Friday, April 30, 2010

သြားနည္းသြားဟန္သ႐ုပ္မွန္

ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ သဘာဝတရား၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာ တပ္ဆင္ေပးလိုက္ေသာ ေမြးရာပါ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ နားရသည္မ႐ွိ သြားၿပီးရင္း သြားေနၾကရသည္။ လူတို႔တြင္ ေျခေထာက္ဆိုေသာ ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္မ်ားသာ မပါ႐ွိလွ်င္လည္း တံုးတိတိႏွင့္ အေတာ္ မခ်ိစရာေကာင္းေပလိမ္႔မည္။ လွမ္းစရာ မလို သြားစရာ မလိုႏွင့္ လူငုတ္တုတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပမည္။ ထိုႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္မ်ား ႐ွိျပန္ေတာ႔လည္း ဘယ္တစ္လွမ္း၊ ညာတစ္လွမ္းျဖင့္ လွမ္းၿပီးရင္း လွမ္းေနရျပန္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူညီေသာ ဦးတည္ရာမ်ားသို႔ သြားလာေနၾကသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း အမွန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ တစ္ခရီးထဲ သြားေနၾကေသာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သူမ်ားပင္။ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ေတာ႔ ထိုပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ၾကရမည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ အလြန္ေပါက္ကရႏိုင္ေသာ ေၾကာင္စီစီေတြးတတ္သူ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထိုႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္မ်ား၏ သြားနည္းသြားဟန္မ်ားအား သ႐ုပ္ခြဲ၍ ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းခ်င္း အတူတူ ေလွ်ာက္ပံုေလွ်ာက္ဟန္မ်ား တူညီမႈမ႐ွိပဲ မသိမသာ ကြဲျပားေနၾကေၾကာင္းလည္း ေတြးေလေလ ျမင္ေလေလျဖစ္သည္။ ျမင္ေလေလ (ရီ) ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေလေလျဖစ္သည္။ လူတို႔တြင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသာ႐ွိ၍ ေတာ္ေတာ႔သည္ ထိုႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပင္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ထြင္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ေလးေခ်ာင္းမ်ားသာ႐ွိလွ်င္ ပို၍ အဆန္းထြင္ေလွ်ာက္၍ ေကာင္းမည္ထင္သည္။

ကၽြႏု္ပ္ပထမဆံုး ေျပာျပလိုေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ကၽြႏု္ပ္၏ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ကိုပင္။ အေတာ္ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝမွစ၍ ထိုအတိုင္းသာ ေလွ်ာက္လာခဲ႔သူျဖစ္၍ ဒင္း၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္အား စတိုင္ထုတ္၍ ေလွ်ာက္သည္ဟူ၍ ကၽြႏု္ပ္မထင္မိေပ။ ဒင္းလမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ.. ခါးအား မတ္မတ္ထား၍ ရင္အား ေကာ႔ထားသည္။ ေခါင္းလည္း ေမာ႔ထားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္အား လႊဲေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရာတြင္ အ႐ွိန္အေတာ္မ်ားမ်ားျဖင့္ လႊဲတတ္ေသာေၾကာင့္ လက္ႀကီးမွာ အလြန္ရမ္းေနသည္။ ေျခေထာက္သည္လည္း ဒူးေခါင္း (တံေကာက္ေကြး) အား ေကြးသည္ဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သည္။ ဆန္းျပားသည္မွာ ေျခဖဝါး ႏွစ္ခုအား အျပင္သို႔ ကား၍ ေလွ်ာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သတိအေနအထားျဖင့္ ေျခအစံုးပူး၍ေနလွ်င္ ဒင္းေျခေထာက္မွာ အဂၤလိပ္အကၤၡရာ (V) ပံုသ႑ာန္မ်ိဳး ဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္ပူး၍ ေျခမႏွစ္ဖက္ အေတာ္ေဝးေနသည္။ ထိုသို႔ ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္အား အျပင္သို႔ကား၍ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္စရာပင္။ ဆိုေတာ႔ျဖင့္ ဒင္းလမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ လက္ႀကီး ဝွီးကနဲ ဝွီးကနဲႏွင့္။ ဖိနပ္သံ ပလပ္ပလပ္ႏွင့္။ ေျခကားရား လက္ကားရားႏိုင္လွသည္။

ဒုတိယ ေျပာျပလိုေသာ ေလွ်ာက္နည္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ဆန္းျပား၍ ကဗ်ာဆန္ေနသည္။ ထိုသူမွာ အျခားသူ မဟုတ္ေပ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ႔ေသာ ကားရားပံုစံေလွ်ာက္ သူငယ္ခ်င္း၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ရည္းစားျဖစ္သည္။ သူမ၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွသည္။ အတိအက် ပံုေဖာ္ျပရေသာ္.. ခါးအား ခပ္ကိုင္းကိုင္းထား၍ ဒူးေခါင္းအား ေကြးကာေလွ်ာက္သည္။ လက္ႏွစ္ဘက္မွာ လြဲသည္ဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ လႈပ္႐ံုသာ လႈပ္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္အား ခႏၶာကိုယ္ေဘးတြင္ အေသကပ္၍ ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္တတ္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးၿခံဳၾကည့္လွ်င္ ခါးကုန္းကုန္းႏွင့္ အားမ႐ွိသူဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ႔ေခြဟန္ ေပါက္ေနသည္။ ဆန္းျပားသည္မွာ ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္အား အတြင္းသို႔ ခြင္၍ေလွ်ာက္တတ္ျခင္းပင္။ ႐ိုး႐ိုး ခြင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေျခလွမ္းလိုက္လွ်င္ ဝိုက္၍ ဝိုက္၍ ခြင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စတိုင္ထုတ္သည္ဟု ထင္စရာ ႐ွိေသာ္လည္း သူမလမ္းေလွ်ာက္ဟန္လည္း (ရီ) ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ။

