Tuesday, March 30, 2010

ရင္တမမ ေက်ာ္ခြလိုက္ေသာ္

ကၽြႏု္ပ္ ငရင္ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလိုႏွင့္ ေရာဂါထႂကြေနသည္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ စြဲကပ္ခဲ႔ေသာ ေရာဂါႀကီးသည္လည္း မဟားဒယား ရင့္မာေနၿပီ။ ထိုေရာဂါစိတ္ျဖင့္ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ႏွင့္ သြားၿပီးရင္း သြားခ်င္ေနမိသည္။ ေရာဂါကလည္း ယားက်ိယားက်ိႏွင့္ အားမ႐ွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေအးသလိုလို၊ ေႏြးသလိုလိုႏွင့္ ေကြးရင္းသာ ေတြးေတြးေနမိသည္။ ေတြးၿပီး ျပန္လွ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ခ်လိုက္ခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေရးလိုက္ရ၊ ဖတ္လိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ႐ွိသြားတတ္သည္။

ဆိုေတာ႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ခံစားေနရေသာ ေရာဂါအား စာဖတ္သူတို႔ ရိပ္မိေလာက္ၿပီ။ ေသခ်ာပါသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ေရာဂါမွာ အျခားေတာ႔မဟုတ္ေပ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကပင္ ကူးစက္ျပန္႔ပြားေနေသာ ဘေလာ႔ေရာဂါပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ကၽြႏု္ပ္ဘေလာ႔ဂင္းခ်ိန္လည္း မနည္းေတာ႔ၿပီမို႔ ေရာဂါရင့္ေနသည္မွာ ဆန္းေတာ႔မဆန္းေပ။ အိမ္အျပင္မွာေတာ႔ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရင္း ကုစားလို႔ ရေနသည္။ အိမ္တြင္း ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အစစအရာရာ ႐ွားပါးေနသည္။ ခက္ခဲေနသည္။ အဝင္အထြက္ ခက္ေနသည္။ ျပင္ပကမၻာႀကီးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္ရာ ဘေလာ႔ေလာကႀကီးအား အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနသည္။ လွမ္း၍ မမွီ၊ ၾကည့္၍ မျမင္ႏွင့္ တံတိုင္းႀကီးကာထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ၿခံစည္း႐ိုးမွာ အေတာ္ျမင့္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ မထူးေတာ႔ၿပီ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဝါသနာပါရာလုပ္ခ်င္သူမို႔ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ႏွင့္ သူမ်ားေက်ာ္သလို ေက်ာ္ရင္းခြရင္း ေရာဂါကုေနရပါေတာ႔သည္။

ဆိုက္ဘာကေဖး ဆိုေသာ ေနရာမ်ားလည္း လမ္းေဘး ဖုန္းဆိုင္လို မိႈလိုေပါက္ေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း မိုးလင္းၿပီဆိုလွ်င္ ဖင္တႂကြႂကြႏွင့္ ရင္တမမ ေက်ာ္ခြရေသာ ဆိုက္ဘာကေဖးသို႔သာ သြားခ်င္ေနေတာ႔သည္။ ကမၻာႀကီးကို ဆိုက္ကားစီးရင္း ပတ္ရသည္မွာ ကဗ်ာဆန္လွသည္။ ဘေလာ႔တစ္ခုဝင္ရန္ ေစာင့္ရင္း တေရးအိပ္ရသည္မွာလည္း အရသာ႐ွိလွသည္။ မဖတ္ေစခ်င္ေသာ ကန္႔သတ္စာ ခိုးဖတ္ရသည္မွာလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္၊ ဝင္ခြင့္မျပဳတဲ႔အခန္း ေက်ာ္ဝင္ရသည္မွာလည္း စြန္႔စြန္႔စားစားႏွင့္၊ ဆိုက္ဘာကင္းသမား ေ႐ွာင္ရသည္မွာလည္း က်ီးလန္႔စာစားႏွင့္။ တကယ္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုပင္။ ထိုသို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားစရာေနရာမ်ိဳး သြားလိုက္ရမွ ကၽြႏု္ပ္၏ ယားက်ိက်ိေရာဂါ သက္သာသြားသလို ခံစားရသည္။ ဒူးပြန္း တံေတာင္ပြန္း ေက်ာ္လိုက္ခြလိုက္ရမွာ ေနသာထိုင္သာ႐ွိသြားသည္။

ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ပုစိေကြးေလးတြင္ပင္ ဆိုက္ဘာကေဖး သံုးေလးခု႐ွိသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္အစိတ္ ရပ္ကြက္ဗီဒီယို႐ံုမ်ား ေခတ္စားသလို ဆိုက္ဘာကေဖးမ်ား ေခတ္စားေနသည္။ ယေန႔တြင္ေတာ႔ အိမ္တိုင္းနီးပါး တီဗီြ၊ ဗီဒီယို ဆိုတာေလာက္ေတာ႔ ႐ွိၾကသည္။ ဤပံုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ေနာင္ႏွစ္ အစိတ္တြင္ အိမ္တိုင္း အင္တာနက္သံုးႏိုင္မည္ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ စိတ္ပူရန္ မ႐ွိပါ ႏွစ္အစိတ္ဆိုသည္မွာ ဟိုလိုလိုသည္လိုလိုႏွင့္ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း ေရာက္လာဦးမည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဆိုက္ဘာကေဖးႏွင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနၾက႐ံုသာ႐ွိသည္။

ဆိုက္ဘာကေဖးမ်ား မိႈလိုေပါက္ေနသလို ဆိုက္ဘာကေဖးထဲတြင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာမ်ား မိႈလိုပင္ ေပါက္ေနသည္။ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ အလံုး (၂၀) ေက်ာ္ ႐ွိသည္။ ခံုမ်ားမွာ မဂၤလာေစ်းတြင္းမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားကဲ႔သို႔ ဖင္ခ်င္းေပါက္ ပူးကပ္ေနသည္။ ဝင္ထြက္ရန္ပင္ အေတာ္ခက္သည္။ နံရံေက်ာကပ္ထိုင္လွ်င္ သံသယအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ခံရသည္။ ၾကားခံုထိုင္လွ်င္ သံုးသူခ်င္း ေက်ာကပ္၍ မီွထားႏိုင္သည္။ ေဘးမွ ခ်ာတိတ္မႏွင့္ လက္ေမာင္းခ်င္း ထိေနသည္။ အင္တာနက္ကို “တခိခိ” “တဟိဟိ” ႏွင့္ အက်ိဳး႐ွိ႐ွိ ၾကဴေနသည္မ်ား ျမင္ရသည္။ ကၽြႏု္ပ္ ေတာင္ဖတ္၊ ေျမာက္ဖတ္ ဖတ္ေနသည္ကိုလည္း တျခားသူ ျမင္ႏိုင္သည္။ ေဘးမွကေလး Game Play ရင္း “တေဟးေဟး” ေအာ္ေနသံ နားကြဲသြားႏိုင္သည္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာေနသူမ်ားလည္း ႐ွိသည္။ တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ သဖန္းပိုးသူလည္း ႐ွိသည္။ နည္းပညာ ေလ႔လာလိုသူမ်ား၊ ပညာေရး စံုစမ္းလိုသူမ်ား၊ ဗဟုသုတ ႐ွာေဖြလိုသူမ်ား၊ အေတြ႕အႀကံဳ မွ်ေဝလိုသူမ်ား ေက်ာ္ခြဝင္ေရာက္ၾကရသည္။ ခံုမလြတ္၍ ေစာင့္ေနသူမ်ားလည္း တန္စီေနၾကသည္။ မီးျပတ္မည္လည္း စိုးရေသးသည္။

