Thursday, February 4, 2010

စားနည္းစားဟန္သ႐ုပ္မွန္

ကၽြႏု္ပ္ အပါအဝင္ သတၱဝါတို႔သည္...
အစားတစ္လုတ္အတြက္ အသက္႐ွင္ေနၾကျခင္းေလာ..!!
အသက္႐ွင္သန္ရန္အတြက္ အစား စားေနၾကျခင္းေလာ..!!

သဘာဝက ေပးလိုက္ေသာ ဝမ္းဗိုက္တစ္လံုးႏွင့္ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ၾကရသည္။ စားေရးေသာက္ေရး အတာ္ အေရးေပးရသည္။ သီလမေစာင့္ႏိုင္ေသးလွ်င္ေန အူမေတာ႔ ေတာင့္ေနမွျဖစ္မည္။ ကၽြႏု္ပ္ကေတာ႔ျဖင့္ “စားမွာပဲ ဝါးမွာပဲ ငါ႔ကို လာမတားနဲ႔” ဆိုေသာ သီခ်င္းစာသားလိုပင္ အစား စားျခင္းအမူအား ၿမိန္ေရ႐ွက္ေရျပဳရမွ အားရေက်နပ္တတ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ အားရပါးရ စားတတ္သလို စားသူတိုင္းလည္း မည္သို႔မည္ပံု စားေနၾကေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားမိသည္။ အစားအေသာက္ စားျခင္းအား အားရပါးရ စားတတ္ရန္အတြက္လည္း စားနည္းစားဟန္ဆိုသည္မွာ မ်ားစြာ အေရးပါေၾကာင္း ေတြးရင္းေတြးရင္း ပိုပိုသိလာသည္။

ကၽြႏု္ပ္ ကေလးဘဝ ခပ္ငယ္ငယ္က အားရပါးရ မစားတတ္ခဲ႔ေပ။ ခ်စ္စြာေသာ ဖြားေအႀကီးႏွင့္ အတူေန၊ အတူစားရေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္စြာ မစားခဲ႔ရ။ ေ႐ွးလူႀကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း စည္းကမ္းဆိုေသာ ပံုစံခြက္ႀကီးအတြင္း အတင္းဖိသြင္းခဲ႔သည္။ ထမင္းစားလွ်င္ စကားမေျပာရ၊ လက္တစ္ဆစ္ထက္ ပို၍ ထမင္း မေပရ၊ ထမင္းပန္းကန္ ေဘးႏႈတ္ခမ္းမ်ား ညစ္ပတ္မေနရ၊ ထမင္းဟင္း မဖိတ္စင္ရ၊ စသည္ျဖင့္ စည္းကမ္း တင္းၾကပ္လြန္းလွသည္။ ကေလးဘာဝ ဖိတ္စင္မိေသာ္၊ အသံ “တျပတ္ျပတ္” ျမည္သြားသည္ ႐ွိေသာ္ “ေဒါက္” ကနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ခံရသည္။ ဟင္းထမင္းအားလည္း သူ႔စားပံုအတိုင္း ခပ္ေျခာက္ေျခာက္သာ စားေစသည္။ ထမင္းျဖဴျဖဴအား အသားတံုးေလးျဖင့္ ဖြဖြနယ္ေစကာ အလုတ္ခပ္ေသးေသးသာ စားေစသည္။ ငါးဆိုလွ်င္လည္း အ႐ိုးမ်ားအား ေသခ်ာဖယ္ေစ၍ ၾကာၾကာဝါးခိုင္းတတ္သည္။ ဟင္းရည္အားလည္း ေသာက္သာ ေသာက္ရသည္ နယ္စားခြင့္ မရေပ။ ထမင္း နင္၍ ေရေသာက္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း “ဝမ္းေဖာမယ္” ဆိုၿပီး ေငါက္တတ္ေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္အဖြား တကယ္မလြယ္ေပ။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အဖြားဟန္အတိုင္း စားက်င့္ရလာသည္။

ကၽြႏု္ပ္ လူပ်ိဳေပါက္အေရာက္ တစ္ရက္တြင္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သူ႔အဖိုး၏ ေတာင္ယာသို႔ အလည္လိုက္သြားခဲ႔သည္။ စိမ္းစိုစို ေတာင္ကုန္း ေတာင္တက္မ်ားအား ေက်ာ္၍ အေတာ္ေဝးေဝး ေျခလ်င္သြားရသည္။ ေတာင္ယာသို႔ေရာက္ေသာ္ ယာတဲအတြင္း သူငယ္ခ်င္း၏ အဖိုး ထမင္းစားေနသည္ႏွင့္ ႀကံဳေလသည္။ အဖိုး စားေနပံုအား ျမင္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ႔ၾသဘနန္း ျဖစ္ရေလသည္။ ထိုစားနည္းစားဟန္မ်ိဳး ကၽြႏု္ပ္ဘဝ တစ္ခါမွ် မျမင္ခဲ႔ဖူးေခ်။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဝမ္းတၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္၍ သြားရည္တမ်ားမ်ား က်လာေလေတာ႔သည္။