ဒင္းတို႔ စံုတြဲ အတူမ်ားတြဲလာလွ်င္ လူတိုင္း သတိထားမိေလာက္ေအာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဆန္လွသည္။ အလြယ္ေျပာရလွ်င္ တစ္ေယာက္သည္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးႏွင့္ ကားကားႀကီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ ကုန္းကုန္း ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ႏွင့္ ခပ္ခြင္ခြင္။ ဒင္းတို႔အတြဲ လူေျပာမ်ား၍ နာမည္ေက်ာ္လွေပသည္။ ကေလးမ်ားေမြးလွ်င္ မည္သို႔ေလွ်ာက္မည္မသိ။ ေမြးမည့္ကေလး အတည့္ျပန္၍ ျဖစ္သြားႏိုင္ေကာင္းသည္။

ကၽြႏု္ပ္စိတ္ပ်က္မိေသာ လမ္းေလွ်ာက္ပံု တစ္ခု႐ွိေသးသည္။ တျခားေတာ႔ မဟုတ္ေပ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ဆိုလား Cat Walk ဆိုလား နာမည္ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မ်ိဳးပင္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေခသူမဟုတ္ေပ။ ေခသူ မဟုတ္ဆို၍ မေခသူဟူ၍လည္း အထင္မေရာက္ေစလိုေပ။ ကၽြႏု္ပ္ ရည္းစားမ်ားမ်ားစားစား မထားခဲ႔ဖူးေပ။ ထားခဲ႔ဖူးေသာ အေခ်ာအလွ ၁၀ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္ေက်ာ္ထဲတြင္ ေမာ္ဒယ္မေလး တစ္ေယာက္ပါဖူးသည္။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ဒင္းကေလး စတင္ ကၽြမ္းဝင္ခါစက ပိန္သြယ္သြယ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေလးျဖစ္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္သည္လည္း သာမန္အရပ္သူမ်ားကဲ႔သို႔ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ေလးသာျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ႀကိဳက္ၿပီး သံုးေလးလအၾကာတြင္ ျဖတ္ျဖတ္လူး၍ ႐ူးေလေတာ႔သည္။ ႐ူးသည္ဆို၍ အံ႔ၾသမေစာၾကေစလိုေပ။ ဒင္း႐ူးျခင္းမွာ ေမာ္ဒယ္႐ူး ႐ူးျခင္းျဖစ္ေတာ႔သည္။ ဘယ္သူက ဘယ္လို ေျမာက္ေပးလိုက္သည္ မသိ ေမာ္ဒယ္သင္တန္း ေရာက္သြားေတာ႔သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ၏ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ ေျပာင္းလဲလာသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္လည္း မခၽြတ္တမ္း စီးလာသည္။ ဝတ္စားပံုလည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ အတူတြဲေလွ်ာက္ရန္ ကၽြႏ္ုပ္ ႐ွက္ဖြယ္အတိ ျဖစ္မိေလေတာ႔သည္။

ဒင္းကေလး၏ လမ္းေလွ်ာက္ပံုအား ခပ္ပါးပါး ပံုေဖာ္ျပရေသာ္.. ေျခလွမ္းက ခပ္က်ဲက်ဲျဖစ္သည္။ ပ်ဥ္တစ္ျပားတည္း ခင္းထားေသာ တံတားေပၚေလွ်ာက္သကဲ႔သို႔ ဘယ္ေျခလွမ္း၊ ညာေျခလွမ္း တစ္ထပ္တည္းက်သည္။ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ဆိုသည္မွာ တကယ္ပင္မွန္လွသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္လႊဲသည္ကလည္း စည္းခ်က္ညီသည္။ လွလည္း အလြန္လွေပသည္။ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာ ေလထဲလႊင့္ေနသလိုျဖစ္သည္။ ဒင္းကေလး၏ ေမာ္ဒယ္လမ္းေလွ်ာက္ ေလ႔က်င့္ပံုမွာလည္း အဆန္းပင္။ ဒင္းတို႔အိမ္အနီး ရထားသံလမ္းေပၚတက္၍ ေျခလွမ္းၿငိမ္ေအာင္ ေလွ်ာက္သည္ဟူ၏။ ရထားတိုက္မေသသည္မွာ ကံႀကီးလွသည္။ အလြန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္မွာ စင္ေပၚေလွ်ာက္ၿပီးလွ်င္ အားမရေသးပဲ အရပ္ထဲ၊ ရပ္ကြက္ထဲ၊ လမ္းထဲ ထိုပံုစံအတိုင္းသာ ေလွ်ာက္ေနေလေတာ႔ ကၽြႏု္ပ္႐ွက္လြန္လြန္းလွသည္။ ကၽြႏု္ပ္လက္ေမာင္အား ခ်ိတ္၍ ေလွ်ာက္ေနျပန္လွ်င္လည္း ကၽြႏု္ပ္မွာ ဒ႐ြတ္တြဲလိုက္ရေတာ႔မလို အေနခက္လွသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္မေကာင္းစြာ “ဒုန္းး” ကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ႔သည္။
(“ျဖတ္သည္” ဆိုျခင္းအား တလြဲမေတြးေစလို.. ဒင္းကေလးအား ခ်စ္မိေသာစိတ္ႏွင့္ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းမ်ားအား ျဖတ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။)


