အသက္ေတြႀကီးလာတဲ့ ပိေတာက္ပင္အိုႀကီးရွိတယ္..။ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သံေခ်းေတြ အထပ္ထပ္တက္ေနတဲ့ ဒန္းေလးရွိတယ္..။ ေဖေဖလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး..။ ဖုန္တက္ေနတဲ႔ ေဖေဖ့ဂစ္တာေလး ေဖေဖ့ကို လြမ္းေနတယ္..။ ေမေမကလည္း ကၽြန္မနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ..။ ေမေမ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ၾကားႏိုင္တာ ေလလိႈင္းေတြက တဆင့္ပါ..။ ကိုကိုႀကီးလည္း သူ႔ကိုယ္ပိုင္ မိသားစုအေရးေတြနဲ႔..။ မမ လည္း သမီးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လို႔..။ ညီမေလးလည္း သူ႔သမီးနဲ႔ သားအတြက္ ရင့္က်က္စြာ ႐ွင္သန္လို႔..။ မိခင္နဲ႔မျခား ကၽြန္မကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တဲ့ အေဒၚေတြလည္း ႐ွင္သန္မႈ ကိုယ္စီအတြက္ ႐ုန္းကန္လို႔...။

အလြမ္းေတြ အလိမ့္လိမ့္နဲ႔ ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြကို မိတ္ကပ္ မဖို႔ခ်င္ဘူး..။ အဲ့လို အခ်ိန္ေပးမဲ့အစား မ်က္လံုးေလးမွိတ္ထားရင္း ေဖေဖ့ဂစ္တာသံကို ကၽြန္မနားေထာင္ရဦးမယ္..။ လူေတြစည္ကားလြန္းတဲ့ ကမၻာ့နံမည္ႀကီး ေနရာေတြကို ကၽြန္မလမ္းမေလွ်ာက္ဘူး..။ ဝရမ္တာေလးမွာ တိတ္တဆိတ္ရပ္လို႔ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေလထဲက ပိေတာက္နံ႔ေတြ ႐ႈ႐ိႈက္ရဦးမယ္..။ ဂ်ိဳလီ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအတြက္ ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ျပေနတဲ့ ဖန္သားျပင္ကို ငဲ့ၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မ မလိုအပ္ဘူး..။ ေမေမ့ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေတြကို ကၽြန္မ အိပ္မက္ရဦးမယ္..။ ပလူပ်ံေနတဲ့ က်ည္ဆန္ရထားေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မနားလည္ဖို႔ မလိုဘူး..။ ေဖေဖေမာင္းပို႔တတ္တဲ့ ကားအစုတ္ေလးကို ကၽြန္မရင္ဘတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး ဖုန္သုတ္ရဦးမယ္..။ 

အို..... သြားပါ သြားၾကစမ္းပါ...။  ကၽြန္မကို မသနားၾကပါနဲ႔။  အဲ့ဒီအၾကည့္ေတြကို ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဘူး.. မုန္းတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီဟာ တိုလြန္းေနတာ မွန္တာေပါ့..။ ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္ေတြ မလံုေလာက္ဘူး..။ အခ်ိန္ေတြကလြဲရင္ ကၽြန္မဘာကိုမွ တကယ္ မလိုအပ္ပါဘူး..။ ကၽြန္မငယ္ဘဝ႐ဲ႕ အျဖဴစင္ဆံုးအခ်ိန္က လွပလြန္းတဲ့ ပံုျပင္ေဟာင္းေတြကို မ႐ိုးႏိုင္စြာ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ တစ္႐ြက္ၿပီးတစ္႐ြက္ လွန္လို႔ ကၽြန္မဖတ္ရဦးမွာမို႔ပါ..။ 
ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ...။ 

အျဖဴေရာင္ အတိတ္ကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ကၽြန္မက အခုေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ...။

(ခင္ေလးငယ္)

16 comments:

Anonymous said...

မေရ..

