Friday, October 15, 2010

အနားသတ္မ႐ွိေသာ...

မိႈင္းတက္လာတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့အၾကည့္မွာပဲ ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚ မိုးဖြဲေသးေသးေလးေတြ က်လာခဲ့သည္။
ထိုင္ေနမိတဲ့ ခံုတန္းေပၚက ထရပ္ၿပီး ဟိုး... ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထီးလိုအမိုးနဲ႔ ေနရာတစ္ခုဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ ရေလမလား.. ေပေပေတေတနဲ႔ ကၽြန္မ ဆက္ထိုင္ေနသင့္သလား..!! မိုးက သူ႔ရာသီမဟုတ္ပဲ ႐ြာအခ်မွာ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ရာသီ အက်င့္တစ္ခု အလိုအတိုင္း ထ... မရပ္ျဖစ္လိုက္..။ အို... မိုးက မိုးပဲ... သူရြာခ်င္ရြာမယ္.. ကၽြန္မလည္း ဆက္ထိုင္ခ်င္ ထိုင္ေနမယ္ ဒါပါပဲ။ ကံတရားကပဲ ကၽြန္မကို အလိုလိုက္လိုက္ ေလသလားေတာ့မသိ... မိုးဖြဲေလးေတြက မိုးေပါက္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းမသြားခဲ့။ ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ဖြဲဖြဲဖြဖြေလး သူ႔တာဝန္သူ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဆက္ထမ္းေဆာင္လို႔..။

မေန႔က ခုလိုအခ်ိန္မွာလည္း ဒီလိုပဲ မိုးေတြအံု႔ေနခဲ့ပါသည္။ ေငြ႕ေငြ႕ေလး ေႏြးေနတဲ့ စကားသံေတြကလည္း ကၽြန္မ နားထဲမွာ မေန႔က အတိုင္း။  ေအးစိမ့္စိမ့္ႏိုင္တဲ့ ေလေတြကလည္း မေန႔ကလိုပဲ ကၽြန္မခႏၶာကို ေပြ႕ဖက္လို႔။ မတူတာတစ္ခုကေတာ့ မေန႔က ခုလိုမိုးဖြဲေလးေတြ ရြာမေနခဲ့တာပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မ တစံုတရာကို လြမ္းဆြတ္ရင္း သတိတရ ႐ွိလြန္းေနသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းကို ရမ္းခါထုတ္ပစ္လိုက္ရင္ေကာ..!! ဒါမွမဟုတ္..!!!  အားသန္ေနသည့္ အရာကေတာ့ အဲ့ဒီတစံုတရာကို ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပိုးကတီပါတစ္စႏွင့္ တယုတယေလး ထုပ္ပိုးရင္း အစိမ္းရင့္ေရာင္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းခတ္ကာ သိမ္းထားခ်င္မိျခင္းပဲ ျဖစ္ေန၏။ ထိုအစိမ္းေရာင္အထုပ္မွာ ရနံ႔တစ္ခုသာ ႐ွိႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္ ထိုရနံ႔သည္.. ပန္းႏုေရာင္ပန္းတစ္ပြင့္၏ ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ ခ်ိဳၿမိန္ရနံ႔ေလး ထံုသင္းေနမွာ ေသခ်ာေလသည္..။

သူေျပာသြားခဲ့ေသာ စကားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခဏခဏပါတတ္သည့္ စကားတစ္ခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိရေနမိသည္။ 

“ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္နားလည္ရခက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ...” 

ေတြးရင္း ျပန္ျပန္ေရာက္သြားမိတဲ့ မေန႔ကဆိုသည့္ ထိုအခ်ိန္မ်ားထဲတြင္ ကၽြန္မျပန္လည္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနလိုေသး၏။

“တကယ္ဆို ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခင္ဗ်ားလို အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ စိတ္မဝင္စားသင့္ဘူး...”

ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲ အတင္းတိုးဝင္ ေဖြ႐ွာျပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မစိတ္ေတြကို ျမင္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ သူေျပာသလိုပဲ ကၽြန္မ ဘယ္သူလဲ..!! ဘာကိုေတြးၿပီး ဘာေတြကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔ ဆႏၵ႐ွိသူလဲ..!! ကၽြန္မ အာသီသ ႐ွိေနသည့္ အရာေတြဟာ ဘယ္လိုပံုပန္း သ႑ာန္မ်ိဳးနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းထင္ ေနတတ္တာလဲ..!! ကၽြန္မနဲ႔ ခပ္နီးနီးမွာ႐ွိေနတတ္လား..!! ဟိုး.. ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္တိုက္ညိဳေတြထဲမွာ ပုန္းေအာင္းကြယ္ဝွက္ေနတဲ့ မူပိုပို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ႐ွိေနမလား..!!

“ခင္ဗ်ားဟာ အိပ္မက္ မမက္တတ္သူပဲ... အခ်စ္ကို ခံစားတတ္သူမွ မဟုတ္တာ..” 

ေကာက္ကာငင္ကာႏွင့္ သူေျပာခ်လိုက္သည့္ ထိုစကားမ်ိဳးမွာ မွင္တက္သြားမႈမ႐ွိ။ ေၾကာင္အမ္းအမ္းမႏိုင္။ ကၽြန္မစိတ္ေတြက ပကတိ အလ်ားလိုက္ ေ႐ြ႕လ်ားလို႔ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုက္သင့့္တဲ့ ရင့္က်က္မႈတစ္ခု ႐ွိလာသည့္ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ အခ်စ္ဆိုတာကို နားမလည္တတ္သူ ႐ွိမည္မထင္။ ကၽြန္မ ခံစားတတ္ပါသည္။ ေတြးယူ နားလည္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္မမွာ ႐ွင္းျပေဆြးေႏြးလိုစိတ္ မ႐ွိျပန္။

လူခ်င္းနီးကပ္ ေပါင္းစပ္ဖို႔၊ တစ္စံုတစ္ဦးထံမွာ အခ်စ္ကိုအပ္ႏွံဖို႔၊ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ရယူပိုင္ဆိုင္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္... အသစ္အသစ္ေသာ ဘဝတစ္ခုကို အတူတကြ အေျခခိုင္ခိုင္ အုပ္ျမစ္ခ်ဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္မ မေတြးမိခဲ့ခ်ိန္ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳ႕လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အတိတ္တစ္စမွာ ဒဏ္ရာရဖူးခဲ့သည္လား..!! ဟင့္အင္း.. မွားပါသည္။ ခ်စ္ရမွာကို သတၱိမရွိသူမ်ိဳးလား..!! ဒါလည္း မဟုတ္ျပန္။ အေတြး လြန္တတ္သူတစ္ဦးလည္း မဟုတ္သလို ႏံုခ်ာခ်ာႏွင့္ လြယ္လင့္တကူ ေခါင္းညိတ္ တတ္သူလည္းမဟုတ္။ ဒါဆို.. အတၱႀကီးသူလား...!!! ဒီစကား တစ္လံုးကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ နီးစပ္ေကာင္း နီးစပ္ပါလိမ့္မည္။

“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ..............”

တံုးတိတိ ထုိစကား၏ ေနာက္ကြယ္ကို ကၽြန္မ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လိုက္႐ွာမိခဲ့ေသးသည္။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈမ်ိဳး မေတြ႕ရ။ ရမၼက္ျပင္းေသာ ပူပူေလာင္ေလာင္ စိတ္မ်ိဳးမျမင္ရ။ သူေျပာလိုသည္ကို ခပ္႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းႏွင့္  စြပ္စြဲျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ တင္ျပျခင္း သက္သက္မွ်သာျဖစ္ေန၏။ ေတြေဝမႈကင္းစင္ေနသည့္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာကို စကၠန္႔အေတာ္မ်ားမ်ားရင္း၍ ကၽြန္မေငးေမာၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အလင္းတခ်ိဳ႕ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ က်ေနခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာခ်လိုက္ေသာ စကားတိုင္းကို တာဝန္ယူလိုစိတ္၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စိတ္ အျပည့္႐ွိေနသူ မ်က္ႏွာမ်ိဳးလည္းျဖစ္သည္။ ေလးစားစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္မၿပံဳးမိေတာ့ သူက ခပ္လွမ္းလွမ္း ခံုတန္း႐ွည္ေပၚတြင္ နားေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္အား စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့၏။

“တခါတေလေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ..”