ထိုေမာ္ဒယ္မေလးကဲ႔သို႔ပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လွတပတ ခ်ာတိတ္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ စံုတြဲခုတ္ဖူးျပန္သည္။ ဒင္းကေလးသည္လည္း ေခသူမဟုတ္ေပ။ မယ္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ မယ္ဘြဲ႕ရဖူးသည္။ ဒင္းကေလး၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ကၽြႏု္ပ္အား မထိတထိႏွင့္ ကလိကလိ ျဖစ္ေစသည္။ ၿပိဳင္ပြဲေလွ်ာက္ဟန္အား ကၽြန္ုပ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း အတူတြဲသြားလွ်င္ ေလွ်ာက္တတ္ေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္အား အမွန္ပင္ စြဲလမ္းမိသည္။ ေလွ်ာက္ပံုမွာ.. ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္။ ေျခငါးလွမ္း လွမ္းၿပီးလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ေျခဖဝါးေလးအား ႂကြ၍ ခုန္ဆြဆြေလး လုပ္တတ္သည္။ ပံုမွန္ ေျခလွမ္း လွမ္းေနရာမွာ ေလးငါးလွမ္းကို ေျခလွမ္းစိပ္စိပ္ေျပး၍ သြားတတ္ေသးသည္။ ခုန္ဆြဆြေလး လုပ္ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေျပးသြားရာမွ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ႔သည္။ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ေျခကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေလွ်ာက္ ကေလးေလးလို ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ေနတတ္သည္။ ဒင္းအေျပာအရ “မ်က္ႏွာၾကည့္၍ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္” ဟူ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ထိုခုန္ဆြမေလးကို အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ျဖစ္သြားေတာ႔သည္။
(ရည္းစားမ်ား၏ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမ်ားအား တစ္ေယာက္ျခင္းေရးေနလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အား ျမင္ျပင္းကပ္ၾကမည္ထင္သည္။ ဤတြင္ ရပ္လိုက္ပါမည္။)

ေလွ်ာက္နည္းေလွ်ာက္ဟန္မ်ားတြင္ ၿပံဳးခ်င္စဖြယ္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္တစ္ခု ႐ွိေသးသည္။ “ရင္ဘတ္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္သည္” “ေခါင္းျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္သည္” ဟု ဆိုလွ်င္ ထူးဆန္းေပလိမ္႔မည္။ အမွန္ပင္ ထိုသို႔ တင္စားထိုက္ေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ ႐ွိသည္။ အျခားမဟုတ္ေပ ေျပးရမည္လည္း႐ွက္၊ ေႏွးလို႔လည္း မျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္တတ္ၾကသည္။ ဥပမာ အလုပ္ခ်ိန္ေနာက္က်၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္က်၊ ရထားမမီမွာစိုး၊ ကားမမီမွာစိုး စသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ရထားဘူတာမ်ားတြင္ အေတြ႕မ်ားသည္။ ေလွ်ာက္ပံုမွာ.. ခါးအား အစြမ္းကုန္ ကုန္းထားသည္။ စိတ္က ေျခေထာက္ထက္ ပိုျမန္ေနေသာေၾကာင့္ ဟတ္ထိုးဟတ္ထိုးျဖင့္ ေျခလွမ္းက ေနာက္က်ေနသည္။ ျမင္ျမင္ရာ ဝင္တိုက္ေတာ႔မေယာင္ အလြန္ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေလွ်ာက္သည္။ လက္တြင္လည္း အထုပ္အပိုး၊ အိတ္၊ ဖိုင္တြဲ၊ ထမင္းဘူး စသည္ျဖင့္ ပါတတ္သည္။ အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ ရင္ဘတ္ႀကီးျဖင့္ သြားေတာ႔မေယာင္၊ အ႐ွိန္လြန္၍ ေခါင္းစိုက္ေတာ႔မေယာင္။ ေလွ်ာက္သူ မသိေသာ္လည္း ေဘးမွၾကည့္သူအဖို႔ အလြန္ (ရီ) ရယ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေပသည္။

သြားျခင္းအား အထူးျပဳရာတြင္ “လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔” ဆိုေသာ စကားလံုးသည္ အာ႐ံုတြင္ ပံုေပၚလာေအာင္ အလြန္က်စ္လစ္ေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္ စကားလံုး တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုစကားလံုးအား ဖတ္မိ႐ံုျဖင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားအေနျဖင့္ မိန္မပ်ိဳေလးမ်ားအား ျမင္ေယာင္ လာတတ္ၾကသည္။ ျမင္လွ်င္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွသာ ျမင္ေယာင္တတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ က်ားသဘာဝ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆြဲအားေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေလး၏ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ေရခပ္သူေလး၏ ေရအိုး႐ြက္၍ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ ယဥ္သူေလး၏ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ စသည္ျဖင့္ နိမ္႔တံုျမင့္တံု ေလွ်ာက္ပံုမ်ိဳး ျမင္တတ္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္သည္ ေၾကာင္ေလွ်ာက္ႏွင့္ မတူေသာ္လည္း “လွပါသည္” ဟူ၍သာ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ “ဂလု” ကနဲ ေျပာျပလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ (ဤေနရာတြင္ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ ၏ “အိုးကေလး လႈပ္ပါေဟ႔ ေရအိုးေလး လႈပ္ပါေဟ႔” ဆိုသည့္အေၾကာင္းအား အက်ယ္ မေရးလိုေတာ႔ေပ။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္ဟန္မ်ားအေၾကာင္း ေတြး၍သာ ျမင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။)

