Monday, April 19, 2010

ကၽြန္မ၏ ေန႔လယ္တစ္ခင္း

ကိုယ့္အတြက္ အင္မတိ အင္မတန္ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ အားအားယားယား ႐ွိေနတဲ့ ေန႔ခင္းေလးျဖစ္ပါတယ္..။ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ ဟိုဝင္ဒီထြက္ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ ကြန္ျပဴတာဖြင့္လိုက္ ရီစတတ္လိုက္ ေရေသာက္လိုက္ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္နဲ႔ ေတာင္လုပ္ေျမာက္လုပ္ ဘဝကေန ေျပာင္းလဲကုန္တဲ့ မိုးခပ္အံု႔အံု႔ ေန႔လယ္တစ္ခင္း ဆိုလည္း မမွားပါဘူး..။ ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ျခင္းထျခင္း ဖြင့္ျခင္းပိတ္ျခင္းေတြ ပတ္လည္႐ိုက္ၿပီး သကာလ စာေရးမယ္ စိတ္ကူးရင္း ကြန္ျပဴတာ အဖံုးကိုဖြင့္ ဟီတာက အပူခ်ိန္ကိုျမႇင့္လို႔ ေနရာမွာ အပီမွီကာ အာ႐ံုကိုယူ လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့...။ ကၽြန္မတစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘဝင္ေတြေခြ႕ေနတုန္းေပါ့.... အဲ... ဘာစျဖစ္တယ္ထင္လဲ...!!

ကၽြန္မေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသမွာ အလြန္႔အလြန္ ရွားပါးလြန္းေသာ အေကာင္တမ်ိဳးက ကၽြန္မအခန္းမွာ တဝီဝီနဲ႔ ဟာမိုနီကာေတြ လာက်င့္ေနပါေလရဲ႕..။ ဒီေလာက္တံခါးေတြ အထပ္ထပ္ပိတ္ၿပီး လံုၿခံဳမႈ႐ွိေနတဲ့ ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလးကို နည္းနည္းေတာ့ ၿငိဳျငင္သြားမိတာ အမွန္ပါ..။ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္ေနခဲ့တုန္းက သတိမထားမိခဲ့တဲ့ ဒင္းက အသံကုန္ျမႇင့္လို႔ အတက္အက် အဆြဲအငင္ မွန္မွန္နဲ႔ သူ႔ဗိုကယ္လ္ ထရိန္နင္သူ ဆက္ယူေနဟန္ တူပါတယ္..။ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးမယ္ႀကံထားတဲ့ အႏုအ႐ြေလးေတြက ၾကက္ပ်ံငွက္ပ်ံ ထြက္ေျပးသြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့..။ ဒင္းမ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္ႀကီး ၿဂိဳလ္ၾကည့္႐ွိဳးဖို႔ လိုက္႐ွာတာနဲ႔တင္ မေသာက္ပါပဲ ေခါင္းေတြစမူး လာတာေပါ့..။ အဲ့လိုနဲ႔ ကၽြန္မ႐ဲ႕ ႐ွားပါးေန႔လည္ေလးဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အသြင္ေတြ ေျပာင္းလာတယ္..။

ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ ကံပါမလာတဲ့ ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱဝါက ကမၻာဦးအစမွာ ဘယ္လို ေပၚေပါက္လာလည္းဆိုတာ ေခါင္းထဲေရာက္လာေရာ...။ အသံေတြသာၾကားေနရၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွား ကိုယ္ထင္မျပပဲ သရဲတေကာင္နဲ႔ တူေနတဲ့ ဒင္းေၾကာင့္ ေဒါသက ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနၿပီ...။ ဒီလိုယွဥ္ျပလို႔ သရဲကိုေတြ႕ဖူးသလား မေမးပါနဲ႔ ဘုရားစူး မေတြ႕ဖူးပါဘူး.. ႀကံဳလည္း မႀကံဳဖူးတာပါ..။ သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ ၾကားဖူးနားဝေလးနဲ႔ ႏိႈင္းေျပာတဲ့ သေဘာေလာက္ပါ..။ ထားပါေလ... ကၽြန္မကလည္း ကေလးဘဝက လက္သြက္လြန္းလို႔ ကိုယ့္မိသားစုမွာ ျခင္ဖမ္းခ်န္ပီယံ ရထားဖူးသူ မဟုတ္လား..!! လာစမ္းပါေစ.. ဒီႏိုင္ငံက ျခင္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ေမြးရပ္ေျမက ျခင္ေတြေလာက္ ျခင္ပီသခြင့္ရၿပီး ပါးရည္နားရည္နပ္လို႔ ျခင္လည္က် တတ္ေလာက္မယ္ မထင္ပါဘူး.။ အို... ဒင္းေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေပါ့.. အေသးအဖြဲပါ။ ကိုယ့္မာနနဲ႔ကိုယ္ စိတ္ေလးကို ဟန္ေဆာင္ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ဒီေကာင္ကိုယ့္အနား ေရာက္အလာကို မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္..။