အဖိုး၏ စားပံုမွာ ႐ိုး႐ွင္းပြင့္လင္းလြန္းလွသည္။ ဟိတ္ဟန္မ႐ွိ လြတ္လပ္လြန္းလွသည္။ အဖိုးမွာ အက်ႌဗလာက်င္း ေခၽြးတဝင္းဝင္းႏွင့္။ ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ကို ေထာင္၍ ပုဆိုးအား ေပါင္ၾကားအတြင္း လံုးေထြးစုထည့္ထားသည္။ စားပြဲေပၚတြင္လည္း ဟင္းပြဲဆို၍ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႕ရေပ။ ေတာင္ယာထြက္ ဖ႐ံုသီးေၾကာ္ခ်က္တစ္ခြက္၊ ငါးကေလးႂကြပ္ႂကြပ္ေၾကာ္ သံုးေလးေကာင္၊ သခြားသီးစိမ္း၊ ခရမ္းသီး ေသးေသးျပဳတ္၊ ဘူးညြန္႔ျပဳတ္၊ င႐ုပ္ၾကမ္းမႈန္႔ နီရဲရဲႏွင့္ ခပ္က်ဲက်ဲ ငါးပိရည္က်ိဳ တစ္ခြက္သာ။ ဧရာမဇလံုႀကီး၏ အတြင္းတြင္ေတာ႔ ဆန္ၾကမ္းခ်က္ ထမင္းခဲ အျပည့္အေမာက္။

ထမင္းေပၚသို႔ ငါးပိရည္ “ဗြမ္း” ကနဲျမည္ေအာင္ ေလာင္းထည့္ကာ ဖ႐ံုသီးေၾကာ္အား “ဘတ္” ကနဲ ျမည္ေအာင္ ထည့္လိုက္သည္။ ဇလံုတစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ထိန္းကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ “တဖ်စ္ဖ်စ္” ျမည္ေအာင္ အားရပါးရနယ္ေလေတာ႔သည္။ လက္တစ္ဝါးလံုး အျပည့္ထမင္းလုတ္ႀကီးကို “ဖလူး” ကနဲ ျမည္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္သည္။ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္အား “ႂကြပ္” ကနဲျမည္ေအာင္ ကိုက္ဝါးကာ ပလုတ္ပေလာင္းသံႀကီးျဖင့္ စကားေျပာေနေသးသည္။ လက္ႏွင့္ပါးစပ္မွာ ေပပြကာ အျမင္အားျဖင့္ မတင့္ေသာ္လည္း အရသာေတာ႔ အေတာ္ႀကီး႐ွိပံုေပၚသည္ “တ႐ွဴး႐ွဴး တ႐ွဲ႐ွဲ” ႏွင့္ အားရပါးရ႐ွိလွသည္။ စားၿပီးေလေသာ္ မထႏိုင္အထိုင္ခက္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္။

ထိုေန႔မွ စ၍ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဖြားေအႀကီး လစ္လွ်င္ လစ္သလို ထိုအဖိုးကဲ႔သို႔ နယ္ဖတ္စားၾကည့္ေလေတာ႔သည္။
ေကာင္းလိုက္ေလျခင္း။ အရသာ႐ွိလိုက္ေလျခင္း။ ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္ ႐ွိလွေလျခင္း။ စားေကာင္းလြန္း၍ မအီမသာ ျဖစ္ရသည္အထိပင္။

တစ္ရက္တြင္လည္း ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ဖိတ္ၾကားေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ဘုရားပြဲသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ထိုေနရာ၏ စားနည္းစားဟန္မွာလည္း ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာအံၾသဘနန္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ ဧည့္ခံပံုစနစ္မွာ လာေရာက္ေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္အား တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ အလည့္က် ေကၽြးပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူ စားရန္ေစာင့္ေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးလည္း ႐ွိေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္သြားေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးအတြင္း စားပြဲခံုဟူ၍ တခုံမွ်မ႐ွိေပ။ စားၿပီးေသာ လူအုပ္ႀကီး အျပင္ထြက္သြားလွ်င္ တမံတလင္းေပၚ၌ ငွက္ေပ်ာဖက္မ်ားသာ က်န္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္တစ္စု ဝင္လာ၍ တံျမက္စည္းၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ထိုငွက္ေပ်ာဖက္မ်ားအား “တ႐ႊမ္း႐ႊမ္း” လွည္းထုတ္ၾကသည္။ လွည္းၿပီးသြားေသာ္ အခန္းတြင္း ငွက္ေပ်ာဖက္ အသစ္မ်ား ထပ္ခင္းျပန္သည္။ ငွက္ေပ်ာဖက္မွာ ပိုင္းျဖတ္ထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေလး၊ ငါး ေပ႐ွည္ အ႐ြက္ႀကီးမ်ားအား အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ စီတန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ စားမည့္သူမ်ားမွာ တမံတလင္းေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္၍ စားရန္ အသင့္ ေစာင့္ေနရသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ မည္သို႔ စားရမည္မသိပဲ စိတ္လႈပ္႐ွားေနမိေတာ႔သည္။