အေတာ္အေနခက္မည္ ထင္ရေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ တစ္ခု ႐ွိေသးသည္။ ေျပာရမည္ကိုလည္း စိုးေတာ႔ စိုးရိမ္ေနမိေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္အား “ဒါေတြပဲ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္” လို႔ ေျပာမည့္သူမ်ား ႐ွိေၾကာင္းလည္း သိေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း “သြားနည္းသြားဟန္ သ႐ုပ္မွန္” ဆိုေသာေၾကာင့္ သ႐ုပ္မွန္အတိုင္း ေျပာျပဖို႔ေတာ႔ လိုေနသည္။ အျခားမဟုတ္ေပ.. ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေ႐ႊျပည္ႀကီးတြင္ ႏွမငယ္ေလးမ်ား၊ အမႀကီးမ်ား၊ အန္တီႀကီးမ်ား၊ ဘြားဘြားႀကီးမ်ား အထိ စကက္မ်ား ဝတ္တတ္ၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ A စကက္၊ ထမီစကက္၊ ဖိစကက္ စသည္တို႔ အလြန္အဝတ္မ်ားသည္။ ပတ္႐ံုသာ ပတ္ထားေသာ ပတ္ထမီမ်ားလည္း ႐ွိေသးသည္။ တည္ထြင္သူမ်ား အလြန္ေတာ္လွသည္။ ျမန္မာထမီကို ေမာ္ဒယ္ျမင့္ လိုက္သလိုပင္။

ကိုယ္လံုးႏွင့္ ကြက္တိထက္ ပို၍ တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္ဝတ္ၾကသည္။ ေကာက္ညႇင္းထုပ္အား ႏွီးႀကိဳးျဖင့္ တင္းေနေအာင္ ထုပ္ထားသကဲ႔သို႔ တင္းလြန္းသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ စကက္ အနားသားကို ကန္၍ တ႐ႊမ္း႐ႊမ္း ကန္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ အေရးအေၾကာင္း ေျပးလႊားစရာမ်ားေပၚလွ်င္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းသလို၊ ရယ္ခ်င္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။ ဒူးေကြး၍ မရေလာက္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားေသာေၾကာင့္ ေျခသလံုးေလးသာ လႈပ္႐ံုလႈပ္၍ တုပ္တုပ္တုပ္တုပ္ႏွင့္ ခုန္ဆြဆြ ေျပးရသည္။ တခ်ိဳ႕ ေျပးရမည္ကို စိုးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေလတိုက္မည္ကို စိုးရိမ္ၾကသည္။ ေလလည္းလာ လန္လည္းလန္ လန္႔လည္းလန္႔ ဆိုသည္မ်ိဳး ျဖစ္မည္။ “လန္ထြက္ေနတာပဲ” ဆိုေသာစကား ေပၚေပါက္လာပံုႏွင့္ သက္ဆိုင္ေကာင္း သက္ဆိုင္ႏိုင္သည္။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာပင္။

သို႔ေသာ္လည္း ေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္၍ ေျပးသူ ေျပးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ကားေပၚေက်ာ္ခြ တက္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ေျချဖင့္ စတက္၍ မရေသာေၾကာင့္ ခံုေပၚအရင္ထိုင္၍ ၿပီးမွ ေျခကို တုပ္ကာ မၿပီး တက္ရသည္။ လွခ်င္စိတ္၏ ဒုကၡပင္။ ဆိုေတာ႔ျဖင့္ ေခတ္ကာလ ႏွမငယ္မ်ား ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ အလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမ်ား၊ ေနပံုထိုင္ပံုမ်ား ေျပာင္းလဲတတ္ေၾကာင္း ဤေနရာတြင္ သတိထားမိေတာ႔သည္။ ေဘာင္းဘီဝတ္၍ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေလွ်ာက္ဟန္၊ စကပ္ဝတ္၍ သတိထားေလွ်ာက္ဟန္၊ လံုျခည္ဝတ္၍ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ေဒါက္ဖိနပ္အျမင့္ႀကီးစီး၍ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ေလွ်ာက္ဟန္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမည္စိုး၍ ေျခလွမ္းမွားေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ စသည္ျဖင့္ ေျပာခ်င္စရာ အေတာ္မ်ားသည္။