အမယ္ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါဘူး... ဘသားေခ်ာက ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ညာလက္ဖမိုးနားကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္..။ သူကလည္း အလာသား.. ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ နားၿပီး ကိုယ့္ေသြးကို စုပ္ယူဖို႔ကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း ေဝ့ကာဝိုက္ကာနဲ႔ ပ်ံပံုပ်ံနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပဲေတြမ်ားလို႔ ကိုယ္ဟန္ေတြ  ျပၿပီး ကိုယ့္လက္အေျခအေနကို ေလ့လာေနလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ အသဲယားဖို႔ေကာင္းလဲ..။ အူယားလာတဲ့ စိတ္ေတြကို မ်ိဳခ်ၿပီး အသက္ဝဝမ႐ွဴပဲ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္..။ ဒင္းအသံတိတ္သြားၿပီ...။ ကိုယ့္လက္ေပၚ သူလာနားၿပီ.. ကၽြန္မေအာင့္ၿပီး ဆက္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္..။ ဒီေကာင္ ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သြားတယ္မသိ.. သူ႔ႏႈတ္သီးကို ကိုယ့္အရည္ျပားေပၚ စိုက္မခ်လိုက္ပဲ ႐ုတ္ကနဲ ထပ်ံေျပးလို႔ ကီးေပါင္းစံုနဲ႔ နိမ့္ျမင့္တက္က် ဗိုကယ္လ္ေတြ ထပ္က်င့္ရင္း  ကၽြန္မကို ခ်က္ကင္းေတြ လိုက္ေနျပန္ၿပီ...။ ထၿပီးလိုက္ဖမ္းမယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္.. ထစရာလား..!! ဟြန္း.. ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္..။ နင္ငါ့ဆီ ျပန္လာမွာ ငါသိေနတာပဲ လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနလိုက္တာေပါ႔..။

အံကိုႀကိတ္ၿပီး တံေတြးကို အသံမျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်ရင္း.. စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းထပ္႐ွည္ေပး ရဦးမွာေပါ့..။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဒင္းက တိကနဲ အသံကိုျဖတ္လို႔ ႐ုတ္ကနဲ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေစြ႕ကနဲ လက္ဖမိုးေပၚ တက္ရပ္လိုက္တယ္.. စကၠန္႔ပိုင္းေလးပါပဲ ဒင္းႏႈတ္သီး စအစိုက္မွာပဲ “ျဖန္း” ကနဲ.. အဟက္..!!  ဘယ္ရမလဲ တစ္ခ်က္ဆိုမွ တခ်က္တည္းပါ.. သြားေလေရာ့.. သနားဖို႔ စိတ္ေတာင္ မကူးလိုက္မိခင္မွာပဲ ဒင္းခမ်ာ အတံုးအ႐ံုး က်ဆံုး႐ွာေပါ့..။  ခံႏိုင္႐ိုးလား.. ဒါေတာင္ ဒီေကာင့္ကို ကစ္လိုက္တာ ဘယ္လက္နဲ႔ေနာ္.. ။ ကၽြန္မ ဘယ္ေက်ာ္မဟုတ္ပါဘူး ညာေက်ာ္သမားပါ..။ အသက္သာႀကီးလာေပမယ္႔ ေလ့က်င့္မႈ မ႐ွိေတာ့ပါပဲ က် မသြားတဲ့ ကိုယ့္လက္ရည္ကို ကိုယ္ သေဘာေတြေတြ႕လို႔..။ စိတ္ထဲကေတာ့ ခုမွ တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ၿပီး ေတာင္းပန္မိေသးတယ္.. ေဆာရီးပါ ျခင္ေလးရယ္ေပါ့..။  ရန္ေတာ့ေအးသြားၿပီ.. စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ လက္ထေဆးလိုက္တယ္..။ လက္ေဆးအၿပီး Hand Cream ေမႊးေမႊးေလးေတာင္ လိမ္းလိုက္ေသး..။ ကဲ... အေတြးႏုႏု လွလွေလးေတြနဲ႔ စာျပန္ေရးေတာ့မယ္ လုပ္တုန္းပဲ...။