ခဏအၾကာတြင္ေတာ႔ လူငယ္မ်ား ဝင္လာျပန္သည္။ ထမင္းမ်ား ထည့္ထားေသာ ထန္းေခါက္ေတာင္းႀကီးအား လူငယ္သံုးေယာက္ မ၍ တစ္ေယာက္မွ ဇလံုႀကီးျဖင့္ ေကာ္၍ ငွက္ေပ်ာဖက္မ်ားေပၚ ထမင္းခဲႀကီးမ်ားအား ပံုပံုသြားသည္။ ငွက္ေပ်ာဖက္ တစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ လူသံုးေယာက္ ထိုင္ရေသာေၾကာင့္ ထမင္းပံုမ်ားမွာ ဆက္လုမတတ္ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္လူငယ္တစ္ေယာက္မွ ဘာလီပံုးႏွင့္ ထည့္ထားေသာ ဆိတ္သားမ်ားအား ထမင္းပံုမ်ားေပၚ ဘတ္ကနဲ ဘတ္ကနဲ ပံုသြားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွလည္း ဗာဂ်ီး (ေခၚ) ကုလားအစိမ္းေၾကာ္မ်ားအား ပံုျပန္သည္။ သံပုရာသီးသနပ္မ်ားလည္း ပံုျပန္သည္။ ဆားႏွင့္င႐ုပ္သီးအပြေျခာက္ေၾကာ္မ်ားလည္း ခ်သြားျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ႔ ကုလားပဲဟင္းမ်ားအား ထမင္းပံုမ်ားေပၚ ေလာင္းခ်သြားသည္။ ေလာင္းပံုမွာ ထမင္း တစ္ပံုခ်င္းေပၚေလာင္းျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ပန္းခင္းႀကီး ေရေလာင္းသလို ငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚ႐ွိ ထမင္းပံုမ်ားအား ဆက္၍ ဆက္၍ ေလာင္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အလယ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ကၽြႏု္ပ္မွာ လန္႔ျဖန္႔၍ ကၽြႏု္ပ္ ပဲဟင္းမ်ား ညာဘက္လူသို႔ မေရာက္ေအာင္လက္ျဖင့္ ကာထားရသည္။ ဘယ္ဘက္လူ၏ ပဲဟင္းမ်ားလည္း ကၽြႏု္ပ္ထမင္းပံုေပၚသို႔ မစီးလာေစရန္ တားရျပန္သည္။ ထိုေဘးဘယ္ညာ ဘာဘူ ႏွစ္ဦးမွာေတာ႔ နယ္ဖတ္၍ အားရပါးရ ေလြးေလေတာ႔သည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဒင္းတို႔ကိုၾကည့္၍ စားခ်င္စိတ္လြန္စြာျဖစ္ကာ ဒင္းတို႔ စားဟန္အတိုင္း အားရပါးရ စားလိုက္ေလေတာ႔သည္။ တ႐ႊတ္႐ႊတ္၊ တဖလြတ္လြတ္၊ တ႐ွဴး႐ွဴး၊ တ႐ွဲ႐ွဲႏွင့္။ နယ္ဖတ္စားေနၾကသည္မွာလည္း ထမင္းတစ္ပန္ကန္တည္း လူအမ်ား ေရာစားေနသလို လက္ရည္တစ္ျပင္တည္းႏွင့္ အရသာ႐ွိလွသည္။ သူ႔ထမင္းပံုထဲမွ ဆိတ္သားဖတ္ ကၽြႏု္ပ္ယူစားလိုက္လည္း သူမသိႏိုင္ေပ။ ကၽြႏု္ပ္၏ အစိမ္းေၾကာ္ သူဝင္ႏိႈက္လည္း ကၽြႏု္ပ္မသိႏိုင္ေပ။ အလြန္အရသာ႐ွိ၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွေသာ အစုအဖြဲ႔စားပံုမ်ိဳးႀကီးပင္။