ေတြးမိတိုင္းသာ အက်ယ္ခ်ဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ႐ိုက္ေပါက္ျဖစ္မည္။ ဆိုေတာ႔ျဖင့္ သတိထားမိေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းေသာ ေလွ်ာက္နည္းေလွ်ာက္ဟန္းမ်ား ႐ွိေသးေၾကာင္း အတိုခ်ံဳ႕၍ ေျပာခ်င္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ ကေလးငယ္ေလး၏ လွမ္းလိုက္၊ ယိုင္လိုက္၊ ထိုင္ခ်လိုက္ ျပန္ထလိုက္ စေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဘဘႀကီး၏ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ဘယ္ညာ ဖိနပ္သံခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထီမထင္ေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ အစုအဖြဲ႔ ခ်ီတက္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ထီးမိုးသူ၏ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ အေႏွးေလွ်ာက္ အျမန္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ဟန္၊ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ခ်ည့္နဲ႔ေနေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ တက္ႂကြေနေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ ဝိနည္းႏွင့္အညီ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ေဒါသထြက္သူ၏ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးျဖင့္ ေလွ်ာက္ဟန္၊ လူမိုက္၏ လက္ေနာက္လြဲ ႐ိုက္ေပါက္ေလွ်ာက္ဟန္၊ လွယဥ္ေက်းမယ္၏ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ မ်က္မျမင္ တစ္ေယာက္၏ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္ဟန္၊ “က်ား” မဟုတ္ “မ” မဟုတ္ အေျခာက္တစ္ေယာက္၏ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ဝလြန္းသူ၏ ေပါင္းခပ္ကားကား ေလွ်ာက္ဟန္၊ စသည္တို႔အျပင္ ပင့္ကြင္းငွက္ႀကီး၏ ဝဝလိမ္လိမ္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ေမ်ာက္မ်ား၏ ခုန္ေပါက္၍ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ဂဏန္းေကာင္တို႔၏ ကန္႔လန္႔သြားေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္၊ ပက္က်ိ၊ လိပ္၊ ေႁမြ၊ ေၾကာင္၊ ပင့္ကူ၊ ပ႐ြက္ဆိတ္ စေသာ တိရိစာၦန္မ်ား၏ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ထို႔ျပင္ ဖေနာင့္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိေလွ်ာက္ဟန္၊ ေျခဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြေလွ်ာက္ဟန္၊ ဖိနပ္တ႐ွပ္႐ွပ္ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ႀကိဳးတန္းေပၚေလွ်ာက္ဟန္၊ အရက္သမား၏ ယိမ္းထိုးေလွ်ာက္ဟန္၊ ခ်ာလီခ်က္ပလင္၏ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ငတက္ျပား၏ ေလွ်ာက္ဟန္၊  ရာဇာေနဝင္း၏ ေလွ်ာက္ဟန္၊ ကိုရင္ေနာ္၏ ေလွ်ာက္ဟန္... စသည္ျဖင့္ စံုလြန္းလွသည္။
(ကိုရင္ေနာ္၏ ေလွ်ာက္ဟန္ ဆို၍ စာဖတ္သူ ၿပံဳးခ်ိခ်ိႏွင့္ စိတ္ဝင္စားသြားမည္ထင္သည္။)


ကၽြႏု္ပ္၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ “စတိုင္က်က် ေမာ္ဒယ္ဘိြဳင္းကဲ႔သို႔” ဟု မေျပာလိုေပ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသာပါ၍ သူလိုကိုယ္လိုသာ ဘယ္တစ္လွမ္း ညာတစ္လွမ္း လွမ္းေနသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေျမာက္ႂကြႂကြ၊ ကားရားကားရား။ ရံဖန္ရံခါ ခုန္ဆြဆြ၊ ေထာ႔နင့္နင့္။ ရံဖန္ရံခါ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း။ ေရခ်ိန္ကိုက္လွ်င္ ဒယီးဒယိုင္၊ ဟတ္ထိုးဟတ္ထိုး၊ ေလးဖက္ေထာက္၊ ဝမ္းလ်ားထိုး။ တခါတရံ ေတြ႕ကရာ ကန္၍ စေသာ ေလွ်ာက္ဟန္မ်ား အလ်င္းသင့္သလို ေလွ်ာက္တတ္သည္။ ဘယ္ေျခ လွမ္း ဘယ္လက္လႊဲ၊ ညာေျခ လွမ္း ညာလက္လႊဲေသာ ကိုး႐ိုးကားရား ပံုမ်ိဳးေတာ႔ မေလွ်ာက္တတ္ေပ။ ေသခ်ာသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ လႈပ္စရာ မ႐ွိ၍ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ေတာ႔ မေလွ်ာက္႐ိုး အမွန္ပင္။

အတည္ေျပာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မူပိုင္ေလွ်ာက္ဟန္ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိေသာ္လည္း သြားေနေသာ လမ္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းပ်က္ရသည္မ်ား၊ ခလုပ္တိုက္ရသည္မ်ား၊ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ရသည္မ်ားေတာ႔ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ ထိုသို႔ ႀကံဳေတြရျခင္းမွာလည္း အဆန္းေတာ႔ မဟုတ္ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ ဘဝခရီးလမ္း ဆိုသည္မွာ တစ္ခရီးထဲ ျဖစ္၍ လူတိုင္းႀကံဳေတြ႕ေနရသလို ကၽြႏ္ုပ္လည္း ႀကံဳေတြ႕ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အေသအခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အားလံုးသည္ လမ္းစေလွ်ာက္တတ္စ ကေလးငယ္လို လဲလိုက္ ျပန္ထလိုက္ႏွင့္ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးေနၾကရသည္။ ေ႐ွ႕လွမ္းမလိုလိုႏွင့္ ေျခလွမ္းက ေနာက္ျပန္ေရာက္တတ္ေသာ အရက္သမား တစ္ေယာက္လိုလည္း ဒယီးဒယိုင္ ေျခလမ္းမ်ား မွားၾကသည္။ တစ္ခါတေလ ဘယ္ေျခ ညာေျခ ခလုပ္တိုက္၍ ေမွာက္လ်က္ လဲၾကသည္။ တခါတေလ အတက္လမ္းတြင္ ေလးဖက္ေထာက္၍ သြားၾကရသည္။ အဆင္းလမ္းတြင္ ေျခေခ်ာ္လဲရသည္လည္း႐ွိသည္။ တခါတေလ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လို စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ တခါတေလ ႀကိဳးတန္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနသလို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ စြန္႔စားေနရသည္။ တခါတေလ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနား ေလွ်ာက္ေနသလို သည္းထိတ္ရင္ဖို ဆန္လွသည္။