နားမခံသာေလာက္ေအာင္ တေဝါေဝါနဲ႔ အသံေတြေပးၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ မီးသတ္ကားသံေတြ...။ ဘုရား ဘုရား..!! ကိုယ္တို႔ တိုက္ခန္းနားမွာ မီးေတြမ်ား ထေလာင္ေနပလား မသိ...။ ကိုယ္ေနတာက ငါးလႊာက တိုက္ခန္း.. ကိုယ့္အိပ္ခန္းက မွန္တံခါးကေနထြက္မွ ဝရံတာ..။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး စပ္စုဖို႔ ဝရံတာ ထြက္ရပ္လိုက္တယ္..။ စိမ့္ေအးေနတဲ့ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ရာသီဥတု ေအးစက္စက္ႀကီးက ကိုယ့္အေႏြးထည္ ခပ္ပါးပါးကို မခန္႔ေလးစားေပါ့..။ ဆူညံေနတဲ့ တေဝါေဝါသံေတြရယ္... ခဏေလးနဲ႔ တခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းလာတဲ့ ခႏၶာရယ္... ေၾကာက္စိတ္ေတြရယ္နဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ..။ မီးသတ္ကားေတြ ငါးစင္းေလာက္ ရပ္ထားတာက ကၽြန္မတိုက္ခန္း႐ဲ႕ သံုးတိုက္ေက်ာ္ေလာက္မွာ... ရဲကားေတြလည္း ထပ္ေရာက္လာျပန္ၿပီ...။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ..  အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး အေႏြးထည္ ထူထူဝတ္ ျပန္ထြက္္.. ၾကာၾကာရပ္ၾကည့္ ႏိုင္ဖို႔ကလည္း ထပ္မဝတ္လို႔ မရ...။

တစ္ေယာက္ထည္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ခ်မ္းကလည္းခ်မ္းနဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ နားေတြကအူေပါ့..။ ခဏေနေတာ့ ရဲကားေလာ္စပီကက စကားေျပာသံေတြ ထြက္လာတယ္..။ ေဝေဝဝါးဝါးမို႔ ေသခ်ာနားကို စြင့္ၿပီးနားေထာင္မွ ေတာင္းပန္သံေတြပါ..။ လူတစ္ေယာက္ကို နားခ်ေနတဲ့ အသံေတြပါပဲ..။ ကၽြန္မတိုက္ခန္းရဲ႕ သံုးတိုက္ေက်ာ္တိုက္က ႐ွစ္ထပ္ေလာက္ပဲ ျမင့္တဲ့တိုက္ပါ..။ ေအာ္ေျပာေနတဲ့ ရဲေတြ ေမာ့ၾကည့္ေနတာကလည္း အဲ့ဒီတိုက္ရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚကို..။ ေသခ်ာပါၿပီ ေနရင္းထိုင္ရင္း တေယာက္ေယာက္က ခုန္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီဆိုတာ..။ ဒါဆို မီးသတ္ကားေတြကေကာ.. ဘာလို႔...!! စဥ္းစားေနရင္း သတိရသြားတာက ဖုန္းဆက္ဖို႔ကိုပါ..။ အခင္းျဖစ္ေနတဲ့တိုက္႐ဲ႕ ေ႐ွ႕တိုက္မွာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း လင္မယားေနတာ ေမ့ေနလိုက္တာ..။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ေခၚလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ေအာ္ေျပာေနတဲ့ သူ႔အသံက ရဲကားေတြနားက လမ္းေပၚကပဲ ဆိုတာ မွန္းလိုက္မိၿပီးသား..။