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ စားနည္းစားဟန္မ်ားအား အထူးစိတ္ဝင္စားတတ္လာသည္။ ေရာက္ရာအရပ္ ႀကံဳရာေဒသတြင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ စားပံုစားဟန္မ်ားကိုလည္း အေသအခ်ာ ေလ႔လာၾကည့္တတ္လာသည္။ ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ ဝိနည္းႏွင့္အညီ စားဟန္၊ ခ်စ္တီးဆိုင္တြင္ ပဲဟင္းရည္က်ဲႏွင့္ စားရေသာ စားဟန္၊ တ႐ုတ္ဆိုင္တြင္ တူႏွင့္ဇလံုႏွင့္ ေလတစ္ဝက္ ထမင္းတစ္ဝက္ တဖလြတ္လြတ္ စားဟန္၊ အေနာက္တိုင္း ဟိုတယ္ႀကီးမ်ား၏ ဓါးသံ၊ ခရင္းသံ ယူ႐ိုပီယမ္စားဟန္၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ လက္ျဖင့္ နယ္ဖတ္စားဟန္၊  မိေက်ာင္းပါးစပ္ႀကီးကဲ႔သို႔ အသားကုန္ဟ၍ ကိုက္စားရေသာ ဟန္ဘာကာ စားဟန္၊ စသည္ျဖင့္ စားနည္းစားဟန္မ်ားမွာလည္း စံုလြန္းလွေပသည္။ ထို႔ျပင္ ပဲမ်ားေသာ ႏွမငယ္မ်ား၏ မပြင့္တပြင့္ ႐ွက္စႏိုးစားဟန္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေပမစိုး၍ မခို႔တ႐ို႕စားဟန္၊ အ႐ိုးၾကားမွ အသားဖတ္ငယ္အား မရမက ခြာစားဟန္၊ “တျပတ္ျပတ္” ျမည္ေသာ စားဟန္၊ ထမင္းစားလက္ျဖင့္ပင္ ဟင္းခြက္ႏႈိက္ေသာ စားဟန္၊ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာလွ်င္ တိရိစာၦန္မ်ား၏ စားပံုစားဟန္ပါ မက်န္ ေလ႔လာၾကည့္မိသည္။ ငွက္ကေလး၏ စားဟန္၊ ေခြးကေလး၏ စားဟန္ စသည္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အေ႐ွ႕ ေတြ႕သမွ်စားျခင္းအား သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ေနတတ္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စားျခင္း ဆိုသည္မွာ သဘာဝက ေပးလိုက္ေသာ ဒုကၡတစ္မ်ိဳးပါလားဟုလည္း ေတြးၾကည့္၊ ျမင္ၾကည့္ေနမိသည္။

ထိုသို႔ထိုပံု စားနည္းစားဟန္မ်ား အျပင္ အေတာ္အထာက်ေသာ ဧရာမစားပံုတစ္မ်ိဳးလည္း ႐ွိေသးသည္။ အျခားေတာ႔ျဖင့္ မဟုတ္ေပ။ လာဘ္စားျခင္းဆိုေသာ နာမည္ေက်ာ္ လူႀကိဳက္မ်ား စားပံုႀကီးပင္။ အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြႏု္ပ္အဖြားစားသကဲ႔သို႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စားၾကသည္။ ၾကာၾကာဝါး၍ အ႐ိုးၾကည့္ေ႐ွာင္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္း၏ အဖိုးကဲ႔သို႔ မဟားဒယား အားရပါးရစားၾကသည္။ မထႏိုင္ အထိုင္ခက္ႏွင့္ စားပိုးနင့္၍ ေနာက္ဆံုး ခံုက်ိဳးက်သည္အထိ အစားေသာင္းက်န္းၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ကုလားေက်ာင္းမွာကဲ႔သို႔ အစုလိုက္အဖြဲလိုက္ ေဝစုခြဲ၍ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစားၾကသည္။ အဆင့္အလိုက္ အနည္းအမ်ား ခြဲစားၾကသည္။ ႀကီးသူမ်ား ပိုစားႏိုင္၍ ငယ္သူမ်ား အႂကြင္းအက်န္ ေကာက္စားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေပၚတင္စား၍ အခ်ိဳ႕ခိုးစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း သူေဌးျဖစ္၍ အခ်ိဳ႕လည္း ေခြးျဖစ္ၾကသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုစားနည္းစာဟန္သည္ မည္မွ်စားစား ဗိုက္မျပည့္ႏိုင္ျခင္းပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေတြးေနမိသည္မွာ..
အစားတစ္လုတ္အတြက္ အသက္႐ွင္ေနၾကျခင္းေလာ..!!
အသက္႐ွင္သန္ရန္အတြက္ အစား စားေနၾကျခင္းေလာ..!!