ကၽြႏု္ပ္မွာေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘေလာ႔ထဲ ဝင္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ကိုယ္႔စက္မဟုတ္၍ Password မ်ား ႐ိုက္ရမည္ကိုလည္း လက္တြန္႔ေနမိသည္။ သံုးေနသည္မ်ားကို ကိုယ္ေပ်ာက္ပညာသံုးၿပီး ဖမ္းယူ မွတ္တမ္းတင္ေနမွာလည္း ေတြးလန္႔မိသည္။ ကၽြႏု္ပ္ ဘေလာ႔ေရးသည္ကိုလည္း သူမ်ားသိမွာ ေၾကာက္ေသးသည္။ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးႏွင့္ ႐ွက္က႐ွက္ေသးသည္။ ဘေလာ႔ေလာကကို သတိရသည္။ ဘေလာ႔ေဖာ္ဘေလာ႔ဖက္မ်ား အသစ္ေရးတာ ဖတ္ခ်င္သည္။ ဘာညာကြိကြ ေကာ္မန္႔ေလး ေရးခ်င္မိသည္။ ဆီပံုးမ်ားကို ဖတ္ခ်င္မိသည္။ စိတ္ထဲ႐ွိတာမ်ား ခ်ေရးခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဝင္မရျပဳမရႏွင့္ အေတာ္ပင္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနသည္။ တစ္ခုဝင္လိုက္လွ်င္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမအျဖစ္သာ ေတြ႕ေနရသည္။ ခိုးေခ်ာင္ခိုးဝွက္ႏွင့္ ေက်ာ္ခြနည္းမ်ား ေလ႔လာခဲ႔၍ ေတာ္ေတာ႔သည္။ အိမ္တြင္းဘေလာ႔ဂါ မိတ္ေဆြမ်ား ခက္ခဲ ပင္ပန္းစြာ ဝင္ထြက္ေရးသားေနသည္ကို ခ်ီးက်ဴးေလးစားမိသည္။
(ေၾကာ္ျငာ။ ။ ဆိုက္ဘာကေဖး ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကလိတိတိကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ေရးခဲ႔ဖူးသည္။)

ကိုယ္တိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဤခရီးမနီးမွန္း သိေတာ႔သည္။ ေရးခ်င္စိတ္ကလည္း ႐ွိေသးသည္။ ေရာဂါႀကီး မေပ်ာက္သ၍ ဆိုက္ဘာကေဖးသို႔ လာေနရဦးမည္။ ေရးခ်င္တာမ်ား ေရးေနႏိုင္ေအာင္ ဘေလာ႔အား လြယ္လြယ္ႏွင့္ ဝင္ခြင့္ရခ်င္မိသည္။ ေက်ာ္ခြရျခင္းကိုလည္း လြန္ေျမာက္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ျပင္ေရာက္ ေရာင္းရင္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ဘေလာ႔အား လိပ္စာ ေျပာင္းရန္ ႀကံေတာ႔သည္။ ေျပာင္းစမို႔ အဆင္မေျပသည္မ်ား ႐ွိေနေသးသည္။ မိတ္ေဆြမ်ား၏ Link မ်ား ျပန္ခ်ိတ္ရဦးမည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဘေလာ႔အား Link ခ်ိတ္ထားေသာ မိတ္ေဆြမ်ား အေနျဖင့္လည္း www.koyinnawkhinlaynge.com ဟု Link ေျပာင္းခ်ိတ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္ အခ်ိန္ေပး၍ စာမ်ား ဆက္ေရးေနပါဦးမည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ေဘာ္ဒါႀကီး ေဒၚခင္ေလးငယ္လည္း ေရးပါလိမ္႔ဦးမည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဆီမပါ၊ ဆားမပါ၊ အနံ႔အရသာ မပါေသာ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးစာမ်ားအား အခ်ိန္ေပး ဖတ္႐ႈေဝဖန္ေပးေသာ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ားအား ရင္ဘတ္ႀကီးျဖင့္ ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါသည္။

ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
(ကိုရင္ေနာ္)

33 comments:

Anonymous said...

ကိုရင္တို ့ေ၇းတဲ့စာေတြ မဖတ္ ရရင္လည္း ယားက်ိယားက်ိပါပဲ ကိုရင္ရာ
ေက်ာ္ရခြရ ေ၇းရတဲ့ သုူေတြကိုူတကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
မမ ကိုရင္ စာေတြ မ်ားမ်ားေရးနိင္ပါေစ

ခ်စ္တဲ ့
ဂန္ ့

ေမဇင္ said...

