“လြမ္းတဲ့ည..”

က်မ သူ႔ကို တမ္းတေနမိပါတယ္.... သူကေရာ ဒီလို အခ်ိန္ေလးမ်ိဳးမွာ..!! သက္ျပင္းေတြ နဲ႔ က်မ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာ အေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ ေဟာင္းေလးလည္း ႏွစ္ေတြခ်ိဳ႕လို႔ရယ္။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ အရမ္းက်ေနတယ္.. သူရွိေနတဲ့ ေနရာေလးမွာေရာ... ႏွင္းေတြက်ေနမွာလား...!! မိုးေတြမ်ား ရြာေနမလား...!! သစ္ရြက္ေတြမ်ား ေၾကြေနမွာလား...!! ဒါမွမဟုတ္ သစ္ကိုင္း ေျခာက္ေလးေပၚမွာ နားေနတဲ့ ဥၾသငွက္ေလး တစ္ေကာင္ေကာင္္မ်ား ႐ိႈက္ငိုလို႔ ေနေနမွာလား..။

ယံုၾကည္ေနခ်င္ပါတယ္....... က်မ လိုဘဲ သူလည္း တမ္းတ ေနတယ္ဆိုတာကို....!! ဆံုမွတ္မရွိ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေလး ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚမွာ ကိုယ္ဆီ ရွိေနၾကတဲ့ ဘဝ.... တိတ္တိတ္ေလး တမ္းတေနဖို႔ တစ္ခုကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တာ။ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္လိ႔ုေနၿပီ။ ဒီလိုဆို က်မစိတ္ေတြ ဟိုးအေဝးဆီကို ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့တာ ၾကာေနၿပီေပါ့...။ အခု.. သတိထားမိေပမဲ့ ထိမ္းခ်ဳပ္လို႔ လည္း မရျပန္ဘူး... ထပ္ေမ်ာေနခ်င္မိ ေသးတယ္။ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ထရပ္ၿပီး Long Coat ရွည္ႀကီး ကိုဝတ္.. လက္အိပ္ေလးကိုစြပ္.. ဖိနပ္အရွည္ႀကီးကို စီး.. ဖိနပ္စင္ေလး ေဘးမွာခ်ိပ္ထားတဲ့ ထီးေတြထဲက အႀကီးဆံုး ထီး တစ္ေခ်ာင္း ကိုယူခဲ့တယ္။

အိမ္အျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ ထီးမဖြင့္ေသးတ့ဲ... က်မ ပါးေပၚကို ဖြဖြေလး လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ ႏွင္းမႈံေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႔ စမ္းမိရင္း သူေျပာဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို သတိရလိုက္ မိေသးရဲ႕.... “ႏွင္းေတြထဲမွာ မင္း လက္ေလးကို ဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ကိုု ဘဝမွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ရခ်င္ မိတယ္..” တဲ့။ က်မေဘးနားမွာ ရွင္သာ ရွိေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ..!! ဒီ လက္အိပ္ေတြေတာင္ လိုအပ္မယ္ က်မ မထင္ဘူး.. ရယ္ လို႔ တစ္ေယာက္ထဲ တီးတိုး ညဥ္းတြားမိတာ သူၾကားႏိုင္ မွာလားကြယ္..။

ျခံဝင္းတံခါး ကိုျပန္ပိတ္လို႔ ညာဖက္ကို ခ်ိဳးရင္း ေျခစ လွမ္းတယ္။ က်မရဲ႕ ဦးတည္ရာ ေနရာေလး တစ္ခုဆီကိုပါ။ ႏွင္းေတြကပို သည္းလာသလိုဘဲ။ က်မေနထိုင္တဲ့ ေနရာေလးက ညအခ်ိန္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္ရင္ေတာင္ အႏၱရာယ္ မရွိႏိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ေလး ဆိုပါေတာ့။ ပံုမွန္ဆိုရင္ ေျခာက္မိနစ္ခန္႔သာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ လိုအပ္ေပမဲ့ ခုလိုႏွင္းေတြ ထဲမွာေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္စာ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ရလိမ့္မယ္။ ည အခ်ိန္မေတာ္ႀကီးမွာ Coffee ဆိုင္ေလးတစ္ခု ဆီကို ဦးတည္ေနတဲ့ က်မလို မိန္းမ ေနာက္ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ရွိေနႏိုင္ပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးက မီးတိုင္ေလးေတြမွာ ႏွင္းေတြ ဖုံးေနေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ ရွိေနတယ္..။ ဆိုင္ေလးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရၿပီဘဲ..။