(ကိုရင္ေနာ္)

ခပ္ဆင္ဆင္ တူညီရာပိုစ္႔
အိပ္နည္းအိပ္ဟန္သ႐ုပ္မွန္
ေယာင္နည္းေယာင္ဟန္သ႐ုပ္မွန္

35 comments:

Anonymous said...

အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အစားစားပါတယ္။
သားတို႔ကေတာ႔ အစာစားရတယ္ ေရေသာက္ရတယ္ဆိုတာကို အာဟာရျပည္႔ဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ႔ဓါတ္ေတြ ရဖို႔အဓိကရည္ရြယ္ျပီး စားပါတယ္။
အရသာခံခ်င္လို႔ စားတာခ်ည္းမဟုတ္ေပမယ္႔
မၾကိဳက္ရင္လည္း အငတ္ခံတတ္ပါတယ္။
စားကိုမစားဘူး။ ထမင္းမွမဟုတ္ဘူး ဘာျဖစ္ျဖစ္ အစာကို အစာနဲ႔တူေအာင္ စားရမွေက်နပ္ပါတယ္။
တခါတေလ စိတ္မပါရင္ ဘာမွမစာဘဲလည္းေနတယ္။
စိတ္ပါမွ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္ျပီး စိတ္ၾကည္လင္မွလည္း စားခ်င္စိတ္ရွိပါတယ္။
က်န္းမာဖို႔အတြက္ အစာစားရေပမယ္႔
အစာစားတိုင္း မက်န္းမာဘူး။
ခ်င့္ခ်ိန္တြက္ဆျပီး စားသင့္တာကို ပိုစားရတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း ဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။
အဲ႔လိုျဖစ္တာ လအေတာ္ခ်ီၾကာေနျပီ။
အားပါးတရဆိုတဲ႔ စကားလံုးဟာ အစားစားတဲ႔ေနရာမွာ သံုးတာေရာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္ရတဲ႔အထိ။

ဦးေနာ္ရဲ႕ ဒီပို႔စ္ကေန အားလံုးကို ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
သားလိုမျဖစ္ေစၾကဖို႔နဲ႔ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ က်န္းမာႏိုင္ၾကေစဖို႔ပါ။

မိုးေမာင္ said...

အဲလက္စ္ သီခ်င္းေတာင္ သတိရသြားမိတယ္။ သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးကြက္ေတြကေတာ့ မ်က္စိထဲတန္းကနဲကို ျမင္ရတာပဲဗ်ိဳ႕ ေကာင္းခ်က္ဗ်ာ။ ဒါကလည္း ကိုရင္ေနာ့္ မူပိုင္ဟန္ႀကီးေပပဲေလ။ တစ္ပုဒ္ဆို တစ္ပုဒ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ရတာ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။ း))

ဒ႑ာရီ said...

စားနည္းစားဟန္ သရုပ္မွန္ဆိုတဲ့ အတုိင္း ကိုရင္ေနာ္တို႔ကေတာ့ စားတာေတာင္ ဘယ္လိုေလး စားလို႔ သင္ေပးလိုက္သလိုပဲ.. း)

ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ရင္း တျခား စားနည္းစားဟန္ေတြကိုလည္း ျမင္ေယာင္သြားတယ္။ ဥပမာ - အံဆြဲထဲထည့္စားတာတုိ႔၊ စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္စားတာတို႔ေပ့ါ။ း)

စာဖတ္ရင္း ျပံဳးရသလို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သင္ခန္းစာေလး ရလိုက္ပါတယ္။ ဒီဘေလာဂ့္က ရသအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သင္ခန္းစာေတြကို ေပးႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ဆိုတဲ့ ဘေလာဂ့္ေလးကို အျမဲတမ္းအားေပးၿပီး စာေတြကိုလည္း လာဖတ္ျဖစ္တာပါ။

အခုက်င္းပေနတဲ့ ဘေလာဂ့္အကယ္ဒမီအတြက္လည္း http://www.mmblogpress.org/to-vote/ ဒီလင့္ေလးထဲမွာ သြားၿပီး ဒ႑ာရီက (အေကာင္းဆံုး ရင္တြင္းျဖစ္ခံစားမႈ စာစုမ်ားႏွင့့္ ရသကဗ်ာ စာေပဘေလာဂ့္ဆု) ေခါင္းစဥ္မွာ
ကုိရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ ဘေလာဂ့္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး မဲေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ရေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ..။ း) ၾကိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနတယ္ေနာ္။

ဒ႑ာရီကေတာ့ အသက္ရွင္ဖို႔ စားေနရတယ္လို႔ ထင္တာပဲ..။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

Vista said...