ကဗ်ာ...!! ကၽြန္မ....!!! ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ကၽြန္မကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ ကၽြန္မေဘးမွာ ထိုင္ေနပါလွ်က္ တိမ္တိုက္ကို ေမာ့ကာၾကည့္ျပန္သည္။ ထိုသူသည္ ကၽြန္မအတြက္  အႏၱရာယ္ကင္းစြာ  ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္... ကၽြန္မပါးစပ္မဟျဖစ္။ ႏႈတ္ဆိတ္ၿမဲ ဆိတ္ေနခဲ့၏။ သူ႔မ်က္လံုးေတြရဲ႕ လားရာအတိုင္း ကၽြန္မလိုက္ကာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အံု႔မိႈင္းစျပဳေနေသာ တိမ္တိုက္တို႔သည္ ႐ုတ္ကနဲ မည္းေမွာင္သြားသည္။ တိမ္တိုက္ေတြေတာင္ ကၽြန္မစိတ္ေတြကို ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္မတူပါ။

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာကို ၾကားခ်င္တယ္လို႔ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး”

ထိုစကားအတြက္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္မိသြားပါသည္။ ႐ုန္းထလာေသာ ကၽြန္မစိတ္တို႔သည္လည္း အလိုက် ေပ်ာ္႐ႊင္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသထက္ ေပါ့ပါးေနၾကေပလိမ့္မည္။ ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္စိတ္ေတြႏွင့္ မိႈင္းေဝေဝ ညေနခင္းကို ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္စီ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾက၏။ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ အၿပံဳးသည္ တည္ၿငိမ္ၾကည္စင္ေနသလို ကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာသည္လည္း ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ ႐ွိေနခဲ့ပါသည္။

“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ.... ခင္ဗ်ားထင္တာထက္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ... အခ်ိန္ရယ္.. ခင္ဗ်ား သတိမမႈမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ နားလည္မႈရယ္ေတြက အေကာင္းဆံုး သက္ေသျပပါလိမ့္မယ္”

တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အတြက္ ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြာလိုက္ၾကသည္။ အင္မတန္မွ ႐ိုး႐ွင္းခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္.....!!!

မေန႔က ႐ိုးရွင္းလြန္းသည္ဟု ထင္အပ္ခဲ့မိေသာ တစံုတရာသည္... ယခုမိုးဖြဲမ်ားေအာက္မွာပင္ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မအတြက္ ဆန္းက်ယ္လြန္း ေနျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ကာ အျမင္အာ႐ံုကို ေဖ်ာက္လိုက္သည္။ အစိမ္းေရာင္ ပိုးပုဝါကို ဖြဖြေလးျဖည္ခ်၍... အရာတစ္ခုကို တယုတယ ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေသြးစအခ်ိဳဳ႕ျဖင့္ ရဲေနသည့္ အစိမ္းေရာင္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္  ထိုအရာကို တစ္သက္လံုးစာ ခတ္လိုက္မိေတာ့သည္...။

“ကၽြန္မ ႐ွင့္ကို...........”

ထိုအစိမ္းေရာင္ အထုတ္ေလးထဲသို႔ တိုးေဖ်ာ့ကာ မရဲတရဲႏွင့္ တိမ္ဝင္သြားခဲ့ေသာ ကၽြန္မစကားသံေလးမွာ ဝန္ခံလိုမႈ အင္အားကင္းမဲ့၍ ေနပါလိမ့္မည္...။ ထိုစကားတစ္ခြန္း၏ အနားသတ္မ်ဥ္းကို မဆြဲလိုက္သူမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ သိရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။

(ခင္ေလးငယ္)

ဖြင့္ဟခ်က္။      ။ ကၽြန္မ၏ ထံုးစံမ်ားအတိုင္း စကားစုမ်ားကို အမွတ္တရ အေနျဖင့္ ခ်ေရးထားျခင္း သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။

18 comments:

Renée Khin said...