ထိုသို႔ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြ႕အႀကံဳအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနၾက၊ သြားေနၾကသူမ်ားတြင္ လက္တြဲေဖးကူတတ္သူမ်ား ႐ွိသလို အတၱႀကီးစြာ တြန္းတိုက္တိုးေဝွ႔ သြားသူမ်ားလည္း ႐ွိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တစ္ခရီးထဲ သြားေနၾကေသာ ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္းအတူတူ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေမတၱာမထား ရန္သူမ်ားလို ကိုက္ရင္းဖဲ႔ရင္း သြားေနၾကျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေလွ်ာက္ပံုေလွ်ာက္ဟန္မ်ား ပံုစံမတူ ကြဲျပားတတ္ၾကေသာ္လည္း သြားနည္းသြားဟန္မ်ား သ႐ုပ္မွန္ရန္ လိုအပ္ေနသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ ေျခလွမ္းတုိင္း၏ ဦးတည္ရာသည္ “ေသဆံုးျခင္း” ဆိုေသာ သိပ္မေဝးလွသည့္ ပန္းတိုင္တစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း သတိခ်ပ္၍ မ်ားေနေသာ အတၱမ်ား ေလ်ာ႔၍ မွားေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ျပင္ရေပေတာ႔မည္...။

(ကိုရင္ေနာ္)

မွတ္ခ်က္။ ။ ရည္းစားမ်ားေၾကာင္း လူအထင္ႀကီးေအာင္ ႂကြားေရးထားသည္မ်ားအား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍သာ ဖတ္ေပးၾကပါကုန္။ အမွန္မွာ ေဂၚမစြံ အသိုးႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ (ကၽြႏ္ုပ္ ဝန္မခံလွ်င္ ဖြမည့္သူမ်ား႐ွိ၍ ဝန္ခံလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။)  
ခင္ေလးငယ္၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္အား ေရးျပလိုေသာ္လည္း စာဖတ္သူတို႔ လြန္စြာ စိတ္ပ်က္ အံ႔ၾသ သနားဂ႐ုဏာသက္ၾကမည္စိုး၍ ခ်န္လွပ္ထားခဲ႔ပါသည္။

သ႐ုပ္မွန္ပိုစ္႔မ်ား။       ။ အိပ္နည္းေယာင္နည္းစားနည္းေသနည္း


28 comments:

Anonymous said...

၀ါးးးး))))) ေခသူမပာုတ္ မေခသူပာူ၍လည္မထင္ပါ ...အေတာ္စြံတာပဲပါဗ်ာ ၊ အကို ့ ့သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲကိုေတာ့ စိတ္ အ၀င္စားဆံုးပဲ တကယ့္ကိုၿမင္ခ်င္တယ္ ခဏေလးပဲၾကည့္ခ်င္တာပါ ...ပာီးး ။။

Anonymous said...

ကိုရင္ အေတာ္စြံ

ကိုရင္ ေ၇ ေခါင္းနဲ ့ေလ်ွာက္တာေတာ ့ ဟုတ္မယ္ ၿမင္ဘူးတယ္ ၿမန္ၿခင္လြန္းအားၾကီးေတာ ့ ေခါင္းကေရွ ့ေရာက္သြားတာၿဖစ္မယ္

ကိုရင္ မေလးက်န္းမာပါေစ
ခ်စ္တဲ ့ဂန္ ့

HAPPY CLOUD said...

ဂဏန္းသြားေလွ်ာက္တဲ့ ၀င္းဦးပါ ထည့္ေရးသင့္တယ္။ ဒီဖက္ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ရာဇာေန၀င္းေပါ့။ မခင္ေလးေလွ်ာက္တဲ့ပံုလည္း ထည့္ေရးဖို႔ ေမ့သြားတယ္ထင္တယ္။ း))

အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလး သိပ္သေဘာက်တယ္။(ရည္းစားမ်ားတာ ေျပာတာမဟုတ္):D

ကိုရင္ေနာ္ said...

ကမိုးေမာင္ႀကီးေရ...
ဟုတ္ပါ႔ဗ်ာ.. က်န္တာေလး စံုသြားေအာင္ ျဖည့္ထားလိုက္သဗ်ိဳ႕.. အဟဲ႔ဟဲ႔ဟဲ႔.. ဟဲ႔.. း)))

ေရလည္းဇူး... း)

ခင္မင္ေလးစားမဟားဒယားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ကိုရင္ေနာ္

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုရင္ေနာ္ေျပာလို႔လူေတြရဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ကို
ေတြးၾကည့္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေနာ္..လမ္းေလွ်ာက္ဟန္
သာမတူၾကတာ..သြားေနၾကတဲ့ခရီးကေတာ့ပန္းတိုင္
အတူတူပါပဲ..။အတတ္ႏိုင္ဆံုးအတၱေတြကိုေလွ်ာ့ၿပီး
မွားတဲ့ေျခလွမ္းကိုလည္းျပင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္..။
မမခင္ေလးကိုလည္းသတိရပါတယ္..ေနေကာင္းတယ္ေနာ္

ခင္တဲ့
သဒၶါ

ေမဇင္ said...