ေတာ္လိုက္တာေနာ္ ..ေရးပံုေရးနည္း စာဖြဲ ့တာ
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပဲ၊ ဘယ္ဘဝက အရည္အခ်င္းပါလိမ့္ေနာ္

ခင္ေလးငယ္ said...

ကိုရင္ေနာ္ အ႐ႈပ္ထုပ္
အစားေတာ္ေတာ္ပုပ္..
ပုပ္ပါ ပုပ္ပါ ကိုရင္ရာ
ေသလည္း ပုပ္ရမွာ
နက္ျဖန္ခါ ထိုမနက္
ကိုရင္ေနာ္ႀကီးး အသက္ထြက္..။


ဟဲဟဲ.. ကိုရင္.. ဆုေတာင္းသြားတယ္ေနာ္..

ခ်စ္စြာေသာ ေဘာ္ေဘာ္ႀကီး
ခင္ေလးငယ္

ဖိုးေမာင္(happycloud) said...

ကိုရင္ေရ.... အေ၀းေရာက္ေနတာေတာင္ ေရးႏုိင္ေတြးႏုိင္တယ္ဗ်ာ... ဖတ္ရတာ အေတြးေတြေရာ ျပံဳးခ်င္စရာပါေပးသြားတယ္...
အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ...

Anonymous said...

အကိုကိုေရေရ....

စားနည္းစားပာန္ သရုပ္မွန္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္းတို ့ငယ္ငယ္ကိုတကယ္သတိရသြားတယ္ ၿငိမ္းတုိ ့လည္း
အဖိုး အဖြားေတြ အေဒၚအပိ်ဳၾကီးေတြနဲ ့ေနရာတာဆို
ေတာ့ အကုိေၿပာသလိုအရမ္းစည္းကမ္းၾကီးၿပီး ထမင္းစား
ရင္တူတူမစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ပဲ...ၿငိမ္းတို ့ကို
နို ့ဆီဆို
မေကြ်းဘူးစားရရင္လည္းေကာ္ဖီထဲမွာနဲနဲထည့္တုိက္တာ
ေလ..ဒီေတာ့စဥ္စားမိတယ္နို ့ဆီဗူးေတြၿမင္တိုင္း အသက္ၾကီးလာလို ့ပိုက္ဆံရွာနိုင္ရင္နို ့ ဆီဗူးေတြအားရပါရေသာက္ပစ္မယ္လို ့ေပါ့....

ဘ၀တူေတြမို ့ပိုငတ္တယ္...အဲ..စည္းကမ္းရိွတာကို
သိပါတယ္လုိ ့အတည္ၿပဳပါတယ္ ။

ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ေန၀သန္ said...

အင္းေနာ္.. အဲဒီႏွစ္ခုဟာ ေတြးေလးရႈပ္ေလပါပဲ.....


ခင္မင္တဲ့
ဂ်ပန္ေကာင္ေလး

sweetpeony said...

ဦးေနာ္တုိ႔ ေပ်ာက္ေနတယ္မွတ္တာ..
ေပၚလာေတာ့လဲ ဒတ္ထိပါပဲကိုးးးးး
ျကိုက္ပါ့.......
း))))))))))))))))

Nge Naing said...

မဂၤလာပါ။ စာလာဖတ္သြားပါတယ္။ စားဖို႔အသက္ရွင္ေနသူ၊ အသက္ရွင္ဖို႔ စားေနသူ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ရွိႏိုင္ပါတယ္။

ေႏြဆူးလကၤာ said...

က်ေနာ္ကေတာ့ စားဖို႔ ပါးစပ္ပါလို႔ စားလိုက္တာပဲ။ ေသာက္ၿပီး စားရင္ေတာ့ ဘယ္လို အရသာရွိမွန္းကို မသိဘူးဗ်ိဳ႕ လြတ္ေကာင္းပဲ။

အိျႏၵာ said...

ႈကိုရင္ေရ ဂ်ဴတီဖရီး၀ယ္ထားတာေလးေတြ အေရာက္ပို႔ေပးမယ္..။

ျမည္သံစြဲအလၤကာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စားေနၾကပံုကိုဖြဲ႔ထားတာ မ်က္လံုးထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေပၚလာေစပါတယ္။
စာအေရးေကာင္းျပီးသားမို႔ စာအေရးအသားကို အထူးမေျပာေတာ့ပါဘူးးးးးး

ေျပာခ်င္တာက တစ္ခုပဲ..
အေပၚဆံုးကေရးထားတာေလး...

ခ်စ္ခင္စြာ

Anonymous said...