သူက ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ရယ္.. ဒါေတာင္ ျမန္လိုက္တာ လမ္းမေပၚ ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ..။ ဖုန္းထဲက ကိုယ့္အသံေတြ ၾကားႏိုင္ဖို႔ေတာင္ သူ႔မွာအႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္မယ္..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ဖို႔  ကၽြန္မေအာ္ေျပာမွ “ေအး... ခဏေစာင့္” တဲ့... သူ႔အသံကေတာ့ သိပ္ေၾကာက္လန္႔ ေနဟန္မရွိဘူး.. ခပ္ေအးေအးပါပဲ..။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ စနည္းနာလိုက္ေတာ့မွ... သက္ျပင္းေကာ သက္မပါခ်ၿပီး အဲဒီလူကို စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတာ ကၽြန္မ မညာပါဘူး..။ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ခ်က္ခ်မိတဲ့ အက်ဥ္းခ်ံဳးကေတာ့ အမူးသမားတစ္ေယာက္ အရက္မူးၿပီး တိုက္ေခါင္မိုးေပၚ တက္ပါသည္..။ အရက္ပုလင္းကိုင္ကာ ေသာက္ရင္း သူ႔အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ ၿခံဳေစာင္ေတြ ယူသြားၿပီး  တိုက္ေခါင္မိုးေပၚထိုင္ကာ စိမ္ေျပနေျပ မီး႐ွိဳ႕ပါသည္...။ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ကိုယ္တိုင္ယူသြားကာ မီးေလာင္ေနၿပီဟု မီးသတ္ဌာနကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါသည္..။ မီးသတ္ကားမ်ား ေရာက္လာေသာ္ မူးမူးႏွင့္ ခုန္ခ်မည္ဟု ႀကိမ္းပါသည္..။ ရဲမ်ားျပာယာခတ္ေနသည္ကို အေပၚမွ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေအာ္ရယ္ေသးသည္..။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုလူ ဟန္ေရးျပ႐ံုသာ ခုန္မခ်ခဲ့ပါ.။  ဂလို ဂလိုပင္ ျဖစ္ေလ၏..။

တိုက္ေခါင္မိုးေပၚအထိ လိုက္တက္သြားၾကတဲ႔ မီးသတ္မ်ားနဲ႔ ရဲအခ်ိဳ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လို႐ွိေနမယ္ မသိ..။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ၾကားရတဲ့ ကၽြန္မ က်ိမ္ဆဲခ်င္စိတ္ ေပါက္တာေတာင္ အေတာ္ေလး ႏုေနဦးမွာ..။ ခက္လိုက္တဲ့ လူေတြပါလားေနာ္..။ ဘယ္လိုအေတြးေတြပါလိမ့္..!! မူးသာမူးတာ အဖမ္းခံရၿပီး နံမည္က ေက်ာ္ခ်င္ေသးပါတကား..။ သူငယ္ခ်င္းလည္း သူ႔တိုက္ေပၚ ျပန္တက္သြားၿပီ...။ ေအးစက္ေနတဲ့ ကိုယ့္လက္ဖ်ားေလးေတြကိုေတာင္ ခုမွ သနားရေကာင္းမွန္း သတိရကာ ကၽြန္မလည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့ပါတယ္..။ မိုးကေအးေအး.. ရာသီကခ်မ္းခ်မ္းတုန္.. ျခင္ကတမ်ိဳး.. အမူးသမားကတဖံု..  သူတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ႐ွားပါး ေန႔လယ္ခင္းေလးလည္း ပ်က္သုန္းလို႔..။ အၾကင္နာေတြနဲ႔ အသာအယာေရးမဲ့ စာသား အႏုအ႐ြေလးေတြလည္း အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ကိုယ့္ကို ဘိုင့္ ဘိုင္းး သြားၾကၿပီ..။