လမ္းသြားပုံ သြားနည္းေတြကို မ်က္စိထဲ တန္းျမင္ေအာင္ ေရးတက္လုိက္တာ..ဦးေနာ္ း) ။ ေနာက္ဆုံး ဦးတည္ရာက ေသဆုံးျခင္း ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲလား။

khin oo may said...

ၿဖည္႕စြက္ခ်က္ .ခင္ေလးငယ္ထည္႕ေပးပါ။

ေမေလး said...

ၾကြားခ်က္ လန္ထြက္ေနတာဘဲ

ၿဖည္႔စြက္ခ်က္ (မမေကအိုအမ္ဆီကေကာ္ပီတာ :D )
ဦးေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ပုံလမ္းေလွ်ာက္နည္း ဒါပုံႏွင္႔တကြ ပို႔စ္သက္သက္တင္ပါရန္ ........

ဒ႑ာရီ said...

ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ သရုပ္မွန္ပိုစ့္ေတြ ေၾကာ္ျငာ၀င္ၿပီးထဲက ေစာင့္ေနတာ ခုမွဖတ္ရေတာ့တယ္္။ သရုပ္မွန္ ဆိုတဲ့အတိုင္း သြားနည္းသြားဟန္ ေလွ်က္နည္းေလွ်ာက္ဟန္ေတြကုိ ေရးထားတာ မ်က္စိထဲျမင္ေတာ့ ၿပံဳးမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြဲကိုလည္း မ်က္လံုးထဲ ပံုေဖၚၾကည့္သြားတယ္။ ကိုရင္ေနာ္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ေလးေတြ ေလွ်ာက္ဟန္ကလည္း အဆန္းသားပဲ။

သြားေနၾကရတဲ့ ပံုသ႑န္ မတူၾကတာပဲ ရွိတာပါ။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေမြးကတည္းက ေသဆံုးခ်ိန္ထိ ကိုရင္ေနာ္ ေျပာသလို ေနာက္ဆံုး ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ခုတည္းပါပဲ။ လိုရာ မေရာက္ခင္ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ သတိေလးနဲ႔ သြားလို႔ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး အတၱကင္းတဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။
အသိတရား အျမဲေပးတဲ့ ပိုစ့္ေလးေတြအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုရင္ေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ

Maung Myo said...

က်ေနာ္ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လဲက်တာ ျပန္ကုိမထေတာ့ဘူး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုျပီး ေတေပျပီး ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ း) ရသကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ဘက္ဆြဲေတြးသြားတယ္ေနာ့္။

ကိုေဇာ္ said...

ေရးလည္း ေရးတတ္ပါ႔ ကိုရင္ရယ္. . .
ကိုရင္က ဘယ္တစ္လွမ္း ညာတစ္လွမ္း လွမ္းတာလား.
က်ေနာ္က ညာတစ္လွမ္း ဘယ္တစ္လွမ္းဗ်. . .
က်ေနာ္က လက္ဝဲ သမား မဟုတ္ဘူး. .ဟိ
ညာသန္ဗ်. . .

ဟဲဟဲ..အဟုတ္မွတ္လို႔ ဖတ္ေနတယ္ မလား. .
မွတ္ထား . . အဲဒါ အညာ ခံရတာပဲ. .

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

အစ္ကိုေရ.......

ေမာ္ဒယ္လ္မေလး...... လမ္းေလွ်ာက္က်င့္တာ..... ရထားသံလမ္းေပၚတက္က်င့္တယ္ဆိုလို႔ ရယ္လိုက္မိေသးတယ္...........း))

ဖတ္ရတာ ေက်းဇူးဗ်ာ.......။

ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

မယ္႔ကိုး said...

ရသနဲ႔ ဟာသနဲ႔ အခ်ိဳဳးညီညီေကာင္းမြန္တဲ႔ ဒီလိုစာေလးေတြကို ေမွ်ာ္ေနတာ။
ဆက္ေရးပါဦးအစ္ကို
ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္..

ေမႏိုင္း said...

ဦးေနာ္ေရးထားသလို စမ္းၿပီး သြားၾကည့္ဦးမယ္။ ေရးထားတာက သရုပ္ပါေတာ့ မ်က္စိထဲတန္းျမင္တယ္။ ရီေတာ့ရီရတယ္ေနာ္ ၾကြားလိုက္တာလည္း လြန္ေရာ း)

မ်ားေနတဲ့ အတၱနဲ႔ လွမ္းေနမွေတာ့ မွားေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြပဲေပ့ါ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေနာ္ေျပာသလို ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ ေျခလွမ္းမမွားေအာင္ သတိထားသြားရမယ္ေနာ္။

ေက်းဇူးဦးေနာ္
ေမႏိုင္း

Flower said...

ရယ္စရာလိုလိုနဲ႕ ေပးခ်င္တဲ႕ Message ေလးကို ပညာပါပါေလး ထည္႕ေပးထားတာ
သိပ္သေဘာက်စရာေကာင္းပါတယ္.
တစ္ခရီးတည္းသြားခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ခ်င္ၾကတယ္ ဆိုတာေလးက အႏွစ္ကေလးပါဘဲ...
အင္း မခင္ေလးရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေလးကိုေတာ႕
တကယ္သိခ်င္မိသားး...
ဟိဟိ
ေျမာက္ေပးတာမဟုတ္ေၾကာင္းပါ... မခင္ေလးေရ..