စီေဘာက္မရွိလို႔ ဒီမွာပဲ ေရးခဲ့တယ္ ဗိ်ဳ႕
ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ စာေတြကို Credit မေပးပဲ ကူးခ်ၿပီး ဘေလာဂ့္အကယ္ဒမီ ရမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္သင့္ပါသလား ။ ဒီလင့္ေလးကို သြားဖတ္ၾကည့္ပါ။ http://www.blog.moeeaintphyu.net/2010/02/blog-post_02.html

Dream said...

စားမွာပဲ စားမွာပဲ ငါ့ကုိေလ မတားနဲ႔..ဒါပဲ
အစားမေတာ္တလုတ္ အသြားမေတာ္ တလွမ္းဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပံုကလဲ အစားေသာင္းက်န္းမႈကို ေရွာင္ဖုိ႔ သတိေပးေနသလိုပါပဲေနာ္...ဦးေနာ္...

းx)

း)

ျပန္လာရင္ မုန္႔၀ယ္လာခဲ့ေနာ္....ဒါပဲ..း)

Dream said...

စားမွာပဲ စားမွာပဲ ငါ့ကုိေလ မတားနဲ႔..ဒါပဲ
အစားမေတာ္တလုတ္ အသြားမေတာ္ တလွမ္းဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပံုကလဲ အစားေသာင္းက်န္းမႈကို ေရွာင္ဖုိ႔ သတိေပးေနသလိုပါပဲေနာ္...ဦးေနာ္...

းx)

း)

ျပန္လာရင္ မုန္႔၀ယ္လာခဲ့ေနာ္....ဒါပဲ..း)

ဏီ(န္)ကင္း said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ပိုစ့္ေလးပါဗ်ာ...ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း
ျမင္တယ္....အရာအားလံုးကို..
အေရးအသားကလဲစားခ်င္လာေအာင္ကိုေရးထားတာပါ..
ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုတာကအေပၚကစားပံုစားနည္းေတြေနာ္..
ေအာက္ကအခ်က္ေတာ့ပါဘူးရယ္

MANORHARY said...

eat to live or live to eat??
:)

သဒၶါလိႈင္း said...

ေလာကႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ခုစလံုး ရိွေနၾကမွာပဲေနာ္...။
မမခင္ေလး ေပ်ာက္ေနတယ္ေနာ္... သဒၶါ သတိရေနပါတယ္.

ခင္တဲ့
သဒၶါ

လုလု said...

ေကာင္းလုိက္တဲ့အေရးအသား
ကြင္းကနဲ ရွင္းကနဲ လင္းကနဲပဲ
ဗုိက္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖတ္မိတာ ဘယ္နည္းနဲ႕ စားရမလဲေပါ့ေလ ႕ ႕႕ ႕
မေရာက္ျဖစ္တာၾကာလုိ႕ အမ်ားၾကီးဖတ္သြားတယ္ေနာ္

မယ္႔ကိုး said...

စာအေရးအသားေကာင္းတာေတာ့ အထူးအထူးကို မေျပာလိုေတာ႔ပါ ...အရမ္းကို ႀကိဳက္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းဆက္ေလးေတြကို္လည္း ေမွ်ာ္ေန႔ပါမယ္...

ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္..
=)

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

မဂၤလာပါ
အေတြးေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ စားပံုစားနည္းေလးေတြ ေျပာျပသြားတဲ့ ပို႔စ္ေလးကို သေဘာက်မိပါတယ္....
အဘိုးကေတာ့ အျမဲေျပာဘူးတယ္..
ငါးသေလာက္ကေတာ့ ေပါင္းစားမွ အရိုးမစူးမွာတဲ့...
အျမဲအားေပးေနပါတယ္ေနာ္..

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ဦးေနာ္ေရ

ဖတ္ရင္းနဲ ့ရယ္လိုက္ရတာ။ စာဖတ္ေနတဲ့သူေတြ မ်က္စိထဲ ျမင္လာေအာင္ ျမည္သံစြဲ အလကာၤေတြ ထည့္ထားတာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ ဆာေတာင္ဆာလာတယ္။ အဘလိုမ်ိဳးစားခ်င္တယ္။ ဟိုဟာဘတ္၊ဒီကာၾကြပ္ကနည္း စားခ်င္တယ္။
လက္ရည္တစ္ျပင္တည္းေတာ့ စားဘူးေသးဘူး။
ၾကံဳရင္ေတာ့ စားခ်င္သား။

ေက်ာပိုးအိတ္ said...