ဒါဆုိ...ခု ေက်ာ္စရာ ခြစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္... း) ။ တစ္ေန႕ တစ္ပုဒ္ေရးႏုိင္ပါေစ း)

ေ၀ေလး said...

လင့္ ေျပာင္းလိုက္ပါမယ္..
ဦးေနာ္တုိ႕ မမခင္ေလးတုိ႕ေရးတဲ့စာေတြမဖတ္ရရင္ ဆီမပါ ဆားမပါသလိုပဲ.. :P ဘာမွမေရးခဲ့ရင္သာေနမယ္။ လာေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

sweetpeony said...

wayyyyyyyyy
own domain..
own wrting...
own feelings...
this is U Naw n T Nge!!!!
;)

လင္းဒီပ said...

လာလာဖတ္ပါတယ္ ဆက္ေရးပါ လင့္လည္း ေျပာင္းလိုက္ပါမယ္ ။ :)

ကိုမ်ဳိး (အညာေျမ) said...

မဂၤလာပါ ကိုရင္ ေရ..

အသစ္တင္တုိင္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။

ေက်ာ္ျပီးေတာ့လဲလာမယ္... ခြျပီးေတာ့လဲ လာမယ္.... မေက်ာ္မခြရလဲ လာမယ္... :) :)..

link ေျပာင္းျပီး ခ်ိတ္ထားလုိက္ပါျပီ။

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး

ဒ႑ာရီ said...

ဟိုတေလာထဲက ပိုစ့္ေတြ႔လို႔ ခ်ိန္းလိုက္ေသးတယ္ မရလို႔ ျပန္ေျပာင္းထားတာ။ အခုရၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ခ်ိန္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆိုက္ဘာကေဖးမွာ ေက်ာ္ရ ခြရတဲ့ ဒုကၡကေတာ့ ေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ကိုရင္ေနာ္ေရ...။ အခုေတာ့ ဒီ၀ဋ္က ကၽြတ္ၿပီေပ့ါ။ ေဒါ့ကြန္း ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ တေန႔တပုဒ္သာ ပို႔ေတြ ေရးေတာ့ ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ မမခင္ေလးေရ..။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

Mogok Thar said...

လင့္ခ္ ေျပာင္းလိုက္မယ္ဗ်ိဳ႕

ခုေတာ့ ေက်ာ္ခြရတဲ့ ဒြတ္ခက လြတ္သြားျပီေပါ့....

သတိရတယ္....

Vista said...

လင့္ေျပာင္းလုိက္ပါပီ...ၾကိဳးစားေရးေပးလို ့ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္...

ေမႏိုင္း said...

ေက်ာ္ရခြရ ဘေလာ့စေပါ့ကေန ေဒ့ါကြန္းေျပာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေတာင္ ရီစရာ ဟာသေလးနဲ႔ ပိုစ့္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္တာ ေလးစားတယ္ ဦးေနာ္ေရ..။ း))) ဦးေနာ္ရဲ႕ ေရာဂါတက္ၿပီး ရြစိရြစိ ယားက်ိယားက်ိ ပံုစံကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာပါေလ.. ဘေလာ့မေရးတတ္ပဲ ဘေလာ့္လည္ၿပီး စာဖတ္ရတဲ့ ေမႏိုင္းတို႔ေတာင္ ဒီေလာက္ပိုးထေနတာ ဦးေနာ္တို႔လို ဘေလာ္ကာေတြဆို ပိုဆိုးေပ့ါ။ ခုေတာ့ ေက်ာ္ရခြရတဲ့ ဘ၀က လြတ္ၿပီ။ ေန႔တုိင္းလာဖတ္မယ္ ပိုစ့္မ်ားမ်ားသာေရးေပေတာ့ ဦးေနာ္။

ေတာင္ေပၚသား said...

စိတ္မပ်က္နဲ႕ ဦးေနာ္ မၾကာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အကုန္ရေတာ့မွာပါ အထင္ အထင္ း) အျမဲ အားေပးမယ္


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား

ဖိုးဂ်ယ္ said...