Morning ပါေနာ္ း)
ၿမန္လြန္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြရယ္ ၊ အခ်ိန္ေတြကပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြရယ္ ၿဖဴစင္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ နုပ်ိဳခ်င္းေတြရယ္ အရာအားလံုးပာာ ၿပန္ေၿပာင္းမရေတာ့သလို ၊ တစ္ေယာက္ထဲလာခဲ့တဲ့ ဒီခရီးကို ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ တစ္ေယာက္ထဲပဲ က်န္ခဲ့မွာပါပဲ ၊ ရိွေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၿဖစ္တည္ရာ အေကာင္းဆံုးေတြအၿဖစ္နဲ ့အၿဖဴစင္ဆံုး ၿဖတ္ေက်ာ္နိုင္ဖို ့ေၿပာရေတာ့မွာပါပဲေနာ္ ဘုရားသခင္ဖန္တီးတဲ့အတိုင္းေပါ့ ......ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လဲ က်ိဳးစားလို ့ကုန္ဆံုးသြားတဲ့အတိတ္ေတြရဲ ့အၿဖဴေရာင္ အခ်ိန္ေတြအတြက္ အစားထိုးဖို ့ရာ အခ်ိန္ေတြက အရမ္းကိုေက်ာ္လြန္လြန္း ခဲ့ပါၿပီ အတိတ္ဆိုတဲ့အတိုင္း လြမ္းစရာ ၾကည္နူးစရာတိုင္းကို အတိတ္အၿဖစ္နဲ ့ၿပန္ေၿပာင္း သတိရ ၿမင္ေယာင္ဖို ့ပဲ ရိွပါေတာ့တယ္ .... ဒီေတာ့ ၿဖစ္လာမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးက်ိဳးစား ဖို ့ပဲ ရိွပါေတာ့တယ္ ....။

ခ်စ္တဲ့
ၿငိမ္း

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...


ခုတစ္ေလအိမ္လြမ္းေနတယ္လား..
ဒီပိုစ္႕ေလးဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး..
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္ျဖစ္သြားခဲ႕ျပီေနာ္.. လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႕ ကြာျခားသြားျပီ..
တမ္းတယံုကလြဲလို႕ ဆုပ္ကိုင္လို႕မရေတာ႕တဲ႕အရာ..
လူတိုင္းကုိယ္စီမွာ အမွတ္ရစရာငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေလးေတြ ရွိၾကမွာပါဘဲ... အေရးအဖြဲ႕ေကာင္းတဲ႕ မခင္ေလးရဲ႕ စာသားေလးေတြကေတာ႕ ယခင္ကလို လတ္ဆတ္ခ်ိဳျမိန္ေနတုန္းပါဘဲ...
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ " မ " ေရ

ခ်စ္တဲ႕
ေခ်ာ

သဒၶါလိႈင္း said...

မမခင္ေလး..
အခုမနက္မွပဲဖတ္ရေတာ့တယ္..။အၿမဲတမ္းလွပသပ္ရပ္
လွတဲ့စာကိုဖတ္ဖို႔ေမွ်ာ္ေနရတာေလ.။စကားလံုးတိုင္းက
လည္းအဓိပၸါယ္ေတြအျပည့္နဲ႔မို႔...
စကားလံုးတိုင္းမွာအလြမ္းအေဆြးေ၀ဒနာေတြ.အတိတ္
ရဲ႔ျဖဴစင္တဲ့ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ.စုစုစည္းစည္းနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေနခဲ့ရတ့ဲေမာင္ႏွမသံေယာဇဥ္ေတြ.မိသားစုေတြ....
ဒါေတြအားလံုးဟာ တခ်ိန္တုန္းက တကယ့္ကို ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရိွခဲ့.ရပ္တည္ေနခ့ဲတဲ့.အရာေတြပဲေနာ္
သဒၶါလည္းလြမ္းသြားရျပီေပါ့ မမခင္ေလးေရ..

ခ်စ္တဲ့
ညီမသဒၶါ

ခုိင္နုငယ္ said...

အမေရ..
ဖတ္ရင္းနဲ႔ျဖဴစင္ေသာငယ္ဘ၀အတိတ္ေလးကုိ
ထပ္တူခံစား..လြမ္းမိတယ္။
စကားလုံးတုိင္းကအသက္၀င္ေနတယ္။


ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

လုလု said...