ဇြန္းနဲ ့စားေနရေပမယ့္ ျမန္မာျဖစ္ေနလို ့လားမသိဘူး။ လက္နဲ ့ဘဲ နယ္စားခ်င္တယ္။

ငပိရည္နဲ ့
အဟီးးးးးးး
ေျပာေနရင္းနဲ ့သြားရည္က်တယ္

တိန္

ကိုလူေထြး said...

သဘာဝက ေပးတဲ့ ဒုကၡၾကီးကိုပဲ မက္မက္ေမာေမာ တြယ္ဖက္လိုက္အံုးမယ္...

စာဖတ္ရင္း ဗိုက္ဆာလာျပီဗ်...

းဝ)

းဝ)

Unknown said...

အေတြးေကာင္း အေရးေကာင္း တဲ့စာေတြကို ဖတ္ရွဳ အတု ယူသြားပါ ေၾကာင္း

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စားနည္းစားဟန္ထဲက ေနာက္ဆုံးစားနည္းကေတာ့ ပုိၿပီးဗုိက္ျပည့္ရ ခက္မယ္ထင္တယ္ေနာ။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စားနည္းစားဟန္ထဲက ေနာက္ဆုံးစားနည္းကေတာ့ ပုိၿပီးဗုိက္ျပည့္ရ ခက္မယ္ထင္တယ္ေနာ။

ေတာင္ေပၚသား said...

ဦးေနာ္ ေနာ္ ဦးေနာ္ လူကုိ သေရေတြက်ေအာင္ လုပ္တယ္ အဟင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီအတုိင္း လက္ၾကီးနဲ႕ တဗ်စ္ဗ်စ္နယ္ျပီး ပါးစပ္ထဲကုိ အားပါးတရ ဆြဲသြင္းလုိက္တာပါပဲ အေဟးေဟးးးးး

ေလးစားလ်က္
တူေမာင္ ေတာင္ေပၚသား

လိုင္ said...

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေတြးေနမိသည္မွာ..
အစားတစ္လုတ္အတြက္ အသက္႐ွင္ေနၾကျခင္းေလာ..!!
အသက္႐ွင္သန္ရန္အတြက္ အစား စားေနၾကျခင္းေလာ..!!

ေကာင္းလိုက္တဲ့ပိုစ့္

Angel Shaper said...

ပိုစ့္ေကာင္းေကာင္းေလး ဖတ္လိုက္ရလို႔ ေက်းေက်းစ္ေနာ္။
အစားတစ္လုတ္အတြက္ အသက္႐ွင္ေနၾကျခင္းေလာ..!!
အသက္႐ွင္သန္ရန္အတြက္ အစား စားေနၾကျခင္းေလာ..!! တကယ္ဆင္ျခင္စရာေလးပါ။
ခုထက္ထိေတာ့ စားတုန္း ရွင္တုန္း ေတြးတုန္းဗ်ာာာာ အဟဲ

Unknown said...

ဦးေနာ္ပို့စ္ကိုဖတ္ျပီးသတိရသြားတယ္
က်ေနာ့္ဦးေလးၾကီးကိုလည္းအစားအေသာက္
ဆင္ျခင္ခိုင္းအုန္းမွ။

သဒၶါလိႈင္း said...

မမခင္ေလး
ေနေကာင္းပါရဲ႔လားလို႔...သတိရလို႔ လာသြားၿပီး ဖတ္ၿပီးသားေတြ ျပန္ဖတ္သြားပါတယ္။

ခင္တဲ့
ညီမသဒၶါ

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုရင္ေနာ္...စားနည္းစားဟန္ေတြ အေတာ္ ေလ့လာထားတာပဲ၊ က်မလည္း ေဒါင္းလန္းႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေပမဲ႔ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္ေပၚ လက္ေရတျပင္တည္း စားခဲ့ဖူးသေပါ့႐ွင္...။ ဆရာ မင္းသိခၤရဲ႕ နဂိုဒုကၡ နဲ႔ အပိုဒုကၡ ကို သတိရသြားတယ္...:)

ျမေသြးနီ said...

ကိုရင္ေနာ္ေရ...

ျမေသြးနီလည္း တစ္ခါက သူမ်ားအားရပါးရ နယ္ဖတ္စားတာၾကည့္ၿပီး သြားရည္ေတြ ဂလုကနဲႀကိတ္ၿမိဳခ်ခဲ့ရဘူးတာ ၾကံဳတုန္း မရွက္မရြံ႕ေျပာလိုက္ပါရေစ။
အစ္ကိုေရ..ရိုးသားေကာင္းမြန္တဲ့ အစားအစာမ်ဳိးကိုသာ သြားရည္က်မိတာကိုေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲေလး ေျပာပါရေစေနာ္။ :)

ေရႊနတ္သား said...

စားနည္းေသာက္နည္း ပညာလာယူပါတယ္ခင္မ်