ဟုတ္ပါ့ ဦးေနာ္ေရ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာဆို သိပ္ မလည္ျဖစ္ဘူး။ အိမ္နားက ကုိယ္သံုးေနၾကဆိုင္ေရာက္မွ လည္ျဖစ္တာ း)

ဝက္ဝံေလး said...

ဦးေနာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္သြားျပီလား
ခေရတြန္ေျပာေတာ႕ ျခင္ၾကားပုန္း(စင္ကာပူ) ဆုိ
ေျပာင္းခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္

လုလု said...

တုိ႕က ေက်ာ္ေနခြေနၾက ႕ ႕ ႕
ဦးေနာ္ေရ ႕ ႕ ႕ ေက်ာ္ခြတဲ့အရသာေလးကုိ ေရးထားေပးတာ ေျပာင္ေျမာက္လွေပစြ
လင့္ခ္လည္းေျပာင္းခ်ိတ္ထားျပီးပါျပီေနာ္
ခင္မင္စြာျဖင့္
လုလု

Flower said...

ေက်ာ္ရခြရတာ
ဘယ္မွာမွ မရႏိုင္တဲ႕ အရသာထူးမို႕
ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အ၀သာခံစားသြားပါ အစ္ကိုေနာ္ေရ..
ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ ဒီလုိ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရႏိုင္ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး
ဒီေျမ ဒီေရ ဒီေဒသမွာသာရႏိုင္တဲ႕
တန္ဖိုးၾကီးခံစားခ်က္မ်ိဳးရွင္.....

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ေက်ာ္ခြရတဲ့ ဒုကၡကို သိေနတဲ့ သူေတြမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္..
ခုလို ေျပာင္းလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ..
link ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္ပါျပီ.. :):)

Zephyr said...

ကိုရင္ ဖတ္ရခက္မွာစိုးလို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုး ဒိုမိန္း၀ယ္ထားပါတယ္။ မဒါလည္း ကိုရင္ ဖတ္ရခက္မွာစိုးလို႕ ဒိုမိန္း၀ယ္လုိက္တယ္ေျပာပါတယ္။ ေက်ာ္ရလႊားရခက္ရင္ ပို႕စ္ေတြကို စာတုိက္ကပို႕ေပးတဲ႔ စနစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ စာပို႕ခုိနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ပို႕ေပးတဲ႔ စနစ္အျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးဖုိ႕ရိွပါတယ္။ ညနက္သန္းေခါင္ ဆိုက္ဘာာကေဖးမွာ မ်က္မွန္အမည္းၾကီး တပ္ျပီး ဟုိတုိက္ဒီတိုက္၀င္လာတဲ႔ ရုပ္သန္႕သန္႕ဘဲၾကီးဆိုရင္ လူတိုင္းကသိပါတယ္ေလ။ .....

ခင္မင္စြာျဖင္႔
Zephyr

ဖိုးသၾကၤန္ said...

ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ဗ်ာ

MANORHARY said...

ကိုရင္ ေနာက္ ႏွစ္အစိပ္ထိ ဘေလာ့ကင္းမယ္ဆိုတဲ့
သေဘာလား .. အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကိုရင္ေတာ္ေတာ္ အိုေနေလာက္ၿပီေနာ္ ခင္ေလးလိုေတာ့ ငယ္လွေနေတာ့ မယ္လို႔ မထင္ဘူး =)

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ျမန္မာျပည္မွ အင္တာနက္သုံးရတာ ဂုမၻာန္တစ္ေထာင္ၾကားက နတ္ပန္းကို ခူးဆြတ္ရသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲေနာ္..

Anonymous said...

ပာုတ္.
ပာုတ္... ပာုတ္ကဲ့ပါ
အခုပဲ ေၿပာခ်ိတ္လိုက္ပါမယ္ လင့္အသစ္ေလးသို ့ း)

kaungkinpyar said...

ညေလး လဲ ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္ပါ့မယ္...:P

မိုးေခတ္ said...

ေျပာင္းခ်ိတ္လုိက္ပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ....စာေတြအမ်ားၾကီးဆက္ေရးနိင္ပါေစ.....

ေထြးငယ္ said...