ေလးငယ္ေရ ႕ ႕ ႕
ေရးတတ္လုိက္တာ။ အတိတ္က ခ်ဳိျမိန္တာေတြေရာ၊ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ သတိရလြမ္းဆြတ္စရာေတြေရာ အားလံုးကုိ ခြန္အားတစ္ခုလုိ အသံုးျပဳျပီးေတာ့ ပစၥဳပၸန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစေနာ္။
ခ်စ္တဲ့
လု

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ျပကၡဒိန္ေတြ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတာနဲ႔အမွ် ပစၥဳပၸန္၀တ္ရုံလႊာေတြ တစ္ထည္ၿပီး တစ္ထည္ လဲ၀တ္ရင္း အတိတ္တမ္းခ်င္းကုိ က်ေနာ္လဲ တစ္ခါတစ္ခါ ဟစ္ေအာ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာရီေတြ ေျပာင္းျပန္မသြားတာကခက္တယ္ေနာ္။

စာအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေလးေတြဖတ္ၿပီး အဲဒီလုိ ေရးတတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္မိတယ္။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

Anonymous said...

ဟိုးအေဝးမွာ
ဂါဝန္ၿဖဴၿဖဴေလးနဲ႔ ဆိတ္ဖလူးပြင့္ေၾကြေတြ သီေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ကိုယ္ဘယ္လို ေအာ္ေခၚေခၚ
သူ .. မၾကားေတာ့ဘူး ...
.............
မေနာ္

အိျႏၵာ said...

ခင္ေလးးးးးးးး

ခုတေလာ ဓါတ္ခံမေကာင္းဘူး..ေနာ္...
စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္းဖြဖြေလးပဲ ဖတ္ၾကည့္ရဲပါတယ္...

တစ္ေယာက္တည္းပဲ....ေလ...
ဒါေပမယ့္



ခ်စ္တဲ့

မယ္႔ကိုး said...

မမအိျႏၵာလိုပဲ ခုတေလာ နာက်င္စရာမ်ားလြန္းလုိ႔ စာေၾကာင္းတိုင္းကို မရဲတရဲပဲ ေခ်ာင္းၾကည္႔ရဲတယ္ ခ်စ္မေလးရယ္။

ေႏြးေႏြးသဲမြန္ said...

အတိတ္ရဲ ့အရိပ္ေလးေတြ...ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိလာတယ္... မမရယ္...

ေႏြဆူးလကၤာ said...

ကိုရင္ေနာ္ႀကီးကိုေက်ာ္ပီး ငယ္ဘဝကို သတိရေနတာလား

အြန္ေစာ said...

ဘာပဲေျပာေျပာ။ ထိပ္တည့္တည့္ကေန လူကုိ မၾကည့္ခ်င္တဲ့ပံုစံနဲ႕ ေက်ာခိုင္းထားတာေတာ့ အေကာင္းဘူး။

Ko Min Htet said...

အန္တီခင္ေရ႕ ဖတ္ရတာ လြမ္းမိသဗ်ား။

ေဒါင္းမင္း said...

ဒီစာဖတ္ျပီး ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု သီခ်င္းကိုဆက္
နားေထာင္ေနမိတယ္။

jr said...

ခင္ေလးရဲ႔ ..
လူတိုင္းလြမ္းတတ္ၾကတဲ့ အလြမ္းကို ခင္ေလးေရးတာၾက ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
ျပန္ျပန္ထုတ္ၾကည့္ခ်င္ဖြယ္ အတိတ္ေတြရွိတာကိုက တမ်ိဳးကံေကာင္းတာေနာ္။

ခင္မင္လွ်က္
ဂ်ဴနီယာလြင္ဦး

မန္းကိုကို said...

မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ ..
တိမ္ေတြကလည္း ေတာက္ပေနတယ္ ..
တပိုင္းတစ္ပ်က္ သက္တံကေလးဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့ ..

ေတးဆိုေနတဲ့ ဌက္ကေလးေတြလည္း အသံေတြတိုးသြားၾကၿပီ ..
ေရွ႕ကမီးပံုေပၚမွာကင္ထားတဲ့ စာကေလးသံုးေကာင္ဟာလည္း က်က္ေတာ့မယ္ ..

ဟီး .. ေနာက္တာပါ။
အေပၚကလူေတြ ေရးသြားၾကတာကိုအားက်လို႔။
အေထြထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ စာကဗ်ာေတြ မခံစားတတ္ေပမယ့္ ေရာက္ေၾကာင္းကေလး စာတင္သြားတာပါ။ စိတ္မဆိုးေၾကး :-)