ေန႔အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လို႔ ညေနခင္းလည္းေရာက္ခဲ့ေပါ့...။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ၿပီးသကာလ တင္းေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေၾကာ ကိုယ္ျပန္ေလွ်ာ့... ေရတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္.. ဆာေနတဲ့ ဗိုက္ကုိျဖည့္ဖို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ.. ကြန္ျပဴတာကို ႐ွပ္ေဒါင္း... ကုတင္ေပၚတက္.. ေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးၿခံဳ... နားႏွစ္ဖက္ကိုပိတ္... အိပ္စက္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေတာ့မည္..။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တိုင္ အျပစ္တင္ခ်င္ေနမိ သလိုလို သနားေနမိ သလိုလိုေတြက ျဖစ္မိေနေသး...။ ေအးေအးလူလူနဲ႔ စာေရးဖို႔ ဘာညာမေတြးေတာပဲ အစကတည္းက ဘာမီတြန္ေလးေသာက္ ေစာင္ထူထူေလးၿခံဳၿပီး ဇိမ္ေလးနဲ႔ အိပ္ခဲ့မိရင္ အေကာင္းသား...။ အို... ေတာ္ပါေလ ခုမွ ေနာင္တရေနလည္း အပိုပဲေပါ့..။ ဒီေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းရယ္လို႔ မွတ္ယူရင္း မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္အိပ္ကာ နားေအးပါးေအး အိပ္မက္ ခ်ိဳေအးေမႊးေလးမက္လို႔ လွပေစဖို႔ ဆုေတာင္း႐ံုသာ ႐ွိေလေတာ့၏..........။

(ခင္ေလးငယ္)

ဝန္ခံခ်က္..။။ စာမေရး ပို႔စ္ေတြထြက္မလာလို႔ အျပစ္ဖို႔ေနၾကသူ ေဘာ္ေဘာ္အေပါင္းအား ဤသို႔ေသာ ကၽြန္မ၏ အျဖစ္မွန္မ်ားအား ေရးထုတ္ခ်ျပျခင္းအားျဖင့္ မုခ်ပင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ ၾကပါလိမ့္မည္..။ ခြင့္လႊတ္ေပး႐ံုတင္မကပဲ ကၽြန္မခင္ေလးငယ္ေလးအား သနား၍ေပ ေနၾကမည္ကိုလည္း ရင္မွ အလိုလိုသိေနပါေၾကာင္း..။။
 

21 comments:

Anonymous said...

မေရ....

ပာီးးးး ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တယ္ ၊
လက္ရည္မက်ေသးတဲ့ ၿခင္ဖမ္းခ်ံပီယံ မမ ၊ အိပ္ေနေသးလား အၿမဲတမ္းေတာ့ ဘာမီတြန္ ေသာက္မအိပ္နဲ ့ေနာ္ မ ေရ ၊ ဒီလိုပါပဲ မ ရယ္ သဘာ၀အေနွာက္အယွက္ကေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မွာမပာုတ္ဘူးဗ် ၊ အဲလက္စ္ ဆိုသလို ေတာထဲကသစ္ပင္ေပၚမွာ သြားေနမယ္ က်ားၾကီးလဲကိုက္ခ်င္ကိုက္ပေစကြယ္ ၊ ခုေတာ့ၿခင္က်ားၾကီးကိုက္တာ ခံေနရတဲ့ ၿငိမ္း မမ ကိုတကယ္သနားတာပါကြယ္...မပူနဲ့ေနာ္ က်န္တဲ့ စာဖတ္တဲ့ မ ေဘာ္ေဘာ္ ေတြလဲ မ ရင္ထဲကသိေနသလို သနားၾကမွာပါ.... :P

HAPPY CLOUD said...

ျခင္ရိုက္လို႔ ငရဲႀကီးတာက တစ္ျပစ္...
ကိုယ့္ဖာသာ စာမေရးခ်င္ပဲနဲ႔ အမူးသမား ၀ရုန္းသုန္းကားလုပ္တာေၾကာင့္ ဖီးလ္ငုတ္ပါတယ္ ေၾကျငာၿပီး အိပ္လိုက္တာက တစ္ျပစ္...။ သေဘာေတြ ေပါက္တယ္ေနာ္..။ း))

ဒ႑ာရီ said...