မေဗဒါ said...

ဟလိုကိုရင္ေရ

ေတြးအားလည္းေကာင္း ေရးတာလည္းမိ.. ထိ..ပါ့..။ အင္း ရည္းစားေတြကလည္းမ်ားခဲ့.. ဟုတ္ေပါင္ တကယ္မရွိခဲ့တာ သိရလို႕ ပန္းတုိင္ ဟိုကိုမေရာက္ခင္ စြံပါေစလို႔ ေဗေဗ ဆုေတာင္း၏..။

လာဖတ္တာ ေနာက္က်သြားတယ္.. ေႏွာင့္ယွက္သူ ေတြရွိေနၿပီ.. ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ့သတၱ၀ါေတြပါပဲ..

ခင္တဲ့

ေဗေဗ

Unknown said...

ေရာက္တယ္ သတိတရ အျမဲပါ -

ေမ့သမီး said...

ရည္းစားလွတပတေလးေတြရိွခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတာ ၾကြားတာလား။ ဒီတုိင္းေျပာလို႕ကေတာ့မယံုဘူး။ မုန္႕ေကၽြးေျပာမွ အားနာပါနာနဲ႕ယံုမယ္။ :)

Nchan said...

ကြ်ႏု္ပ္လည္းစာမ်ားအားဖတ္ရွုသြားသည္ ေနာက္ေနာင္လမ္းေလ်ာက္လ်င္ စတိုင္က်က်ေလ်ာက္ေတာ႔မည္
:D

ေရႊနတ္သား said...

လမ္းေလ်ွာက္နည္းမ်ား..မွတ္သားသြားပါေၾကာင္း.....မ်ွေ၀ေပးျခင္းအားအထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္မ်ာ

T T Sweet said...

လမ္းေလွ်ာက္နည္းေပါင္းစံု ကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ၿမင္ေအာင္ေရးလဲ ေရးတတ္ပ ကိုရင္ေနာ္ ... ေနာက္ဆံုးက message ေလးလဲ မွတ္သြားပါေၾကာင္း။ မဖတ္ရေသးတဲ႕ ပို႕စ္ေတြ အမ်ားၾကီးလဲ ဖတ္သြားပါေၾကာင္း။

မိုးခါး said...

မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး
စံုပဲ ခုန္ခုန္သြားေတာ့မယ္ .. :D

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ေၾသာ္

တာမီးရဲ ့ဦးေနာ္က ေတာ္ေတာ္စြံပါလားလို ့ဆိုျပီး အထင္ေတြၾကီးေနတာ။

ေအာက္ဆံုးေရာက္မွ လူအထင္ၾကီးေအာင္ ၾကြားထားတာတဲ့။
း)

ဇရပ္ခုန္ခုန္ျပီးေလွ်ာက္တဲ့လူ ေတြ ့ရင္ေတာ့ အူယားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ကလဲ ဖေနာင့္သံစူးလမ္းေလွ်ာက္ပံုလို ့ေျပာတယ္။
း(

RePublic said...

စီပံုးလဲ မေတြ႕မိဘူး ကိုရင္ၾကီး ။
ဒီဘေလာ့ဂ္ရြာထဲေရာက္ရင္ ေတာ့၀င္၀င္ၾကည့္ပါတယ္ ။
ေပၚတစ္ခါ ေပ်ာက္တလွည့္ မို႕အားနာလွတယ္ ။
ကိုရင္ ခင္ေလး ေနေကာင္းတယ္ဟုတ္။
ဆံုဦးမယ္ တစ္ေန႕ေတာ့ ကိုရင္ၾကီး။

ကိုလူေထြး said...

အမွန္က ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္ဆိုတာ ေျခေထာက္သံုးေခ်ာင္းနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပလို႕ မဟုတ္လား...

းဝ)

Anonymous said...

ေဟ႔လူၾကီး ...
ဘတ္ဒီး ဟတ္ေဒးဆိုလား ..
ဟတ္ပီးဘတ္ေဒး ဆိုလား ....။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔အေမနဲ႕ေမြးေန႕လာတူေနပါပေကာလား ....။

လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔အခါေတာ႕ ကိုရင္က စတိုင္က်တယ္။
မ်က္မွန္အမည္းၾကီးတပ္ျပီး တုတ္ေကာက္မပါဘဲ အေျဖာင္႔ေလွ်ာက္ႏိုင္တာနဲ႕တင္ ...နံပါတ္တစ္စြဲေနျပီ။

ခင္မင္စြာျဖင္႔
Zephyr

MANORHARY said...

လမ္းေလွ်ာက္တာ စတိုင္လ္က် မက်ေတာ့မသိဘူး
မ်က္မွန္မည္းမည္းၾကီးနဲ႔ ေသခ်ာရပ္တတ္တာေတာ့
သိတယ္ ....

Anonymous said...

ေနာက္ဆံုးကမွတ္ခ်က္ ဖတ္မိလိုက္လို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ အလကားၾကြားေနတာလို႔ ေဆာ္ထည္႔မလို႔။ ကလူသစ္လမ္းေလွ်ာက္ပံု ဘယ္လိုရွိသလဲမသိဘူး။ တခါမွလဲ သတိမထားမိဘူး။ မွန္ၾကည္႔ျပီးေတာ႔လဲ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးဘူး။ ဒါနဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္တဲ႔သူ၊ မေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ႔သူလဲ ေသလမ္းျမန္းၾကတာပါပဲဗ်ာ။