T Nge..,
It is so lovely. Really nice and touchful!

သဒၶါလိႈင္း said...

တခါတရံမွာ ၀န္ခံလိုမႈကင္းမဲ့ေနတာက ေ၀းကြာမႈေတြနဲ႔
ပက္ပင္းတိုးမိသြားခဲ့ၾကတယ္ေနာ္..။ တသက္လံုးစာ
ခတ္မယ့္ ေသာ့တေခ်ာင္းက ဘယ္လိုေသာ့ေလးပါလိမ့္.

ခ်စ္တဲ့
ညီမသဒၶါ

angelaranin said...

I REALLY LIKE MA MA TI NGE ! GO ON...

Anonymous said...

အရမ္းဂြတ္တယ္ တီငယ္
ကၽြန္မစကားသံေလးမွာ ဝန္ခံလိုမႈ အင္အားကင္းမဲ့၍ ေနပါလိမ့္မည္...
ကၽြန္မ ရွင့္ကို------------------------
အရမ္းဂြတ္တယ္ တီငယ္

ခ်ိဳခ

ႏွင္းေဟမာ said...

လာေရာက္ခံစားဖတ္ရႈသြားပါတယ္ မငယ္ ...

ႏွင္း

အိပ္မက္႐ွင္ said...

"ခင္ဗ်ားဟာ အိပ္မက္ မမက္တတ္သူပဲ... အခ်စ္ကို ခံစားတတ္သူမွ မဟုတ္တာ" တဲ့ ။

သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ... ။ အိပ္မက္ မက္တတ္တဲ့သူေတြသာ အခ်စ္ကို ခံစားတတ္ၾကတာ ...။ ကၽြန္ေတာ္ အယူအဆနဲ႕ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႕ ... ။

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ ..
အိပ္မက္႐ွင္

Nyein said...

အခ်စ္အတြက္ စိတ္ကုန္စ ၿပဳေနတာမ်ားလားေလလို ့..... !!
အဲ့ဒီ့ အနားမသတ္နိုင္တဲ့ မ်ဥ္းရယ္ ၊ “ ကြ်န္မ ရွင့္ကို ....” ေနာက္မက်ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွမသိေသးခင္ မဆြဲၿဖစ္လိုက္တဲ့ အနားေလး ၿပန္သတ္လိုက္ေနာ္ မ း)

ခ်စ္လွ်က္
ၿငိမ္း

Anonymous said...

အစိမ္းေရာင္ ေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္း ...
အနားသပ္မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ..
ေနာက္...
...
mnhy

M said...

လုပ္ျပန္ဘီ.... :)
အင္မတန္မွ ႐ိုး႐ွင္းခဲ့ပါသည္။ :PP

အိျႏၵာ said...

ကၽြန္မရွင့္ကို.....ဆက္ေျပာေလ...

း)

စကားလံုးေတြက အနားသတ္ေပးေနစရာမလို႔ပဲ
တိတိက်က်ပံုေပၚေနတဲ့ အခါ.....

စ ကား လံုး မ ရွိ တဲ့ ေကာင္း ကင္.....တဲ့

အလိုလို နားလည္ေနတတ္တာ ပိုသိမ္ေမြ႕ေနေပါ့

ကိုေဇာ္ said...

ေကာင္းပါေပတယ္။ အေရးအသားရဲ႕ ႏုညံ့မႈကေတာ႔ ေျပာေနမေနနဲ႔ေတာ႔။ ဂြတ္...

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...