ရွားရွားပါးပါး မခင္ေလးရဲ႕ ပိုစ့္ေလး အခုမွ ဖတ္ရေတာ့တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္တြင္းႀကီး ငရဲႀကီးၿပီေနာ္။ း))
လူေတြမ်ားေနာ္ တကယ္ထူးဆနး္တယ္ ရွာရွာႀကံႀကံ သူမ်ားေတြ အလုပ္ရႈပ္တာကို သူက ရီေနႏိုင္ေသးတယ္။ ေကာင္းတယ္ ခုေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ၿပီေပ့ါ။
စာေရးပ်င္းေနတဲ့ မခင္ေလး ဒီစာေလး ထြက္လာေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ ဘ၀တပါးက ျခင္နဲ႔ အမူးသမားကိုေတာ့ ေက်းဇူးလွမ္းတင္လိုက္မိတယ္။ း)

စကားမစပ္ မခင္ေလးရဲ႕ ႏို၀င္ဘာ ပိုစ့္ေလး ဖတ္လို႔ အရမး္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆံုးမသတ္ရေသးေတာ့ ဖတ္ရတာ အားမရဘူးေနာ္။ အခ်ိန္ရရင္ ဆက္ေရးပါအံုးလု႔ိ ေတာင္းဆိုပါရေစ...။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ

အိပ္မက္႐ွင္ said...

အိုင္ဒီယာေတြ ႏွေျမာစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာတို႕ ~
စာေရးဖို႕ Mood ဆိုတာမ်ိဳးက တစ္ခါတစ္ေလမွ ႐ွား႐ွားပါးပါးရတတ္တာမို႕
မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိပါရဲ႕ဗ်ာ ...
ဒါေပမယ့္ အိုင္ဒီယာေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းေလး ေရးတာေတာင္
စိတ္၀င္စားေအာင္ ေရးတတ္တာမို႕ သေဘာက်ေနမိပါရဲ႕ :)

ခင္ေလးငယ္ said...

ကိုကေလာက္ နဲ႔ ညေလး ဒန္ဒန္ေရ...

ဟင့္အင္း....
ငရဲႀကီးမယ္ေတာ့ ထင္ဖူးေကာ...
ဟီးးး (ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ ျပန္ျဖည္ျခင္းျဖစ္၏)

အဲ့ ျခင္ က ဘဝေျပာင္းၿပီး ခုဆို....
အဆိုေတာ္လုပ္ဖို႔ ေမေမ တေယာက္ေယာက္
ဗိုက္ဗိုက္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ... :P

သဒၶါလိႈင္း said...

မမခင္ေလးေရ...
ဆိုဒ္ေျပာင္းတာမသိလိုက္လို႔..အခုမွသိရတာေလ..။
ႏွစ္သစ္မွာ စာအသစ္ေတြနဲ႔ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ေစေၾကာင္း..

ခင္တဲ့
သဒၶါ

မိုးေခတ္ said...

ဖတ္ျပီး ကုိယ့္ဟာကုိ ရယ္ေနရတယ္...အစ္မေရ...
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕လာဖတ္မိတာ...ေခါင္းစဥ္ကုိ ေသခ်ာမဖတ္လိုက္မိဘဲနဲ႕ စာထဲမွာ လယ္တစ္ခင္းအေၾကာင္း ဘယ္နားမွာပါမွာ ပါလိမ့္ဆိုျပီး ဖတ္ေနတာ... :D
ေနာက္မွပဲေသခ်ာျပန္ဖတ္မွ ေန႕လယ္တစ္ခင္းမွန္းသိေတာ့တယ္....
(မဖတ္ခင္က ေတြးမိေသးတယ္...မခင္ေလးငယ္ လယ္စိုက္ေနလို႕ စာမေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းမ်ားေရးတာလား မသိဘူးဆိုျပီးေတာ့.. :P)

ခင္မင္ေသာ...... :)

လားရိႈးသူ said...

ေစာေစာကတည္းက အိပ္ပါလို႕ေျပာေနသားနဲ႕ သူကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚလက္သြားတင္တာကိုး... ဟဲဟဲ စတာေနာ္... မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ၾကဘူးေနာ္...

Dream said...

သတၱ၀ါေတြ က်န္းမာပါေစ...ျခ၊ခ်င္၊ဂ်ပုိး မပါပါ လုိျဖစ္ေနျပီ။။။။ အဟီးးးးး

မယ္မယ္......ဟြန္းးေနာ္....


:P

Dream said...

သတၱ၀ါေတြ က်န္းမာပါေစ...ျခ၊ခ်င္၊ဂ်ပုိး မပါပါ လုိျဖစ္ေနျပီ။။။။ အဟီးးးးး

မယ္မယ္......ဟြန္းးေနာ္....