က်မနားမလည္တဲ့ ဘာသာစကား တစ္ခုနဲ႔ မွည့္ထားတဲ့ ဆိုင္ေလးက ႏွင္းေတြထဲမွာ ၿငိမ္သက္လို႔ေပါ့။ ဆိုင္ေလးေရွ႕ တံခါးေလးကို တြန္းဝင္လိုက္တာနဲ႔ ညက္ေညာလွတဲ့ စႏၵရားတီးသံ တိုးတိုးေလးကို စၾကားရတယ္.....။ ဆိုင္ထဲကို ေဝ့ဝဲၾကည့္မိေတာ့ က်မလိုလူ သံုးေလးေယာက္ ရွိေနပါတယ္..။ စားပြဲတစ္လံုး မွာေနရာယူ မိေတာ့ Table No.4 တဲ့.. က်မျပံဳးမိေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီဆိုင္ေလးက ထူးထူးဆန္းဆန္း စားပြဲဆယ့္သံုးလံုး ရွိတယ္....။ တစ္ဆိုင္လံုး မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေလး ထြန္းထားတယ္။ စားပြဲေလး တစ္လံုးဆီေပၚ မွာေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ ပုပုေလးတစ္တိုင္ဆီ တင္ထားတယ္..။ ဆိုင္ရဲ႕ အလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ စႏၵရားအႀကီးႀကီး တစ္လံုး ရွိေနတယ္... ၿပီးေတာ့ မီးလင္းဖိုႀကီး တစ္ခုလည္း ရွိတယ္။

အျပင္ကို လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့.. မွန္ျပတင္းေပါက္ အႀကီးႀကီးေတြ သာရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ စားပြဲေလး ဆယ့္သံုးလံုးကို ေနရာခ်ထားတယ္။ လိုက္ကာေတြ အားလံုးကို ဖြင့္ေပးထားတယ္..။ ဆိုင္ရဲ႔ အျပင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ထင္းရႈးပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္။ အဲဒီ အပင္ေတြကို ေအာက္ေျခ ကေန အစိမ္းေရာင္ မီးလံုးႀကီးေတြနဲ႔ ပင့္ၿပီး Light Up လုပ္ေပးထားတယ္..။ ဆိုင္က ဆိုဖာေလးေပၚမွာ ေက်ာေလးမွီၿပီး ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလး ထိုင္ေနမိတဲ့ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္..။ ဘယ္လိုေနရာမွာ ရွိေနမယ္ မရွိဘူး ဆိုတာေတာင္ ကိုယ္တိုင္ မျမင္သိႏိုင္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို တမ္းတရင္း ေမတၱာငတ္မြတ္ေနျခင္းဟာ အျပစ္ကင္း ပါတယ္..။

“ႏွင္းေတြက်ေနတာ လွလိုက္တာ..” လို႔ ခံစားဖို႔... အားအင္ေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္.. ေဟာ... စႏၵရား တီးသံ နည္းနည္း က်ယ္လာ သလိုဘဲ...။ ေတးသြားကို အာရံုစိုက္မိေတာ့.. က်မ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ “If We Hold On Together” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး။ က်မ အသက္ရႈဖို႔ ခဏ ေမ့သြားတယ္ ထင္ပါတယ္.....။ ေလာကႀကီးကိုပါ  က်မဟာ ခဏ ေမ့ထားခ်င္ သူပါ။ အခု ခဏရဲ႕ အေတြး ကမၻာေလးထဲ မွာ သူနဲ႔ အတူ ရွိေနခြင့္ေလး တစ္ခုေတာ့ က်မ ပိုင္ဆိုင္ထားႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား...။

(ခင္ေလးငယ္)