အျပာေရာင္စာလံုးေတြက တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ႕ေလသလားေနာ္။
တခါတေလေတာ႕လဲ ကိုယ္႔ရင္ထဲက စကားလံုးေတြကို ေသာ႕တစ္လံုးနဲ႕ခတ္ပစ္လိုက္မိတတ္ျပီး ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မဖြင္႕ဘဲ ေနလိုက္တာက ပိုမ်ားေကာင္းေလမလား မသိဘူးေနာ္.
မရဲ႕ ရင္ထဲက စာလံုးေတြက အျမဲတမ္း ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနပါတယ္.. ထပ္ျပီး ေရးပါဦးလို႕ ေမွ်ာ္လင္႔ေနပါရေစ။
ခုမွ အြန္လိုင္းတက္လာႏိုင္လို႕ ေနာက္က်သြားတယ္.. ခြင္႕လႊတ္

Anonymous said...

ျမစ္တစ္ျမစ္ထဲမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႔မရဘူးတဲ့
ေသာ့ခတ္သိမ္းခ်င္ဟာ ပိုင္ဆိုင္မွဳလား
ဘဝဆိုတာ
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္စရာမရွိေအာင္ တိုလြန္းတယ္
အိပ္မက္ထဲမွာ ပြင့္တဲ့ပန္းကို အမိအရ ခူးဖို႔ပဲ

မယ္႔ကိုး said...

အၿမဲလွေနေသာ စကားလံုးမ်ား း)

မီးေလးဇာ said...

ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္နားလည္ရခက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ......) တီငယ္ေရ မွင္ျပာေတြနဲ႔ရးတဲ႔ထဲမာ တိုက္ဆိုင္တာေတြက နည္းနည္မ်ားေနတယ္ ဟိဟိ..... ဒီစကားလုံးက ခဏခဏေျပာလြန္းလို႕ ....မီးေလးဇီဇာေၾကာင္လြန္းလို႕ ထြက္လာတဲ႔စကားျဖစ္လိမ့္မယ္ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕ကိအရမးခ်စ္ျပေနျပီး တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လဲ ဂရုမစိုက္သလိုေနတတ္လို႕ေလ နားလည္ရခက္ရင္လဲ လြယ္ေအင္ၾကိဳးစားေပါ့ေနာ္ ဟီးးးးးးးးး မႊားးတီငယ္

ဖိုးေမာင္ said...

မခင္ေရ...
မဖတ္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာပါပီ... ႏုညံလွပတဲ့စကားလံုးေတြႏွင့္... သီကံုးထားတဲ့... ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္လုိပါပဲ...
တခါတေလ ေျပာတဲ့စကားေတြထက္.... မေျပာပဲ ထားျဖစ္ခဲ့လုိက္တာကပိုၿပီး နက္ရိႈင္းေနတတ္ျပန္တယ္... သံသရာ ဆုိတာ အနားသတ္မရွိတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးဆိုရင္... အခ်စ္ဆုိတာ သံသရာ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးထဲက လွပတဲ့ တိမ္အရုပ္ေလး တစ္ခုေလမ်ားလား...

ေလးစားစြာျဖင့္
ဖုိးေမာင္

Cho said...

အစ္မေတာ္။

ေရာက္တုန္းေလး အေျပးဝင္ဖတ္မိတာ
အေရးေလးေတြေျပာင္းေနသလိုပဲ ဘယ္လိုပဲေရးေရးေကာင္းလိုက္တာ..
ေပးတတ္တဲ့ရသကိုေတာ့မေျပာင္းလဲဘဲရေနဆဲေနာ္။

ခ်စ္တဲ့ ညိမ
Cho.

Unknown said...

ုအခု ပထမ ဦးဆုံး အႀကိမ္ ဖတ္မိတာ ပါ ေကာင္းပါတယ္ .....
( နားလည္ရ ခက္တဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို မ်ား ဘာလို႔ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ လိုမ်ဳိး မ်ား ဖတ္ခ်င္ေနတာ ပါလိမ္႔ ဒါမွမဟုတ္ နားလည္ရခက္တဲ႔ ကဗ်ာ ေတြ ကိုပဲ စိတ္၀င္စား တဲ႔ လူျဖစ္ေနလို႔လား)
ကိုရင္ .......