:P

Flower said...

မဖတ္ရတာၾကာလို႕ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါးေလးကို
ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ေလးဖတ္သြားပါတယ္..
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ မခင္ေလးေရ..
စာေတြအမ်ားၾကီးေရးႏိုင္ပါေစ.. ျခင္ေတြ၊ အမူးသမားရန္ေတြကေန ကင္းလြတ္ပါေစေနာ္..
း)

mae coe said...

နက္က မေကာင္းေတာ့ မမခင္ေလးစာကို ဖတ္ၿပီး မန္႔မယ္လုပ္တိုင္း မရဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ။
ခ်စ္မေလး ဒီလိုေလးေရးထားတာ ခ်စ္စရာေလး...

မယ္ ျခင္ျဖစ္သြားတဲ႔အခါ ခ်စ္မေလးဆီလာလည္မယ္ေနာ္...မကိုက္ဘူး။ မယ့္ကို မရိုက္နဲ႔ေနာ္ ခ်စ္မေလး :P

khin mu san said...

ဟဲဟဲ..x.x.x.x

ၿခင္သတ္တဲ့ေန႔က မီးသတ္ကားသံၿကားလိုက္မိသလိုဘဲ
ဟိုလူၿကီးေလ အဲ့တာဂ်င္းအက်ီၤဆိုင္ကထိတ္ေျပာင္ၿကီး

ခ်ိဳ :P

မေဗဒါ said...

အမယ္ေလးသိပ္ေကာင္းတဲ့အေရးအသားပါပဲ..ဆရာႀကီးေရြဥေဒါင္းက ေမာင္ေခၚေလာက္ပါ့ေတာ္..။

မေမာတန္းဖတ္သြားတယ္.. မီးေတာင္ဝိုင္းသတ္ေပးသြားတယ္..။

လာဖတ္တာေနာက္က်တာခြင့္လြတ္ပါ..။

မေဗဒါ ေခၚ ေဗေဗ

မေဗဒါ said...

ေအာ္ေမ့လို႔ညီမေရ

ဟီး ဆရာလုပ္လိုက္အံုးမယ္..။

ဟိုေလ ေခါင္းစဥ္က ေန႔လည္ခင္းဆိုရင္ ပိုလွမယ္ထင္တယ္..။

ေန႔လည္တခင္းကို အင္ဘာစိုက္လုပ္ေပမဲ့ တကယ္တမ္းေျပာေတာ့ တစ္ပါရင္ မလွဘူးလားလို႔ပါေနာ္..။

ေဗေဗ

ခင္ေလးငယ္ said...

ေက်းဇူးပါ အစ္မေရ..

တစ္ပါ မပါကေတာ႔ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႔..

ေန႔လယ္ ကေတာ႔ ေန႔လယ္လို႔ပဲ ေရးရမွာမို႔ စာလံုးေပါင္းအမွန္အတိုင္း ေရးထားလိုက္တာပါ..

ခင္မင္စြာျဖင့္
ခင္ေလးငယ္

မေဗဒါ said...

ညီမ

ဟီး .. ခြင့္လြတ္ပါ.. ေန႔လယ္ပါ..။ ေတာ္၏..။

ေဗေဗ

Moe Myint Tane said...

ပါဏာတိပါတာ ေ၀ဒမဏိသိကၡာပရံ သမာဓိယာမိ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

ျမေသြးနီ said...

ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္ပ်က္ေလးကို စာတစ္ပုဒ္ အေနနဲ႕ ခ်ေရးလိုက္တာ စိတ္၀င္စားစရာ။ ကြၽန္မ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ အင္းဆက္္ေတြထဲမွာ ျခင္လည္းအပါအ၀င္ဘဲ။ မခင္ေလးငယ္ ျခင္အႏၱရယ္မွ ကင္းေ၀းပါေစလို႕..။

khin oo may said...

ေလာကႀကီးမွာဒီလုိဘဲ။

ကိုေဇာ္ said...

ျခင္တစ္ေကာင္ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျပီး သကာလ. . တိုက္ေပၚမွ ခုန္ခ်ခ်င္သူကို ထိန္းသိမ္းျပီး သကာလ မခင္ေလးငယ္. . .စလိသြားပါတယ္... ဂလိုေပါ႔ေလ။