ဒူးပြန္း တံေတာင္ပြန္း ေက်ာ္လိုက္ခြလိုက္ရမွာ ေနသာထိုင္သာ႐ွိသြားသည္။ :)

အတူတူပဲကိုရင္ေရ
ပထမဆံုးအလည္ေရာက္ပါတယ္ လာခဲ့ပါအံုးမယ္
ခင္တဲ့
ေထြးငယ္

khin oo may said...

ကုိယ္ခ်ငး္စာပါတယ္။ ကုိယ္ေတာင္ ဘေလာ႕ .com ႀကိုဳေၿပာငး္ထားမလားစိတ္ကူးေနတယ။္ ရန္ကုန္ၿပန္ရင္ မေရးရမွာစုိးလို႕။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ျပည္တြင္းက အခက္အခဲမ်ိဳးစံုေက်ာ္ၿပီး စာေရးေနတဲ့ စာဖတ္ေပးေနတဲ့သူေတြကို တကယ္ပဲ ေလးစားေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

စကားမစပ္... “ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာမ်ား” တဲ့။ မေနာက္ပါနဲ႔ ကိုရင္ေနာ္ရယ္ း)

ကိုေဇာ္ said...

အလုပ္မ်ား ေနလို႔ ေရာက္တာ ေနာက္က်.....စ္..
လင္႔ေျပာင္းလိုက္ပါျပီ..ကိုရင္ေရ...

ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလး ျဖစ္ေအာင္ အေတြး ဗဟုသုတေလးေတြကို ေရးတတ္တာကိုက ဆရာက်တာဗ်ာ..

ဆက္လက္အားေပးလ်က္
ကိုေဇာ္

ရႊန္းလဲ့ said...

အစ္ကိုတို ့အစ္မတို့စာ လာဖတ္သြားပါတယ္

ေတာ္ေတာ္ရက္ရက္ေရာေရာ ၾကီးကိုတြက္လိုက္တာပဲ လာမယ့္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္တဲ့.... :)

မေဗဒါ said...

ျဖစ္ရေလစကိုရင္ခင္ေလးငယ္...။
အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုမေတာင္းေတာ့ဘူး..
ေတာင္းလည္းျပည့္မွာမဟုတ္လို႔ ..။

သုေျဒၷ said...

ကိုရင္ခံစားရတာေတြ အားလံုးကိုသေဘာေပါက္ နားလည္ခံစားမိပါတယ္ ကိုရင္ ့ကိုလဲေက်းဇူးတင္တယ္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုရင္ ့ဆီကို ေက်ာ္ခြျဖတ္ေတာက္ ေမွ်ာ္လင္ ့ ေစာင့္စားျပီး လာခဲ ့ရလို ့ပါ ကိုရင္ ့စာေတြမဖတ္ရရင္လဲ ကလိကလိနဲ့ ဆားမပါေသာဟင္းစားေနရသလိုပါဗ်ာ ခင္တဲ ့ သုေျဒၷ

PhyoPhyo said...

မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ ..
ဆီမပါ ဆားမပါ အေရာင္မပါ အနံ႕အရသာမပါဘူးလို႔သာဆိုတယ္ .. ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတာပဲ ..
စာအေရးေကာင္းလိုက္တာ ..
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

Maung Myo said...

ဟုတ္ပါ့ နက္ဆို္င္ေတြ မႈိလိုေပါေနတာေတာင္ သံုးခ်င္လို႕ တန္းစီရတယ္ က်ေနာ္လည္း က်လိ က်လိျဖစ္ေနတယ္ ေနာ္ေနာ္ း) အဲ့တာ ဟိိိိုကို ဆားေဖ်ာ္ျပီးေရေလာင္းလိုက္ တကယ္ေပ်ာက္တယ္ လုပ္ၾကည့္ ။

ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး) said...

အဟီး က်ြန္ေတာ္တုိ့လည္းဒီလုိပဲ ေက်ာ္ရခြရတာပဲဗ် ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ေျပာ ျပီးေက်ာ္ရတာပ ငရဲေတာ့မၾကီးေလာက္ပါဘူး
ေနာ့........

ခင္လ်ွက္
ကိုကိုးအိမ္